Week 20 en 21... drama weken...

Week 20. Op dinsdag een gewone controle in het ziekenhuis bij de gyn. Hij was erg tevreden over mijn bloedwaarden, bloeddruk en over de groei van de kindjes. Ze gaan redelijk gelijk op in de groei en zaten mooi op schema qua zwangerschapsduur.   Mijn schoonmoeder en schoonzusje waren mee naar deze controle en konden dus ook even 'live' meekijken naar de ukken op de echo. erg leuk! Helemaal tevreden naar huis gegaan.

Op woensdag samen met vriendlief weer naar het ziekenhuis voor de 20 weken echo. Er was een dubbele tijd gepland dus we gingen er maar eens lekker van genieten. We hadden namelijk al eerder gezien dat ze geen open ruggetjes, klompvoetjes of hazenlipjes hadden. En uit de vlokkentest waren ook geen gekke dingen gekomen. We wisten ook al dat het 2 meisjes waren.. en het belangrijkste ...  dat ze geen cf (taaislijmziekte) hebben.   Dus dan verwacht je geen gekke dingen meer. Klaar om te genieten dus……

En daar lig je dan op de bank voor de echo....  En het eerste wat we zien, en meteen te horen krijgen is dat er een jongentje te zien is! Overduidelijk...  een piemeltje te zien.

Onze eerste reactie was 'nee dat kan niet! ' Ik dacht dat de grond even onder me vandaan zakte.. ondanks dat ik lag. Normaal gesproken zou dit natuurlijk gewoon een bijzondere verrassing zijn, maar nu kan dit betekenen dat het jongetje wel cf heeft.  Een enorme schok!  We waren allebei behoorlijk overstuur. De echoscopiste stelde voor om de 20weken-echo op een ander moment af te maken omdat we er nu niks van meekregen. Maar ik stond erop dat ze het af zou maken. Als er nu ook nog iets niet goed zou zijn, dan wilde ik dat ook maar gelijk horen ipv nog een keer slecht nieuws een paar dagen later!

Er zijn meerdere mensen even bijgeweest om ook nog een keer te bevestigen dat 1 van de twee inderdaad een meisje is.  En tja.. je kon er echt niet om heen.  Overduidelijk een jongetje.

Het betekent dus dat de 2e keer vlokkentest er uit de verkeerde placenta vlokkenweefsel is gehaald. De uitslag dat het weer een gezond meisje was, was dus gewoon wéér de uitslag van hetzelfde meisje. Wat een stomme rot fout! Wat een ongelooflijk stomme fout! Met het prikken waren ze er zo zeker van dat ze de goede placenta te pakken hadden, maar nee dus.

De 20 weken echo was verder prima. Beide kinderen groeien mooi, het meisje was 315 gram en het jongetje was 325 gram. ( en rond 20 weken is 320 normaal) Alle maten waren goed, en ook medisch gezien waren er geen opvallende dingen.  Hoe kan het nou toch weer dat alles verder zó goed gaat met de kindjes en met mij, en dan zoiets…. 
Terwijl ik nog lag voor de echo werden er ondertussen meerdere telefoontjes gepleegd. De klinisch geneticus ( ze hielp ons ook met ons eigen dna onderzoek op cf dragerschap en is onze contactpersoon geweest bij de vlokkentest) was er meteen bijgehaald en zij is gaan bellen met Arnhem ( waar ze de vlokkentest hebben gedaan.. hoe heeft het kunnen gebeuren) En met Groningen. ( waar t lab is waar ze dna onderzoek doen)  Wij wilden meteen weer een nieuwe test voor het jongetje. Na een emotionele 20 weken echo en een gesprek met de klinisch geneticus moesten we een half uur wachten en daarna werd er geregeld dat we een vruchtwaterpunctie konden doen. Heel fijn dat het meteen kon!   Pijnlijk, dat wel, maar nu in ieder geval overduidelijk uit het gedeelte van het jongetje!Ze hadden de naald er eerst een keer ingestoken, maar nog niet door de baarmoederwand heen, het jongetje schoof met z’n bips te dichtbij. En na een tijdje wachten ( met naald in mijn buik..) haalden ze de naald er maar weer uit. Jochie even streng toegesproken en hij schoof aan de kant zodat ze nog een keer konden prikken. Dit keer lukte het en bleef t manneke mooi aan de kant. 40ml vloeistof is eruit gehaald. Groningen had maar 20 ml nodig, maar ze hebben wat extra gepakt mocht er iets misgaan. Dan hebben ze nog extra vloeistof achter de hand en hoeven ze niet nog een keer te prikken. Gelig is het trouwens. Het vruchtwater. Plas van het kindje.

Enfin.. verdrietig, gespannen, boos, geschrokken en met een beurse buik zijn we weer richting huis gegaan. Hoe heeft dit zo kunnen gebeuren. We waren zo opgelucht toen we hoorde dat beide kindjes gezond waren, hebben wekenlang met het idee rondgelopen dat er twee meiden in mijn buik zaten, hadden al namen voor ze verzonnen, ik had al meerdere meidenkleertjes dubbel in huis. Eigenlijk was de hele garderobe al af.. alles gewassen, gestreken en in de klas gehangen..  En nu dus geen twee meisjes. Een zoon en een dochter. En ik kan er niet eens blij mee zijn. Want misschien is hij wel ziek. Ik durf niet blij te zijn. Stel dat hij ziek is.. wat dan?

De artsen zeiden dat er een kans van 1 op 10 is , dat als je de zwangerschap afbreekt van het jongetje, dat je lijf dat zegt, er klopt iets niet en alles eruit gooit. En dan zijn we het meisje ook kwijt.

