In dit blog bespreek ik een probleem waar ik dagelijks mee rond loop.
Mijn vriend (23) en ik (20) hebben een hele sterke kinderwens. Dit is geen beslissing die wij van vandaag op morgen genomen hebben, maar echt goed doordacht is. Mijn vriend heeft zijn eigen bedrijf en ik zit in de laatste periode van mijn HBO-opleiding met uitzicht op een baan in de nabije toekomst. Wij hebben ons eigen huisje en zouden dus een stabiele omgeving en heel veel liefde kunnen bieden aan ons eerste kindje.
Wij hebben het er samen dagelijks over, maar toch is er iets wat door mijn hoofd blijft spoken en dit zijn de reacties die we uit onze omgeving gaan krijgen. Mijn moeder heeft haar eerste kindje gekregen toen ze 30+ was. Die heeft ook altijd gezegd dat ze blij is dat ze hiervoor gekozen heeft. Ookal hebben wij samen zo'n sterke kinderwens, toch durf ik er niet over te beginnen tegenover bijvoorbeeld mijn ouders. Ik heb het weleens subtiel aangedragen en dan meer gericht op iemand in onze omgeving die ook jong aan kinderen is begonnen. Hierbij gaf ze aan het nu echt nog niet te zien zitten om oma te worden. Toen heb ik ook niet meer durven zeggen, dat een kinderwens bij mij heel sterk aanwezig is. Ze weet niet dat ik hier zo mee rond loop, terwijl ik normaal gesproken overal over kan praten met haar. Het geeft mij een beetje het gevoel alsof het vooraf door je omgeving bepaald wordt om pas op een bepaalde leeftijd aan kinderen te beginnen, want anders ben je te "jong".
Ik begrijp dat jullie nu misschien bedenken: als je, jezelf hier zo druk om maakt, ben je misschien nog niet toe aan de grote stap om kinderen te nemen. Maar ik vind het gewoon heel belangrijk wat de omgeving en dan met name mijn familie, vindt van mijn keuzes. Ik zou gewoon graag willen, dat mochten we in de nabije tijd zwanger raken, dat hier leuk en verrast op gereageerd wordt en niet geschrokken en 'teleurgesteld?'.
Waar het op neer komt is dat ik het allemaal graag goed wil doen. Hierdoor heb ik mijn kinderwens ook een tijdje weggestopt, maar ik denk er echt dagelijks aan.
Iemand die deze ervaring met mij deelt of hier een reactie op wilt geven? Ik wil er heel graag met mensen over praten, maar heb buitenom mijn vriend niemand om dit onderwerp mee te delen. Mijn vriend vindt overigens dat als wij dit echt willen, ons niks aan moeten trekken van onze omgeving.
Een hele sterke kinderwens.. ik vind dat altijd gebaseerd op de rooskleurige zaken van een kind mogen krijgen. Los van wat een ander vind of jij oud of jong bent, is er denk ik maar 1 vraag die er toe doet. Weet je wat het hebben van een of meerdere kinderen inhoudt? En dan niet alleen praktisch, maar ook emotioneel etc etc. De mooie en de vooral ook niet mooie kanten er aan? En als je daar ja op kan zeggen dan ben je er klaar voor toch? En wat een ander vind dat moeten ze dan zelf maar weten..
Ik was 19 toen ik zwanger werd van de eerste en 20 toen ze werd geboren. Niks van aantrekken wat anderen zeggen of denken, het is jullie leven en jullie keuze. 🧸
Ik snap niet waarom veel mensen zich zoveel aantrekken wat andere mensen van hun keuzes vinden ?? De enige die dat bepaald ben jij en je vriend. Zou toch mooi wezen dat jij je kinderwens opzij zet omdat jou moeder nog niet klaar is om oma te worden ? 🤷🏻♀️
Als het goed voelt voor jou en je vriend zou ik er vooral voor gaan. Ik en mijn man kregen op onze 19e 21e en 31 onze kinderen en ik ben dezelfde moeder op mijn 31e dan dat ik met 19 jaar was. Heb ook helemaal geen spijt oid ben super dankbaar dat wij op jonge leeftijd ouders werden.
Ik denk dat jullie samen voor jullie leven moeten kiezen, ook wat betreft kinderwens.
Ik denk alleen wel dat je niet van je omgeving een bepaalde reactie moet verwachten. Dat is ook niet helemaal eerlijk naar hen toe. Ze mogen toch best even schrikken? En dan zeg je dat je je bewust bent van je leeftijd, maar dat het een weloverwogen besluit is en jullie er enorm naar uit kijken. Opa en oma enzo hebben genoeg tijd om er aan te wennen :-)
Zo te horen hebben jullie er goed over nagedacht. En als het goed voelt. Dat is het belangrijkste. Doe wat voor jullie goed voelt. En over de omgeving zal ik me niet druk maken. Mensen zullen commentaar hebben. Maar er zullen ook mensen zijn die leuke reacties geven. Dat zal altijd zo blijven. Mensen hebben altijd commentaar. Of het nu over dit gaat. Of over iets anders het is niet belangrijk. Jullie leven, jullie wens. Succes net zwanger worden.
