Voor alle moeders die zich afvragen waarom ze na het eten zo moe zijn!

Soms vraag ik me wel eens af waarom ik na het avondmaal altijd zo gesloopt ben. Ik besloot maar eens goed te kijken naar wat je als moeder rond etenstijd allemaal doet.

Het is half 6, dreinende dwarse Fiene plant ik met wat te drinken voor Sesamstraat en Juune ligt zoet in de box. Over anderhalf uur komt pappa thuis en nu heb ik een vrij moment dus ik besluit te beginnen aan het avondeten. Op het menu staat risotto met tuinbonen, kip en champies. Gelukkig had ik de chapies en de kip gisteren al gesneden dus ik hoef de handel alleen maar in de pan te mikken. Terwijl ik de kip in de pan doe ruim ik de vaatwasser uit en in en laat ik de gootsteen vollopen voor de dingen die niet een deze eerder genoemde handige huishoudhulp mogen. Een scheutje afwasmiddel erbij en de eerste pan kan erin. Ik roer even door de kipjes en mik er wat kruiden bij. Ondertussen was ik de pan af. In de box hoor ik Juune afgaan en ik loop even naar haar toe om het mobiel met vrolijke vriendjes die boven haar hoofd vliegen nog eens aan te zetten en geef haar een sabbeltje.

Als ik weer terug ga naar de keuken komt Fiene als door een bij gestoken, jengelend op me afgestoven. Ik vraag haar wat er is en wordt bedankt met een krijsscene. Ik besluit haar te negeren, gooi champignonnentjes bij de kip en zet water op voor de bouillon. Ondertussen vis ik de tweede pan uit het water, haal er een borstel overheen en voorzie het eten van wat Italiaanse kruiden. Ergens onder mij drentelt een nog altijd jengelende Fiene om me heen. Ik pak rusti haar handje, loop met haar terug naar de tv en wijs enthousiast naar het scherm. Kijk Fiene, Bert en Ernie!! roep ik enthousiast. Heel even lijkt Fiene in beslag genomen door dit vrolijke duo en ik geef haar een kus, maar het is maar van korte duur. Al snel begint het jengelliedje weer van voor af aan. 

Ik ga naar de keuken om het eten te redden en maak de bouillon aan. Het mengsel verplaats ik naar een andere pan en begin aan de risotto. Ondertussen was ik de laatste pannen af. In de box hoor ik inmiddels het hongerhuiltje van Juune afgaan en ik pak haar op om haar te voeden. Met het warme weer is ons kleine meisje extreem dorstig. Ondertussen roer ik in de pan en blus ik de risotto af met een flinke scheut witte wijn. Ik verheug me op het glaasje dat ik vanavond na de laatste voeding soldaat ga maken. Als Juune weer voldaan in de box ligt, loop ik langs een inmiddels lief spelende Fiene, geef haar een aai over haar bol en zeg dat ik blij ben dat ze zo lief aan het spelen is. Dat had ik beter niet kunnen doen want binnen een mum van tijd hangt ze weer dreinend aan mijn inmiddels niet meer witte capribroek. Ik besluit Fiene een zoethoudertje te geven in de vorm van rozijntjes (ik weet het, het is niet pedagogisch maar nood breekt wetten :P)

