Update - algemene info - ect.

Hoi iedereen hier!

Aantal dagen geleden plaatste ik een nogal emotionele blog waarvan ik echt naar hulp schreeuwde. Hier heb ik hele fijne berichten (ik lees ze nu pas, ik had even tijd nodig) en veel komt overheen wat ik mij voel. Ik ben overvraagd, overbelast en weinig netwerk.

Ik kom uit een ongezonde milieu waarvan mijn moeder jong moeder werd, maar ook verslaafd en vooral veel uit was op mannen. Ik groeide op doormiddel van mijzelf en mijn opa en oma. Mijn moeder heeft een verstandelijke beperking, borderline en narcisme. Ik heb vrij vroeg geschreeuwd 'ik wil geen contact' en zodoende is dat ook gelopen. Opgegroeid in een fijn pleeggezin waar ik altijd contact mee heb gehouden. Ik heb desalniettemin een goede jeugd gehad verder. Als puber werd ik onhandelbaar verklaard. Ik werft naar een groep gestuurd voor 'kindjes zoals ik'. Hier ontdekte ik het straatleven. Ik kon eindelijk gezien worden door 'gangster' te zijn. Uiteindelijk kreeg ik weer grip op mijn leven toen ik verhuisde naar een rustige omgeving met veel groen. De stad zwaaide ik vaarwel. Ik vond rust en mijn geloof. Tot ik verliefd raakte op een hele speciale man. Wij groeide snel dicht naar elkaar toe en gingen ook snel samenwonen. Het geluk kon mij niet op. Deze man was perfect. Tot ik van hem een kindje moest krijgen. Ik was jong en kreeg net de diagnose autisme. Hij wou met mij trouwen en gezinnetje starten. Beloofde mij de wereld. En zodoende. Ik durfde nooit aan kinderen te beginnen ivm mijn geschiedenis. Maar hij beloofde dat wij een prachtig zoontje kregen en hij zou er altijd klaar staan. Ik raakte vrij snel zwanger. Maar de zwangerschap was niet rozengeur. Ik kreeg HG en raakte elke dag op. Mijn vriend zei dat ik mij aanstelde en gewoon door moest pakken. Ik was maar zwanger en niet ziek. Ik kreeg niks binnen qua eten maar werd wel verwacht dat ik het hele huishouden draaiende hield. Hij ging met moeite mee naar echo's en toen het duidelijk werd dat de kleine baby in mijn buik een meisje zou zijn kreeg hij een error. 'Volgende moet een jongen zijn anders zoek ik wel iemands anders die mij een zoon geeft' riep hij. Ik heb huilend in bed gelegen, voelend naar het kleine meisje dat ik draag. Ik voelde mij schuldig. Hij begon steeds meer afstandelijk te worden. Ging apart slapen, meer feesten en zocht uitweg in drugs. Ik koos op dat moment voor de kleine meid en vertelde dat ik niet langer meer zag zitten. Hij reageerde heel koel. Prima, maar dit is mijn huis. Dus ik ging op zoek naar een andere plek. Ik tikte immers de 33 weken aan. Nergens was wat. Urgentie kreeg ik niet. Ik kon nergens heen. Hij heeft in de loop van de jaren iedereen in mijn omgeving afgekeurd. Ik stond er alleen voor. Toen ik vertelde dat ik naar een moeder kind huis ging, in een stad 2 uur verderop want daar was plek verbood hij mij dat. Ik zat nog steeds in de trauma bond dus ik stemde mee in. Ik huurde een vakantie woning waar ik eigenlijk geen geld voor had. Hij hielp niet mee met verhuizen dus met wat random mensen van Facebook gingen wij aan de slag. Ik werd al geadviseerd om bedrust te nemen ivm vroeggeboorte. Zij kwam al bijna met 35 weken, maar gelukkig hield de weeën op. Toch zat ik hele zware dingen te tillen. Hij vondt dat hij niet zijn ex hoeft te helpen, advies aangenomen van zijn collega's. Ik was zo overspannen dat ik bijna haar verloren was in mijn buik. Er was geen vruchtwater en geen beweging. Met spoed de bevalling ingezet en paar uur later hield ik haar vast. 8 maanden op gewacht en wat was ze klein en lief. Mijn eerste echte familie. Ik had mijzelf al die maanden beloofd dat ik mijn trauma niet mee zou geven aan haar. Dat ik haar de jeugd zou geven waar ik gedroomd van had. In het gouden uurtje werd ze plots van mij afgetrokken. In een keer stonden heel wat mensen in de kamer en er ging paniek. Ik voelde mij steeds wegvallen. Wat bleek, mijn placenta was niet volledig uit gegaan en een deel was vast gebleven. Ik bloedde en bleef bloedde. Ze duwde op mijn buik en het spoot zo de kamer door. Zij werd bij vader in de armen gelegd en ik kreeg alle hulp. Uiteindelijk hoefde ik de OK
niet in. Wel bleven wij een nachtje. Mijn ex wou perse ook blijven. De verplegers kwamen netjes elk 3 uur langs. BV lukte niet. Zij was erg warm en onrustig. Op dat punt besloot ik BV te stoppen en KV te geven. Iets wat mij nog steeds verdriet brengt. Mijn ex kon alleen maar klagen dat hij de nacht zo slecht had geslapen ivm de verplegers die hem stoorde. Terwijl ik mij zorgen maakte of mijn dochters lichaams temperatuur wel ging dalen. Uiteindelijk na aantal geslaagde KV voedingen daalde het en mocht ze naar huis. Het duurde een uurtje voordat de kraamvrouw kwam. Hij zou de kraamtijd blijven, de 2 weken papa verlof. Toch besloot hij dat na een week goed is geweest. Hij was moe en had de tweede week nodig om op te laden. Hij heeft in die week niks gedaan. Ook niet voor mij gezorgd. De kraamvrouw ging weg en toen was ik alleen. Helemaal alleen. Ik begon steeds minder te eten, niet te slapen en ik schreeuwde veel naar de baby. Ik had allemaal enge gedachtes. Waarvan ik dacht nu moet er hulp komen. Die is ingezet. De gezinshulp is elke dag langs geweest. Heeft met haar gewandeld zodat ik kon slapen. Financieel teerde ik op mijn inmiddels leeglopende spaarrekening. Hij droeg niet bij ook al hadden wij netjes een plan opgesteld met zijn tweeën na de breuk. Het geld zou opgaan aan mij, dus ik moest maar hem vragen of hij dingen kwam brengen. Hij kwam zelden met voeding en luiers. Ik at steeds havermout met water. Of niks. Ik was er niet meer. De thuisbegeleider heeft mij aangemeld bij de voedselbank. Ik kreeg snel hulp, wel moest ik met de baby een uur heen en uur terug lopen. Zij was net 3 maand. