Will dacht dat hij samen met zijn vrouw Chelsie een ‘gewone’ fotoshoot zou hebben. Maar zijn ega had wel een hele mooie verrassing voor hem in petto!
Niets vermoedend poseerde Will samen met zijn echtgenote Chelsie voor de camera van fotografe Kara Quinn. Hij vond het een leuk idee toen de fotografe ze allebei een bord gaf waarop ze met drie woorden elkaar moesten beschrijven. Hij had niet verwacht dat de woorden van Chelsie hem compleet uit het veld zouden slaan. Zij schreef op haar bord: “Je wordt vader”....
Fotografe Kara legde de verrassing op zijn gezicht prachtig vast. Tegen Popsugar.com vertelt ze: “Ik word niet elke dag gevraagd voor zo’n speciaal moment. Een paar dagen was ik de enige die wist dat Chelsie zwanger was. Ik was zo zenuwachtig. Toen Chelsie eindelijk haar bord omdraaide, duurde het een paar lange seconden voordat Will begreep wat er op haar bord stond. Zoals je op de foto’s kunt zien was hij compleet in shock. Het was een van de meest bijzondere momenten waar ik bij mocht zijn.”
Wij vragen ons vooral af: hoe heeft Chelsie ZO lang haar zwangerschap geheim kunnen houden voor haar man?
Hoe heb jij het Goede Nieuws aan je man, vriend of partner verteld?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Zelf heb ik 2 x meegedaan en 1 x niet. Mijn beide zussen kunnen moeilijk zwanger worden, dus ik zag het als mijn 'plicht' om mee te doen. Maar fijn vond ik het niet. Hier moest je de flessen zelf naar een verzamelplek brengen. Naast de hoofdingang van het plaatselijke bejaardenhuis. Vooral in het begin toen we het nog niet aan iedereen wilden bekendmaken, vond ik dat vervelend. Ging dan speciaal 's avonds na zonsondergang. Want in een 'ons-kent-ons-dorp' wil je niet dat kennissen je ouders feliciteren dat ze opnieuw opa/oma worden als je dat zelf nog niet eens aan ze hebt verteld. En het was ook best een kunst om niet misselijk te worden als je de urine in de fles moest gieten. Ik nam dan een grote hap lucht, hield mijn adem in en ging pas weer verder ademen als ik de wc-deur achter me had gesloten.
De eerste keer heb ik volledig meegedaan. De tweede keer heb ik tot 11 weken meegedaan, maar gestopt ivm een miskraam. Ik vond trouwens dat ze heel attent waren nadat ik meldde dat ik de flessen per direct naar het verzamelpunt bracht, omdat ik een miskraam verwachtte. De derde keer wou ik zoveel mogelijk genieten van de zwangerschap (al vond ik dat wel lastig) en heb ik ervoor gekozen om het niet weer te doen.
Wat er precies mee gedaan wordt, geen idee. Ik lees allerlei dingen hieronder tussen de opmerkingen. Ik kies ervoor om te geloven dat het wel voor een goed doel was.
Bij een eventuele 2de zwangerschap doe ik ook niet meer mee, ik kan de geur in die flessen echt niet verdragen, dat in combinatie met misselijkheid is niet te doen..
Ik had me bij mijn eerste zwangerschap opgegeven en bij de tweede week een lekke fles gekregen... Hele toilet stonk naar het schoonmaakspul (supervies!) dat in die fles zat, verschrikkelijk als je zwanger en misselijk bent. Toen meteen gestopt.
Ik had al wat kritische verhalen gehoord en ging me er toen nog eens in verdiepen. De kritische vragen die ik stelde, werden niet beantwoord. De enige reactie die ik kreeg was; "wij zijn een stichting zonder winstoogmerk". Maar alles gaat naar een farmaceut mét winstoogmerk die genoeg verdient aan de medicijnen, die geen openheid van zaken geeft omtrent omzet, waar de hCG precies naartoe gaat (bijvoorbeeld afslankmedicatie), wat het oplevert dat de hCG kant en klaar wordt aangeleverd ipv kunstmatig gefabriceerd wordt, wat in de meeste landen wordt gedaan en of de medicatie goedkoper wordt aangeboden doordat het productieproces goedkoper is. Mijn vragen zouden doorgestuurd worden, maar dat is iemand 'vergeten' blijkbaar, nooit meer wat gehoord.
Ik voel me dus niet schuldig en ik vind het een heel naar idee dat andere vrouwen zich schuldig voelen omdat ze het niet doen of het dwars door de misselijkheid heen doen, terwijl ze het er niet echt bij kunnen hebben.