Ik keek gisteren de aflevering van vier handen op één buik terug En daar was ook een jong stel De moeder was 19 weet ik nog En zij hadden samen bewust gekozen voor een kindje Ze deden het samen super goed Ze hadden alles hartstikke goed voor elkaar Misschien nog wel beter dan ik toen ik op mijn 24e voor het eerst zwanger was.
Mijn ouders trouwden op hun 20e (hadden allebei werk) en een jaar later kwam ik. Ze hadden hun zaakjes op orde en het ging prima. Als jullie je zaakjes op orde hebben en jullie willen dit, dan zou ik er lekker voor gaan.
Mijn moeder wilde op mijn 33e (toen mijn oudste kwam) ook geen oma worden. Ze reageerde eerst niet zo leuk, maar puntje bij paaltje stond ze al in het ziekenhuis te glunderen boven de wieg en werd ze voor de kinderen een hele leuke oma.
Ik werd zwanger op mijn 20e en beviel op mijn 20e. Ik vindt dat het jullie keuze moet zijn wat mensen ook denken of zeggen. Er zijn altijd mensen die het niet goed vinden🤷♀️. Jullie moeten je leven leiden dus ook jullie keuzes ;) . Ga doen wat je zelf wilt! Succes
Ik was net 21 toen ik zwanger werd van mijn oudste en mijn man 23. We zijn zeker wel altijd de jongste ouders geweest in de crèche en nu op school maar daarom niet minder.. Ook in de vriendengroep waren we de eerste.
Ik snap dat je graag wil dat je omgeving helemaal mee is met jullie beslissing maar ik zou het niet laten doorwegen. Wij zaten middenin verbouwingen en vooral mijn broer zei dat we het beter niet konden doen maar wanneer we zwanher waren was hij ook gewoon blij en steunde hij ons.
Wat betreft je studie je zegt dat jullie nu ook al een eigen huis hebben en financieel lijkt het jullie nu ook te lukken zonder dat jij een baan hebt dus als jullie nu niet super krap zitten zou ik je daar ook niet teveel zorgen om maken
Best grappig, mijn eerste gedachte toen ik het las was dat ik het een keuze van jullie samen vindt en niet van de omgeving. Het is jullie leven. Er zijn namelijk ook heel veel leuke voordelen van jong ouders worden. En toen bedacht ik mij, dat als een van mijn zoons op die leeftijd naar mij toe zou komen dat ik zou denken, je bent nog zo jong, geniet nog lekker van de vrijheid en elkaar! Bedenk wat je wilt, is het belangrijk om vooraf een soort goedkeuring van je moeder te hebben? En wat als je het gesprek aan gaat en ze blijft bij haar standpunt, hoeveel zou dat jou/jullie beïnvloeden en jullie keuze?
Een hele sterke kinderwens.. ik vind dat altijd gebaseerd op de rooskleurige zaken van een kind mogen krijgen. Los van wat een ander vind of jij oud of jong bent, is er denk ik maar 1 vraag die er toe doet. Weet je wat het hebben van een of meerdere kinderen inhoudt? En dan niet alleen praktisch, maar ook emotioneel etc etc. De mooie en de vooral ook niet mooie kanten er aan? En als je daar ja op kan zeggen dan ben je er klaar voor toch? En wat een ander vind dat moeten ze dan zelf maar weten..
Echt? Ik had bijna 20 jaar lang een sterke kinderwens, waarvan 10 jaar er nog niet klaar voor en 10 jaar ‘oefenen’. Tegen de tijd dat mijn oudste kwam was ik bijna 34 en ‘wist’ ik (praktisch en financieel gezien en ook qua bevalling, opvoeding, risico’s etc) echt wel wat het ouderschap in zou houden. Ik had me 20 jaar lang grondig ingelezen en voorbereid. Mijn jongere zusjes mee opgevoed, op veel kinderen gepast, in een kinderdagverblijf gewerkt, de geboorte en de baby en peuterfase van de kleine van mijn beste vriendin van dichtbij meegemaakt. Veel beter kon ik me niet voorbereiden.
En tóch, ondanks dat, kon niemand me voorbereiden op wat het moederschap echt in zou houden. Niet op de liefde, het verantwoordelijkheidsgevoel, het gevoel alsof je baby in je eigen zenuwstelsel geplugd zit waardoor zijn emoties je eigen emoties lijken te zijn, de zorg- en knuffelhormonen die je helpen om het vol te houden zelfs na ontelbare gebroken nachten, het afkicken van diezelfde hormonen als je kindje ouder wordt waardoor je (help!) onverdraagzamer wordt en minder bereid bent voor de kleine te doen, de angsten, de rare biologische instincten (zo zat ik mijn baby constant schoon te maken, er mocht nog geen pluisje tussen zijn teentjes of vingertjes zitten, ik die smoezelige kindjes altijd leuk vond), het plezier en de trots voor elke mijlpaal, hoe gelukkig je kan zijn als je kind geniet, hoe je tegen de muur op kan lopen als ze blijven blèren en dan na 10 minuten slaap opnieuw urenlang gaan krijsen... Dat? Daar kon niemand me op voorbereiden. Dat kan niet, dat moet je ervaren. Kinderen krijgen is mijns inziens *altijd* een sprong in het diepe wagen.
