Kinderpsycholoog / orthopedagoog.

Voor degenen, die al langer mijn blogs volgen ... hier weer even een update.

Vorige week ben ik naar de huisarts gegaan om eens een gesprekje te hebben over Roan. Hij is nu 2 jaar en 7 maanden en een pittig, temperamentvol mannetje. Peuterpuberen kan hij als de beste, maar op zich is hij er ook weer redelijk uit te krijgen, als hij een driftbui heeft. En hij is verder ook wel heel lief.

Waarom dan het gesprek met de huisarts? Ik maak me toch wel een klein beetje zorgen om hem. Hij kan af en toe ZO boos worden! Bij de kinderopvang gaven ze dit ook al aan. Dus heb eens gevraagd of dit meer dan gemiddeld was, dan wat ze bij andere leeftijdsgenootjes zien. Zij gaven aan van wel. Niet dat hij een zorgenkindje is, maar er speelt toch wel iets .... maar wat???

Nu had ik niet zozeer vanwege die driftbuien die afspraak bij de huisarts gemaakt, maar meer vanwege alles wat met zijn hoofdje te maken heeft: de kapper, controles bij de KNO-arts, controles bij de orthoptiste en de oogarts, de tandarts komt er nu ook langzamerhand bij.

Maar Roan wil dus absoluut niet dat er iemand aan zijn hoofd komt. Dat resulteerde de laatste keer bij de KNO-arts in een houdgreep en een krijsende Roan (en een stomme opmerking van de assistente).

Ik heb een vermoeden dat Roan misschien iets van een trauma heeft overgehouden aan zijn vele oorontstekingen. Hij heeft 9 maanden lang ELKE maand oorontsteking gehad tussen zijn 1e en 2e jaar. Huisartsen (heb er verschillende gezien) en huisartsenpost stuurden me elke keer naar huis met neuspray met medicijn en zetpillen, ONDANKS dat ik mijn zorgen toen al uitsprak). Uiteindelijk kreeg ik na 9 maanden de verwijzing om buisjes te laten plaatsen. Sindsdien is hij weer helemaal de oude. Geen pijn meer. Maar ... WAT heeft hij er misschien aan overgehouden, dat ze hem dus zo lang met pijn hebben laten rondlopen?

Of heeft hij in mijn buik misschien iets mee gekregen van de medische misser op mijn moeder. Zij is in 2008 overleden. In 2009 was ik van Roan zwanger. Maar we zijn nog tot 3 maanden na zijn geboorte door gegaan met gesprekken met het ziekenhuis. Ik heb daar heel veel stress van gehad. Ben ook heel boos geweest op de gemaakte blunders en vooral ook op de manier waarop ze met nabestaanden omgaan (allerlei beloftes ... maar het was pappen en nathouden ... van het kastje naar de muur). Mijn zwangerschap van Roan was in die periode echt mijn lichtpuntje. Ik had weer iets positiefs om naar uit te kijken. Maar kan het zijn, dat hij er in de buik iets van mee gekregen heeft?

Verder reageert hij panisch als dingen anders gaan, dan anders. Als hij nieuwe kleren krijgt of nieuwe schoenen. Passen wil hij niet en hij begint overstuur te huilen. Maar ook als situaties anders gaan (bijvoorbeeld een andere leidster in de groep bij het kinderdagverblijf). Hij moet echt even stoom afblazen wanneer hij zo'n bui heeft en daarna kun je heel goed met hem erover praten.

De leidsters van het kinderdagverblijf geven me ook aan dat ze vinden dat Roan een heel pienter mannetje is. En gelukkig gaat het de laatste tijd al stukken beter. Maar hij blijft moeite houden met andere kindjes, vooral als die net een speeltje pakken, dat hij helemaal niet in zijn handen had, maar dat hij dan wel graag wil hebben.

Alles bij elkaar vond ik het toch wel belangrijk om hier eens met de huisarts over te praten en zij vond het geen verkeerd idee om eens navraag te doen bij een meneer, die van beroep kinderpsycholoog en orthopedagoog is. Dus ik heb een stuk of 5 afspraken gemaakt, waarvan de eerste ZONDER Roan is. Dat praat makkelijker. Ik hoop dat hij me wat handvaten of tips kan geven. Ik heb al een heleboel ervaring vanuit het onderwijs, maar mijn ideetjes raken langzamerhand op. En ik wil natuurlijk wel het beste voor mijn kind, zodat hij (mocht er eventueel wat aan de hand zijn) tegen de tijd, dat hij naar de basisschool gaat, helemaal lekker in zijn vel zit.

Iemand ervaring met kinderpsycholoog of orthopedagoog?