En weer neem ik me voor: Nooit meer!!!

Eigenlijk wist ik wel dat het geen slim idee was, maar ja...Het buurmeisje is vandaag jarig en ik heb nog geen cadeautje, dus toch maar even met onze 2 jarige naar binnen bij de Kruidvat.Voordat ik dochterlief van school haal eerst even naar de groentewinkel en dan het cadeautje, moet lukken. Bij de groentewinkel gedraagt mijn kleine man zich voorbeeldig, zoals meestal straal ik van trots.Hij zet zelfs helemaal zelf het winkelmandje terug. Trots loopt ik met hem de Kruidvat in. Wat kan ik hier van genieten, wat een heerlijke leeftijd, 2!
Als ik zijn ogen zie oplichten als we bij het speelgoed aankomen bekruipt me het gevoel dat ik wen vergissing heb gemaakt. Zo'n gevoel dat een vis moet hebben als hij in een net zwemt. Hoe redt ik me hier uit?! Terwijl ik een cadeautje uitzoek voor het buurmeisje haalt zoonlief vast wat auto's uit het schap, vol verrukking 'auto, broemmm', roepend. Ik loop nog even te dralen, aanhikkend tegen het onvermijdelijke. Een blik op mijn horloge vertelt me dat het tijd wordt om richting kassa te gaan. 'Abel, ga je mee?' Tja, wat dacht je zelf mam... Nadat ik geprobeerd heb om hem wat af te leiden, te doen of ik dan maar zelf weg ga (waarop ik een kus en een zwaai krijg, ik vermaak me hier wel, mam) besluit ik hem onder mijn arm te nemen. Met een mannetje onder mijn arm dat het geluid produceert van een sirene, haast ik me naar de kassa.
Even later sta ik met de trappende sirene onder mijn arm bij de fiets. Zet ik hem even op de grond dan spurt hij richting de winkeldeur, dus dat is geen optie. Hem in het voorstoeltje van de fiets krijgen lukt me niet, mijn zoon is sterk. Na een minuut of 5 komt een lieve meelevende medewerkster van de winkel ernaast me helpen om het schoppende brullende hoopje mens op de fiets te krijgen. Met 2 vrouw sterk krijgen we hem in het voorstoeltje. Verontschuldigend zeg ik tegen een voorbijlopende, meelevend kijkende mevrouw;' Hij is 2...'. Gelukkig lopen er rond deze tijd vooral mensen rond met ervaring in deze leeftijdscategorie. Op de fiets naar school blijft de sirene aan. Bij school ook. Op de terugweg ook. 7 jarige dochter hoort het een poosje geduldig aan. Dan vraagt ze wat geïrriteerd: 'Abel, waarom doe je zo vervelend?' Omdat Abel geen uitleg geeft, probeer ik het maar. Ik zeg zoiets als dat dat erbij hoort als je 2 bent, je eigen wil ontwikkelen enzo.
Eindelijk thuis, weg van de blikken onderweg (van meelevend, meewarig tot ernstig geschrokken: Wordt daar een jongetje ontvoerd? ) Zoonlief doet nog een poging naar de deur, hij verwacht de Kruidvat lopend te kunnen bereiken. En even later geeft hij het op, laat zich uitgeput door me troosten. Vol vertedering aai ik hem over zijn hoofdje, zo ken ik hem weer. Dat hebben we weer achter de rug. En de Kruidvat? In geen honderd jaar meer met mijn kleine man. Tenminste, in ieder geval in geen 2 jaar.