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik had eindelijk weer beetje energie door al het eten die ze mij gaven. Zij sliep door in de nacht en zo kon ik ook weer aansterken. Het ging beter met alle hulp. Ik genoot van haar. Tot ik een dikke vette brief van zijn advocaat kreeg. Hij was niet mee eens dat ik alleen gezag had en wou om de tafel. Ik had hem verteld dat als hij vastigheid bied, gezag kreeg. Maar hij zag het anders in. Ik moest met spoed een advocaat bellen. Uiteindelijk vond ik een ontzettend lief mens dat mij voorbereide voor wat er komen ging. Eerst een gesprek met beide partijen. Hier werd omgang ingezet, wel begeleid. Ook hier werden vanuit zijn kant niet de afspraken na geleefd. Ik heb toen gezegd dat ik de stekker uit trek. Ik kon niet mijn ex zien. Wetende wat hij allemaal niet heeft gedaan, maar wel verdrietig zijn als er andere bij waren. Ik pakte de moederschap weer op. Ik genoot van de rust en regelmaat. Mijn dochter groeide op naar een lieve 1 jarige dreumes tot ik weer een dikke brief kreeg. Deze keer van de rechtbank. Hij eist gezag en omgang. In een kleine 2 weken moesten wij voorbereiden. Ik had net alle toeslagen ect gehad. Ik was immers weer net verhuisd naar een appartement en had net beetje alles uitgestald. Op het vakantie adres was inschrijven niet toegestaan en stond nog op het adres van mijn ex. Ik kon niet op adem komen. Gelijk voorbereid voor de zitting, naast de zorg van dreumes en gebroken nachten die slaap regressie heet. Rechtspraak was gezag en omgang. Ik moest in een keer samenwerken met mijn stugge ex. Maar ook zag ik het positief in. Misschien dat het uitgroeit tot co ouderschap en ik eindelijk trauma
Behandeling aan kan gaan. Wij kregen ondersteuning vanuit een instantie binnen jeugdzorg. Dit was april 2024. Dochter is van Jan 2023. Ivm een jong kind moest het langzaam opgebouwd worden. Vader was erg zoekende in zijn rol. Wist niet wat een dreumes nodig had en vroeg veel van mij. Op de dagen dat ik zou rusten werd ik overspoeld met appjes om dag later met een zeer overstuur kind in armen te zitten. Ik kon dit niet meer aan. Ik heb ook duidelijk gemaakt binnen het traject dat het waarschijnlijk om een autistische dreumes gaat. Hij weet niet hoe hij met mij - autist- om moet gaan. Laat staan met haar. Dus ik maak mij elke minuut van de dag druk als zij bij papa is. Houd hij rekening met haar. Elke keer na bezoek kon ik de klappen opvangen. Ik voelde mij niet gehoord binnen het traject. Tot ik Dec met spoed vanuit huisarts naar de crisisdienst werd gestuurd. De huisarts, hele lieve vrouw, keek mij aan en ze zei
Jij trekt dit niet meer langer'. Ze belde mijn ex op dat hij ons kind moest ophalen vanuit KDV. Hier weigerde hij want zoals hij altijd zegt 'ik werk in de bouw dus dat lukt niet'. Dat zegt hij altijd als doordeweeks wordt besproken, want hij wilt immers ook niet elk weekend voor haar zorgen. 'Ik werk fulltime en heb rust nodig'. Terwijl ik altijd aansta en duidelijk psychische hulp nodig heb. Maar ik mag geen behandeling aan ivm labiel zijn en veelal de zorg draag van mijn dochter. Eindelijk kon dus de huisarts hem overhalen en kon ik naar de crisisdienst. Zoals
Ik zei, ze konden niks voor mij betekenen op dat moment. Ik geef elke keer in het traject (ouderschapsplan, voorheen was [naar papa gaan]) dat ik niet meer langer trek en 50/50 wil. Elke keer wordt het afgewezen vanuit zijn kant. De traject leiders staan mee in en bemiddelen zijn argument 'ik wil een weekend vrij'. Niet wetende dat ik ruim 2 jaar teer op een lege accu en die vrije weekenden die ik beleef spendeer aan achterstallige taken zoals huishouden, indelen, inrichten en een sociale kring opbouwen. Misschien eens een keer uitslapen. Na de crisis fiasco is het opgeschaald van 2 weekenden naar 4 weekenden. Vrij-zo. Ik begon langzaam weer beetje bij te komen. 3 maanden later en kreeg in het gesprek (traject) te horen dat hij 1 weekend eraf wilt, maar doordeweeks nog steeds niet kan doen ivm werk (bouw). Hierin heb ik toegestemd omdat ik het voelde dat het van mij verwacht werd van iedereen. Terwijl ik een update wou geven via de app over haar, zag ik zijn profielfoto. Dat veranderd was van hem en ons kind naar hem en een nieuwe vrouw. Een hele jonge vrouw. Ik vroeg hem bij de overdracht erna. Hij beaamde mijn vermoedens. Ik heb een nieuwe vriendinnetje. Hij liet ook tussen neus en lippen vallen dat daarom hij een weekend vrij wou. Zij woont 3 uur rijden van hem vandaan en werkt in de zorg. 'Anders zie ik haar nooit'. Prima. Ik ben er even verdrietig om geweest maar kon het snel parkeren. Leven gaat verder. Alleen nu wil hij de vakanties niet langer meer delen en komt er weer een nieuw gesprek erover. Ik merk dat hij overal née op kan zeggen en ik overal ja. Dat zij altijd bij mij is, ook al lukt het mij niet. Ik heb hier veel verdriet over.

