Lieve vriendin.. Ik mis je..

It's hard to watch things change when all you want is for them to stay the same. It's funny but stupid how you want everything & nothing at the same time. It's crazy when you want to let go, but you keep holding on, & when you want to move on but you're stuck right where you started. When feelings come & go & you can't decide what you want. When you have so many things to say but you don't know where to start. When you want them in your life so bad, but all you can do is push them farther & farther away. It's so hard to think back to how things used to be & look at it now & realize that things are different & they may never be the same. You tell yourself it's not worth it, but if it really didn't matter, you wouldn't spend so much time thinking about it..

2 maart 2010 werd ik op mijn werk gebeld met het nieuws dat mijn beste vriendin een auto-ongeluk had gehad die nacht, en dat ze in coma op de IC lag.. Of ze het zou halen was onbekend..  De vloer zakte onder mijn voeten vandaan, en al snel nadat ik in huilen uitbarste viel ik flauw door mijn hyperventilatie.

Omdat ze op de IC lag mocht ik niet naar haar toe, ik moest afwachten.. Meerdere slapeloze nachten gingen voorbij.. Er werd zo onderhand bekend wat ze allemaal mankeerde: 3 ribben, dr rechter bovenarm, de linker bovenbeen, en haar sleutelbeen waren gebroken. Verder had ze een schedelbreuk en maar liefst 3 bloedingen in haar hersenen. Als ze al uit haar coma kwam, was het niet bekend hoeveel letsel ze hieraan over zou houden.

Na 10 dagen werd ze wakker.. Maar er was geen 'contact'. Ze volgde je niet, ze keek je niet aan.. Ze leek totaal geen besef te hebben van wat er om haar heen gebeurde...

De 11e dag mocht ik eindelijk naar haar toe.. Jeetje wat was ik blij dat ik haar in levende lijve zag. Wel schrok ik heel erg, ik had foto's gezien. Maar hier had ik me niet op voorbereid.. Ze lag echt letterlijk helemaal in de kreukels.. En ze lag als een kasplantje voor zich uit te kijken. De zorgen van het 'overleven' waren weg. Toch voelde ik me nog naarder toen ik naar huis ging als toen ik daar aankwam..

3 maanden lang ben ik 4 keer per week bij haar geweest. Ze weigerde om te praten, ze knikte af en toe een beetje, maar ook niet naar waarheid.. Want als je naar een tafel wees en haar vroeg of het een paard was, dan schudde ze 'ja'..

4 maanden na het ongeluk zei ze voor het eerst wat tegen me.. Ik vroeg haar hoe haar knuffel heette en tot ieders verbazing mompelde ze 'Bambi'.. We gingen nu ook eindelijk aan haar zien dat ze ervan geniette als we langs kwamen, en af en toe lachtte ze zelfs een beetje.. Vanaf toen ging het gelukkig sneller..

Pris werd overgebracht naar het revalidatiecentrum. Ze kreeg daar allerlei soorten fysio aangeboden, en ondanks dat het verder weg was ging ik nog steeds minstens 4 keer per week langs om bij haar te zijn. Het was zo onderhand rotweer, maar zodra het wat lekkerder was nam ik haar met de rolstoel mee naar de tuin. Ze ging steeds meer praten, maar nog steeds sloeg de helft eigenlijk nergens op..

10 dagen voor haar verjaardag mocht ze naar huis. 6 oktober, 6 maanden na het ongeluk mocht ze eindelijk defenitief naar huis. Ze was al een paar keer een weekendje thuis geweest. Maar O wat was ze gelukkig dat ze eindelijk niet meer in dat stomme revalidatiecentrum hoefde te blijven! Als werd ze voorlopig nog steeds 5 keer per week opgehaald voor dr therapie.

Het duurde trouwens ook even voordat ze mijn zwangerschap accepteerde. Ze nam eerst gewoon simpelweg niet van me aan dat ik zwanger was... Ook niet echt de reactie die je graag wilt hebben, als je zelf ook erg geschrokken bent van de positieve test..

Het is zo onderhand alweer bijna een jaar geleden. En ik moet nu leven met de gedachte dat de oude Pris nooit meer terug zal komen. Tuurlijk hou ik zielsveel van haar, en blijf ik er altijd voor haar. Maar ze heeft blijvend hersenletsel opgelopen, en daardoor is ze gewoon niet meer de oude. De artsen verwachten dat dit 'het' een beetje is. We kunnen haar langzaamaan weer overal mee naartoe nemen, en een hoop met haar doen. Maar ze heeft erg veel moeite met het tonen of het uberhaupt voelen van emoties. Van de week ben ik met haar wezen winkelen. Ik heb een half uur staan wachten bij de H&M terwijl ze aan het passen was. Shoppen behoort tot 1 van de eigenschappen die ze weer terug heeft gekregen. Maar toen we de 'Name it' in liepen omdat ik graag even babykleertjes wilde kijken bleef ze met haar armen over elkaar bij de uitgang staan. Verder laat ze niemand nog uitpraten. Lult ze overal overheen en zegt ze erg kwetsende dingen. Dat is totaal niet hoe mijn Pris is.. Of was... Ik keek zo uit naar onze afspraak, want omdat mijn been gebroken was en zij nog niet alleen op pad mag, zie ik haar weinig.. Maar ik ging zo verschikkelijk verdrietig naar huis..

Ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan, wat nou als het zo blijft? Moet ik uit 'medelijden' haar beste vriendin blijven. Of moet ik haar gewoon gaan zien als een 'nieuwe vriendin' waarmee ik niet zo close kan zijn als met mijn Pris...

Ben ik egoistisch? Is er echt niet meer wat ik kan doen? Tijd zal het leren. Gelukkig ben ik niet de enige die met dit gevoel vecht. Maar ik ben wel haar beste vriendin, en dit kan me gewoon niet in de koude kleren gaan zitten.. Ondanks dat ze er nog is, ben ik per 2 maart 2010 een goede vriendin verloren. En ik mis haar. Nu mijn bevalling nadert en ik mijn vriendin goed had kunnen gebruiken kan ik niks anders doen dan het proberen even naast me neer te leggen.. Hopelijk zal de tijd toch nog wat wonden helen..