Hoi dames, Ik ben 39 en heb een dochter van 10 uit een eerdere relatie (co-ouderschap). Met mijn huidige relatie willen we nog een poging toen om toch nog een kindje te krijgen nu het nog kan. We hebben geen hele super sterke kinderwens en omdat we weten dat dit wel een soort van het laatste moment is heb ik toch mijn spiraal laten verwijderen. Ook zou het zo leuk zijn voor zijn ouders die anders geen kleinkind zouden hebben, voor mijn dochter die graag grote zus wil worden etc…
De eerste ronde was het gelijk raak en helaas na bijna 6 weken zwangerschap toch afgelopen in een miskraam.
Na het zien van de positieve test sprong ik niet perse een gat in de lucht. Vond het wel heel leuk hoor. Toen ik de miskraam kreeg vond ik mijzelf ook redelijk ‘neutraal’ reageren. Natuurlijk super jammer maar geen erg verdriet.
Ik had gehoopt dat ik mogelijk wat enthousiaster zou reageren op dit alles en ik meer duidelijkheid zou krijgen over mijn kinderwens. Nu ben ik dus een beetje verward over of mijn kinderwens wel sterk genoeg is.
Als er eenmaal een baby is weet ik dat ik genoeg liefde te geven heb. Maar ik zie ook dat het veel effect heeft op mijn werk, mijn lichaam en weer 24/7 moeder zijn ipv de helft van de week en mijn dochter die al zo zelfstandig is.
Ik sta er echt 50/50 in. Is er iemand die dit gevoel herkend? Of iemand die haar beweegredenen wil delen om er bv nog aan te beginnen?
Het aandurven is en blijft altijd spannend. Het is allemaal zo onzeker hoe het uitpakt wanneer je zwanger bent en je straks een baby in je armen hebt! Ik ken her gevoel wel en toch was de wens sterker dan alle onzekerheden. En nu is onze jongste alweer anderhalf en geen moment spijt. En wij waren snel na de miskraam zwanger van onze tweede. Zeker een spannende zwangerschap, maar uiteindelijk een hele goede zwangerschap gehad. En je gevoelens zijn zeker niet raar, een baby zet wel heel veel op z'n kop, zeker wel iets om over na te denken. Maar zoals je het omschrijft heb je zeker alles wel goed overwogen en zou je prima ervoor kunnen gaan. Verdrietig van je miskraam, ik hoop dat je het een plekje kunt geven
Ik denk dat je voorheen een soort van afscheid hebt genomen van her perfecte plaatje. En dat je jezelf beschermt om er 100 procent voor te gaan.
Ik ben heel erg van het je kan alleen maar spijt krijgen van dingen die je njer gedaan hebt. Je carrière on hold hoeft niet. Over 4 jaar zit z'n kleintje alweer op school. Je band met je dochter kan ook sterker worden juist door her mee groeien en ervaren tijdens de zwangerschap. Een miskraam is rot (helaas zelf ook gehad) en je bent bang en je krijgt twijfels. En de keuze moet je echt zelf maken. Maar echt als jij genoeg liefde hebt voor een kleintje waarom niet?
Dat vind ik echt te kort door de bocht voor een situatie als deze. Er zijn genoeg vrouwen die spijt hebben van het krijgen van kinderen. En een kind krijgen rond je 40e is echt wel even andere koek dan wanneer je 10 jaar jonger bent. Als je rond je 40e nog aan kinderen begint, bedenk dan ook dat als je 60 bent, je nog een twintiger in huis hebt. Die misschien tot zijn 25e thuis woont. Een baby is leuk, en (vaak) makkelijk. Je krijgt niet alleen een baby, maar een kind voor je hele leven. Speelafspraakjes, zwemlessen, sport, heb je daar allemaal nog zin in?
