En toen was je opeens al (1)5 maanden en 5 dagen mamma

En wat een bewogen tijd heb je achter de rug. Eerst 9 maanden de groei en ontwikkeling van je buikbewonertje voelen. Trots zijn op elke cm die je groeit, op elk trappeltje dat je voelt, op elk teken van leven uit je buik. Trots zijn op elk complimentje dat je krijgt, op elk momentje tussen jou en je nog ongeboren kindje. Genieten van het samen wakker worden en samen gaan slapen, samen op stap gaan want met een Pukje in je buik ben je nooit meer echt alleen. Genieten van het gegym in je buik en hoe je kleine wurm weer even de benen strekt als jij uitgeput van een ritje supermarkt op de bank ploft. Je buik beweegt en bubbelt alle kanten op. Je vriend komt thuis van zijn werk en ziet je uitgeput met ontblote buik op de bank liggen en het intieme moment tussen moeder en kind wordt spontaan een intiem moment tussen moeder, vader en kind. Je zit hoe je vriend met zijn handen de bewegingen van je kleine uk volgt en hoe even later de rollen worden omgedraaid en je uk druk trappelend de hand van de vader volgt. Je uk groeit nog een beetje door en opeens is je buik te klein geworden. Je uk weet feiloos je ribben, blaas en maag te vinden. Je krijgt bijna geen hap door je keel waardoor je de hele dag honger hebt en voelt keer op keer het maagzuur omhoog komen. Maar o wat heb je het ervoor over. En dan komt die ene dag waar je je hele zwangerschap op voorbereidt. Waar je de pufcursus voor hebt gevolgd en al die boeken voor hebt gelezen. Die ene intense dag waarop je opeens praktiserend mamma wordt. Van het eerste kleine krampje tot de laatste perswee waarbij je kleine Puk met een pomp op het hoofdje geboren wordt. Het minimensje wat uit je zwangere buik komt en van jou en je vriend pappa en mamma maakt. Een ander tijdperk begint, het zwanger zijn lijkt alweer zo lang geleden terwijl je nog geen kwartier eerder nog zwanger was. Je hebt een zware bevalling achter de rug en terwijl je kindje op je buikt ligt en de navelstreng wordt doorgeknipt hoor je je vriend achter je sniffen. Hij heeft het niet droog gehouden. Hij en de gynaecoloog en nog wat mensen gaan naar achter met je kindje. Puk is in nood geweest en moet even op gang geholpen worden. Terwijl door de verloskundige de schade tussen je benen wordt opgenomen en hechtsetjes worden klaargelegd houd jij je ogen non stop gericht op de deur waardoor even daarvoor je puk en je vriend zijn verdwenen. Waarom is er geen gehuil. En even later laat ons pukje het stemmetje horen waar we later nog veel meer van mogen "genieten" Je ziet je vriend even in de deuropening komen en een dikke duim opsteken. Opgelucht laat ik me zakken en borrelt opeens de vraag naar boven, wat hebben we eigenlijk gekregen?! Eerder toen het wondertje even op je buik lag heb je al gekeken naar hoe perfect af je kindje was, maar welke naam zou het wondertje gaan dragen? En toen zag je hoe de kersverse vader, trots als een pauw naar binnen loopt en het wezentje waar je zo naar verlangt weer bij je neer legt. Een prachtige verschijning met een volle bos donker haar. Wakkere oogjes staren je aan en je kijkt verwonderd naar het kleine tongetje dat steeds weer even naar buiten wordt gestoken. Opeens hoor je de vraag, hoe gaat jullie meisje heten? Een meisje!!! Al die tijd heb je het gevoel gehad een jongetje te dragen en wow! Je hebt een prachtige dochter gekregen. En toen kwam het besef... hoe gaat ze heten... dat weten we nog niet zeg je blosend. Terwijl de verpleegkundige tegen haar collega zegt dan maar meisje Gorzeman op het kaartje te zetten kijken jij en je vriend nog eens goed naar jullie meisje... Wat vind jij hoor je je vriend vragen. Ik vind haar toch wel een echte Fiene hoor je jezelf zeggen. Dan wordt het Fiene! En nog voor dat de verpleegkundige iets op het kaartje heeft kunnen schrijven vertellen we haar de naam. Ondertussen was de verloskundige al druk bezig met naald en draad tussen je benen maar veel krijg je daar niet van mee. Je kan je ogen maar niet afhouden van je kleine meid. Opeens loopt je vriend weg en komt terug met zijn camera, dat was ik zomaar vergeten, hoor je hem zeggen. Prachtige foto's worden gekiekt maar ik blijf maar staren naar ons wondertje. De verpleegkundige komt weer binnen, helpt je in een ander shirt en verschoont even de bovenlakens. Of ik wat wilde eten... Nou lekker! En opeens merk ik hoeveel honger en vooral dorst ik heb! Beschuit met muisjes en flesje champagne waren eerder al binnengebracht maar het kopje thee met extra veel suiker en de boterham met kaas laat je je eerst even lekker smaken. Je hoort een andere verpleegkundige vragen "zal ik haar nu gaan wegen en aankleden?" Wonder boven wonder hoor je jezelf zeggen dat je liever haar nog even bij je houdt. Prima dan gaan wij wel even nog wat drinken en komen we zo terug. Samen met je vriend begin je aan het lekkerste beschuitje met muisjes ooit! Twee uur later komt de verpleging weer binnen. Je dochtertje wordt gewogen, gemeten en aangekleed. Jijzelf mag lekker douchen.

En een dag later ben je weer thuis, en je begint met z'n drieeen aan een nieuw avondtuur. Met ups en downs, met vreugde en verdriet, met gelach en gehuil maar bovenal met een overlopend hart van liefde voor je kleine meid. Inmiddels is het allemaal alweer vijf maanden geleden. En je verbaast je weer over hoe snel het allemaal gaat. Het hulpeloze wezentje dat in je armen lag is inmiddels uitgegroeid tot en stevige, blije gezonde baby met een eigen willetje. Bezig haar wereldje, lichaam en stemmetje te ontdekken. Elke dag ga je een beetje meer van je meisje houden en elke dag denk je weer dat je niet nog meer van haar kan houden. Maar toch, als je de volgende dag door het vrolijke gekraai van je stuiterende baby in haar ledikantje wordt gewekt en met je nog slaperige hoofd wordt begroet door haar stralende lach besef je je weer dat je nog meer van haar houdt. Je bent blij dat je weet wat haar in de maanden daarvoor zoveel pijn heeft gedaan en je bent ontzettend dankbaar voor het feit dat zoiets simpels als het weglaten van zuivel je kleine meid doet transformeren van een baby met veel pijn die veel huilt naar een ontzettend vrolijk meisje dat zich in een sneltreinvaart ontwikkelt en weer lekker slaapt. Je wordt verwarmt door elke urre en omarmt elk nieuw iets dat ze zich eigen maakt. Omrollen, een paar tellen los zitten, speeltjes vastgrijpen en nog geen week later zien dat ze er ook daadwerkelijk mee speelt. Je beseft je dat je ontzettend veel geluk hebt dit allemaal te mogen ervaren. Aan de ene kant wil je je kleintje zo klein en knuffelbaar houden en aan de andere kant probeer je de ontwikkeling er wel aan te kijken. Ze is zo hard bezig met zich van rug naar buik te draaien en met ingehouden adem train je met haar mee... zou het vandaag dan?

En toen opeens een urre uit haar slaapkamer en ander vrolijk gekraai. Ik ga haar maar even uit bedje halen.

Goede dag allemaal!

Liefs Sas