Fienes eerste week

Gisteren was ons prinsesje precies een week oud. Opeens overvielen de tranen me, ik beleefde de bevalling weer helemaal opnieuw. In een achtbaan van emoties, geluk, pijn, onbegrip, kracht, slapte, onmacht maar vooral intens mooi. Een flinke huilbui gehad omdat ik Fientje niet op "eigen kracht" op de wereld heb kunnen zetten, maar dat daar een stomme vacuuumpomp voor nodig was. Ik voelde me opeens zo tekort schieten! Nu ik dit zo opschrijf merk ik dat het nog steeds hoog zit. Het ging allemaal zo voorspoedig thuis... Toen het laatste randje niet wilde wegtrekken omdat Fiene zo aan het draaien was met haar hoofdje belde de vk het ziekenhuis om te kijken wat het probleem was. Hoe opgelucht was ik toen ik de persdrang niet meer tegen kon houden en toch volledige ontsluiting bleek te hebben. Het ziekenhuis werd afgebeld en ik mocht gaan persen. Maar toen die ineffectieve weeenstorm kwam moesten we toch naar het ziekenhuis :cry ook daar heb ik hard mijn best gedaan ons meisje op eigen kracht geboren te laten worden. Maar toen ging haar hartslag steeds meer naar beneden en werd ze alsnog met de pomp gehaald. De vk vertelde me twee dagen later dat het onmogelijk was geweest haar op eigen kracht ter wereld te brengen omdat ze niet goed met haar hoofdje lag... Eerst kon het me niet zo veel schelen en was ik alleen maar heel erg blij met onze lieve dochter. Maar op een gegeven moment komt dan toch die man met de hamer...

Goed over op het leuke gedeelte :laugh

De eerste week met onze wolk van een meid was geweldig. Je leert elkaar kennen, aan elkaar wennen en van je kleine meid genieten. Zo klein als ze is toch al zoveel ontwikkeling meemaken. Kleine mijlpalen ondervinden. Borstvoeding die goed op gang komt (en je komt er pijnlijk achter welke voedingsmiddelen Fientje wel en niet lust :tongue) De groei in gewicht, het verliezen van haar navelstompje, op geboortegewicht komen en vandaag voor het eerst lekker naar buiten geweest met ons wondertje. Je vriend als trotse vader achter de kinderwagen zien lopen! Wat is het ouderschap toch mooi!

Ja natuurlijk zijn er de gebroken nachten, de huilerigheid vanwege krampjes, de angst of ze nog wel ademt als ze ligt te slapen e.d. maar het weegt allemaal niet op tegen die mooie ogen, de warmte van je kindje, het geluk dat je voelt als je keer op keer weer je meisje bekijkt. De eerste stuiptrekkingen die lijken op een lach. Geweldig!

En dan het kraambezoek, zien hoe ze Fiene bewonderen en je complimenteren over haar schoonheid en dat ze er zo blakend uitziet. Ja nu wel, maar ze had toch wel een klein beetje een valse start gehad. Alle cadeautjes die we uitpakken. Zelf dingetjes kopen en die nu kunnen afstemmen op je dochter ipv op het mogelijke geslacht van je kindje. Vandaag in een klap tachtig euro uitgeven aan stoere meisjeskleding, dat voelt gewoon goed! Ook het voeden van je kindje, een intiem moment voor twee, je ruikt de geur van je meisje, je voelt haar warmte, je  ziet hoe haar kaakjes heen en weer gaan en haar maagje wordt gevuld met jouw moedermelk. Ik wordt op zulke momenten, elke keer weer, overspoeld door liefde  voor haar.

Van mijn verwachtingen van het moederschap is niets uitgekomen... Het is zoveel mooier dan ik dacht!