Bevallen & kraamweek

Vorige week maandag (4-1-2010) ben ik thuis bevallen van een kerngezonde zoon (1e kindje). Om 9.11 uur kwam hij ter wereld. Hij heet Roan en woog bij de geboorte 3150 gram en was 50 cm lang. Zijn schedelomtrek: 35 cm. Apgarscore: 9 - 10 - 10 (3x gemeten).

's Nachts rond 03.45 uur moest ik nog naar het toilet om een plasje te doen. Daarna lag ik nog geen 5 minuten in bed, toen ik iets voelde 'knappen.' Maar het deed geen pijn. Het voelde meer als een schopje. Maar dan onderin de buik. Eigenlijk kon dit geen schopje zijn, want het hoofdje lag onderin. Toch ben ik nog een paar minuten blijven liggen, maar omdat ik het toch wel vreemd vond, ben ik weer uit bed gekropen. Ik stond nog maar NET naast mijn bed, toen ik al iets voelde stromen. Niet heel veel ... een beetje. Het was toen 04.00 uur.

Vriendlief wakker gemaakt met de mededeling dat ik dacht dat de vliezen gebroken waren. Hij meende echter dat ik in mijn broek had geplast. Maar toen kwam er weer een klein stroompje. Dit heb ik vlug opgevangen in een bakje. En ja hoor. Het was helder vruchtwater met witte vlokjes huidsmeer erin. De bevalling was toch echt begonnen.

Om 04.10 uur kreeg ik krampen /weeen. En al heel snel werd het heftiger.

Rond 05.15 uur heb ik vriendlief naar de verloskundige laten bellen. Inmiddels stond ik onder de warme douche, maar de krampen werden steeds heftiger en kwamen steeds sneller achter elkaar. Dit waren echt geen oefenweeen! De verloskundige vertelde dat ze rond 6.30-7.00 uur zou komen.

In de tussentijd probeerde ik de weeen weg te puffen. Maar ik kon absoluut niet liggen of zitten. Dat was echt niet te verdragen. Zittend op het toilet was ook niet fijn. Het enige dat ik kon doen was rondlopen en half met mijn bovenlichaam over het bed heen hangen tijdens een wee.

Rond 6.00 uur kwamen de weeen echt wel om de 2-3 minuten en duurden ze ook bijna een minuut lang. Vriendlief moest toch ECHT voor de 2e x de verloskundige gaan bellen! Ik wist echt bijna niet meer hoe ik dit alles moest gaan wegpuffen. Het huilen stond me nader dan het lachen. De verloskundige zou wat eerder komen, zei ze.

Rond 6.15-6.30 uur had ik echt het idee dat ik moest poepen. Dat ik persdrang had. Vond mijn vriend niet echt leuk, toen ik dat zei. "Nee, jij kunt nu ECHT NIET gaan persen!" Dus nog harder puffen. Ik zei al tegen mijn vriend: als de verloskundige dadelijk zegt, dat ik maar 2 of 3 cm ontsluiting heb, dan mogen ze me meteen afvoeren naar het ziekenhuis voor pijnstilling.

Rond 6.45-7.00 uur was de verloskundige er. Ik moest maar op bed gaan liggen volgens haar. Ik weet niet meer hoe ik op dat bed gekomen ben, maar prettig was het niet. Toen bleek dat ik al 9 en een halve cm ontsluiting had! In 3 uurtjes tijd! Voor een 1e kindje!

Omdat het hoofdje nog niet diep genoeg in het bekken lag, moest ik eerst nog op mijn zij gaan liggen en passief gaan meeduwen met een wee. Je mag maar een uur actief meepersen. Anders moet je alsnog naar het ziekenhuis.

Rond 8.15 uur mocht ik dan weer op mijn rug gaan liggen om actief mee te persen. Het persen vond ik nog niet eens het ergste, maar als de kraamverzorgster en mijn vriend mijn benen weer lieten zakken, dan had ik enorm veel last van kramp in mijn buik. Dit waren echter geen weeen. Ook het soepeler en losser maken van mijn bekkenbodemspieren vond ik absoluut niet prettig. Alsof de verloskundige me helemaal uit elkaar trok daar beneden.

NET op het moment dat ik dacht: "Dit trek ik niet meer ...", werd er ineens de baby op mijn buik gelegd. Om 9.11 uur. Na precies een uur persen. Ik was in eerste instantie helemaal verbaasd, omdat ik niet verwacht had, dat hij er al zou liggen. Wat een mooi mannetje! Heel even moest hij huilen, maar was ook gelijk weer stil.

