Overprikkelde mama met gedragsproblemen peuter, hulp gezocht

Dan post je zo'n heel verhaal en kom je vervolgens nooit meer online..

Ergens begrijp ik het gedrag van je peuter wel.. als je zoveel verschillende adressen hebt met ieder eigen regels en opvoeding.. , opvang, papa, opa en oma en bij jou... Dan zal,ik ook de draad kwijt zijn.

Een peuter van 2 gaat niet bewust jou pijn doen, maar dmv haar gedrag vraagt ze om hulp in de chaos waarin ze leeft.

Geef haar duidelijkheid wees consequent in wat je van haar accepteert en juist niet. Ze is nog maar 2, ze heeft jou nodig om duidelijkheid te creëren. Slapen in je eigen bed is slapen in je eigen bed en niet to h bij jou, ze weer precies hoe ze haar zin moet krijgen, en jij houdt dat om deze manier in stand.

Jeetje wat pittig zeg! Ik denk niet dat ik nog advies voor je heb dat je niet al gehoord hebt, maar wil je vooral heel veel sterkte en liefde toewensen. Wees lief voor jezelf, en ik hoop dat je dochter snel wat beter gaat luisteren.

Wat heb je al veel overwonnen. En wat goed dat je hulp hebt gezocht en aan hebt genomen. Ik heb het gevoel dat je niet de juiste hulp krijgt. Je hebt niet alleen hulp nodig in leren die ouderrol (terug) te pakken, maar je hebt denk ik ook nog wat werk te verzetten met jezelf. Je hebt met je dochter nu een bepaalde dynamiek, dat doorbreken kost veel energie en kracht. Je moet consequent handelen, kaders stellen, grenzen bewaken, etc. Ik denk dat je dáár hulp bij nodig hebt.

Het advies van ‘neem tijd voor jezelf als ze er is’, is niet heel realistisch. Ipv een vluchtmomentje in de ‘chaos’ te zoeken, kunnen ze je beter helpen de ‘chaos’ meer onder controle te krijgen. Daar zijn honderden adviezen voor te bedenken, want er leiden honderd wegen naar Rome. Er is niet maar 1 juiste aanpak. Je moet adviezen krijgen die bij jou en je kind passen en dan is het dus handig als iemand meekijkt die die adviezen op maat kan geven. Als dat in die 2 uur niet lukt, probeer eens iets op te nemen thuis zodat je het kunt laten zien. Of schrijf vlak na een moment dat mis ging op wat er gebeurde en wat je deed, zodat je dat kunt bespreken als die begeleider er weer is.

Nou is een peuter altijd een uitdaging, maar ze gaat inderdaad wel ver in haar gedrag. Het is alleen niet expres, niet bewust ‘ik ga mama pesten’. Zo werkt dat kleine brein niet. Ze heeft geleerd dat stout doen haar aandacht oplevert. En dus doet ze dat. Zo’n jong kind kan geen onderscheid maken tussen positieve en negatieve aandacht.

Je verwacht van haar dat ze volwassen reageert. Denk maar zo: jij hebt ook moeite met de situatie, en jij kunt al een heel leven oefenen met die emoties, zij is er pas 2 jaar.

Over het algemeen doen kleine kinderen het heel goed op regelmaat en structuur. Een vaste dagindeling geeft houvast. Ook voor jou. Daarnaast duidelijke grenzen en consequenties. Slaan is niet oké, dus volgt direct een time out of een consequentie. Er moet voldoende energie uit kunnen op een dag (naar buiten). En ze hebben uitdaging nodig. Dat kan mentaal zijn door werkjes of speelgoed, maar je kunt ze ook betrekken bij het huishouden en ze taakjes geven. Samen de vaatwasser uitruimen/vaat opruimen, samen afstoffen, dat soort dingen. Het zal een lange adem vragen om dit te doorbreken. En je zult niet direct resultaat zien als je nieuwe dingen uitprobeert. Dat kan frustrerend zijn. Je kunt misschien ook samen optrekken met de vader of met opa en oma? Dat jullie dezelfde aanpak hanteren. Dan heb je meteen iemand om er mee over te praten.

Komt deze tekst uit een vertaalmachine? Kan het maar moeilijk volgen.

Geen tips, wil je wel veel sterkte wensen. Misschien is co-ouderschap een idee?

