Eerst twijfelde ik of ik dit wel zou plaatsen, maar ik doe het toch, omdat ik denk dat er meer mensen zo denken, alleen durven ze het niet te zeggen.
Een jaar geleden maakte het me niet uit of ik een jongen of meisje zou krijgen. Het werd Aidan of Aislinn. Een paar weken voor de 20 weken echo kreeg ik meer het gevoel dat ik een jongen zou krijgen. Nog steeds maakte het me niks uit, ik was alleen erg bang dat er een afwijking gevonden zou worden. Het bleek een jongen, en hij was nog kerngezond ook! Dolgelukkig was ik. Ik verheugde me zo op mijn kleine jongen, en was helemaal gewend geraakt aan het idee dat Aidan in mijn buik zat. Eind april van dit jaar was mijn droom in duigen gevallen. Mijn jongen zou levenloos geboren moeten worden.
Mijn verlangen naar een zoon is nog steeds heel groot. Eigenlijk mag ik het niet denken, laat staan zeggen, maar ik hoop gewoon zo dat ik weer een jongen krijg. Het zal best moeilijk zijn als het een meisje blijkt te zijn. Natuurlijk zijn meisjes ook heel leuk, maar mijn droom is nog (na Aidan) 2 jongens of een jongen en een meisje. Veel mensen zullen nu denken dat ik blij mag zijn dat ik überhaupt nog iets mag krijgen. Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik voel me ook best schuldig dat ik zo denk. Als mensen horen dat ik weer zwanger ben, en heel blij zeggen: "Oh dit keer is het een meisje!! dan voel ik me niet blij. Het is belachelijk, ik weet het, vooral in mijn situatie. Ik denk dat als ik een meisje krijg, dat ik Aidan meer mis dan wanneer het een jongen is.
Bang dat als mensen te horen krijgen dat het een meisje is, ik overspoeld word met roze kleding brrr. Het verschonen van een meisje lijkt me ook lastiger dan een jongen. En dan weet ik nog niet eens of ik wel borstvoeding wil geven als ik een dochter krijg... Misschien zou ik het dan afkolven en met de fles geven. Nee, ik verwacht geen 'nieuwe' Aidan, ik hoop gewoon op een Bruce...
Ik voel me een ondankbaar kreng als ik eraan denk. Zo'n cadeau, zo'n groot wonder, en ik kan alleen maar hopen dat het een jongen is. Ik voel me al schuldig als ik denk aan dat meisje als ze te horen krijgt dat ik liever had dat ze een jongen was. Dan denk ik aan alle kleine meisjes die ik ken. Allemaal harstikke leuk. Hoe durf ik te hopen op een jongen?! Hoe haal ik het in mijn hoofd!
Misschien klinkt het iets beter als ik zeg dat ik 100% blij ben met een meisje, en 200% met een jongen.
reacties (0)