En ja, ik overcompenseer het. Ik merk het zelf. Maar ik ben wel consequent en leg duidelijke grenzen op. Ik doe veel verkeerd, ook veel goed. Ik zorg voor altijd een goede gezonde maaltijd, leuke kleding en gaan elke dag wel naar buiten als ze bij mij is. Ik heb open einde speelgoed en daag haar uit. Ik spendeer veel tijd met haar. We bouwen samen met de magnetische tegels of ik zet leuke peuter muziek op om mee te dansen. We spelen kappertje (ze borsteld mijn haar) of ik lees boekjes voor. Ik zorg voor actieve momenten op de dag, maar ook rust momenten. Het is zo dat als ik zit dat zij mijn aandacht opeist. Dat is wat wij allemaal merken. Zij eist alle aandacht op van zowel de KDV leidsters als van mij. Koken of ff huishouden doen zit er niet in. Ik betrek haar wel erbij met taken. Maar soms
He, wil je ff snel de was doen. Dat kan niet. Vergeet niet dat ze geen gevaar kent en juist op de verkeerde momenten de grenzen zoekt. Zo rende ze net de weg op en was bijna onder de auto beland. Terwijl wij eerst hand en hand liepen. Ze trok haar hand terug en weg was ze. Ze kent geen gevaar. In plaats van naar mij toe te komen als ik schrik, rent ze nog verder weg van mij af. En ik heb heel vaak achter haar aangerend. Nu ben ik er klaar mee en laat haar vaak achter als ze weer om niks op de grond ploft. Ik zeg vaak niks tot ze bij mij is weer. Ik ben moe om te smeken. En in plaats van te praten huilt ze op zo'n toon dat ik gewoonweg naar de maan wil vliegen met een enkeltje. Zo'n schelle 'ik eis dit' huiltje.