Ken je dat programma ook van een vrouw die dan bij gezinnen komt? Ik kom zo niet op de naam. Daar zitten ook extreme gevallen tussen. Wees streng en consequent. Mijn dochter terroriseerde de boel ook. Ik heb wat filmpjes gekeken en hulp gezocht. Het werd hier een stuk beter toen zij ging praten. Het is nog steeds een pittige dame. Hier werkte consequent plus regelmaat. Ook veel voorbereiden op wat komen ging. Zij verkocht mij regelmatig ook wel een klap... Zij is nu bijna vier. Compleet ander kind. Al was het voor ons ook hardwerken om te veranderen, zeker de moeite waard!!

Het lijkt me toch ook niet zo ok. Het komt bij mij over dat je hulp hebt gezocht maar niet de juiste hulp hebt gevonden. Ik weet niet hoe het in Nederland in elkaar zit, maar een psycholoog die met kind en ouders werkt zou wel zinvol kunnen zijn. Ik weet niet hoe je bij de juiste terecht komt echter of wie je daarbij kan helpen...

Ik zou je wel de tip willen geven om toch door te zetten dat ze in haar kamer slaapt. Heeft ze een bedje waar ze niet uit kan of klimt ze eruit?

Die tip van 'alleen tijd' die je van je thuisbegeleider kreeg vind ik niet realistisch. Een kind van die leeftijd wil continu aandacht van mama. Maar als je de avonden dat ze in bed ligt en de nachten voor jezelf hebt is het al heel wat.

Overigens wil ik nog meegeven dat als ze op 2 jaar niet goed luistert, ik dat niet raar vindt, mijn dochter op die leeftijd ook niet. Ik dacht toen ook dat er iets mis was, maar op enkele maanden tijd is ze veel veel veranderd. Dus ik zou niet vergelijken met kinderen van vrienden. Het zijn soms echt gewoon fases.

Wat is dit ontiegelijk zwaar en vermoeiend

Zou toch misschien proberen om naar buiten te gaan me der bos of speeltuin zodat ze veel energie kwijt kan.

En echt regels opstellen en die ook aanhouden , hoe hard ze okk brult en schreeuw , jou wil is wet , uiteindelijk zal ze het wel accepteren als ze merkt dat jij op je strepen blijf staan.

Hulp krijg je al genoeg zo te lezen , 2 is zo en zo een shit leeftijd vind ik hihi mij jongste is 3.5 en peobeer ook nog steeds uit , maar is lang niet zo erg als bij jou.

Heel veel succes en hopelijk is deze fase snel voorbij

Je verwacht dat je peuter/kleuter een volwassen gedrag stelt. Laat haar even gewoon kind zijn, ze zal de rest van haar leven volwassen moeten zijn. Ja, je kan haar sturen en bijdragen. Haar leeftijd is de leeftijd waarin kleine kindjes grote emoties hebben en ze nog niet kunnen reguleren. Sta haar daar bij.

Ik lees toch ook veel normaal gedrag van een zeer vermoeiende 2jarige, en een buitensporige reactie van een oververmoeide moeder. Ik denk dat er niks mis is met je kindje, maar wel met jouw draagkracht. Ik bedoel dit niet verkeerd of ik tracht niet de schuld bij jou te leggen. Ik denk dat jouw vat op is, en dàt is het probleem. Jouw kind heeft een bodemloos vat aan energie, en 't jouwe is op....

Wat ik wél lees, is dat jouw kindje moeite heeft met grenzen. Hier helpt een schema met pictogrammen om de grenzen aan te geven. En sommige regels blijven! Zo vindt onze dochter haren wassen vreselijk. Maar elke zondag moet het. Ze mag krijsen, brullen, tieren.. Het wordt gewassen! De andere dagen in de week blijven we van de haren af. Soms moet je een vaste regel inbouwen en je er ook aan houden, en niet toegeven of ervan af wijken omdat het jou beter uitkomt als ouder om dan eens toe te geven.

Het wordt beter als ze rond 3 - 3,5 zijn, vind ik. Hieronder al heel veel tips.

Ps. Onze dochter was als 2jarige ook hels, maar ze had ook telkens oorontstekingen. Toen ze buisjes kreeg, werd het een pak beter. Zijn medische zaken uitgesloten? Zijn ook medische zaken bij jou uitgesloten? Geen ijzertekort of andere? Daar kan je ook zo ontzettend oververmoeid van rondlopen, laat zeker toch ook eens je bloed prikken enzo.

