Overprikkelde mama met gedragsproblemen peuter, hulp gezocht

Mama’s, ik heb ff jullie hulp nodig.

Mijn dochter van 2 overmeesterd mij thuis. Ik krijg ook te horen van de opvang/vader/opa en oma dat ze als haar zin niet krijgt flink te keer kan gaan.

Normale peuter pubertijd schuiven ze af. Niet wetende wat thuis afspeelt. Ik schrijf dit misschien in emotie en zou het ‘heftiger’ zijn maar ik vraag mij echt af of dit ‘normaal’ is. Er komt wekelijks iemand langs om een uurtje ondersteuning te geven in het opvoeden (op mijn aanvraag, gebrek aan zelf een fatsoenlijke moeder hebben gehad/heb). Die geeft zelf aan dat er geen extreem gedrag is, ook toen ik een traject had opgezet bij het CB ivm mogelijke gedragsproblematiek. Maar zij (de thuisbegeleider) komt vaak een uurtje of 2 en ziet dan de leuke kant van mijn dochter. Echter, ik zit vervolgens met de gebakken peren de rest van de week.

Ze gaat 3 dagen in de week via SMI naar de opvang en weekenden of naar papa of haar opa en oma. Ter ondersteuning voor mij want ik zit al ruim een jaar aan het maximale. Ik begon ook niet goed met net gescheiden, kraamtijd in mijn eentje en postnatale depressie. Oh ja en dakloos. Ik heb flink gestreden om te staan waar ik nu sta. Maar ik merk dat ik dus wel aan het maximale zit. Alle stress, spanning ect heeft aan mij gevreten dat ik constant in een burn out/overspannen/overprikkeld staat ben. ‘Maar je hebt zoveel vrije tijd’ wordt er gezegd. In die vrije tijd moet ik opladen, maar dan pieker ik eigenlijk aan elk stukje van de afgelopen week wat er mis is gegaan. Ik praat mij zo erg het schuldgevoel aan. Ik probeer mee te gaan in de verwachtingen van ‘goede moeder’ dat ik stiekem gewoon niet meer kan. Mijn huis voelt niet meer als mijn huis. Het is mijn peuters domein. Ik ben haar ‘slaaf’. Dat is allemaal gevoel.

De tip van de thuisbegeleider was ‘neem alleen tijd als ze (dochter) er is’. En dat probeer ik. Zodra ik rustgevende muziek op zet en haar elke keer voorziet van de hipste en leukste speelgoed binnen haar leeftijdsklasse wordt er niet naar omgekeken. Ze gilt tot ik opsta en haar aandacht geef. Ze slaat mij tot ik toe sta om haar zin te geven. Ze weigert in haar kamer te slapen dat ik haar in mijn bed stop. Om in de ochtend wakker te worden met een schop op mijn neus, herhaaldelijk tot ik wakker ben en dat ik bloed. Of over mij heen hangen en dan elleboog op mijn slaap rammen. Al die tijd blijf ik kalm en probeer ik rustig te reageren. Tot zekere hoogte als ze mij weer een flinke mep in mijn gezicht geef wanneer ik haar aan wilt kleden en ik uit reactie een pets terug geef. Om dan uren te balen dat ik dat gedaan heb. Haar agressieve uitspattingen brengen mij echt tot het randje van ‘ik stop ermee’. De laatste paar dagen knalt de gedachten van ‘ik kan niet meer’. Hier heb ik hulp om gevraagd en enigste oplossing van ggz is ‘slik deze pillen waar je zo lam van wordt’. Als ik aangeef dat mijn dochter geen gevaar kent en zo snel is dat ik niet kan veroorloven om sloom te zijn. Want luisteren? Doet ze niet. De meeste kindjes blijven in de buurt van hun ouders. Die van mij? Die lacht mij uit en rent zo ver weg dat ik altijd bezweet -met vaak gestolen goederen onder de arm- aankom en mijzelf moet verontschuldigen aan de winkel bij. Wij wonen waar iedereen elkaar kent en ik schaam mij elke keer dood als ze weer misdraagt.

