Persoonlijk...

Nou dames, hier weer even een bij-blogje van mijn kant.

Ik heb even mijn eigen vorige blogs moeten lezen om te kijken wat ik nu wel en niet allemaal had geschreven.

Veel te weinig dus.
Even terug naar de controle, 6 weken na curretage. Daar werd een uitstrijkje gedaan en na de spanning van 3 weken wachten het verlossende woord, alles OK! (vreugdedansje)

Dan begint mijn rolercoaster opnieuw...
In april gaat het bedrijf waar ik werkte failliet, ja ja voor mij de 2e in 1,5 jaar tijd... Gebroken, kapot, verdrietig... Weer die verrekte mallemolen in van het UWV. Begrijp me niet verkeerd, ik ben superblij dat het er is, maar djeez, wat een papierwinkel moet je invullen om je centen te krijgen...
Dus weer solliciteren als een malle, gelukkig ben ik daar inmiddels een ster in! (Dat ze daar geen diploma's in hebben snap ik nog steeds niet, het blijft een kunst!)
Na 6 weken faillissements-uitkering nog geen nieuwe baan en voor het eerst in mijn leven de WW in. En maar blijven solliciteren en maar nee te horen krijgen. Zelfs dat de aangeboden functie voor mij te 'licht' zou zijn...ja ja

Dan is er eindelijk goed nieuws, nou ja goed...
Ik mag weer ergens op 'gesprek' komen. Nou dat was een gesprek van 1 kant, de kant van het bedrijf.
Een paar dagen later wordt ik gebeld voor een vervolg gesprek, maar het eerste gesprek zit me al niet helemaal lekker.
Ik kan niet mijn gebruikelijk woensdag hebben als part-time dag, ga minder verdienen, heb (veel) minder vrije dagen... Oftewel, ik moet dan veel inleveren.
Nog een dag later word ik weer gebeld of ik na dat 2e gesprek niet gelijk kan beginnen. Waar baseren ze het op dat ik competent genoeg ben voor de functie? Beats me!
Maar goed, 12 juni 2e gesprek gehad en ben na veel wikken en wegen toch maar begonnen. Ik zie het wel!
Wat een verschrikkelijke fout heb ik daar gemaakt zeg. Ik ben diepongelukkig bij dat bedrijf, zit totaal niet in mijn vel en moet (als de baas er is) constant op mijn tenen lopen.

Door deze ontwikkelingen allemaal is het er ook niet van gekomen om een gesprek aan te gaan met manlief over een brusje voor Stijn.

Vakantie! 2,5 'gewerkt' te hebben, is ie daar! Lekker toeren met zijn 3-en door Italie! Een super geslaagde vakantie en zeker voor herhaling vatbaar!
Tijdens de vakantie ook goed nagedacht wat ik qua werken wilde, dit in ieder geval niet!
Dus yet again begint weer het solliciteren. Vrij snel vind ik een vacature die op mijn lijf is geschreven en ik reageer (op dinsdag) en op donderdag wordt ik al gebeld dat ze me willen uitnodigen voor een gesprek. Echt een super gesprek gehad, heel relaxed, leuk mens en ik had/heb het gevoel dat ik hiermee de juiste keus heb gemaakt.
Binnen 2 weken zouden ze me bellen, dat gebeurde en ik ben uitgenodigd voor een 2e gesprek!!! JEEJ (nog een vreugdedansje)
Dit gesprek is dus aankomende maandag! Ben retenerveus, dit zou wel eens mijn DROOMBAAN kunnen zijn!!
Heb er onwijs veel zin in en denk dat ik de enige ben en dat het dus een onderhandelingsgesprek is.

Goed, het doel van deze blog, jullie in te laten in wat mij de afgelopen maanden is overkomen...maar.... ik ben er nog niet...

Er zit mij iets dwars, al een hele poos!
Dat manlief niet wil gaan voor een brusje voor Stijn. Ondanks zijn toezegging eind vorig jaar, wat resulteerde in een zwangerschap en helaas in een miskraam.

Ik was al zover om het op te geven en een afspraak te maken met de huisarts om een spiraaltje te laten plaatsen. (ja ook dit is een weloverwogen keus)
Na een gesprek met mijn lieve vriendinnetjes (met aandringend op toch nog 1x de confrontatie aan te gaan met manlief) waarin ik nogmaals mijn verdriet laat zien van de besluitenloosheid van mijn man en het verliezen van mijn kindjes.
Heb ik jawel toch die stoute schoenen nog gevonden en ze afgelopen maandag aangetrokken.
Ik heb het gevraagd!
Ik heb verdedigd, ik heb weerlegd, ik heb gehuild!
Maar manlief gaat erover nadenken!!! (vind ik ook een vreugdedansje waard) Het is niet gelijk nee! Hij ziet ook in dat de dingen die ik heb verdedigd en weerlegd niet zonder erover na te denken zijn gedaan. Ik heb gevraagd om een jaar, 12x de kans om zwanger te worden. Lukt het dan niet, dan stoppen we ermee en gaat er een spiraal in! (Ben die bloederige zooi zo beu!)
Maar goed, wij zijn niet getrouwd en hebben geen samenlevings-contract of geregistreerd partnerschap. Het huis waar we (al 15 jaar) in wonen is van mij, staat volledig op mijn naam. Hebben wij al eens eerder discussies over gehad.
Nu wil manlief dingen voor later geregeld hebben (voor ons kind/onze kinderen, ZIJN woorden)
NIET trouwen, maar een geregistreerd partnerschap. Ben ik tevreden mee, ik ging er na 15 jaar al niet meer van uit dat we ooit zouden gaan trouwen. Die ring en die mooie kleren komen er echt wel! En ik hoor net van mijn vriendinnetjes, dat het vrijgezellenfeest er ook gewoon komt! (nog maar een vreugdedansje dan!)

Goed ik heb dus een spannende week voor de boeg met hopelijk op alle fronten positief bericht!

Duimen jullie nog ff met me mee!
(Als er nieuws is, dan laat ik het uiteraard weten!)

JEETJE WAT EEN BOEK IS HET GEWORDEN!!! SORRY MEIDEN!