Even vooropstellen dat 2 jaar echt een ontzettend pittige leeftijd is, kunnen we aan de hand van dit bericht niet oordelen of de "fout" bij jou ligt of dat je dochter wellicht iets anders mankeert.

Je zegt dat je zelf geen goede jeugd hebt gehad en hoeveel therapie je ook volgt, dat is iets wat je altijd zal achtervolgen. Ik ken bijv iemand die een ontzettend narcistische moeder had en nu zelfs met de kennis over hoe een kind op te voeden haar kind nog steeds over compenseert.. Dat uit zich gewoon in vervelend gedrag, kinderen hebben niet per se speelgoed nodig maar wat ze echt nodig hebben is echte oprechte aandacht in hoe hun de wereld zien. Als je zelf zo niet bent opgevoed is dat zo ontzettend lastig..

Ik hoop oprecht dat de "fout" bij jou ligt want dan kan je er misschien iets aan doen, dan zou ik toch een psycholoog zoeken voor cognitieve gedragstherapie. Daarnaast is het opzoeken van een orthopedagoog ook nog een goed idee.

Ik wens je heel veel sterkte.. lijkt me echt ontzettend zwaar!

Hetautonomekind.nl

Verdiep je in PDA, pathologische vraagmijding. Hechtingsproblemen zou kunnen, maar hoeft zeker niet!

Wat moet jij het pittig hebben, van dit gedrag wordt je als moeder erg onzeker.

Hoe staat het met jouw zelfbeeld, los van je kind?

Als ik het zo lees, word je overspoeld door alles en ziijn je verwachtingen van jekind niet realistisch...Je verwacht iets terug van je kind als jij je best doet... Je bent haar aan het pleasen. En daarmee heb je ongewild een monster gecreëerd dat geen nee accepteert. Hoogstwaarschijnlijk voelt jouw kind jouw onzekerheid en dat je in de overlevingsstand zit. Daardoor loop jij achter haar aan, ipv dat ze geleerd heeft achter jou aan te lopen. Ik denk dat je meer of andere hulp kunt gebruiken dan je op dit moment krijgt: een psycholoog om je eigen sores mee door te praten: je trauma's, verleden, hoe je tot nu toe door anderen bent behandeld, wie je werkelijk bent en je zelfbeeld...

Probeer je kind als peuter te zien. Je overschat haar enorm: ze weet helemaal niet dondersgoed waarom ze dingen doet. En ze begrijpt al helemaal niet wat dat voor jou betekent. Daar zijn haar hersenen werkelijk nog lang niet aantoe. Maar voor jou voelt zij nu als bedreiging, waar jij het slachtoffer van bent. Terwijl in werkelijkheid is ook zij slachtoffer: slachtoffer van de situatie waarin ze verwekt en geboren is... Zij heeft daar net zomin voor gekozen. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen, maar het wordt wel tijd dat jij weer de leiding neemt in die situatie. Dat heb je al gedaan door hulp te vragen. Hartstikke goed! En nu verder... Misschien kan het cb video hometraining inschakelen? Dat kan je enorm helpen om te zien wat er gebeurt tijdens de dag... Welke interacties er tussen jullie zijn en waardoor dit gedrag ontstaat(naast dat ik ben twee en zeg nee natuurlijk al jaren een bekend gegeven is).

Heel veel sterkte, kracht en wijsheid toegewenst!

Ik lees:

Een overbelaste, uitgeputte moeder

Een onzekere, mogelijk getraumatiseerde? moeder

Mogelijke hechtingsproblemen. En ik denk dat haar gedrag voor een groot deel hier vandaan komt.

Zoek een instantie die naar de hechtingsontwikkeling kan kijken en die jullie samen hulp biedt.

En daarnaast: zoek hulp voor jezelf, evt trauma verwerking, ACT of wat je maar kan helpen.

Wat je dochter nodig heeft, is een zelfverzekerde moeder, die haar grenzen liefdevol maar duidelijk aangeeft en die ook goed kan reageren op de behoeftes van haar kind (dus ook ziet wat er achter het gedrag zit). Maar daarvoor moet je wel goed in je vel zitten, anders lukt je dat niet. En dan ontstaan hechtingsproblemen..

