Taboe

Vaak krijg ik reacties dat mensen het zo knap vinden dat ik mijn verhaal deel. Zelf vind ik dit niet echt knap. Alles opschrijven deed ik toch al, dus waarom niet wanneer het fout gaat? Je hoort meestal alleen maar positieve verhalen. Ik wil expres mijn verhaal delen, omdat het ook makkelijker voor mij is als ik reacties lees van andere mensen en ik wil laten zien dat niet altijd alles even makkelijk en soepel verloopt. Ook niet met een compleet goede zwangerschap dus. Ik denk dat er nog teveel een taboe rust op miskramen of doodgeboren kinderen. Hoewel je dat laatste bijna niet kan verbergen, omdat je al weken hebt rondgelopen met een dikke buik.

Miskramen komen zo vaak voor, dat ik mij niet kan voorstellen dat zelfs niemand in mijn familie het heeft meegemaakt. Het blijde nieuws wordt bijna altijd pas na de 12 weken verkondigd, dus als het voor die tijd fout gaat weet niemand er wat vanaf. Daardoor lijkt het of het nooit is gebeurd, en de kinderen nooit hebben bestaan. Daar wil ik vanaf, en daarom heb ik alles geplaatst in blogs. Hoe meer mensen er vanaf weten, hoe meer steun je aan de reacties kan hebben. Zodra ik een positieve test in mijn handen krijg zal ik het hier delen met iedereen die het wil weten. Als het goed gaat, maar ook wanneer het minder positief uitpakt.

Nu ik dit heb meegemaakt hoor ik niet anders meer om me heen. Ineens blijkt iedereen wel iemand te kennen die het ook heeft meegemaakt, of hebben ze het ZELF ervaren. Zelfs van mensen waar je het niet eens van verwacht. Dan had je het weleens over kinderen en zeiden ze dat ze er 2 hadden. Later hoorde ik dan dat ze ook een doodgeboren kindje hadden, maar die wordt nooit genoemd. Daaruit blijkt alweer dat het dus werd verzwegen. Beetje jammer vind ik dat, want daardoor houden te weinig mensen rekening met het feit dat het altijd fout kan gaan, en zien velen het niet eens als een groot wonder, maar is het een vanzelfsprekendheid geworden. Zo van: we nemen er nog 1 bij. Wie zegt DAT je er 1 bij krijgt... En ook na de 12 weken nergens meer bang voor zijn, tenslotte zijn ze dan de gevarenzone uit en houden ze nergens rekening meer mee...

Ik denk dat het ook een soort schaamte is van mensen. Dat het lijkt alsof er iets aan hen mankeert, of dat hun lichaam niet goed functioneert. Het heeft niets met leeftijd of gezondheid te maken. Zoiets kan iedereen overkomen, en niemand kiest ervoor. Juist door er zo openlijk over te zijn help je jezelf, maar ook anderen. Het helpt om te praten of schrijven met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Je krijgt er hoop en kracht door om verder te gaan. Als iedereen alles maar stil houdt, bij wie kan je dan terecht?

Mijn hele zwangerschap liep op rolletjes, alleen ik heb ALTIJD rekening gehouden met het ergste. Niet omdat ik er een reden voor had, want alles ging altijd goed. Zelfs nog tot op de laatste dag!! Toch bleef het altijd in mijn hoofd zitten. Anderen vonden mij altijd maar negatief denken en zeiden dat het allemaal wel goed zou komen bla bla bla. Juist die mensen huilen nu het hardst, want dit hadden ze toch niet verwacht. Volgens mij was ik de enige die met beide benen op de grond bleef staan. Misschien lijkt het wel of ik geen verdriet heb, maar niets is minder waar. Alleen is de klap voor mij niet zo hard aangekomen, door mijn manier van denken. Het is gewoon een soort van zelfbescherming. Hou rekening met het ergste, dan kan de rest alleen maar meevallen.

Dan wil ik ook nog iets kwijt over de zogenaamde combinatietest. Ik lees veel dat bijna iedereen daar voor kiest. Voor de mensen die het niet weten: een combinatietest wordt zo tussen de 11e en 13e week van de zwangerschap gedaan. Door middel van een echo wordt een nekplooimeting gedaan, en er wordt bloed afgenomen. Daardoor kunnen ze zien hoeveel de kans is op een kindje met het downsyndroom. Ik ben dan nog 'maar' 24, maar had natuurlijk ook de keuze of ik een combinatietest wilde laten doen of niet. Ik heb het niet gedaan, omdat je ten eerste alleen maar een KANSberekening krijgt. Voor hetzelfde geld zeggen ze de kans is 1 op 2 dat je een kindje met downsyndroom krijgt, dan zou je het bijvoorbeeld laten weghalen, terwijl het misschien harstikke gezond is en bij de andere 50% hoort.
En ook heb ik het niet gedaan omdat er zoveel andere ziektes of aandoeningen zijn waar je het bestaan niet eens van WIL weten, en waar ook niet op getest wordt, waardoor een syndroom van down niks meer voorstelt. Ze kunnen wel 100 verschillende testen uitvoeren, maar ze onderzoeken vooral dat downsyndroom, alsof dat het ergste is wat je kan overkomen. Een garantie op een gezond kind krijg je toch nooit, hoeveel testen ze ook zouden doen. Ik vind het zo erg om te lezen/horen van mensen dat ze hun kindje weg laten halen, omdat er een verhoogde kans is dat het een downsyndroom heeft. Het wil niet eens zeggen dat het kindje het heeft! Straks aborteer je een gezonde baby zonder dat je het weet! Met die gedachte zou ik nooit kunnen leven, en daarom zal ik ook echt niet zo'n test laten doen. Ook al krijg ik zwart op wit: "Baby heeft het downsyndroom", dan NOG zou ik geen abortus laten plegen. Natuurlijk zal het moeilijk zijn, en verdrietig, maar mijn eigen kind vermoorden? Nooit!