Week 5

Maandag:
Week 5 werd ingeleid met een bezoek van MvM. Ik mag woensdag beginnen met zamelen en mag dan doorgaan tot 3 augustus.

Dinsdag:
Even lekker niets.

Woensdag:
Gekkenhuis! Om 11 uur bij mijn eigen internist geweest. En die legde uit dat, omdat mijn TSH nog steeds niet meetbaar is het verlagen van mijn schildklier hormonen geen kwaad kan. En dat we gewoon 25juni weer verder moeten kijken na hoe dan mijn bloedwaarden er uit zien. Nouja... Daar 'moet' ik dan maar op gaan vertrouwen. Daarna even in de plaats waar de internist is aan het water gaan zitten. Want om 14.30 had ik een afspraak bij de arbo arts van het UWV. En man wat was ik blij dat ik mijn broertje had gevraagd of hij me wilde rijden op zijn vrije dag. Want ik was zo gaar als een vaatdoek.

Maar goed. Daar waar de vorige UWV arts heeft gezegd dat ik eerst goed ingesteld moet zijn voor hij me wil reintergreren was deze arts van mening dat ik goed was ingesteld, terwijl ik dus nog steeds aan het intellen ben. Maar dat waren laatste loodjes volgens hem *Huh*? En volgens hem moet ik maar medische fitness doen want dan was ik over 6 weken weer beter en kon ik lekker weer warm gaan zoeken(niets reintergreren dus). Dus met andere woorden arbo arts weet het beter dan internist en pshych... Knappe man, maar we zullen zien...

Later die dag even wezen afkoelen in een zwembad. Bij thuiskomst knallende koppijn.

Woensdag:
Helemaal gaar... Dikke vette hoofdpijn. En misselijk er van. Hoe wel ik tegenwoordig standaard al vanaf een uur of 6 wakker ben, ben ik tot 16.00 uur op bed blijven liggen. Af en toe ipodje er bij gepakt en dan weer omgedraaid en oogjes weer dicht gedaan. Ondertussen de HA aan de telefoon gehad. Ik mag idd mijn allergie pilletjes niet meer, maar wel een ander soort en kon gewoon naar de HA assistente bellen als ik ze nodig heb. Verder gevraagd naar een verwijsbrief voor de medische fitness(jaja want dat kon de arbo arts zelf niet uitschrijven, dat moest ik aande huisarts vragen). Die verwijsbrief zou ik vrijdag ochtend dan kunnen ophalen. De rest vd dag mijn hoofd een beetje recht proberen te houden en een beetje hier en daar in de schaduw gezeten. En dan vroeg mijn bedje weer in gehopt samen met een paracetamolletje in de hoop dat mijn hoofdpijn weg zou gaan.

Vrijdag:
de hoofdpijn nog maar heel lichtjes aan wezig... Maar niet meer noemenswaardig. Even een roosje klaargemaakt met kaartje voor Duitse opa en oma.

Even tv gekeken en mijn 1e WTF moment gehad. Ik was dus een docu over de bijlmerramp aan het kijken en op eens zie je een shoot, dat het vliegtuig recht op de flat af komt, gefilmd vanuit ht gebouw zelf. En ik werd ineens intens verdrietig en m'n kinnetje begon te wiebelen en mijn oogjes werden vochtig... Nou ja zeg! Ik ben alles behalve een jankerd normaal gesproken. Heb nog nooit bij een film gehuild. Alleen met Titanic en Bave hearth een brokje in mijn keel. En zelfs irl moet je van hele goede huizen komen wil je mij aan het janken maken. En daar zat ik dan.... Met een wiebelend kinnetje en traantjes die ik nog maar net zo goed in bedwang kan houden, dag ze net niet over het randje rollen. Raar spul die hormonen!

Spullen gepakt paar wasjes gedraaid, hond naar mijn moeder gebracht, broertje opgehaald en op weg naar Duitsland 350 km rijden in die bolle hitte. Heb dan ook heel vaak gedacht, dat ik het beter af kan zeggen. Maar daar gingen we dan. Om iets voor 11 uur 's avonds kwamen we aan. Even gezeten. Roosje overhandigd en. Opa en oma door het dolle heen. Binnen 1 jaar 2x overgrootouders(mijn jongere nichtje was vorig jaar per ongeluk zwanger geraakt op vakantie). Nog even zitten kletsen en dan snel naar bedje.

Zaterdag: Na een stoffige nacht met veel genies gekriebel en gedoe, omdat de bedden op zolder staan en daar niet echt meer gestoft wordt, had ik spijt dat ik niet al mijn nieuwe allergie spul had besteld.

