Als ik alle blogs en topics lees over zwanger raken, miskramen, partners die het laten afweten en/of vreemdgaan, dan bedenk ik mij dat ik een geluksvogeltje ben. Ook voel ik mij soms schuldig dat ik zo 1, 2, 3 zwanger kon raken en geen miskramen heb hoeven doorstaan. Het lijkt mij een regelrechte hel. Doordat ik bij mijn eerste net een operatie had doorstaan vanwege een geperforeerde blindedarm, was mij gezegd dat er grote kans op een miskraam bestond (op hetzelfde moment dat ik hoorde dat ik onder het mes moest kregen we te horen dat ik zwanger was). Gelukkig was Nano een kleine vechter en mochten wij hem 37 weken later in onze armen sluiten. Mijn man, tja, hij kan lekker brullen als hij boos is en of hij ooit vreemd is gegaan kan ik nooit met 100% zekerheid zeggen. Ik ben er in elk geval nooit achter gekomen... zelf geloof ik graag dat hij dit nooit heeft gedaan. We voelen ons nog altijd fysiek aangetrokken tot elkaar en gelukkig gaat ons seksleven ook weer een stuk beter. Natuurlijk hebben wij ons kruisje zoals iedereen dat heeft alleen proberen we positief te zijn dat alles goed komt. Ook voel ik dat wij met de tijd een sterker team vormen.
reacties (0)