Als we in week 14 te horen hadden gekregen dat 1 van de twee ziek zou zijn, hadden we niet getwijfeld. Cf is gewoon een vreselijke ziekte waarbij je kind steeds meer en meer gezondheidsproblemen krijgt en die een dodelijke afloop hebben. Sommige bij de leeftijd van 30 a 40, maar sommige ook al bij de leeftijd van 10 of in de tienerjaren. Vreselijk! Dan hadden we niet getwijfeld, dan hadden we dat kindje weg laten halen. Geloof dat ze het dan inprikken of zo.. ( ja ik weet het een vreselijke gedachte) en dan sterft het in je buik. We hebben het dan over een kindje van 5 cm, je lijf accepteert dit wel, en de tweede kan blijven groeien. Maar nu… Nu hebben we het over een kindje van 25 cm lang, en van 325 gram.

En voor de 14 weken hebben we nog veel afstand gehouden van de zwangerschap, nog niet willen en kunnen genieten, alles was nog zo onzeker. En sinds de goede uitslag er vol voor gegaan. Mogen en kunnen genieten. Ben al zo gehecht. En nu dan ook sinds een paar weken schopjes kunnen voelen.  Alles is anders nu. Ik weet het niet meer. Vriendlief wil het er niet over hebben tot het zover is dat we ook daadwerkelijk een keuze zouden moeten maken. Als de uitslag niet goed is. Dus we hebben het er maar niet over. Maar ik denk ik wel steeds overna! Stel hij is ziek.. en je laat hem wel leven en verder groeien en geboren worden.. De ziekte heeft niet alleen consequenties voor zíjn leven, maar ook voor zijn zusje. Sommige kinderen met cf kunnen niet naar school. (ivm te groot risico op besmetting verkoudheid etc) dat zou betekenen dat zijn zusje dat ook niet zou kunnen. Om maar even iets te noemen.

Ik weet het niet meer.

Donderdag en vrijdag de hele dag gehuild..  was er echt kapot van. Het voelt gewoon als alles op niets. Of hij is gezond, of we zijn ze straks wellicht allebei kwijt.

Week 21

In het weekend was ik weer wat rustiger. Vriendlief was thuis, en dat hielp enorm. Donderdag en vrijdag moest ik het heel rustig aan doen na de vlokkentest. En dan in je eentje thuis liggen op de bank en bed helpt niet echt.   De uitslag verwachten we rond donderdag, al was de uitslag van de vlokkentest de vorige keer ook vrij snel en zou het ook al dinsdag kunnen zijn. 

Dinsdag had ik t al niet meer. Dus ik ben gaan bellen naar t ziekenhuis naar de klinisch geneticus. Of ze al wat gehoord had.  Rond 5 uur belde ze me op dat Groningen nog geen uitslag had. Ze hadden al wel de sneltest gedaan voor de chromosomen, die was goed. En het ging inderdaad om een jongetje. Bevestiging dat ze dus in ieder geval goed geprikt hadden.

Woensdag nog een keer naar het ziekenhuis. De echoscopiste had ons uitgenodigd om nog een keer te komen voor een uitgebreide echo. Waar we nu wel wat van mee zouden krijgen.  Alles heeft ze nog een keer bekeken, en weer zagen beide kinderen er prima uit. Bij het jongetje heeft ze gekeken of hij echodense darmen heeft. ( dan zien de darmen er wittig- net als botten bij een echo- uit) Dit kan duiden op cf. maar hij heeft geen witte darmen. Niet dat me dit heel erg geruststeld, want N* had ook geen witte darmen, maar toch echt wel cf!

De echoscopiste was verder heel lief en heeft heel veel foto’s uitgeprint. En ondanks dat er een dikke placenta 2x aan de voorkant ligt heeft ze heel erg haar best gedaan om toch een paar 3d foto’s te maken van de koppies van onze ukken.  Ze lijken op N* Zelfde neusje, zelfde mond. Heel bijzonder om al te mogen zien. Ik maakte me de afgelopen dagen wel wat zorgen om de ukken. Al dat gestress en gehuil van mij, en een vruchtwaterpunctie.. toch weer prikken in die buik. Fijn om te zien dat ze het nu ook nog goed deden. Sterker nog..  Rond deze tijd zouden ze zo’n 60 gr per week moeten aankomen, en nu in een week was het meisje zelfs 120 gram aangekomen en het jongetje zelfs 131 gram! Wow!  Dat is best veel! Van mijn gestress hebben ze dus in ieder geval niks te lijden gehad gelukkig!

Tijdens de echo werd er gebeld door de klinisch genetica. Ze had contact met Groningen gehad, er was nog geen uitslag, maar wilde doorgeven dat Groningen verwacht het vrijdag te hebben!  Dan hoeven we in ieder geval niet nerveus bij de telefoon te zitten deze dagen, vrijdag pas.  Had het natuurlijk liever al eerder geweten, maar nu houden we ons dus maar vast aan komende vrijdag.

Dus…  Daar zit ik dan.. thuis. Kan m’n hoofd niet zetten tot werken. Ze vonden het geen probleem als ik thuis bleef. Heb wel wat dingen opgehaald zodat ik evt thuis wat kan doen als ik wat afleiding wil.

Ik ben dus niet zwanger van een 1eiige meisjestweeling zoals ons verteld was met 14 weken. Ik ben dus zwanger van een 2eiige tweeling. Een jongen en een meisje. En ik hoop zó dat hij gezond is. Tot ik dat weet durf en kan ik gewoon nog niet blij zijn.

Ik hoop dat we er met een week dikke stress en teveel gekochte roze spullen vanaf komen. Dat we verder kunnen met een gezonde zoon en dochter.   Ik hoop zó op een goede uitslag vrijdag…