Blog 11: Wat mannen niet begrijpen

Oud zeer. Zo noemen mijn moeder en zussen het wanneer ik weer eens begin over iets dat ik als jongste van het gezin niet heb gehad. Om even een voorbeeld te noemen: mijn oudste zus heeft ongeveer 5 fotoboeken van zichzelf die moeders vol liefde en aandacht heeft ingeplakt. Ik als derde meisje op rij kreeg bij het uit huis gaan 1.5 fotoboek mee. Wanneer je deze foto's met elkaar vergelijkt zie je in het boek van de oudste zus een mooi fel rood jurkje. Hetzelfde jurkje zie je terug in mijn eigen fotoboek. Iets minder fel en hier en daar 'versierd' met een appel of ander stukje vastgenaaid fruit om gaatjes te verbloemen. Begrijp me niet verkeerd: ik heb een heerlijke jeugd gehad en ben zeker nooit iets tekort gekomen. Maar het zet je toch aan het denken wanneer je zelf kinderen krijgt.

Toen wij in verwachting waren van ons tweede kindje heb ik daarom dit gevoelige onderwerp direct besproken met mijn man. Gebeurd wat er gebeurd, bij onze kindjes doen wij voor alledrie hetzelfde. Dit strekt van een 3d echo tot newbornshoot tot zorgen voor hetzelfde bedrag op de spaarrekening. Alles om te voorkomen dat ik over 15 jaar door een opstandige puber wordt beschuldigd van het feit dat alles wat het derde kindje deed niet bijzonder genoeg meer was omdat het we het al twee keer eerder hebben meegemaakt.

Ondanks dit goede voornemen merk ik soms dat wij hierin toch te kort schieten. Toen ik laatst opperde om voor onze tweede zoon een nieuwe zomerjas te kopen, gaf mijn man aan dat dit niet echt nodig was omdat we van onze oudste nog genoeg jasjes hebben die hij nu ook aanpast.. Ook heb ik wel 1000 foto's van ons meisje maar allemaal gemaakt met de telefoon. Dit terwijl ik bij de jongens elke maand met de camera in de weer was om de zoveelste maandfoto te maken. En precies op het moment dat ik besluit en mededeel aan mijn man dat wij hier even op moeten letten, doet hij iets waar ik nog steeds niet helemaal over uit kan.

Sinds de geboorte van onze dochter probeer ik met man en macht mijn zwangerschapskilo's kwijt te raken. Ik ben vol goede moed begonnen met het Weight watchers programma (met succes overigens!) en wandel iedere zondagochtend met mijn moeder en zus ongeveer 10 kilometer. Aangezien mijn man nog niet vaak alleen is geweest met onze 3 kids, overleg ik altijd even met hem of het handig is om weg te gaan. Zo ook afgelopen week. 'Geen probleem hoor lief, ga jij maar lekker even de deur uit'. Fijn zeg een man die zo met je meedenkt!

Toen ik na ongeveer 2 uurtjes weer thuis kwam en mijn man vroeg hoe het was gegaan, vertelde hij doodleuk dat hij onze kleine meid een paar hapjes van een fruithapje had gegeven. Wat zeg je? 'Ja ik dacht ze is nu ruim 3 maanden en ik moest de middelste ook fruit geven dus ging het in een moeite door'. En daar sta ik dan. Gefrustreerd, boos maar vooral teleurgesteld. Mijn man begrijpt er niets van. Na uitgelegd te hebben dat ik deze 'mijlpaal' graag had gedeeld en had vastgelegd, wordt hij boos. Het was immers allemaal goed bedoeld. Ik plof op de bank en neem even 5 minuten om boos en geïrriteerd te zijn. En ondertussen vraag ik mijzelf af: doe ik bij het volgende fruithapje net alsof het de eerste keer is en leg ik het vast? Of moet ik bekennen dat het bij een derde allemaal soepeler/natuurlijker verloopt en daardoor sommige 'mijlpalen' niet meer als zodanig beschouwd worden?


Een ding weet ik zeker: het feit dat ik hier al een paar dagen in gedachten mee bezig ben betekent dat ik alle kinderen even belangrijk vind en alles gun. Misschien moet ik alleen niet zo krampachtig met dit soort dingen omgaan vanwege eigen 'oud zeer' maar gewoon genieten van het moment?