Vroeger toen ze kleiner was plande ik elke dag leuk uitje. Nu doe ik dat maar wat krijg ik voor terug? Huilend, schreeuwend en tierend kind. Hele tijd. Tot ik thuis ben en echt inzak op de bank van vermoeidheid. Haar uitbarstingen kosten fysiek en mentaal veel kracht. Ze is een sterk meisje. En je raad het al, ze gunt mij niet even om op adem te komen. Het gaat gewoon verder. Ik voel mij zowaar gepest door mijn eigen kind.

Zet ik tv op zodat ik even kan koken. Vaak ben ik al helemaal gefrituurd van de hele dag politie agentje te spelen. Dan is het niet rustig op de stoel kijken maar alles in de keuken open trekken tot klimmen op de trap (ik ben klein) waar ze probeert alles uit de voorraadkast te trekken. Er zit geen uit-knop. Ze wordt boos als ik eten niet binnen de kortste periode klaar heb, maar trekt wel hele keuken overhoop en zoekt echt het gevaar op.

Als ik haar negeer dan zoekt ze dingen van mij om kapot te gooien. Ik heb een boekenkast waar de boeken al vrij hoog in de kast liggen. Ik heb al meerdere malen aangegeven dat het mijn boeken zijn en zij niet aan mag zitten. Toch klimt ze via een stoel van haar kleine knutseltafel en trekt alle bladzijdes uit mijn boek. Ik spaar limited editions en het is echt een uitgelopen hobby geworden. Iets waar ik naast moeder veel tijd in besteed, lezen. Zo vind ze wel meer dingen om kapot te maken in haar boze bui omdat ze geen aandacht krijgt. Dit valt de opvang ook op. Hun geven aan dat mijn dochter niet anders kent dan alleen met mij te zijn. Misschien ook mijn fout dat ik niet snel mensen uitnodig met haar erbij. Maar als ik vrienden uitnodig of ergens uit eten ga dan ben ik meer gefocust op haar dan vrienden. Ik raak zo snel overprikkeld dat ik het gewoon niet trek. Mijn vrienden helpen uiteraard maar houden ook een afstandje soms want ik kan zien in hun blik dat ze denken ‘wat heftig dit’. Ik schaam mij dan enorm om haar uitspattingen. Want de kids van vrienden gedragen zich wel. Tuurlijk hebben ze een corrigerende opmerking nodig. Maar zij kunnen wel rustig in thee drinken en schuin oog naar hun spelende kinderen kijken. Ik moet constant achter die van mij aanrennen. Die ziet een open deur en is zo weg. Het feit dat ik bepaalde restaurants/cafés kom omdat ze veilig alles afgesloten hebben (geen open keuken, dichte kinderspeelhoek ect ect) zegt al genoeg.

Ik heb oprecht het idee dat ik faal in whatever ik doe. Ondanks alle hulp/ondersteuning. Het is niet dat ik geen ervaring heb met kids. Ik heb vanaf mijn 15e al ervaring met werken met kids. Waaronder babysitten maar ook op de camping met kids. Ik heb heel wat geleerd in de jaren tijd. Dat je nu een eigen kind hebt en zoveel vastloopt in het frappante gedrag is nogal wat vind ik. Naast de hele moedermaffia die actief is, maakt het hulp zoeken bij andere mama’s lastig. We doen allemaal wat. Maar inmiddels uren podcasts luisteren, advies van professionele hulpverleners en noem maar op niet meer weet. Dat ik echt denk van… wie heeft een gouden tip? Want ik trek het niet langer zo. Paar maanden zat ik met een emotionele uitbarsting bij de crisis (die mij toen met slaapwekkende medicatie wou vol proppen).

Ik weet het gewoonweg niet meer. Dat ik met krassen, blauwe plekken en bloed die stroomt veroorzaakt door mijn kind door het leven loop met het gevoel dat het mijn schuld is… Want ik doe blijkbaar iets mis. En mensen zeggen ach het is een klein meisje. Ze is zo donders slim. Je kan mij niet vertellen dat ze niet weet wat ze doet. Want negatieve aandacht is ook aandacht. Negeren werkt niet altijd want dan heb ik een lege boekenkast, kapotte pc en geen hobbies meer omdat ze altijd meteen daarnaar toe gaat als ik haar niet de zin geef.

Sorry voor de hele rant, tips zijn welkom