Juune is haar speentje weer kwijt en ik loop naar de box om haar het zo begeerde sabbeltje in haar mondje te stoppen maar Juune is het zat en wil geknuffeld worden. Ik vis de draagzak onder de box vandaan, doe haar erin en ga verder met het eten. Ik droog de pannen af, zet ze in de kast en ondertussen roer ik in de pan en gooi nog een schep bouillon bij de risotto. Ik zing een kalmerend liedje voor Juune en ik merk dat ze langzaam in slaap valt. De ronzijntjes van Fiene zijn inmiddels op en ze rent naar de kast en maakt me met een dwingende Uuuuuuuuuuuh duidelijk dat ze nog wat te snoepen wil. Als ik haar rustig vertel dat ze dat op haar buik kan schrijven (ok ok met andere worden natuurlijk) is dat het teken voor haar om weer in een nieuwe driftbui te vervallen. De zoveelste van vandaag. Wederom negeer ik het ongewenste gedrag van onze peuterpuber en ga verder met het eten. Ik ruim het wasrek op, maak het aanrecht schoon en hark het speelgoed in de huiskamer, waar een heuze bom is ontploft, bij elkaar. Daarna ga ik tafeldekken. Ik probeer ons oudste, inmiddels wat gekalmeerde, meisje hierbij te betrekken door haar te vragen of ze me wil helpen. Normaal gezien is ze hier wel voor te porren maar haar pet staat er niet naar en wederom begint het gekrijs weer. Dan doe ik het zelf wel zeg ik opgewekt  en laat me hierdoor niet van de wijs brengen.

Als de tafel is gedekt, de afwas gedaan is en het huis weer min of meer toonbaar is voor als vriendlief thuiskomt doe ik Juune in de kinderwagenbak. Gelukkig slaapt ze door! Ik doe nog een laatste schep bouillon bij de risotto en zak door mijn knieen om Fiene eens uitgebreid te knuffelen. Zie je wel dat er na Juune tijd ook Fiene tijd is zeg ik nog maar eens tegen haar. Ik voel hoe aangenaam koel de tegels in de keuken voelen en ik ga languit op de grond liggen. Fiene schatert het uit gaat bovenop me zitten. Voor ik het weet liggen we te stoeien. Moegestoeit maak ik voor ons nog wat te drinken en ga met een paar boekjes op de bank zitten. Ons lieve oudste meisje nestelt zich lekker tegen me aan op de bank en gaat helemaal op in het verhaal. Ondertussen werp ik af en toe een blik in de reiswieg (ik ken de teksten van de Dick Bruna boekjes toch uit mijn hoofd) en zie hoe ons kleinste meisje weer wakker begint te worden uit haar dutje. Beneden hoor ik pappa thuiskomen. Ik betrap mezelf erop dat er een kleine opluchting door me heen gaat. Als pappa bovenkomt hoor ik de eerste protestjes van Juune alweer uit de reiswieg komen. "Ja, Fiene, nu gaan we eten!!!" roep ik tegen mijn dochter. Ik zet haar op de grond (wat natuurlijk niet goed is) loop naar de pan waar ik weer een vuurtje onder doe en mik de laatste schep bouillon bij de risotto. Ik gooi de kip, champies en tuinbonen bij de risotto en eindig met wat parmesaanse kaas. Het eten is klaar en ik breng het naar de tafel.

Als ik de eerste hap in mijn mond doe hoor ik Juune weer afgaan. Ik duw haar het speentje weer in haar mondje maar het mag niet baten. Ik haal ons verkrampte lieve meisje uit de reiswieg en wandel met haar door de woonkamer. Jammer joh, alweer geen warm eten :P Als vriendlief zijn bordje leeg heeft plant ik Juune bij hem en ga ik verder met het dirigeren van Fienes eten om ondertussen zelf wat happen te nemen. Uiteindelijk krijgen we het voor elkaar dat Fienes bordje leeg is, Juune weer stil is en de toetjes ook op zijn. Jasper neemt Fiene mee naar boven voor haar badje en ik plof met Juune op de bank. Met grote ogen kijkt ze me aan en ik kijk terug. Lieve urretjes ontsnappen bij Juune en ik brabbel met haar mee. Niet zo lang daarna gaan haar oogjes toe. Ik druk op de knop van de afstandsbediening en zak met Juune op schoot onderuit.

Jemig wat ben ik moe... en waarom?

Je weet onder het koken twee kinderen onder de twee te managen, de afwas weg te werken, kamer op te ruimen en de tafel te dekken en eet je wederom koud geworden maaltijd terwijl je je oudste kind spelender wijs het bordje leeg laat eten..... en daar ben je vrouw voor, ik wil het die mannen nog wel eens zien doen! :P.... wat jij???