Na een heerlijk ontbijtje, mijn nichtje en tante nog proberen te pakken te krijgen. Want het was eigenlijk de bedoeling dat we elke avond naar iemand anders zouden doorrijden. Maar in eerste instantie wederom alleen mijn neef te pakken kunnen krijgen. Maar die kwam zondag pas terug. Na tig rondleidingen door de tuin en uren aan historie te hebben gehoord en weer van alle roddels op de hoogte te zijn van iedereen bij mijn grootouders in de straat kreeg ik dan eindelijk mijn nichtje aan de foon. Slapen ging niet gezien de kleine in de woonkamer slaapt en bij mijn tante lukte ook niet want door de verbouwing had ze een hersen pudding opgelopen. Dus dat werd nog een nachtje stofhappen :(

Om 19.00 begon ik te knikkebollen van alle verhalen die mij werden verteld door opa en oma. Maar nog een behoefte de stof in te gaan. Opa stak nog even gezellig een vuurtje aan, waardoor oma moest huilen want strak kwamen de merels die op 3 meter afstand aan het broeden waren niet meer terug omdat ze vuur roken. Maar opa lekker eigenwijs toch vuur aan doen ondanks huilende vrouw en mijn commentaar of hij het niet zou laten gezien zijn vrouw helemaal verdrietig er van werd. Pfff... Om 22.00 uur had ik er genoeg van en was echt helemaal op... Dus wenste iedereen welterusten en ben m'n nest ingedoken.

Zondag:
Ontbeten en alle spullen bij elkaar geraapt. Afscheid genomen van opa en oma en op weg naar nichtje. 200 km verder dan eindelijk ook daar aan gekomen en toen we met zijn allen gezellig ijs aan het eten waren op een terrasje het nieuws verteld. Mijn nichtje wilde mij niet geloven, omdat ik toch nooit kinderen wilde... Maar tegelijkertijd moest ze echt moeite doen om niet in huilen uit te breken... Gevolgd door een helebloel 'wie schon's' mijn andere neefje en nichtje het ook nog verteld. Maar dat zijn echt hele rustige persoontjes(altijd al heel verlegen en stil) waar alleen een 'leuk' en een glimlach van af komt.

Daarna met zijn allen nog even naar mijn tante, die het geschreeuw van mijn achterneefje niet echt kon warderen met haar hersenpudding en dus resulteerde in een knallend moment tussen mijn nichtje en mijn tante en wop.. Weg was nichtje.

Nog ff rustig met tante verder gepraat en dat was dan ook het eerste rustige gesprek van het hele weekend. Wauw... Rust. Na even het nieuwe huis aan hebben gekeken gingen we weer verder op weg richting mijn neef.

Daar aangekomen een hele blije neef die ook net terug was van een scholing en ook net 500 km rijden achter de rug had.

Die vroeg me op een gegeven moment sinds wanneer ik dan niet meer rook. En ik vertelde hem dat ik vanaf januari vond dat als ik alleen een borrel drink op feestjes of een gezellig avondje thuis, dat ik dat dan ook zo met roken komln doen. En ja sinds dat ik zwanger ben mag ik ja niet meer roken(maar dat laatste kwam eerst helemaal niet aan). Waarom mijn vriend door mijn neef heen begon te praten dat dat echt was(neef dacht dus dat ik dat voor de grap zei). Neef: 'wat zwanger?' Ik:'ja!' hij: 'nee'! Ik: 'Echt wel... Waarom denk je dat ik geen biertje nam?' Hij: 'Ik geloof je niet... Jij wil toch helemaal geen kinderen...'

Haha enz enz... Hij heeft ons uit eindelijk gefeliciteerd en mij een extra dikke knuffel gegeven(ik moet trouwens zeggen dat die knuffels niet van harte gaan met superharde pijnlijke boobies). Maar hij zegt dat ie t pas echt geloofd als ik over 3 maand een dikke buik kan laten showen.

Die avond lekker pizza gegeten. En eindelijk op een rustige manier conversatie gehouden en dan ook gezellig samen een paar films gekeken. Maar na een paar uur laveloos films te hebben gekeken met mijn steeds zwaarder wordende ogen heb ik om half 2 's nachts heel demonstratief het luchtbed opgeblazen opgemaakt en ben er op gaan liggen... Hint hint... Ik ben kapot! Om 2 uur gingen dan ook eindelijk de lichten uit.

De dag erna nog een gezellig dattie gehad, maar dat is voor week 6

Symptomen/kwaaltjes deze week:
Hoofdpijn
Vroeg willen slapen
Pijnlijke harde boobies
Continu trek
Versterkt geluid, geur en lichtgevoelig
En vreemde emo momenten