Sterkte, ga weer in jezelf geloven!! En super goed van je dat je je zo kwetsbaar opstelt en hulp zoekt! Geef niet op, je kunt een hele hoop weer herstellen. En ga je vooral niet schuldig voelen want je bent niet schuldig! Je wilt duidelijk een goede moeder zijn, dat is enorm te prijzen.

Ach vrouw, dat klinkt heel heftig voor jou en je kindje. De optie is al eerder genoemd, ‘temperamentvolle kinderen’ dat boek lezen en de tips uitproberen. Blijven bij de grenzen die je hebt gesteld en dat kan heel heftig zijn, zeker als je het alleen moet doen. Ik wil je heel veel sterkte wensen en echt, je komt er doorheen!

Oei ik vind dit inderdaad geen normaal gedrag. Wat ik zo lees mist ze grenzen. Ze krijgt wat ze wilt als ze maar lang genoeg doorgaat. Ik heb drie dochters en over het algemeen luisteren ze prima. Maar ik ben wel duidelijk. Nee is nee. Ik maak vooraf afspraken en als we ergens heen gaan vertellen we wat we van ze verwachten. Ik zou toch aan de hulpverlening vragen of ze a vaker kunnen komen en b tijdens de momenten dat jij het lastig vind.

Twee is een lastige leeftijd. Het testen, grenzen zoeken, van alles willen maar niet weten hoe dat te uiten, de frustraties… oef..

Ik heb veel gehad aan het boek ‘temperament volle kinderen’, waar inderdaad de sleutel bleek te liggen in je kind betrekken bij dagelijkse bezigheden, onderdeel maken van het huishouden/ samenleven. Ja, dat duurt iets langer, maar levert uiteindelijk meer op. Het mooiste speelgoed is niet wat een kind nodig heeft, wel gezien en gehoord voelen, erbij horen, mee willen doen.

En voor hoe dat dan aan te pakken, was how to talk to kids fijn (hebben ook een insta). Letterlijk wat je kan zeggen, op welke manier. Hoe je kind erkennen en zien en toch ook begrenzen.

En de momenten dat de muren op mij af kwamen, ging ik naar buiten, speeltuin/ bos, waar dan ook. Dochter haar energie kwijt en ik kon ook even ademhalen en meer genieten van de energie/ gekheid van mijn kind.

Wat ik ook lees in je verhaal is dat je veel op jezelf betrekt. Een peuter is niet expres lastig, die pest je niet, die haalt niet bewust het bloed onder je nagels vandaan.. ook al voelt dat wel zo, trek dat los van jezelf. Dat zij boos wordt, zegt niks over jouw als mens. Als een kind in de supermarkt krijst, is dat omdat zij het op dat moment even lastig hebben, niet jij.

Ze gunt je geen rust zeg je.. dat is een behoorlijke verantwoordelijkheid voor een kind van 2 en omgekeerde wereld. Jij bent de mama, je kind heeft behoeften. Die matchen niet altijd met jouw behoefte en dat is oké. Achter het gedrag kijken, scheelt beide kanten een hoop gedoe. Gedrag is communicatie, wat wil ze je eigenlijk vertellen? Wat heeft ze nodig? Wat triggert zij in jou dat jij zo reageert? Wat spiegelt je kind van jou?

Zo merkte ik altijd dat ik rond 5 uur uitgeblust was en mijn dochter dan net haar klier uurtje had. en echt niet kon stoppen maar bleef zuigen en even op de trap zetten liet ze niet gebeuren, bleef me achterna komen, etc. Toen ik ervoor zorgde dat ik zelf meer rust had op die momenten, had zij dat ook. Jonge kinderen zijn nog zo ontzettend gevoelig.

Zo ook voor het reguleren van gevoelens.. zij doet wat jij doet. Dus hoe ga je zelf om met boosheid? Leef het juiste voor. Vertel haar wanneer je boos begint te worden en wat je inzet om het te laten zakken. Als zij boos is, biedt nabijheid. Boosheid mag er zijn. Slaan en schoppen niet. Ik hield mijn dochter altijd stevig vast en zei dat: je mag boos zijn, maar voor jou en mijn veiligheid hou ik je vast. Slaan mag niet. En dan bood ik een alternatief: samen de ‘boosdans’ doen, met sokken gooien, kranten scheuren, in een kussen gillen. Dit vaak herhalen, zorgt dat het integreert. Mijn dochter werd altijd boos en riep dan dat ik haar los moest laten, prima, dat kan als het veilig was en er niet meer geschopt of geslagen werd.

