Kraamtranen: wat is het en wat kan je verwachten?

Rond dag drie of vier na je bevalling kan je te maken krijgen met kraamtranen. Huilbuien die uit het niets lijken te komen en ook weer uit het niets optrekken. Hier zit een hormonale oorzaak aan ten grondslag. Maar wat kan je precies verwachten, hoe zit het en wat als je er níet mee te maken krijgt?

Ik weet nog goed dat mijn eerste kindje geboren was en ik urenlang bij de box kon staan om naar dat slapende lichaampje te staren. Ik voelde me de smiley met hartjes als ogen. Werkelijk álles was prachtig aan dat ventje dat ik op de wereld had gezet. Van die kleine, donkerblonde haartjes die om zijn oortjes krulden tot aan de mini-nageltjes op zijn kleine teentjes. En toen waren daar de tranen. Een onophoudelijke stroom. Omdat ik de tijd niet stop kon zetten, wat ik op dat moment zo graag wilde. 

Lees ook:
7x wat ik niet had verwacht van de kraamweek

Hormoonveranderingen

De kraamverzorgende had een goede verklaring voor mijn plotselinge labiele huilbuien: kraamtranen. De hormonen die tijdens negen maanden zwangerschap voor een veilige omgeving voor mijn volgroeide baby hadden gezorgd, waren na de bevalling opeens niet meer in balans. Progesteron en oestrogeen (die allebei een bewezen antidepressief effect hebben) zijn tijdens de zwangerschap in grote getale aanwezig in het lichaam. Na de uitdrijving van de baby en de placenta, kelderen deze hoeveelheden en dit gaat gepaard met een neerslachtig gevoel. 

Slaapgebrek

Bovendien had ik in drie dagen tijd zo'n vier uur geslapen, een enorme uitputtingsslag geleverd, was ik bezig met de borstvoeding onder controle te krijgen én stond mijn wereld op z'n kop. Hoe bijzonder en prachtig ik alles ook vond, ik was op z'n zachtst gezegd énorm ondersteboven. 

Accepteren dat je je nogal 'raar' voelt is het enige wat je kan doen. Ik huilde als ik wilde huilen, ook al was daar geen directe aanleiding voor. Dus toen mijn ouders na een aan hun verse kleinzoon naar huis gingen en ik het uitbrulde, was dat goed. En ook toen ik begon te snikken omdat het volgelopen tepelhoedje losliet en de inhoud over mijn shirt gutste, accepteerde ik dat maar. Na een aantal dagen nam ik snikkend afscheid van onze kraamverzorgende en daarna was het klaar met de kraamtranen. 

Verontrustend rustig

Bij mijn tweede kindje had ik echter geen last van die onverklaarbare huilbuien. Eén keer heb ik gehuild, toen ik krom van de pijn in mijn hechtingen en duizelig van het bloedverlies tijdens de bevalling uit de douche kwam. Voor de rest voelde ik me - akelig - stabiel. Ik 'miste' de oncontroleerbare huilbuien die ik destijds bij mijn knul had gehad. Ik vond mijn dochter nog steeds het meest bijzondere, schitterende meisje op de wereld en ik was ongelofelijk gelukkig dat ze er - gezond en wel - was. Maar mijn wereld stond niet op z'n kop. En dat gevoel kwam ook niet. Ik was voornamelijk 'gewoon' blij en huilde eigenlijk niet. Waar ik me uiteindelijk zelfs zorgen om begon te maken, want kraamtranen horen er toch bij?

Bolle babywangen

Na drie droge weken besloot ik naar de huisarts te gaan. Hij stelde me gerust: niet iedereen krijgt te maken met kraamtranen. Bij iedereen is de hormoonhuishouding anders geregeld en niet iedereen reageert hetzelfde op de hormonen én de veranderingen in het leven. De grootste verandering was voor mij die van nul naar één kind, ons tweede kindje was er 'gewoon' bijgekomen. En hoe speciaal ze ook was en hoe ontzettend veel ik meteen ook van haar en haar bolle babywangetjes hield, mijn wereld stond niet meer op z'n kop omdat ik al eens moeder was en omdat ik alles al eens had meegemaakt. 

Wanneer is er reden tot zorg?

Ik heb zelf dus een aantal uitersten meegemaakt en kwam - na gesprekken met vriendinnen - tot dezelfde conclusie: er is geen goed of fout. Huilen tijdens de kraamweek kan enorm opluchten, maar als je niet kán huilen is dat ook niet erg. Wanneer er wel reden tot zorg is? Als je erg angstig, verdrietig, neerslachtig en/of prikkelbaar bent en dit voor je gevoel te lang duurt. Neem in dat geval hoe dan ook contact op met je huisarts. Eén op de tien vrouwen krijgt namelijk te maken met een postnatale depressie en hiervoor geldt: hoe eerder je hulp krijgt, hoe sneller je ervan opknapt. 

Doe jezelf een lol en heroverweeg of je op dag drie en vier na de bevalling kraamvisite wilt ontvangen. Misschien is de hele dag Netflixen terwijl je ondertussen verliefd naar je baby kan staren en zakdoekjes kan uitknijpen een beter idee ;-)

Heb jij last gehad van kraamtranen?

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• DEEL
• PIN
• TWEET
• Volg ons