Misschien de volgende keer, dan..

Het is bijna Kerst 2018. Ik ben dol op Kerst. De eerste vrijdag na Sinterklaas, staat bij ons de boom. Ik ben zo’n familiemens, en het maakt mij helemaal gelukkig te kunnen zorgen. Kerst bij ons, vind ik dan ook altijd een groot feest.

We lopen door de Intratuin. Ik ben een paar maanden daarvoor bij de huisarts geweest. Tussen 2 afspraken op mijn werk door. “Waar kan je ik mee helpen?” Vraagt hij vriendelijk. De stoel voelt koud. Ik wil het niet zeggen. Durf mijn angst niet uit te spreken. “Ik ben al langer dan 120 dagen niet ongesteld geworden”. Het komt er stamelend uit. Hij kijkt me even aan. “Proberen je man en jij zwanger te worden?” Ik knik, terwijl ik naar de grond kijk. “Nou, dat gaat op deze manier niet natuurlijk gebeuren” zegt hij terwijl hij begint te typen. Ik krijg een doorverwijzing naar de gynaecoloog. We zijn op dat moment nog maar een paar maanden getrouwd, en we hebben tot na ons trouwen gewacht. Ik was al wel ruim een jaar voor de bruiloft gestopt met de pil, ik wilde zo snel mogelijk proberen en niet meer te hoeven “ontpillen”. Achteraf gezien ben ik blij dat ik zo snel doorverwezen werd. Maar op dat moment zakte de grond onder mijn voeten weg. Ik pakte de brief aan en stapte terug mijn auto in. Daar liet ik me even gaan. 5 minuten, want ik moest weer naar mijn volgende afspraak.

In de Intratuin zie ik een Kerstbal. “Baby’s eerste Kerst” staat erop. Ik ben even weemoedig, maar glimlach ook in mezelf. We zijn er mee bezig. Misschien de volgende Kerst, dan zitten we er misschien heel anders bij.

De diagnose PCOS was direct gezet bij ons eerste ziekenhuisbezoek. Tegen de tijd dat we op Wintersport 2019 gaan ben ik al een paar rondes met clomid verder. Nog tijdens de vakantie wordt er over de bestemming het jaar daarna gesproken. “Ik weet het nog niet hoor”, zeg ik tegen mijn man. “Misschien lukt het voor de volgende keer zwanger te worden. Wintersporten met een hele kleine of zwanger, lijkt me niet echt fijn.”

We twijfelen of we aan het eind van de zomer ver weg op vakantie gaan. Ik wil het niet. Stel nou dat ik zwanger ben? En er iets mis is? We besluiten pas in september te gaan, en tegen die tijd te boeken.

Tegen die tijd, is wanneer ik meer dan 6 rondes clomid heb gehad. Dan zou ik overgaan op spuiten. Ik ben nog niet zwanger. We besluiten om 3 maanden langer aan de pillen te blijven. Ik vind het spannend, en wil niet na 1 of 2 rondes moeten stoppen ivm de vakantie. We besluiten na de vakantie met goede moed beginnen.

Kerst 2019. Als ik door de Intratuin loop, kan ik de Kerstbal niet zien zonder een hele grote brok in mijn keel weg te moeten slikken. Ik recht mijn schouders. Nog heel even, ik ben pas net begonnen met spuiten. Misschien de volgende Kerst.

Wintersport 2020 zorgt ervoor dat mijn behandeling afgebroken wordt. Na 25 dagen spuiten is er nog geen eitje groot genoeg. En in Oostenrijk kan ik niet om de dag naar het ziekenhuis voor een echo. De woede, frustratie en het immens grote verdriet blijven dan nog even bij me. Zeker gezien het feit dat ik net een HSG heb gehad en dit de 1e keer zou zijn op “een verhoogde kans”.

We lopen weer tegen hetzelfde aan wanneer we een zomervakantie 2020 willen boeken. Misschien ben ik tegen die tijd wel zwanger.

Nog 2 maanden en we gaan weer op vakantie. Mijn 33e verjaardag heb ik onlangs gevierd.

En de voorbereidingen voor Kerst 2020 kunnen over 5 maanden weer beginnen.