Aan de andere kant, als je je er prettig bij voelt om bij te dragen, moet je het lekker wel doen, maar schuldgevoel heeft hier echt geen plaats wat mij betreft.
Ik zou het een heel ander verhaal vinden als de farmaceut aantoonbaar de medicatie goedkoper aanbiedt doordat het op deze manier wordt gefabriceerd.
Een iets ouder artikel, maar wel vrij uitgebreid: https://www.businessinsider.nl/wat-doet-schering-plough-met-de-urine-van-zwangere-vrouwen/
Ik heb 1x meegedaan 1 weekje, toen kreeg ik mijn miskraam dus hield het op.
Ik ben al 10 jaar bezig met mijn kinderwens en echt afhankelijk van deze hormonen, dus kotsen of niet ja ik zou zeker weer mee doen om andere vrouwen ook een kans te kunnen geven.
Ik heb 1 x mee gedaan, en zou het niet nog een keer doen, heb het tot het eind volgehohden maar man wat vond ik het een ellende. Heb 4 kinderen en pas bij de 4de mee gedaan ook.
Bij twee zwangerschappen wel gedaan maar dit werd beide een miskraam en ik vond het heel vervelend om ze te moeten bellen en zeggen dat ze geen flessen meer hoefden te komen omwisselen. Dus bij de laatste zwangerschap mij niet meer aangemeld.
De eerste werd een miskraam, bij de 2e heb ik veel stress in het begin ervaren door veel bloedverlies en lukt het mij niet om mij hierop te concentreren. Daarnaast eindigde de 2e zwangerschap in pre-eclampsie, waardoor ik vanaf 28 weken urine dagelijks moest sparen. Daardoor bij mij. 3e zwangerschap niet meegedaan. Ik zou het nu denk ik wel doen, maar of er ooit een 3e kindje komt....
Ik heb twee keer meegedaan, vond het niet zo'n grote moeite. Misschien kan ik goed mikken 😅 was ook niet zo misselijk.
Nu derde zwangerschap woon ik in het buitenland en is er geen moeders voor moeders. Maar anders had ik ook niet meegedaan. Beetje jammer dat de mvm mevrouw die bij de verloskundige werkt, wat in het zelfde gebouw zit als het consultariebureau, blijkbaar mijn zwangerschap besproken heeft. Bij het volgende cb bezoek werd ik ermee gefeliciteerd door de verpleegster. Die echt niet kon vertellen waar ze de info vandaan had 🙄 Niet sjiek.
Heb er verder niets mee gedaan, ging toen ook naar een andere verloskundige, maar mijn pies kon ze vergeten.
Ik heb er niet aan meegedaan. Ik vond het ook een kleine moeite maar omdat mijn 'mee doe periode' precies in de piek van Corona was (maart en april) voelde ik me er niet prettig bij. En omdat wij een afgesloten tuin hebben kan het ook niet zonder contact omgeruild worden. Dan moet ik het pontificaal voor mijn voordeur zetten. Wellicht volgende keer wel, mocht het ons gegund zijn.
Ik deed bij mijn eerste zwangerschap mee, maar dit werd een miskraam. Dat is de reden dat ik er tijdens deze zwangerschap voor gekozen heb om niet mee te doen, omdat ik niet constant bezig wilde zijn met het idee dat ik zwanger was. Ik had er te weinig vertrouwen in om te geloven dat het nu wel goed zou gaan..
Ik had er bij de eerste zwangerschap nooit over na gedacht eerlijk gezegd. En nu wilde ik me er eens in verdiepen, maar zag ik direct dat ik niet mee mag doen, omdat ik een bloedtransfusie heb gehad. Voor mij ook geen deelname dus.
Ik heb nooit meegedaan... Was er sowieso te misselijk voor. Maar ik kan er ook niet helemaal achterstaan... Naast dat het voor goede doelen wordt gebruikt, verdwijnt een deel vh HCG naar vage alternatieve afslankmethodes en de rest urine wordt gebruikt voor kunstmest.... Dat maakt het opeens iets minder "mooi": er wordt gewoon aan verdiend. En flink ook.
Ik had het me ook voorgenomen hoor... Maar werd met 8 weken zo misselijk dat ik nergens anders aan kon denken dan de dag overleven. Ook een miskraam gehad hiervoor, dus kon er eigenlijk zelf niet van uit gaan dat het goed zou gaan deze keer.
Heel vervelend want er komt geen volgende keer, maar voelde me er wel rot over.
Reageer op dit artikel
reacties (22) Stuur een bedankje