Pff waar moet ik beginnen. Ben op, ben kwaad, verdrietig schuld gevoel en probeer elke dag weer een lach op megezicht te zetten en op die van de kids.
De kids zijn nog steeds 24/7 bij mij, en ik heb het eindelijk voor elkaar dat de kinderbijslag gaat worden gesplitst. Ookal denk ik er anders over maar voor nu is dit al wel een kleine verbetering voor de kids kan het lekker naar hun spaarrekening.
De kids zijn boos, voelen zich verraden, bedrogen teleurgesteld. En dan niet door hun vader maar door mij. Hun vader beloofd ze steeds te bellen, langs te komen, of een dagje op tehalen maar hij laat het mij aan de kids doorgeven maar komt niet opdagen en laat dan niet weten dat hij niet komt oid waardoor de kids boos bedrogen voelen.
De oudste word ook echt boos, de middelste laat niks merken.
Ik weet soms echt niet meer hoe ik hier mee om moet gaan ik wil geen smoesjes verzinnen maar wil ook niet hun vader zwart maken.
Er zijn ook weer dingen waar ik trots op kan zijn de oudste gaat naar groep 3 middelste naar groep 2 en de kleinste is nu 5maanden en rolt van buik naar rug en kijkt dan van' ja maar dat wilde ik niet!'.
reacties (0)