34 weken: Weet het niet meer..

Wat is het toch heerlijk om zwanger te zijn. Echt waar; Ik geniet er zo van… Nou moet ik zeggen dat ik bof hoor, ik heb eigenlijk geen last van kwaaltjes. Ik ben niet elke ochtend misselijk geweest,  ik heb geen bekkeninstabiliteit, ik heb geen bandenpijn gehad en ik ben niet ‘extreem’ moe ofzo. Oke, ik baal een beetje van de onwijze striae op mijn benen en billen, maar dat wordt wel weer minder zichtbaar als het licht wordt in plaats van donkerrood.

Waar ik nu wel veel last van heb is mijn emoties. Nu de bevalling nadert wordt het toch allemaal wel heel echt. Ik ben nog steeds niet bang, ik denk ook niet dat dat nog gaat komen. Maar ik wil zo graag het kleine mensje wat in mijn buik zit ontmoeten… Ik weet nog geen eens of ik een zoontje of een dochtertje krijg. En tuuuurlijk zegt iedereen: Als het maar gezond is, uiteraard is dat het belangrijkste, maar dat neemt niet weg dat ik heel graag wil weten met wie ik mijn lichaam gedeeld heb.. En ik wil zo graag Misja zijn reactie zien, met de echo’s had hij ook tranen in zijn ogen. Maar ik zit nu elke dag in tranen te vertellen wat die kleine allemaal al in mij los maakt, hij lijkt het zich nog niet zo goed te realiseren ofzo… Ik denk dat als ik hem vertel dat ‘het is begonnen’ hij pas beseft dat hij echt PAPA wordt. Ondanks dat hij nu alleeeen maar met de kinderkamer bezig is. Ik denk nog niet dat hij echt beseft dat we dalijk ouders zijn..

Ook ben ik zo benieuwd hoe ik het dalijk allemaal ga doen, nu is de kleine nog ‘alleen van mij’ . Ik ben de enige die het bij me draagt en constant contact kan maken met het leven in mijn buik. Straks moet ik het weggeven… Naar Misja zal ik er totaaaal geen moeite mee hebben, maar ik moet er nog niet aan denken dat mijn schoonfamilie, of überhaupt mijn eigen familie,  mijn kindje dalijk uit mijn handen grist omdat hun het natuurlijk ook graag willen bewonderen… Ik word al sip als ik denk aan het idee dat iedereen met mijn kind op schoot zit behalve ik… Ik denk echt dat mijn bezittelijkheid ofzo nog voor problemen zal zorgen…

Ik weet niet meer zo goed hoe ik me moet voorbereiden op de komst van ons wonder. Volgende week is de kamer af en ga ik de kleertjes en het beddengoed eindelijk wassen, hopelijk weet ik dan wat beter wat ik met mezelf aan moet. Nu loop ik de hele dag nog maar een beetje met natte oogjes en heftige emoties te stoeien terwijl ik aan het opruimen en poetsen ben....