Gisteren was één van mijn kanaries overleden. Omdat ik geen dieren in een container wilde dumpen, besloot ik het vogeltje te begraven. Vroeger als kleine kinderen deden we dat ook altijd. Alleen pikten we dan een lepel mee uit de la en begroeven we het diertje ergens in de bosjes of in een zandbak. Nu heb ik dat maar niet gedaan, ik zie de mensen al kijken... 'Wat doet die daar in die bosjes?!' Een kind dat druk bezig is met graven tussen de struiken valt niet op, maar als ik dat nu doe is dat een beetje raar om te zien.
Ik besloot om naar de begraafplaats te gaan. Eerst de plantjes van Aidan water gegeven, en toen heb ik met een schepje (er liggen daar schepjes en harkjes) een gat gegraven gelijk naast een heg, een paar meter bij baby vandaan. Daar heb ik het doosje met de kanarie in gezet, en daarna heb ik het gat weer dicht gemaakt. Ook al is het 'maar' een kanarie, toch voelt het goed dat hij nu vlakbij baby is, en niet ergens fijngemalen op een vuilnisbelt.

reacties (0)