Dankjewel voor dit mooie bericht. Ik heb ook geen moment spijt gehad van m’n dochter, van haar was ik impulsief na 8 maanden in relatie zwanger. Ik snap helemaal wat je zegt en daarom is dit een hele fijne reactie om te krijgen. Dankjewel daarvoor
Hier met 39 in nieuwe relatie ook zwanger geraakt .. hier was de wens er in die zin dat we het graag wilden, voelde als ‘kers op de taart’ maar mocht het niet lukken was het ook OK. Dan hebben we een mooi gezin. Hebben beide al kids. Door de miskramen (hier 4 gehad in een jaar) werd de wens alleen maar sterker. Als ik jouw verhaal lees bekruipt mij het gevoel dat je het vooral voor anderen wilt en je zelf het idee mooi vindt maar het niet echt wil. Ik moet zeggen het is fysiek echt loodzwaar dit keer, ijzersterke relatie hier en goed functionerend samengesteld gezin en goed contact met exen maar anders had ik het niet gedaan. Want het vraagt heel veel van je en van het gezin. Dus je moet het wel echt willen vind ik… bij fikse twijfel vind ik kinderen krijgen echt een groot rood licht met ‘niet doen’
Wat een dappere stap van jullie! Gelukkig heb ik maar 1 kind en mijn vriend nog geen. Met mijn ex hebben we heel goed contact. Dat maakt het plaatje wel een stuk overzichtelijker 😅 een kindje hier zou ook het plaatje compleet maken, met z’n viertjes en mijn vriend is dan niet alleen maar de stiefvader meer. Het lijkt me super mooi om hem als vader te zien, hij is zo gek op m’n dochter. Ik denk dat / na het lezen van alle reacties hier/ mijn twijfels zitten in het aandurven, niet perse in wat ik diep in mijn hart wil, maar meer voor de ‘wat als…’
Ja dat snap ik na een scheiding .. dat hadden we hier ook allebei. Maar voor beiden voelt deze relatie zo anders dan de vorige en zit er zo’n rotsvast vertrouwen.. daardoor durfden we het wel
Als je puur rationeel zou kijken naar het krijgen van een kind, zou niemand het doen. Je lichaam wordt leeggezogen en de bevalling doet veel pijn, je raakt je vrijheid en je nachtrust kwijt, het kost bakken met geld, en ga zo nog maar even door. Uiteindelijk denk ik dat een kindje krijgen nooit echt een rationele keus kan zijn. Daarom denk ik dat het vooral moet kloppen in je hart. Ben je er aan toe om voor een heel nieuw mensje te zorgen? Kunnen en willen jullie daarvoor veel opgeven? Is de liefde tussen jullie sterk genoeg om dit aan te kunnen? Ik denk dat op jullie leeftijd het ook een prima besluit is om je vooral op elkaar en jezelf te richten. Hebben jullie nog andere dromen en plannen? Hoe ziet jullie ideale toekomst er uit? En als dat is met nog een kindje erbij, dan zou ik er zeker nog voor gaan. Maar zo niet, waarom zou je er dan nog aan beginnen?
Blijdschap over een zwangerschap en verdriet door een miskraam wordt door iedereen anders ervaren. Ook per zwangerschap kunnen gevoelens veranderen en ook van dag tot dag kunnen gevoelens anders zijn. Emoties laten zich niet sturen naar wat 'wenselijk' is in een bepaalde situatie. Hier een andere situatie en gelukkig nooit een miskraam meegemaakt. Maar herken wel dat emoties niet stroken met je verwachting. Ik ben nu zwanger van mijn derde kindje, en hier hebben we bijna 3 jaar op moeten wachten. Toen ik eindelijk een positieve test had liep ik tot mijn eigen verbazing ook niet over van geluk, ondanks dat het al zo lang zo'n grote wens was! Sterker nog, ik heb momenten ervaren van totale paniek, boosheid en frustratie (jeeej hormonen). Bij mij kwam het deels denk ik door het feit dat ik in mijn hoofd de kinderwens al aan het afsluiten was omdat het toch niet meer lukte. Misschien dat er bij jou ook al ergens een keer een mentale knop is omgegaan, waardoor je niet meer echt had gerekend op een zwangerschap? Of jullie er voor gaan is natuurlijk volledig aan jullie. Als jullie relatie stabiel is en je genoeg liefde hebt te geven zal er voor een kindje altijd een warm plekje zijn, ook als je eigen intense gevoelens eerst nog even op zich laten wachten. Soms moet een idee nog even groeien. Daar heb je tzt ook nog een maandje of 9 de tijd voor. Ik ben inmiddels ruim 32 weken zwanger en ondanks dat ik deze zwangerschap emotioneel nog steeds soms wel anders ervaar, zijn ook de gevoelens van liefde en blijdschap inmiddels voor 100% aanwezig.
