Kianna gevallen.

Wat voel ik me schuldig. Vanochtend toen we wakker werden, heb ik Kianna op haar buik op ons bed gelegd. Ik zet dan altijd Baby TV aan. Dat vindt ze leuk om te kijken. Speentje in haar mond, knuffeltje erbij en allemaal grote kussens om haar heen, zodat ze nergens heen kon.

Toen ben ik snel even het bad gaan laten vol lopen, want ze mocht even in bad spetteren. Zij was dus op onze slaapkamer op de zolder en ik ging alleen heel even 1 verdieping lager. Met allemaal kussens om zich heen, kon ze toch nergens naartoe. Dacht ik ...

Inmiddels blijkt dat ons meisje er eentje met pit is. Nieuwsgierig en ondernemend. Ze wilde schijnbaar op ontdekkingsreis ...

En het stomme is, dat ik vlak van tevoren nog dacht: dit is de laatste keer dat ik haar zo neerleg ...

Toen ik naast het bad stond om de temperatuur van het water te checken, hoorde ik een flinke bonk ... En Kianna die heel hard huilde. Ik ben natuurlijk de trap op gestormd! En daar lag ze ... Op haar buikje naast het bed. Ik kon wel door de grond zakken. Hoe kon ze nu tussen al die kussens door komen? Ze lag helemaal ingesloten.

Ze liet zich gelukkig meteen troosten, maar ze snikte wel nog een hele tijd na van de schrik.

Voor de zekerheid heb ik wel de huisartsenpost gebeld. Ze had alleen een lichte zwelling op haar linker jukbeen, geen bloed uit neus of oren, had niet gebraakt, was niet suf en reageerde gelukkig wel zoals altijd. En dat ze meteen heel hard huilde, was ook een goed teken.

Advies was om Kianna de eerste 6 uur na de val elk uur te wekken (als ze sliep) en tot 24 uur na de val dit te doen. Vannacht moet ik haar om de 2 uur even wakker maken. De rest van de dag was ze gewoon weer zichzelf: vrolijk en alert. Ze heeft niet hoeven te braken en verder goed gegeten en gedronken.

Pffff, tot nu toe is dus alles goed, maar de nacht blijft ook nog even spannend.

Gaat dat schuldgevoel nog weg?

Stom, stom, stom ....
(en dat terwijl ik altijd zo voorzichtig ben ...)