Week 40 De uitgerekende dag!

Week 40

Zat 1 februari

12 uur ’s nachts geweest en het besef komt dat ze vandaag geboren zullen worden. Hoe bijzonder is dat?  Ze hebben de vliezen gebroken en dokter H zei eerder al dat als ze dat zouden doen dat ze dan de kindjes sowieso die dag geboren zouden moeten worden.

Dus deze dag ging het gebeuren. 1 februari 2014. De uitgerekende dag. Vandaag gaan we ze ontmoeten. Hoe gaaf is dat!?

Vriendlief had al even gezien dat de hartslag van het jongetje wat oppervlakkig bleef. Wel rond de 140, niet ineens heel laag of zo, maar meer constant.  Ik denk dat het nog geen kwartier duurde nadat hij deze opmerking gemaakt had dat de gynaecoloog binnenkwam en ons vertelde dat ze niet zo tevreden waren over de hartslag van het jongetje. Ze hadden nu al een te lange tijd te weinig variatie gezien in zijn hartslag en stelden daarom voor om toch te gaan voor een keizersnee.

Op dat moment baal ik wel even voor een paar tellen. Bij een natuurlijke bevalling zou het herstel toch sneller zijn, en met twee is dat wel zo handig.  Maar die keizersnee was een goede keuze volgens de arts, dus dan was dat zo. Ik was verder eigenlijk super relaxed eronder. Die ruggenprik zat al. Ze hadden met het zetten al uitgelegd dat als het een keizersnee zou worden dat ze dan zouden bijspuiten en ik nog wat verder naar beneden en boven de verdoving zou voelen. Dus wat kon mij gebeuren. Die pijn zoals bij de vorige keer ging ik niet voelen, en voor de kindjes, vooral het jongetje, zou het beter zijn!.  Kom maar op dan. Vriendlief werd door het nieuws over de keizersnee ineens erg nerveus.

Hij had natuurlijk de vorige keer erbij gestaan en toen was alles wat minder soepeltjes verlopen zeg maar. En nu zaten de zenuwen hem goed in de weg. De anesthesisten  kwamen via een infuuskraantje de ruggenprik verder uitbreiden. Normaal gesproken deden ze dat pas als ze in de OK waren, maar nu wilde ze mij al dat gevoel geven dat het goed zat! Ze hebben zelfs een extra spuit gezet voor de zekerheid. Geen pijn voor deze toekomstige mama. Katheter werd geplaatst en in principe waren we er klaar voor.

Het ging heel snel allemaal want er was bijna meteen een OK vrij voor ons.  In bed werd ik weer door de lange gang gerold waar ik anderhalf jaar terug ook ineens door heen werd gereden. De herkenning ervan liet me even slikken, maar het relaxte gevoel wat ik daarvoor had was vrij snel weer terug. We liepen ( ik rolde) langs de omkleedkamer waar vriendlief een prachtig pak aangemeten kreeg terwijl wij meteen doorkonden naar de OK. Eenmaal daar naar binnen moest ik ook even dat nare gevoel wegpuffen. Oja, zo zag het eruit. Maar ik zag gelukkig ook meteen dat het niet dezelfde OK was als de vorige keer. Er zat nu een kamer links van mij en die zat er de vorige keer niet. Ik werd op een rolplankje geschoven terwijl ze mij nog een keer uitlegde wat ze gingen doen en waarom. – de hartslag van baby nr 2. er werd gecheckt of ik, ik was, of ik allergieën had etc etc. Dit keer wist ik de vragen allemaal wel te beantwoorden in tegenstelling tot de keizersnee bij N*. Toen wist ik helemaal niks meer.

Overgezet op de OK tafel en de groene doeken werden vlot neergelegd, opgehangen, mooie roze watten over mijn buik voor het desinfecteren en ze konden gaan beginnen. Vriendlief zat naast mij en was echt behoorlijk zenuwachtig. Hij wilde ook eerst niet gaan zitten maar ze hebben hem zo goed als gedwongen. Haha Ik had hem ook liever naast me zitten dan op een afstand staan. De vorige keer was hij zo rustig en kalm terwijl ik daar lag te creperen van de pijn, en nu was ik de rustige en hij degene die dikke stress had.

Ondertussen waren ze al begonnen met mijn buik en ik voelde er niets van. Ik voelde wel wat getik, of getrek of geduw, maar pijn absoluut niet!  Zó fijn!