Dankjewel voor je reactie. Ja het klopt dat ik mentaal een knop om heb (moeten) zetten toen de relatie met de vader van m’n dochter overging. Ik heb daar veel verdriet om gehad, dat er geen tweede kindje meer zou komen. Ook altijd gezegd dat 2 vaders en 1 kind met co ouderschap die dus weg mag terwijl de ander mag blijven, voor mij geen optie meer zou zijn.
Nu is er toch wel weer een kans en is die wens er nog steeds maar de omstandigheden niet ideaal (als een klassiek) gezinnetje. Ook m’n dochter heeft meerdere keren uit zichzelf gezegd dat ze echt nog wel een broertje of zusje zou willen.
Het is allemaal zo dubbel. Met deze eerste keer raak poging zag ik het ook als een soort van teken van het universum dat het gewoon goed was om ervoor te gaan! Maar nu met de miskraam komen weer de twijfels zo erg naar boven. Misschien maakt het toch meer los dan ik denk, ik voel me nu vooral verdrietig omdat de keuze zo moeilijk is.
Beide opties zijn namelijk niet ideaal. Niet proberen; toch echt afscheid nemen van m’n eigen kinderwens, mijn dochter blijft enigstkjnd, mijn partner nooit vader en zijn ouders geen opa en oma. Geen ‘balans’ in het gezin.
Wel proberen; de kans dat mijn dochter toch tegen dingen aanloopt door de situatie. Grote verplichtingen, mijn carrière on hold. Geen ‘vrije’ kinderloze tijd meer zoals nu. Kans op teleurstellingen door bv meer miskramen. Alsnog geen klassiek gezin. De kans dat ik het ooit weer alleen moet doen met 2 verschillende vaders.
Ben ook zo bang dat ik m’n dochter extra ga missen en dat ik mijn band met haar ‘verraad’ we zijn echt twee handen op 1 buik nu
Ik herken je twijfel. Zelf heb ik daar ook lang mee rondgelopen. Na mijn miskraam hebben we het idee van nog een kindje een paar maanden laten rusten. De knoop doorhakken werd een té groot ding. Ik was bang om een verkeerde keuze te maken en eigenlijk voor van alles waar ik op dat moment geen controle over had. Ik kon mezelf er helemaal gek mee maken. Wat als.. Toch heb ik m’n angsten opzij gezet en zijn we ervoor gegaan. Ik besefte me dat er geen moment ging komen waarop ik ineens alles zeker zou weten. Achteraf gezien heb ik me veel te druk gemaakt. Het is wel wat drukker met een baby icm puber in huis. Maar we kunnen onze kleine niet meer wegdenken uit ons gezin.
Ik wens je veel succes. En weet dat je twijfel helemaal niet gek is. Je hebt een stabiel leven nu en het krijgen van nog een kindje is toch een grote verandering.
Nadat ik een miskraam had gehad werd mijn kinderwens juist sterker. In jouw geval zou ik het niet doen. Het klinkt meer alsof je het idee leuk vindt en een plaatje in je hoofd hebt dat leuk zou kunnen zijn, dan dat je echt intrinsiek verlangt naar nog een kind. De redenen die je noemt om wel nog een kind te proberen te krijgen, zouden voor mij niet de "juiste" redenen zijn om daarvoor te gaan.
Thanks voor je reactie! Wat zijn jouw redenen en motivatie? Dat verlangen naar een kind heb ik wel echt gehad en daar ook om gerouwd en verdriet van gehad toen het uit ging met de vader van m’n dochter en jaren daarna. Ik dacht altijd dat het er nooit meer van zou komen gezien de omstandigheden.
