Termijnecho - alles goed!

Vanmorgen de termijnecho gehad. Na een kwartier konden Angelo en ik naar binnen. Dit keer een uitwendige echo gehad. Het hartje klopte, ze liet het ook nog even horen, en de armpjes en beentjes gingen heen en weer. Ze zei: "Hij is aan het spelen." Hahaha dat was echt een leuk gezicht. De uitgerekende datum is weer een dag korter geworden. Ze kwam uit op 11 weken en een dag na het meten van kop tot staart, zoals ze dat noemen, en ik geloof het hoofdje 11 weken en 3 dagen. Daar heeft ze het gemiddelde van genomen, dus mijn uitgerekende datum is 27 juni 2009. Twee hersenhelften waren te zien, en ze zei dat het buikje mooi gesloten is. Nou, op naar 6 januari, tweede controle bij de gynaecoloog. Als het goed is krijg ik dan weer een echo, en anders vraag ik het. Dan ben ik 15 weken zwanger. Wie weet is het geslacht dan ook wel te zien.

Daarna nog een gesprek gehad over de zwangerschap. Maar aangezien ik nu een expert ben geworden, was dat eigenlijk ook niet nodig. Ze kwam nog met folders over kraamzorg aanzetten. Toen zei ik maar meteen dat ik dat al had geregeld. Gelijk genoteerd. Als ik ben bevallen, komt er een verloskundige van de verloskundigepraktijk (zelfde als eerst) bij mij langs voor controles. Dat wordt standaard door het ziekenhuis geregeld, daar hoef ik zelf niet achteraan te gaan. Nu vraag ik me wel af waarom ik kraamzorg heb aangevraagd, maar ja...

Verder dacht ze dat ik zeker wel blij was met het nieuwe ziekenhuis, omdat dit ziekenhuis misschien nare herinneringen heeft. Ik zei dat als ik kon kiezen, juist veel liever hier wil bevallen, omdat ik nu een Schiedams kind krijg. En ook zei ze dat als ik bezorgd ben, meteen moet bellen. Ze vroeg of ik geen angst had nu en of ik zenuwachtig was voor de echo van vanmorgen. Ik zei dat ik wel wist dat het nu goed zat, maar een klein beetje zenuwen is wel normaal, en dat ik verder helemaal niet bang ben dit keer, en de vorige keer wel. "Had je dat in het begin van de zwangerschap al, of juist later?" Ik vertelde dat ik zelfs een slecht voorgevoel had voordat ik überhaupt zwanger was, maar dat nu alles goed komt. Vaak denken mensen dat ik het zo zwaar heb, en in janken uit zal barsten als ik iets over Aidan of die zwangerschap hoor, maar niets is minder waar. Ik voel me sterker dan ooit. Wel goed dat ze er rekening mee houden, want er zijn natuurlijk genoeg anderen die niet zo reageren als ik.

Ze vertelde nog dat ik bloed moest laten prikken, en van alles over hepatitis, HIV en soa's. Ik dacht: "Het zal wel, dat heb ik toch allemaal niet." Daar kreeg ik ook weer de vraag of dit mijn eerste zwangerschap was. "Nee, de tweede." Toen vroeg ze nog naar het eerste kindje, weet niet eens meer wat, en ik zei dat hij overleden was tijdens de zwangerschap. Gelijk: "Oh sorry." Waarom moeten mensen sorry zeggen eigenlijk? Die vragen moeten ze toch stellen. Voor mij maakt het niks uit, ik voel me er echt niet slechter door. Maar goed, daarna dus bloed laten prikken en eindelijk, na 2 uur (!), stonden we weer buiten.

Op naar 6 januari!