Het moet er even uit
Wanneer mijn man gebeld wordt let ik nauwelijks op het gesprek. Het valt mij pas op wanneer hij ineens opstaat en naar de slaapkamer loopt. Sneaky doe ik de woonkamerdeur open en luister in de gang zijn gesprek af. Netjes? Nee, maar ik ben bang voor wat hij gaat zeggen. "Ja, natuurlijk had ik ook liever gehad dat ze meteen zwanger was". "Het is erg moeilijk haar zo te zien". "Het is gewoon gedoe allemaal".
Het is gewoon gedoe allemaal. Sinds ik dit hoorde, ben ik erop gaan letten. Ik ben niet negatief ingesteld en klaag zelden. Mensen in onze omgeving weten waar we mee bezig zijn. Als ze erom vragen haal ik mijn schouder op "ben gewoon aan het spuiten", of "moet volgende week weer naar het ziekenhuis". Ik vertel niet over de tranen die constant achter mijn ogen zitten. Over het trillen van mijn handen als ik achter het stuur zit. Dat ik op mijn werk heb aangegeven minder te willen werken omdat ik het niet meer trek. Dat ik haast obsessief bezig ben bij moeders, om terug te rekenen hoe oud ze waren toen ze zwanger zijn geworden. De steken in mijn borst die ik constant voel als er weer een vriendin zwanger is geworden. Ik ben oprecht blij voor ze, echt. En met een leuke vriendengroep en een leeftijd van 33, gebeurt dat nogal eens. Maar het doet gewoon pijn, heel veel pijn.
De afgelopen maanden voelde als een zeer welkome pauze. Natuurlijk was ook ik verdrietig toen ik te horen kreeg dat alle behandelingen stopgezet werden. Maar na 3 maanden niet 25 dagen lang stipt om 19.00 uur naast je koelkast te moeten zitten en per dag het gevoel hebben dat de hormonen steeds meer je leven overnemen, voel ik me krachtiger. Sterker.
Wanneer ik vrijdag de hele onderneming onderneem om de spuiten weer op te halen (eerder stoppen met werken, stad inrijden (duurt even), hele terrein overlopen van parkeren naar apotheek) en in de apotheek simpelweg een briefje hangt "geen uitgifte vandaag", begin het zwaarmoedige gevoel weer een beetje. Wanneer ik vandaag hetzelfde onderneem en eerst teveel Gonal-F spuiten krijg en daarna erachter kom dat ze geen pregnyl besteld hebben, verdubbelt dit gevoel.
Dat is het moment dat ik besluit om het vanaf nu af aan van me af te schrijven. Ik lees graag mee op forums, maar ik ben een doemdenker en ga eigenlijk alleen maar verderklikken op de berichten die erger en erger worden. Deze keer ga ik het anders aanpakken. Nog positiever erin staan. Proberen de negativiteit op onbekend internet van me af te schrijven. Ik heb heel veel lieve vriendinnen die dit aan willen horen, maar ik voel me een te erge ballast hiervan gebruikt te willen maken. Ik wil niet die "daar heb je haar weer" worden en ben heel sociaal, maar eigenlijk ook een binnenvetter.
Ik heb PCOS. In oktober zijn we 2 jaar bezig. Maar, ik geloof dat het goed komt.
reacties (20)