Na de kerst

Ze is al de hele ochtend in mijn gedachten.  Oh ik mis haar. Ik mis haar zo erg!  Ik wou dat ze nog gewoon hier was. Dat ze niet ziek was geworden. Dat ze nu thuis was.. en kon slapen in haar kamer. Dat ik haar borstvoeding of de fles kan geven. Dat ze me nachtenlang wakker houdt. Dat ik met haar kan wandelen. Dat ik haar in slaap kan zingen.
Het doet gewoon zeer. Pijn van binnen. Ik mis haar zo erg!
 Kaarsjes aansteken bij haar foto, of foto's bekijken is gewoon niet genoeg vandaag.
Ze was zo mooi en zo lief.. En ze kon zo lief boos kijken.
Ik vraag me al de hele ochtend af of we iets gemist hebben. Of we iets over het hoofd gezien hebben. Dat er al iets aan zat te komen, dat we iets anders hadden moeten doen. Meer met haar doen of juist minder. Meer moeten zeuren bij de artsen of minder.  Waarom is ze zo ziek geworden en wat voor infectie kreeg ze? Zijn we niet voorzichtig genoeg geweest met iets. Is het onze schuld?
Ik weet wel dat het niet zo is. En ik weet dat we niets anders hadden kunnen doen, maar toch. Die gedachten schieten zo om te de tijd ineens door mijn hoofd. En dan kan ik ze niet stoppen.

adem in..........adem uit.......
Het helpt al. dit opschrijven.  Ik merk al dat ik iets rustiger word.
Adem in.......adem uit........
oke.

Donderdag zijn we in het ziekenhuis geweest. Ik had een vasculaire screening. Dit zou ik eigenlijk pas 3 januari hebben, maar nu mocht het al deze donderdag. Ze kijken met het onderzoek of er een oorzaak is voor mijn zwangerschapsvergiftiging. Ze kijken naar iets met eiwitten die aan cellen in je bloed zitten, naar de schildklier, nieren, lever en suiker en bloedstolling en nog wat dingen. Het duurt ook 8 weken voor we de uitslag hebben.
Statistisch gezien heb ik 5 % kans op een vergiftiging in een volgende zwangerschap net als iedere andere vrouw die zwanger wordt, Die 5% kans is er altijd.  Maar als het ergens door komt.. door een fout in mijn lijf dan is die kans veel groter. En dan is er evt preventief wat aan te doen door aanpassing in voeding of vitaminen.
Ik vermoed dat er niets uitkomt. Want er is al meerdere keren geprikt op mijn schilklier en suiker, lever en nieren. en daar kwam toen ook niets uit. Dat is gedaan voordat ik zwanger was en ook een keer toen ik zwanger was. ( dat deden ze om uit te sluiten dat mijn bloeddruk daardoor wat hoger was) Want ik heb al jaren een wat hogere bloeddruk.
Maar goed. Ik moest om half 8 al in het ziekenhuis zijn. Half 6 uit bed dus. Nuchter.
2e kerstdag moest ik de hele dag in een potje plassen. Alles verzamelen.  En donderdagochtend ook nog een laatste keer. En daarna de hele verzameling meenemen naar het ziekenhuis.
Dus daar liepen we om iets over 7..  door die lange gang in het ziekenhuis, waar we maandenlang iedere dag doorheen liepen. ( of ik in de rolstoel doorheen geduwd werd...) met een tas met een volle fles met pies. Nuchter en zenuwachtig.
We moesten ons melden op de afdeling verloskunde. Ook vaak genoeg en lang genoeg geweest..  en je loopt dan langs de afdeling neonatologie. pfft
Ik mocht maar liefst 17 !!! buisjes bloed afstaan. hahaha ik werd er licht in mijn hoofd van, en toen ze klaar was viel ik daar op de stoel ter plekke flauw. oeps!
Daarna nog een vies drankje drinken en toen mocht ik een crackertje eten. 
Daarna naar huis en smiddags moest ik weer terug komen voor een laatste keer bloedprikken. Met dat bloed gingen ze kijken of die eiwitten uit het vieze drankje van de ochtend op een goede manier in het bloed terug te vinden waren...  geloof ik..

En nu maar wachten op de uitslag.