Uiteindelijk heb ik dus 5 uurtjes in totaal over mijn 1e bevalling gedaan. Achteraf gezegd, vond ik dat veel te snel gaan. Je kunt namelijk niet echt wennen aan het idee van weeen hebben, opvangen en wegpuffen.

Maar ik was nog niet klaar. Roan had besloten om met zijn rechterarmpje naast zijn hoofdje naar buiten te komen. Dat zorgde er voor dat ik dus ingescheurd ben. Een sub totaal ruptuur. Ik moest dus alsnog naar het ziekenhuis om daar gehecht te worden, aangezien het licht op onze slaapkamer niet optimaal was en ze het in het ziekenhuis veel netter zouden kunnen hechten.

Dus er werd een ambulance besteld. Alleen konden de ambulancebroeders NIET met de brancard boven komen, omdat er een bocht in de trap zit. Dus OF ik moest zelf naar beneden lopen. OF ze moesten de brandweer bellen om mij met een hoogwerker uit het raam naar beneden te laten.

Ik koos maar voor het eerste. Dus met iemand voor en achter me ben ik voetje voor voetje zelf de trap af gelopen en op de brancard gaan liggen. De buren stonden allemaal al voor de raam te kijken en zich ongerust te maken.

Vriendlief moest met de eigen auto en met de kleine Roan in de maxicosi zelf naar het ziekenhuis rijden, want we moesten natuurlijk wel nog terug 's avonds.

Het zetten van de hechtingen ... AUW! Ik werd wel verdoofd, maar voelde even goed nog best veel van het hechten. Net onder de huid pakt de verdoving niet zo goed namelijk. Daarna werd ik naar een kamer gebracht waar ik een aantal uurtjes zou verblijven samen met vriend en baby. Ik zou pas naar huis mogen als ik zelf geplast had. Dit lukte 's middags echter niet. En met terug lopen naar mijn bed (samen met een verpleegster) werd ik toch wel duizelig. Toen werd me gezegd dat ik beter een nachtje kon blijven. Een aantal uurtjes later ... en ook een paar plasjes later, besloot ik om na het bezoekuur van 's avonds om dan toch maar naar huis te gaan. We hadden de kraamverzorgster gebeld en die kon nog wel komen rond 20.30 uur. Als dat niet het geval was geweest, dan was ik natuurlijk in het ziekenhuis gebleven.

De kraamweek verliep erg goed. Onze kraamverzorgster (Monica) was een erg leuke meid. Ze gaf ons erg veel goede tips en adviezen, deed dingen voor met voeden en verzorgen van Roan. Maar ze liet ons ook zelf heel erg veel doen en ervaren. Ze maakte er echt een feestje van. 1 dag had ze een cake gebakken met muisjes er bovenop, terwijl ik mijn middagdutje deed. Erg leuke verrassing. Verder was ze erg positief ingesteld en ging ze heel erg leuk met ons en met Roan om.

Na 8 dagen (70 uur) kraamuren kan ik wel zeggen dat Roan al heel goed zelfstandig uit de borst drinkt. Bij de geboorte woog hij 3150 gram, maar is uiteraard afgevallen (zo'n 240 gram). Nu na 8 dagen is de borstvoeding goed op gang gekomen en woog hij vandaag (een week na zijn geboorte) alweer 3030 gram. De laatste 2 dagen hebben we hem niet meer bijgevoed en toch is hij aangekomen. Gelukkig.

Ook is hij geslaagd voor de gehoortest. Heel fijn! En de hielprik heeft hij heel dapper doorstaan. Na de prik was het eerst even stil ... daarna maar 1 zielig huiltje en verder niks. Wat een dapper ventje!

Vanmiddag is Monica, onze kraamverzorgster, vertrokken. Vanaf nu moeten we het helemaal zelf gaan doen. Ik heb er zin in!

Mocht er een 2e kindje komen, dan gaan we zeker aangeven, dat we graag Monica terug zouden zien. Als dit natuurlijk mogelijk is, want ze zou natuurlijk al bij een ander gezin ingepland kunnen staan. Dan kan ze natuurlijk niet bij ons komen. Bij het afscheid hebben we haar dan ook schandalig verwend met een bosje bloemen en een glazen pot met bonbons. Daar stond ze wel van te kijken. Ach ja ... als je super tevreden bent, mag je dat toch ook wel laten blijken. Nietwaar?

Op naar een toekomst met ons 3-tjes!