Rot kerst

..............en daar zit je dan op kerstavond. Met z'n tweetjes vergezeld met de katten.
Zoetsappige films op tv.. met families en kleine kids die cadeautjes mogen uitpakken.
Serieus request op tv over orange babies.. dat er iedere 6 seconden een baby sterft.
Kerstkaarten die binnenstromen met goedbedoelde lieve teksten. Geen kerstboom in de kamer maar hier en daar voor de vorm een enkele versierinkjes hier en daar in de kamer. Sommige bij of aan de fotolijstjes.
Wat een rot kerst. Zo had ik me het niet voorgesteld vorig jaar. Het idee dat we toen toch echt onze laatste kerst met z'n twee zouden hebben en zie ons hier nu zitten. En nu zitten we er weer.
Ze had er gewoon bij moeten zijn. Samen met ons...
Vandaag echt een klote dag gehad. Vanochtend wakker geworden na een droom dat al mijn vriendinnen ineens vertelde dat ze zwanger waren. En ik dus niet...  vreselijk. En ik probeerde zo blij voor ze te zijn... Daarna toch maar opgestaan en naar beneden gegaan. Mijn vriend was naar t werk. En ik kwam maar niet van de bank af..
Uiteindelijk, omdat ik nog een boodschap moest, maar naar boven gegaan en in bad gaan zitten.
Daar kwam ik vervolgens ook niet uit...  het water stroomde maar over mijn buik en ik probeerde me te herinneren hoe die buik er zoveel maanden geleden nog rond en bol uitzag en dat ze steeds maar aan het schoppen was wanneer het water over de buik heen ging. En nu niets.. En toen waren mijn wangen ook ineens nat.
Toen ik daarna beneden kwam lagen er weer kerstkaartjes op de mat. Ook een envelop van school met een aantal kerstkaarten van kinderen en ouders. Zo lief. Dat raakte me. Weer natte wangen.
Een uur later stond de glazenwasser aan de deur. En ik stond op het punt om boodschappen te doen.  Toen ik naar buiten liep om even wat uit de schuur te pakken vroeg hij, 'En? Hoe is het met de kleine?' Ik schrok..  wat moet je zeggen. Even denk je...  laat ik maar zeggen goed.. dan heb je geen ongemakkelijke situatie. Maar je dat doe je niet...  dus na een vertwijfelende tel komt er dan uit.    'Ze is er niet meer.'
En dan weet ik niet hoe snel ik weg moet komen. De glazenwasser schrikt van mijn antwoord en zegt sorry. Geeft niet.. zeg ik..
Ik leg hetgeen ik uit de schuur moest pakken snel binnen en pak mijn tas en loop naar de auto en rijd weg.
Een paar straten verder stop ik en moet weer vreselijk huilen.
Gelukkig is niet iedere dag zo.. maar vandaag heb ik het wel even zwaar.
rot kerst.