Mijn oma ligt in het ziekenhuis.

Mijn oma (pap's moeder) ligt sinds maandag in het ziekenhuis.
Ze is afgelopen februari (vlak na Kianna's geboorte) 90 jaar geworden.
Een hele leeftijd dus.

Ze woonde ook nog steeds in haar seniorenwoning. Maar ze ging wel 4 dagen naar de dagopvang van een verzorgingstehuis. En daar had ze het best naar haar zin. Maar ze wilde echt nog graag thuis blijven wonen. In haar eigen huisje.
Ze kreeg 2-3x per dag wel iemand van de thuiszorg daar en er kwam ook iemand elke week poetsen.

Maar de laatste jaren was ze echt aan het dementeren. Als ik daar met de kids op visite ging, dan stelde ze elke 2 minuten dezelfde vragen. Tot voor een week of 3 terug was ze er ook nog goed aan toe (buiten de dementie dan).
Ze kon ook nog best leuk spelen met Roan en ze heeft zelfs Kianna nog vast gehad. Ze fleurde helemaal op van mijn kindjes. Dan praatte ze dagenlang alleen maar over hun. Ik heb zelfs nog een hele mooie foto gemaakt van oma, die Kianna vast heeft en Roan die ernaast staat.

En nu hebben ze (de thuiszorg) haar afgelopen maandag op de keukenvloer gevonden. Ze is waarschijnlijk flauwgevallen. In een jaar tijd is ze namelijk 11 kg. afgevallen. Ze vergat om te eten, of ze wist gewoon niet meer dat ze nog niet gegeten had.

Zodoende ligt ze al 3 dagen in het ziekenhuis aan de sondevoeding.
Vanavond sprak ik pap, die daar net op visite was. Hij zei dat hij geschrokken was van hoe slecht ze erbij lag. Zelfs na 3 dagen sondevoeding zag ze er nog niet beter uit. Hij vond dat ze in die 3 dagen hard achteruit was gegaan. Ze kon nog maar met moeite haar ogen open houden. Ze denkt ook dat ze gewoon thuis is. Ik heb haar nog evn door de telefoon gesproken en tegen mij zei ze ook, tot 3x toe, dat ze gewoon thuis was. Ze is er helemaal vanaf.

Pap zei nog tegen me, dat het hem niets zou verbazen, als het geen week meer zou duren.
Ik ga morgen maar gauw even de receptie van die afdeling bellen, of ik een keertje buiten de bezoekuren om bij haar mag langsgaan. In de middag lukt me niet, dan werk ik. In de avond is het net het tijdstip dat ik nog borstvoeding geef. Ze ligt toch alleen op een kamertje, dus ik stoor dan geen andere patiënten.
Zal toch wel mogen, niet?

Het zit me niet lekker.
Er is al zoveel gebeurd de laatste paar jaren: in 2008 stierf mam aan een medische misser, in 2009 had ik een missed abortion, in 2010 werd Roan geboren en in 2012 Kianna (en nog steeds heb ik het moeilijk met dat mam er niet meer is). En in de kraamweek van Kianna kregen we te horen dat pap darmkanker had. Daar is hij van geopereerd en er waren verder geen uitzaaiingen en dus ook gen chemo / bestralingen nodig. Maar gisteren heeft hij weer een onderzoek gehad en nu is het wachten op de uitslag.

Een beetje rust zou nu wel erg fijn zijn, maar als ik het zo hoor over oma, dan krijg ik al zo'n voorgevoel.

Toch maar even een kaarsje branden ......