Mijn man en ik denken eraan om begin volgend jaar voor een nieuwe zwangerschap te gaan, als het ons gegeven is..
Aan de ene kant verheug ik me enorm erop, nog een mooi kindje van ons samen aan de andere kant maakt dat gelukzalige gevoel al snel plaats voor enorme angst!
Mijn zwangerschap was niet bepaald prettig...eerste 20 weken dag in dag uit overgegeven, laatste 10 weken volledig uitgeput (mede door pfeiffer)
Nu is daar nog wel overheen te komen maar dan komt aan het einde van die 40 weken de bevalling..Ik word al misselijk van het idee. Het was een hel!!!
Ver van niet prettig, even zwaar of ach je krijgt er iets moois voor terug...
Even niet al te gedetailleerd: Het duurde 3 dagen waarbij we alles met zn 2e hebben opgevangen, geen ondersteuning van wie dan ook in ziekenhuis, zijn onbeschoft behandeld waardoor ik uiteindelijk op een zaal met 4 andere persweeen heb moeten tegen houden.
Uiteindelijk is hij op een natuurlijke manier geboren maar vraag niet hoe.. Zowel hij als ik hebben ontzettend geluk dat we het overleefd hebben en vraag me af of ik dat nog een keer aandurf...Nu ging het goed...
Heb het altijd ontkend maar heb er waarschijnl toch een soort van trauma aan over gehouden.
Afgelopen week waren we weer op dezelfde afdeling op kraambezoek en heb verschrikkelijk zitten huilen zo kwam het op me af.
Maar ja, wat nu? Gesprek in ziekenhuis al gehad, kwam ik geen steek verder mee.
Verloskundigen praten het allemaal goed, je hebt het op eigen kracht gedaan, fantastisch bravo meid! En natuurlijk gebeurd zoiets niet meer...
Nee nee denk ik dan, is me van te voren ook van alles beloofd en uiteindelijk was er niemand toen het nodig was..
Lucht even op :-)
Binnenkort eens met huisarts praten waar ik terecht kan met deze vragen!
reacties (0)