Spanning
Gisteren was het eindelijk zover.. om 16u had ik een pret echo.
Eindelijk zou ik zien en horen of we een jongen of een meisje zoude krijgen.
Deze zwangerschap kwam als een grote maar zeer gewenste verassing.
Mijn man vond 2 gezonde dochters een zeer grote rijkdom en dat was ik ook wel met hem eens. Want wat kun je nog meer wensen.
Maar toch... de wens voor een derde bleef wel bij mij.
Ik gaf het een plekje, de spullen gingen langzaam de deur uit en de meiden werden groter en zelfstandiger.
Tot 13 februari... ik ben heel onregelmatig en opdat moment besefte ik dat ik ongesteld moest worden. Test gekocht en ja hoor dikke vette streep.
Wat was ik blij maar ook bang. Bang voor de reactie van mijn man. Hij reageerde niet al te enthousiast.
Veel gesprekken gevoerd samen maar het was al snel duidelijk we gaan voor dit mooie kleintje.
Omdat wij al 2 mooie meiden hebben hoopte ik stiekem heel erg op een jongen.
Dit keer had ik ook echt het gevoel dat het een jongen zou zijn, ik was er van overtuigd.
De dag van de afspraak duurde lang... maar toen ik op de bank lag was het al heel snel duidelijk...
Het is een Meisje.... een meisje...ik vroeg of ze het zeker wist, maar hier is geen twijfel over mogelijk.
Ik probeerde heel enthousiast te reageren maar dat viel me zwaar en wilde eigenlijk direct naar huis. Hoe kan mijn eigen gevoel
me zo in de steek laten. Wat had ik mijn man een zoon gegund. Mijn man was daarin tegen wel heel enthousiast en blij.
Ik schaamde me naar hem toe naar de verloskunige maar vooral naar mijn kleine meisje in mijn buik.
Thuis wilde ik het liefst een deken over mij heen trekken en dit alleen verwerken. Honderd keer naar het filmpje gekeken om te zien of er echt niet iets tussen de benen hangt.
Ik schaam me diep en denk dan vooral aan 2 van mijn vriendinnen, wat hadden zei toch graag ook zwanger geweest van dit prachtige kindje.
Ik voel me beetje bij beetje trotser worden, 3 meisjes en wat zullen onze andere 2 meiden trots zijn.
reacties (0)