En je schrijft dat je zelf overprikkeld bent. Hoe zit dat bij je kind? Kan je de balans tussen actief en rust voor haar reguleren? Even lekker samen op de bank kruipen met een boekje? Overzicht maken met een planbord welke dag van de week ze waar is?

En voor alleen spelen: begin samen, start een spel en als ze lekker speelt, zeg je dat je even naar de wc gaat en zo terug komt. En vervolgens bouw je dit uit. Maar van een kind verwachten dat het zelf gaat spelen, dat lukt niet. Dat moet je helpen opstarten.

Ik denk dat jouw kind voelt dat je aan je limiet zit. En zoekt naar veiligheid, misschien wel gezien worden.

Ik lees dat er al veel tips gegeven worden. Daarmee ben ik het eens, zorg dat wat je verwacht past bij haar leeftijd. Ze is nog maar 2 jaar. Vooral als je zelf snel overprikkeld bent, kan je er beter voor kiezen thuis te eten met mensen. Dan kan je dochter gaan spelen in haar eigen omgeving.

Voorkom ook lastige situaties door spullen weg te zetten die je echt heel wil houden. Maar, voorzie ook in veiligheid door duidelijke grenzen aan te geven. Je kunt immers niet alles opruimen en je dochter zal ook moeten leren wat van jou en van haar is

Ik vind de tip van het filmen van de moeilijke momenten ook een goede, zo kan de hulp die je hebt ingeschakeld ook zien wat het patroon is.

Ach wat sneu voor jou en voor je kind. Vreselijk vermoeiend. Ik lees nergens iets over consequenties, gedrag waarvan ze weet dat het niet mag kun je prima een consequentie op zetten.

Verder lees ik dat ze drie dagen naar de opvang is en weekenden weg? Klopt dat? Want dan besteed je een groot deel opvoeding uit, hoe zien de anderen jouw kind? Hoe pakken zij dit gedrag aan? Hoeveel onrust brengt verschillende opvoeders met zich mee voor je kind?

Verder lees ik ook veel frustratie van jou dat je op den duur verwachtingen krijgt van je kind die een 2 jarige simpelweg niet waar kan maken zonder jouw hulp. Een kind dat jou nodig heeft gaat niet spelen met mooi speelgoed, al verwacht je dat wel. Ga lekker samen eten koken, geef een kindermes en laat ze komkommer snijden, dingen wassen/ in de pan doen. Betrek ze bij jouw activiteiten. Ze wil gezien worden! Op een positieve manier:) en echt… als je dat trucje doorkrijgt zijn veel dingen nog vermoeiend maar ga je wel veel meer genieten van de mooie dingen. Je bouwt samen een band op.

Nog een tip, ik voelde me met 3 kleinen in huis soms ook vreselijk overweldigd, en ik ben veel Supernanny gaan kijken, dat heeft mij heel veel inzicht gegeven in het effect van mijn handelen op de kinderen en gaf mij het vertrouwen om consequent te zijn en er te gaan staan.

Wat betreft jezelf, wees lief voor jezelf. Maar ga ook niet zitten soebatten. Merk je dat je gaat malen in je hoofd als je veel vrije tijd hebt, zorg dan dat je lekker iets actiefs gaat doen waardoor je juist geen tijd hebt te verzinken in je eigen gedachtenspinsels. Een andere omgeving/ iets goeds doen voor een ander kan soms veel energie geven.

N.b. ik ken je voorgeschiedenis niet, als het waardeloze tips zijn voor je, vergeef me, ik gun je een gelukkige tijd met je kleintje.

Herkenbaar hoor, het is niet niks wat jij en zij hebben meegemaakt.

Wij hebben echt alles hoog en achter kindslot, naar de keuken een traphekje, en voor beide verdiepingen.

Zou extern hulp inschakelen, zodat iemand mee kan kijken, 2 jaar is een lastige leeftijd/fase. Zo eentje waarbij ze vaak de limiet opzoeken, die twee van mij zijn niet anders.

Kan ze zich uiten in woorden? Zo niet dan is dat waarschijnlijk 1 van de maniertjes waarop ze zich probeert te uiten. Helaas is dat met gedrag van dingen die ongewenst zijn.

