Snapt het allemaal niet meer

Nog maar 4 dagen en vanaf dan mag ik veilig thuis bevallen... Hoewel ik vrijwel mijn hele zwangerschap me overwegend blij gevoeld heb is dat de laatste twee weken helemaal omgeslagen... Ik zit in de zwangerschapsblues en voel me eigenlijk gewoon kut! Niets lukt meer zoals ik het wil en er moet eigenlijk nog zoveel gebeuren voordat ons huisje babyproof is :( Maar aangezien mijn lieverd al ruim anderhalve week ziek is komt er helemaal niets van terecht. Ik zou het zo graag allemaal zelf doen. De kast in de babykamer in elkaar zetten, bedverhogers klussen (voor onze door mij nu wel gehaatte boxspring) kastje klussen voor de badkamer... en dan alle huishoudelijke taken die er nog liggen... stofzuigen, konijnenhok verschonen... dingen die ik altijd moeiteloos deed maar die nu niet meer lukken omdat ik er of de energie niet voor heb of er binnen de kortste keren harde buiken van krijg. En met een knorrig ziek ventje is het nog heel moeilijk om mijn humeur goed te houden. Ik lijk de laatste dagen wel een waterkraan. Misschien komt het ook wel door de lichamelijke ongemakjes waardoor lekker slapen ook niet meer echt gaat en de nachtjes steeds korter lijken te worden, de zorg voor mijn lief die een hardnekkig virus te paken heeft en het feit dat sinds gisteren mijn vriend officieel zijn baan kwijt is omdat zijn bedrijf over de kop is gegaan (zie vorige blog)

En dit is dan ook het moment waarop ik stiekem mijn oude ikje mis. Dat meisje dat zo energiek was, 15 uur per week sportte, drie avonden per week lekker bezig was met muziek en dans, moeiteloos 4 uur op een dag in de trein zat om vrienden te bezoeken die allemaal niet meer naast de deur wonen sinds ik ben verhuisd, spontaan met vriendlief een weekend ging mountainbiken in de ardennen...

Maar gelukkig is er dan toch ook weer de keerzijde van dit geheel. Als ik het weer even niet zie zitten en Pukje trappelt, of laat lekker met zich spelen. Het gevoel dat je dan hebt. Overspoeld worden door moederliefde en opeens weer even op dat roze wolkje zitten omdat je weer even weet hoe bijzonder je bent en dat je het grootste wonder der natuur, zonder al te veel problemen mag meemaken. Toch eigenlijk wel iets waar we heel veel geluk mee hebben!

Zo mijn koppie is weer wat minder een chaos ;-)

Liefs Sas