Yesss! Na ruim 3.5 jaar weer samen in 1 bed

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven. In mijn vorige blog had ik het over mijn wens om een mommy make-over te laten doen. Geld is uiteindelijk altijd een issue en een borstvergroting durf ik niet meer te doen. Ik heb een auto-immuun aandoening (exceem) waardoor de kans op breast implant illness aanzienlijk verhoogd is. Ik zal dus mijn kleine borsten (A cup) maar moeten gaan accepteren. Aangezien dat voor mij in eerste instantie de aanleiding was om de mommy makover in overweging te nemen, heb ik besloten om eerst maar met sporten en dieet zover mogelijk te komen. Als ik het daarna nog steeds wil, dan zal ik het weer overwegen.

Het afgelopen weekend was een weekend van zorgen, maar ook een weekend van vreugde. Op zaterdag besloot mijn zoon om op zijn bureaustoel te gaan staan (de voorwaarde voor het krijgen van die stoel was dat hij dit soort grappen juist niet mocht uithalen, maar goed, kids will be kids...). Natuurlijk ging dit fout en viel hij op zijn hoofd. Hij was daarna niet responsive en kon niet op zijn benen staan. Op naar het ziekenhuis! Diagnose: mild concussion. Geweldig (sarcastisch)! We willen nu dat hij rustig herstelt ook al heeft de dokter gezegd dat hij best naar school mag gaan. Ik kan 10 keer tegen mijn zoon zeggen dat hij het rustig aan moet doen, maar ik vertrouw er niet op dat hij dat ook doet als hij op school is. Ook vind ik dat ik die verantwoordelijkheid niet bij de leerkracht neer kan leggen. Hij blijft dus toch een weekje thuis van school zeker gezien de harde smak die hij heeft gemaakt. Meneertje vind het wel prima natuurlijk. Gelukkig gaat het goed met hem, maar aangezien hij zo hard is gevallen better safe than sorry.

Puntje van vreugde is dat mijn man en ik vannacht voor het eerst in 3.5 jaar samen in bed hebben geslapen! Gisteren hebben wij de boel geshuffeld in huis: bunkbed uit elkaar gehaald en opgesplitst in 2 bedden. Onze zoon (had al eigen bed) en middelste dochter (onderste deel bunkbed) slapen samen in zijn kamer, want mevrouw durft niet alleen in een kamer te slapen; en de jongste slaapt in het bovenste deel van het bunkbed dat wij naast ons bed hebben gezet. Ze deed er lang over om in slaap te vallen en vannacht is ze nog een uur wakker geweest, omdat ze bij ons in bed wilde. Doordat wij haar bed naast dat van ons hebben gezet, kon ik haar handje vasthouden. Uiteindelijk is ze weer in slaap gevallen en heeft ze lekker doorgeslapen. All in all, erg succesvol voor een meisje die nooit een nacht zonder de warmte van mama heeft geslapen.

Wat was het toch fijn om weer een nacht met alleen mijn man in bed te slapen (ook al slapen we beiden aan 1 kant van het bed en that's it, geen lepeltje lepeltje ofzo, lekker zakelijk). Ik weet nu ook al dat ik er op bepaalde momenten spijt van zal hebben, bijvoorbeeld wanneer ik hem een keer niet kan uitstaan en naast hem in bed moet gaan liggen terwijl ik hem het liefste aan zijn oor wil trekken. Desondanks ben ik blij dat we weer een paar stappen vooruit hebben gezet en geniet ik van de groeiende kinderen!