Ik zie haar als een peuter, ik overvraag zeker niks van haar. Ze heeft in een zekere zin uitdaging nodig. Ik heb het idee dat daarin goed zit. Het KDV zegt ook dat ze erg pienter is. Dat ze qua mentale ontwikkeling 3+ zit. Alleen spraak loopt ze vrijwel erg achter. Hier is VVE en logopedie ingezet. Allebei in de aanvraag ivm wachtlijst.

Zoals de meeste al zeiden, ja ik teer op niks qua energie. Maar ik wordt ook niet serieus genomen vanuit mijn ex zijn kant. Hij steekt zijn kop in het zand. Vraagt ook niet over de ontwikkelingen van haar, gaat niet naar de check up bij het CB en noem het op. Het is meer een opa voor haar dan een betrokken vader. Waar ik ook schuldig om voel want 'nu heeft zij een narcistische (vermoedelijk!??) vader'. Ships. Ik draag een hoop zorgen en schuldgevoel over mij heen.

Betreft zelfbeeld. Ik ben sinds vorig jaar begonnen met krachttraining in de sportschool. Dit heb ik uitgebreid met yoga. Ik merk dat het actieve levensstijl mij goed doet. Ik ben immers sterker geworden lichamelijk maar ook mentaal. In yoga vind ik rust en ontlaad ik. Ik ben ook van maatje 50 (emo eter) naar 38 gegaan door al het actief zijn. Ik houd mij bezig op de dagen dat zij er niet is. Dus ja, ik heb mijzelf
Qua uiterlijk helemaal weer terug gevonden. Ik tut mijzelf ook steeds vaker op.

Ook qua netwerk zit het goed. Via bepaalde hobbies hele leuke mensen mogen leren kennen. Ik heb fijne vriendinnen en ik ben ook weer langzaam aan het terug vallen in de maatschappij.

Nu heb ik ook woensdag eerlijk verteld aan de thuisbegeleider dat ik overladen ben en niet meer trek. Hierin trok ze meteen aan de bel. Er is een afspraak met iedereen (gemeente, kdv mentor, jeugdzorg instantie (traject begeleiders), thuisbegeleider en wij ouders. Ook het KDV merkt gedrag op en wij gaan dit met zijn alle bespreken. Ik hoop dat mijn ex beseft dat ik op het punt sta van breken. Dat als hij niet meer oppakt er een steungezin bij komt kijken en eventueel -tijdelijke- uithuisplaatsing. Ik doe dit met verdriet want wie doet nou zijn kindje weg. Maar ik merk dat ik moet opladen. Dat als ik even oplaad tijd heb, al is het een maandje, dat ik een leukere mama ben. En ik vind het heel sterk van mijzelf dat ik aangegeven heb en hulp gezocht heb. Er hangt taboe op, maar uiteindelijk wil ik het beste voor haar en dat ben ik op dit moment niet. Thuisbegeleiding is opgeschaald ook.

Ik zag ook veel berichten over een slechte hechting. Ik weet niet of het doelt naar mijn jeugd of naar die van haar. Ik heb idd hechtingsproblemen, maar wij twee zijn fantastisch gehecht. Dit zegt iedereen (ook de thuisbegeleider). Ik was die typische draagzak moeder en contact naps tot ze niet meer wilt. Vaak valt ze nog steeds bij mij in slaap. Ze zoekt veel affectie. Maar op de dagen dat ik op ben (traject vader, of vader heeft weer wat uitgespookt, of een tegenslag in mijn privé, of ik ben gewoonweg overprikkeld en dan wil ik niet aangeraakt worden. Hier heeft ze dan last van en zoekt dan juist bevestiging. Ik communiceer met haar over alles. Dus zij krijgt alles mee. Maar toch krijgt ze een error en ik krijg weer een error van mij. Ik moet ook zeggen dat ze erg op mij lijkt.

Enfin, ik hoop dat ik iedereen een update heb kunnen geven. Absoluut geen sneer naar mijn ex, ik weet dat hij ook een onveilige thuis opgegroeid is. Maar hij wilt gewoonweg niet veranderen. Erg vermoeiend.

Fijne avond iedereen en ik heb alle adviezen opgeslagen en zou ze doen!

❤️