Het duurde vrij lang voor ze zover waren. Ze wilde netjes over het oude litteken heen gaan maar tijdens de zwangerschap was daar flink wat vocht gaan zitten. Ze branden het litteken open en zoals de arts een dag later aangaf.. branden in nat vlees was toch wat lastig. Hahaha

Daarna moesten ze door de andere lagen heen en daar zaten veel verklevingen als gevolg van de vorige keizersnee. Ook dat duurde ff voor ze er goed bij konden. Normaal konden ze 1 bepaald laagje openen met een spreider, maar nu stonden er 2 man vol aan te hangen. Leek wel of er gefitnesst werd daar aan de andere kant van het groene doek! De oefs en hmmfs  en oohs gingen maar door.  Continu werd er wel gecommuniceerd met hoe het ging en wat ze ongeveer aan het doen waren.  Ik was nog steeds super relaxed alleen begon ik mega te bibberen . Ik kon mijn armen en handen gewoon niet stil houden en mijn tanden bleven maar klapperen. Vet irritant zeg!  Ik had er gewoon geen controle over.  Gebeurde wel vaker zeiden ze. En toen ineens was daar de eerste van de 2. Het meisje was geboren.. Om 01:35 op zaterdag 1 februari.  Ze lieten zelfs het doek even zakken zodat ik haar kon zien! Geweldig dat ze dat deden! Zo mooi! Ze was nog best wit van het smeer.  Ik had verwacht dat ze dat bijna niet meer zouden hebben vanwege de voldragen termijn, maar dus toch.  Daarna ging mijn doek weer omhoog en werd ze overgedragen aan de kinderarts die samen met vriendlief naar de kamer links van mij liepen. Binnen een paar tellen hoorde ik een prachtig geluid! Ze huilde! Wauw kippenvelmomentje hoor! 

Ondertussen waren ze bezig met  kindje nr 2. Ik hoorde de arts ineens zachtjes zeggen, “even wachten met het doek”, en ik hoorde  “twee keer omstrengeld”. Daar werd ik me even koud van zeg. De navelstreng schoot door mijn hoofd. Nog geen twee tellen later werd het doek naar beneden gehaald en daar hing meneer in de handen van de arts. Hij hing echt. Armen, benen en hoofd naar beneden. Ook hij werd overgedragen aan de kinderarts en meegenomen naar de kamer ernaast. Ik kon alleen maar die kant op blijven kijken. Maar ik zag geen paniek, geen ge-ren, bij niemand niet. En nog geen tel later hoorde ik een twee harde huil! In het verslag kon ik later teruglezen dat hun apgar scores 8,9 en 10 waren! Super dus!

Een arts of verpleegkundige – geen idee- kwam naast het raam staan en deed haar duim omhoog. Oh wat een gevoel van opluchting en geluk.  En voor ik het wist kwamen ze met beide kindjes naar binnen lopen en werden ze beide bij mij op mijn borstkast gelegd.  De hoofdjes naar elkaar toe en de beentjes richting mijn schouders. De voetjes van zoonlief in mijn nek en tegen mijn gezicht aan. Nog nattig en een beetje koud. Ze moesten huilen maar werden al gauw stil toen ze eenmaal bij mij lagen.  Ik kan gewoon niet omschrijven hoe fantastisch het gevoel was dat ik toen had.  Zo hoort het te zijn! Vriendlief naast me en twee kindjes bij mij!  Gezond en wel! Groot en volgroeid!   De buit was binnen! De hele zwangerschap door hadden we ergens het gevoel dat we pas gerustgesteld zouden zijn als ze er echt waren en alles goed was. Dan pas was de buit binnen. En nu was het dan eindelijk zover! De buit was binnen! Ze waren er! 

Ik voelde me zo intens gelukkig, verliefd en opgelucht. Onze zoon en dochter. L.ieve en B.inck.

De kindjes hadden even bij mij mogen liggen maar moesten natuurlijk naar een lekker warm bedje toe. Er stond een couveuse klaar waarin ze samen – het paste maar net.. ze lagen erin als jin en jang bovenop elkaar haha – naar de medium care werden gereden. Vriendlief ging met ze mee en ik moest natuurlijk nog even dichtgemaakt worden. Het OK personeel hing een voor 1 boven me en feliciteerde mij en we kregen complimenten over de namen. Zo lief! Verder hing er een super relaxte sfeer in de OK. Er werd gepraat over 1 van de anesthesisten die over 4 weken voor het eerst papa ging worden, over roosters en ondertussen ook over wat ze met mij aan het doen waren. Tussendoor werd steeds gecheckt of het goed ging met me.

De arts aan de andere kant van het doek heb ik helemaal de hemel in geprezen.   Het was zijn beslissing geweest om te gaan voor een keizersnee. Hij vertrouwde het niet.  En maar goed ook dus want als L.ieve geboren zou zijn via de natuurlijke weg en daarna B.inck  met stuit eruit getrokken zou zijn hadden ze hem aan zijn eigen navelstreng opgehangen.  Wat een goede keuze was dit dan toch geweest. Ik bleef het hem maar zeggen en bedanken.