Zorg voor haar voor een voorspelbare dag, routine, geef duidelijk aan, wie, wat, waar, waarom, voordat je ergens heen gaat, zeg je hebt nog 5 minuten om te spelen, daarna gaan we de schoenen en jas aan en naar buiten, boodschappen, enz enz, zelfde met weer naar huis. Blijf tussendoor dingen benoemen, en vertalen, ze pikken meer op dan je denkt. Dit werkt binnenshuis ook.

Wij gaan over 2 minuten naar bed, mama gaat helpen met je pyjama, tandenpoetsen en verschonen. Verhaaltje, even knuffelen en dan naar bed. Leg haar wakker, maar moe neer. Goede slaaptijd zou rond 19.00 wezen. (2 jarige kunnen het op sich redelijk af met 1 lange dut, tussen 11 en 14.00).

Komt ze eruit, pak je haar op en leg haar zonder wat te zeggen terug. Blijf dit herhalen. Ze zal alles uit de kast trekken om je alsnog over te halen om bij je te mogen liggen, als je toegeeft eraan blijft ze het continue doen.

Ze voelt aan welke onrust jij in je lijf hebt, want kinderen zijn een spiegel.

Kom je er zelf echt niet uit, vraag hulp bij instanties die er ervaring mee hebben, in NL heb je het CJG, in België weet ik niet. Dat zou via het CB een start kunnen geven

Heel veel sterkte in de komende periode

Ik denk dat ze jou heel erg goed aanvoelt en dat dat deels de reden is van haar gedrag. Ga in de tijd dat je dochter er niet is ook eens iets voor jezelf doen. Pak dat boek en ga lezen. Zoek een goede psycholoog voor jezelf. Als jij beter in je vel zit, dan zal ook je lontje wat langer worden. De gouden tip is dus aan jezelf werken.

Wat betreft het weglopen: er bestaan ook gewoon tuigjes. Er bestaan stoelverhogers met riempjes, zodat je je kind in een restaurant gewoon vast kunt zetten. Dingen kapot maken: geef een oude doos of oud papier en laat haar maar scheuren/vernielen.

Hoelaat ga je avondeten ? Misschien heeft ze teveel trek en is ze hangry. Alvast wat te eten geven zou kunnen helpen . Al denk ik dat eerder koken en dan rond etenstijd opwarmen je meer zou helpen . En misschien eerder eten .

Zou je met een webcam ofzo een dagje kunnen filmen en dan de moeilijke situaties aan de thuis begeleiding kunnen laten zien ?

Een kind van twee is nog wel erg jong . Misschien verwacht je te veel van die leeftijd. De meeste twee jarigen kunnen zich nog niet gedragen in een winkel of restaurant . De grote boodschappen zou ik laten bezorgen . En dan voor die paar boodschapjes kan je wel met kindje naar winkel. Geef een eigen karretje en geef blaadje met plaatjes van wat ze moet pakken. Of pak de folder van de supermarkt . Knip jij de dingen uit . Laat je haar het op kaartjes plakken . En dan samen in de supermarkt kaartje voor kaartje in het mandje gooien en dan Samen scannen bij de zelf scan kassa. Superleuk uitje !

Ik zou je hobby spullen te hoog wegleggen dat ze er niet bij kan . Of in een kast met slot erop .

Keukenkastjes met kinderslotjes erop. En 1 rommel la zonder slot , waar ze lekker met plastic bakjes en bekertjes aan de gang.

In de ochtend koken dan heb je zelf meer energie en gedraagt kind zich waarschijnlijk minder vervelend .

Nul 18 podcast vond ik wel interessant om te luisteren .

Vaak helpt het om eerst samen te spelen dan gaan ze soms (niet altijd ) ook lekker door als je bv even gaat plassen of iets uit de keuken haalt .

Ga bv met een tijdschriftje aan de tafel waar zij zit te kleuren of knutselen zitten . Of pak ook een kleurboek voor jezelf en ga zitten kleuren . Of een puzzelboekje . Dat je wel bij elkaar bent maar toch hetzelfde doet .

Kan ze al goed praten ? ‘Lastig ‘ gedrag kan nl ook als ze zich niet goed kan uiten.

Hopelijk heb je wat aan deze tips ! Je kan het hoor !