Herinneringen

Vanmorgen was papa bij mij. Samen zijn we naar baby gegaan. Voor hem was dit de tweede keer na de begrafenis. De witte rozen die er stonden, waren niet mooi meer, en ook 2 plantjes waren kaal gevreten door de insekten. De beertjes in het mandje zagen er écht niet meer uit, en die hebben we allemaal weggegooid.

We zijn naar de plantenwinkel gegaan en hebben nieuwe bloemen en plantjes voor baby gehaald. Terug bij de auto stond er een agent een bon uit te schrijven. De auto stond naast een muur geparkeerd, niet in een parkeervak, het was druk. "Meneer, we gingen alleen even een bloemetje halen, ...." De agent liet Angelo niet uitpraten, en zei: "Oké, dan zal ik je voor deze keer 60 euro besparen, maar volgende keer gewoon een parkeerplek zoeken, want hier mag je echt niet staan, ook niet even snel." Ik wist niet dat er nog zulke agenten bestonden! Meestal zijn ze toch onverbiddelijk! Wij weer opgelucht terug naar baby.

Nadat we de nieuwe bloemen en plantjes hadden neergezet, zag het er weer netjes en kleurrijk uit. Hij vertelde baby dat we hem een broertje of zusje willen geven, en dat hij weer mooie plantjes heeft gekregen. Is toch raar eigenlijk.. staan we daar als 25 en 27 jarigen aan het graf van ons kind... zo onnatuurlijk. Het zou vandaag mooi weer geweest zijn om buiten te wandelen met de kinderwagen. Niet om bezig te zijn met zwanger worden en ovulatietesten, omdat ik zo graag weer deze maand zwanger wil worden, precies een jaar na Aidan. Ik weet dondersgoed dat ik er beter niet mee bezig kan zijn, maar dat is erg moeilijk, vooral deze maand.

Weer thuis zegt Angelo ineens: "Je kanarie is dood!" Ik dacht nog dat hij een grapje maakte, maar eigenlijk wist ik dat hij nooit zulke grapjes maakt, en dat het echt waar was. En jahoor, één van mijn kanaries zat dood op de bodem. De ander leek verdrietig en zat ernaast, te kijken naar zijn vrouwtje... Ik heb het beestje in een schoenendoos gelegd, op een plukje hooi. Ik weet nog niet wat ik ermee ga doen. Misschien wel begraven, deden we vroeger ook altijd. In de container vind ik zo zielig, ook al voelt hij er niks van. Het is gewoon het idee. Zonde van het mooie vogeltje.

Gisteravond voor ik wilde gaan slapen, ging ik nog even kijken in het kamertje. Het ruikt er ook helemaal naar baby's, omdat ik er een paar geurbuiltjes van Zwitsal had neergelegd toen het klaar was.
Dan zie ik dat ledikantje en de kledingkast en denk ik gelijk terug aan de dag dat ik alles had besteld bij Babydump, met mijn moeder. Hoe mijn vader alles in elkaar had gezet een paar weken later. Hoe Angelo en ik ergens in februari de muren hadden geverfd, en het laminaat hadden gelegd. Dat hij alles zo perfect wilde hebben voor zijn jongetje, en ook de plinten moesten per se in verstek worden gezaagd. Dat ik op tweede paasdag met mijn (ex) buren cq. tweede ouders naar Prénatal was geweest en het badje van ze heb gekregen, met de bijbehorende luieremmer. De kinderwagen en maxicosi waar ik zo lang op heb moeten wachten. De kleertjes, het eerste pakje dat ik kreeg van mijn zusje, toen ze net had gehoord dat ik zwanger was. De Nike schoentjes, ook van haar. De talloze rompertjes in de la, het pyjama-pakje wat ik hem als eerst wilde aan doen na zijn geboorte. Een pak pampers gekregen van mijn oma. Het hemeltje boven het ledikantje, waar ik zelf 25 jaar geleden onder lag. De gordijnen met de gekleurde lintjes bovenaan, die mijn moeder en ik nog hebben gestrikt. De lamp waar ik zo blij mee was, en die mijn vader met veel moeite had opgehangen. De smurf die voor hem had gekocht bij Albert Heijn. De grote beer die ik van mijn moeder had gekregen.
Alles zag ik weer voor me alsof ik een film zat te kijken. Ik besloot maar om te gaan douchen. Daar zag ik weer de dag van de begrafenis voor me. Hoe Angelo en ik samen voor zijn kistje stonden, de laatste keer echt met z'n drieën. Het moment dat wij het deksel op het kistje legden en het dicht schroefden. Vanaf dat moment zouden we hem nooit meer zien of kunnen aanraken. Dat we naar de begraafplaats liepen, mijn zusje met het kistje in haar armen, en wij erachter. Hoe Angelo via een trappetje het diepe graf in stapte en zijn eigen zoon erin moest leggen. Dat ik die dag voor het eerst mijn hele familie samen zag, en niet te vergeten al die collega's die al die maanden hadden meegeleefd. Dat iedere woensdag mijn buik werd opgemeten op het werk, voor de weddenschap die er gehouden werd. De geboorte, hoe trots ik me voelde. Dat ik zijn kleur ogen nooit heb gezien. Zijn stem nooit heb gehoord, maar weet dat hij mij hoogst waarschijnlijk wel heeft gehoord.
Ik dacht weer aan de avonden dat we op de bank zaten en baby zo tekeer ging, en wij allebei met een grote glimlach aan mijn buik voelden. Niets was nog belangrijk voor mij, alleen wij drietjes. Soms als ik me even alleen voelde, bewoog baby weer zo erg, waardoor ik direct vergat dat ik alleen was, en echt het gevoel kreeg dat hij bij me was. Ook als ik in bed lag. Ik kreeg weleens vragen van: "Kan je wel slapen als hij zo druk is, houdt ie je niet wakker?" Ik antwoordde altijd dat ik dan juist lekkerder sliep als hij flink bewoog, en dat was ook zo. Ik kon veel beter in slaap komen als ik hem voelde bewegen. Ik kan me dan ook herinneren dat ik de laatste nacht, 29 april, echt niet goed kon slapen. Steeds voelde ik me ongerust, omdat hij niet bewoog. Ik probeerde mezelf nog voor de gek te houden: "Ach joh, vanmiddag bij de verloskundige was alles nog goed." Maar diep van binnen wist ik wel beter. Soms denk ik weleens dat het zo moest zijn. Dat hij al dood zou gaan, maar dat ik die middag nog net zijn hartje mocht horen voordat hij zou gaan. Ik haal de gekste dingen in mijn hoofd en word er spontaan bijgelovig van, terwijl ik juist altijd zo nuchter ben.

Nou, weer een heel stuk over Aidan, terwijl ik alleen wilde vertellen over vanmorgen. Volgens mij raak ik nooit uitgepraat over onze jongen, baby, mijn grote beer, mijn aapje, pindakaas, of gewoon Aidan...