Veranderingen

Ik ben een gestructureerd persoon die graag weet waar ze aan toe is en alles vooraf probeert te plannen. De afgelopen jaren ging dit prima. Ik had de oppas voor onze kids geregeld en alles verliep soepel.

In december gaf een van de oma's van onze kinderen aan dat zij niet lekker in haar vel zat. Na veel geharrewar (waar ik dus heel veel stress van kreeg) hebben mijn man en ik besloten dat we haar en onze kinderen rust gunde en hebben wij besloten om onze kinderen op maandag naar het kinderdagverblijf te brengen. Voor zowel de kinderen als voor ons een grote verandering.

In principe deden de kinderen het prima op het kinderdagverblijf. Als ik afscheid nam was het een kort moment van verdriet maar ze lieten zich snel afleiden waarna het wel goed was. Helaas is onze middelste nog steeds veel aan het kwakkelen met zijn gezondheid en werd ik regelmatig op maandag gebeld met de vraag of ik onze zoon kon komen ophalen of in ieder geval niet zo laat wilde komen. Dacht ik eerder nog dat het kinderdagverblijf een goede stap was voor onze kinderen (ze kunnen nu immers leren omgaan met andere kinderen van hun leeftijd), begin ik van deze telefoontjes inmiddels ook wel stress te krijgen. Ik begrijp al te goed dat het niet te doen is om met 10 kinderen op een groep te moeten werken waarvan er 1 huilerig is, maar aan de andere kant zit ik op m'n werk (Ik ben docent op een mbo) en heb daar ook mijn verplichtingen.

Dit in combinatie met het naar school gaan van onze oudste, zorgt ervoor dat ik er ook echt even doorheen zit. Elke ochtend breng ik mijn zoon naar school wat maakt dat ik pas om 9 uur op het werk ben. In overleg met mijn leidinggevende heb ik mijn rooster deze periode zo aan kunnen passen dat dit mogelijk is. Heel fijn die flexibiliteit. Maar het werk moet ook gedaan worden. En dat gaat heel moeilijk als je ook iedere dag op tijd naar huis moet.

Voorheen had ik mijn werk op donderdagochtend klaar. Nu gebeurd het regelmatig dat ik in de weekenden nog lessen voor zit te bereiden. Dit betekent dat het door mijn hoofd blijft spoken en ik het gevoel heb dat mijn hoofd vol zit.

Daarnaast moet ik op donderdag en vrijdag de oudste uit school halen en weer naar school brengen (ook tussen de middag). De andere 2 moeten dan mee en dat vraagt weer om een verandering van hun ritme. Zij deden namelijk tot voor kort een middagdutje van 11 tot 1 uur. Ik wil hen niet alleen thuis laten terwijl ik er niet ben. Maar een nieuw ritme vinden is tot nu toe nog niet gelukt.

Ik denk dat de veranderingen van afgelopen tijd mij niet in de koude kleren zijn gaan zitten en voel de behoefte aan rust. Gelukkig zijn onze kinderen makkelijk van aard en hebben het overal naar hun zin. Toch verlang ik soms terug naar de tijd waarin we alles 'op de rit' hadden en begin ik deze tijd steeds meer te waarderen.

Hoe doen we het toch allemaal? Nou zo dus.. Ook bij ons zijn er hobbels in de weg en zitten we nu in een periode van onrust. Door het allemaal even te uiten (onder andere door het schrijven van deze blog), en daarna op zoek te gaan naar oplossingen en stabiliteit proberen wij weer in rustiger vaarwater te komen. En ondertussen genieten we maar van de kleine momentjes binnen het gezin waarop het wel goed gaat. Bijvoorbeeld als de jongste achter de loopkar wordt gezet en zo wegloopt. Of als de jongens heerlijk met zn 2e verwikkeld zijn in een fantasiespel. Door de kleine dingen te waarderen, kan ik de grotere chaos weer wat beter aan. Want ook hier is het, ondanks mijn drang naar gestructureerdheid, helaas nog wel eens chaos!