Ork ork ork, vanaf vandaag eet ik met een....

.... Vork!

Ja met een vork! Vandaag liet onze 13 maanden oude Fiene zien dat ze prima overweg kon met en vork.

Ik zie het ingespannen gezichtje van onze lieverd. Ze is duidelijk wat van plan. De vork in haar handen gaat naar een stukje bloemkool dat voor haar op de tafel ligt. Duidelijk geconcentreert prikt ze raak. Het stukje bloemkool zit aan de vork en verdwijnt moeiteloos in haar mond. Pretoogjes kijken ons aan. Kijk eens wat ik kan pappa en mamma?! Ik zet trots haar bordje, waar ze tot voor kort nog met haar handjes stukjes vanaf haalde, voor haar neer. Weer het ingespannen gezichtje als ze de vork doelbewust haar bordje over manoevreert. Na een paar keer mis prikken besluit ze toch maar het stukje met haar handje naar haar mondje te brengen. Maar ze geeft niet op. Weer vind de vork zijn weg over haar bordje. Naar een stukje aardappel deze keer. Prikkerdeprik en het stukje aardappel zit al aan de vork. Weer zie ik hoe de vork naar haar mondje wordt gebracht en kijk ik in trotse pretoogjes van onze lieve meid. We aanschouwen het tafereel dat zich keer op keer herhaalt, met af en toe een hapje uit het vuistje en dan weer een vorkje dat raak geprikt wordt. We vergeten de tijd en kijken geamuseerd naar Fiene. En dan is het bordje helemaal leeg. We zien hoe ze vol verbazing haar vork bestudeert en vervolgens het lege bordje. Ja lieve meid je hebt het helemaal zelf gedaan! Ik kijk weer eens op de klok en zie dat we al ruim een half uur aan tafel zitten.

Wie nog eens zegt dat kleine kinderen maar een zeer korte spanningsboog heeft mag wel eens bij ons komen aanschuiven!

Zo en nu naar de training met uw luie donder Sasje!

Liefs van een trotse mamma.