Bang

Na 22 weken heb ik dan gisteren voor de eerste keer deze zwangerschap echt even een paniekmoment gehad. Bij de vorige zwangerschap kregen we bij de pretecho te horen dat het hartje van ons kindje niet meer klopte. Dat deze zwangerschap moeilijk zou gaan worden qua gevoel en angst wisten wij allebei van tevoren, maar gisteren was daar dan het eerste paniekmoment.

Onze kruimel, zoals we onze beeb noemen, is tot nog toe altijd heel druk geweest...wat voor mij natuurlijk heeeeeel erg fijn en geruststellend is. Totdat je een dag hebt waarop kruimel een relaxdagje heeft en dus helemaal niet zo druk is. En je je 's middags ineens beseft dat je kruimel 's ochtends nog wel hebt voelen schoppen, maar daarna eigenlijk helemaal niet meer.

Dan ga je je vervolgens in je buik lopen porren, hopend op een reactie omdat kruimel zoiets heeft van hee ma, doe es ff normaal! Maar nee hoor, geen reactie gisteren. Gelukkig was het al aardig richting einde van de werkdag, dus snel naar huis en thuis even met de doppler naar het hartje luisteren. Die klopte nog driftig dus ik was al snel weer gerustgesteld. Toch voor de zekerheid nog even aan kruimel gevraagd om toch echt eventjes te schoppen voor mama en ja hoor...daar werd dan gelijk op gereageerd, met een aardige karateschop van binnen. Lief!

Maar ik ben bang dat dit wel het begin is van nog veel meer angstige momenten de komende weken. Pff, wat zal ik blij zijn als de uitgerekende datum in zicht komt en we straks onze eigenwijze kruimel in onze armen kunnen houden en kunnen kroelen en kussen...