Ook het dichtmaken van die buik was een klus voor ze. Ze wilde controleren dat de blaas nog in tact was en spoten er daarom een blauwe vloeistof in. Zo konden ze zien of er niks de buik in liep. Dus als ik straks zag dat ik plaste als een smurf moest ik mij er vooral maar geen druk om maken.  Het geril en geklapper werd niet minder en ondertussen begonnen mijn kaken serieus zeer te doen van dat geklap tegen elkaar. Ik kreeg koppijn en ik merkte dat er maagzuur in mijn keel liep waardoor ik maar ging vragen of er iemand toevallig een rennies op zak had. Hahaha  Rennies niet maar wel heel wat andere middeltjes konden ze me bieden. Ik kreeg een klein spuitje in mijn infuus tegen het rillen, een kleintje met paracetamol tegen de hoofdpijn en een kleintje tegen het maagzuur. Het hielp prima.  En ineens werd ik me een partij misselijk! Dus ik vroeg om een spuugzak en kreeg een schelpje naast mijn hoofd. En ja hoor, daar ging ik weer. Groen gal! Nou ik kan je vertellen dat het een hele uitdaging is om te spugen als je ligt en je lijf niet in de strijd kan gooien. Oh die arme verpleegster, zij had het bakje vast en omdat ik niet goed kon mikken zat haar hele hand onder. Jekkes!  Gelukkig deed ze er niet moeilijk over. ;-)  Eenmaal eruit voelde ik me weer prima.

Toen ze eenmaal klaar waren mocht ik naar de verkoeverkamer toe. Daar was echt helemaal niemand verder! Ze rolde mij naar een plekje bij een set monitoren en meteen herkende ik de afstand naar de klok die er hing. Precies op deze plek lag ik de vorige keer. “doet u mij maar een plekje verder riep ik”.  Geen probleem en ik lag op de plek ernaast. Hihi

De verdoving moest wat worden teruggedraaid en al binnen een paar minuten begon ik mijn voeten alweer te voelen en kon ik ze bewegen. Mijn bloeddruk en hartslag waren prima dus werd er al binnen 10 minuten gezegd dat ze de afdeling konden bellen zodat ik opgehaald kon worden. En normaal gesproken lig je toch echt langer op de verkoever!

Ik hoefde gelukkig geen vieze morfinepomp voor de pijnstilling. De ruggenprik konden ze gewoon laten zitten met de verdoving van de knieen tot de navel. Wel een katheter in de komende 24 uur, maar dat zou met een morfinepomp ook zo zijn geweest. En nu kon ik tenminste helder blijven in mijn hoofd.

Een verpleegster van de afdeling kwam me ophalen met bed en al en meteen buiten de deuren zat vriendlief al te wachten op mij! Vanuit daar zijn we meteen doorgereden naar de medium care waar ik de kindjes meteen aan de borst kreeg allebei! Geweldig!  L heeft een paar keer aan de borst gedronken maar lag vlot daarna in coma op mijn arm te slapen. B bleef maar drinken. Hij heeft zeker een 20 minuten zwaar fanatiek aan mijn tepel liggen lurken. Hahaha. En echt hard zeg! Deed gewoon zeer! Sterke vent!  Daar op de afdeling voelde ik wel weer heel even, een fractie van een seconde, de stress van 2012 door alle piepjes die ineens afgingen bij een van de couveuses daar, maar de aanblik van die twee schatjes die bij me lagen vergat ik het meteen. Omdat ik zelf nog even wat verzorging nodig had moest ik naar mijn kamer gebracht. Ik werd even schoongemaakt met een natte lap, verband werd gewisseld en toen konden we even de oogjes dicht doen. Het was inmiddels al half 6 in de ochtend. Ik lag op een twee persoonskamer maar omdat het andere bed leeg was mocht vriendlief op de kamer blijven slapen op eens stretchertje. Fijn!

Omdat ik labetalol geslikt heb tijdens de zwangerschap moesten de kindjes de eerste 24 uur aan de hartbewaking liggen ter controle.  Ik zou dus met bed en al naar de medium care moeten om ze borstvoeding te geven. Maar om half 8 werden we wakker door een verpleegster die met B binnen kwam lopen in een bedje. Het ging wel goed, ze hadden nog niks raars gezien dus hij kon best 20 minuten van de bewaking af zodat hij bij mij kon komen drinken in alle rust! Wat een heerlijkheid!  En L volgde erna!  Zo zijn we de eerste 24 uur doorgekomen. Bij iedere voeding mochten ze naar mij toe! Zondagochtend mochten ze bij mij op de kamer blijven. Twee glazen bedjes naast mijn bed, met twee prachtige kindjes met allebei een prachtige bos haar. B wat blonder en L met heel donker haar. Echt lang haar ook gewoon!  Zo mooi!

B woog met de geboorte 3126 gram en is 51 cm. L woog bij de geboorte 2982 gram en is 52 cm.