Misschien maakt het het nu zo verwarrend. De situatie is veranderd maar de wens is niet weggegaan. Alleen wil ik het dan nu onder deze omstandigheden nog wel? Er zit ook wel angst onder denk ik.
Voor mij staat puur het verlangen naar een kind centraal. Eigenlijk heel irrationeel. Natuurlijk komen daarna wel fantasieën hoe leuk het zou kunnen zijn, hoe blij anderen ermee zijn, etc. Maar dat is allemaal secundair. Misschien heb ik iets te veel in mijn omgeving meegemaakt dat er dingen anders liepen, waardoor die fantasieën niet door gingen. Ik hoor bijvoorbeeld heel veel hier en in mijn omgeving dat een tweede zo leuk is want dan heeft de oudste een broer/zus. Dat is voor mij dus geen reden geweest. Ze kunnen elkaar de tent uitvechten, totaal geen klik hebben, elkaar tot last zijn, de tweede kan wel gehandicapt zijn waardoor alle zorg daar naar toe gaat waar de eerste niet op zit te wachten, etc. Ik wilde een tweede omdat ik heel sterk voelde dat ik die wilde, en de omstandigheden waren er goed voor. Dus bijv dat je schoonouders er zo blij mee zouden zijn, dat zou voor mij persoonlijk nooit een reden zijn om het wel of niet te doen. Hooguit leuk meegenomen als je er beslist voor te gaan, en het pakt inderdaad uit zoals je hoopt. Succes met jullie afweging maken, het klinkt als een ingewikkeld dilemma.
Als ik denk aan hoe leuk het zou zijn, het zou het gezinnetje compleet maken. Ik heb met m’n ex altijd een tweede kindje gewild maar helaas was die relatie daar niet geschikt voor. Met mijn dochter ging alles heel makkelijk en vanzelf. Ik moet wel zeggen dat ik veel alleen heb moeten doen in de eerste vier jaar (en daarna gingen we uit elkaar dus toen ook alleen als ze hier was).
Iets houdt me tegen. Een beetje zoals je op kan zien tegen een feestje en als je dan toch gaat dat je een fantastische avond hebt gehad maar als je thuis blijft dat je ook maar weer saai op de bank zit.
Ik zou het best graag WILLEN alleen komt dat GEVOEL niet zo sterk. Misschien is het zelfbescherming met een onderliggende angst voor spijt als het toch anders loopt dan ik van te voren bedacht heb. Het is zo lastig!
Bij twijfel: niet doen. Hoe reageerde je man op de test en miskraam? Veel sterkte met je miskraam. Je voelt je misschien wat neutraal er onder, maar 't is niet niks. Misschien komt het verdriet nog binnengesijpeld in grotere mate, misschien ook niet. Neemt niet weg dat het heel jammer is.
Je hebt geen druk.. denk er nog een paar maanden over na? Je bent vlot zwanger geworden, wie weet is het wel steeds zo? Het hoeft niks te zeggen maar het kan je misschien de rustgevende gedachte geven dat je je tijd mag nemen en niet vandaag moet beslissen hierover.
Hij reageerde heel nuchter. Ook vanwege mijn leeftijd eerst afwachten of het goed zou gaan. Gaandeweg de week zag ik wel dat zijn ogen begonnen te stralen. Het is ook wel een man die snel overprikkeld kan zijn, daarom vind hij het ook wel spannend. Hij is overigens wel echt helemaal gek met en van mijn dochter en kleine neefjes en nichtjes van ons. We zijn ons ook wel erg bewust van de vrijheid die we zullen moeten opgeven. Misschien ook juist omdat ik al een dochter heb.
Ik vond het zelf ook belangrijk om mee te nemen: wat als het kindje niet gezond is en veel zorg nodig heeft, zou ik dat er nu bij kunnen doen? Dat hielp mij de knoop door te hakken
Dat is inderdaad een goede overdenking. Dat zou betekenen dat ik minder moet gaan werken. Wat een omschakeling zou zijn maar niet onmogelijk. Het plan om een studie te gaan volgen gaat dan wel echt naar de lange termijn..
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (25) Verversen