Ik denk daarom niet dat een sterke kinderwens altijd te rooskleurig is, want uiteindelijk weet niemand van te voren echt waar hij aan begint. ❤️❤️
Ik zou toch het gesprek aangaan. Een kinderwens kan zo veel van je emoties opslokken, zeker als je hem weg moet stoppen. Terwijl wegstoppen in jouw geval eigenlijk helemaal niet nodig zou moeten zijn, jij en je vriend zien het immers zitten je jullie mening is eigenlijk de enige die telt in dit geheel. Stel je wordt zwanger, dan moet je het toch ook op een zeker punt gaan vertellen. Verbergen kan ook niet eeuwig, dan kun je het net zo goed voor zijn. Die negatieve reacties krijg je mogelijk toch wel. Die staan in het niet bij het geluk wat een kindje jullie kan brengen. Daarnaast, ik ben er zeker van dat ze vanzelf bij draaien. Het is voor een ouder gewoon een hele schok als hun kinderen zo jong zwanger worden, maar dat betekend niet dat ze niet van hun kleinkinderen gaan houden. Daarnaast, je woont al op jezelf, dus de impact voor ouders is duidelijk een stuk kleiner dan wanneer je nog thuiswonend was.
Ik heb toevallig een aantal dagen geleden exact dezelfde topic geschreven. Ik ben 22 en mijn vriend ook, maar ik heb hele lange cyclussen zit nog te wachten op de uitslag van mijn inwendige echo en bij mij zal het allemaal niet zo makkelijk gaan of snel. Ook mijn ouders zeggen; spaar nog even door en leef nog je leven waardoor ik ook niet echt durf te zeggen wij willen er voor gaan; en dan eigenlijk nu. Ik snap echt helemaal hoe je je voelt! Dus ik kan wel tegen je gaan zeggen, je moet doen wat jullie willen maar ik zit er zelf ook heel erg mee!
Het is inderdaad een lastig gevoel dat moeilijk te negeren is, omdat je natuurlijk niks liever wilt dan spontane, leuke reacties. Ookal blijft het je eigen leven met je eigen keuzes. Ik hoop dat je iemand in je omgeving hebt, waar je dit mee kunt delen.
Ik heb laatst wel de overstap gemaakt van spiraal op de anti conceptiepil, aangezien mijn spiraal uitgewerkt was en ik er klachten van kreeg. Momenteel zit ik nog wel aan de pil, omdat wij toch nog in een dubio zitten om nu te beginnen of pas als ik mijn diploma heb. Verder zit ik al sinds mijn 12e aan de anti conceptie wegens hevige menstruatieklachten, waardoor ik dus eigenlijk ook geen enkel idee heb, wat mijn cyclussen doen zonder anti conceptie. Dat wordt voor mij dus ook nog afwachten.
Ik wens jou in iedergeval veel succes met het afwachten van de uitslag en verder! 😘
Ik zou toch het gesprek aangaan. Een kinderwens kan zo veel van je emoties opslokken, zeker als je hem weg moet stoppen. Terwijl wegstoppen in jouw geval eigenlijk helemaal niet nodig zou moeten zijn, jij en je vriend zien het immers zitten je jullie mening is eigenlijk de enige die telt in dit geheel. Stel je wordt zwanger, dan moet je het toch ook op een zeker punt gaan vertellen. Verbergen kan ook niet eeuwig, dan kun je het net zo goed voor zijn. Die negatieve reacties krijg je mogelijk toch wel. Die staan in het niet bij het geluk wat een kindje jullie kan brengen. Daarnaast, ik ben er zeker van dat ze vanzelf bij draaien. Het is voor een ouder gewoon een hele schok als hun kinderen zo jong zwanger worden, maar dat betekend niet dat ze niet van hun kleinkinderen gaan houden. Daarnaast, je woont al op jezelf, dus de impact voor ouders is duidelijk een stuk kleiner dan wanneer je nog thuiswonend was.
Ik denk dat wij vrouwen als geen ander weten hoe groot een kinderwens kan zijn en hoe akelig die rammelende eierstokken zijn. Als jij en je vriend er samen gewoon klaar voor zijn en je zeker weet dat je gewoon nu heel graag kinderen wilt hebben en je hebt samen het financieel redelijk stabiel, mooi huisje samen ( nee mensen, ik bedoel niet te zeggen dat dit allemaal moet, het maakt het alleen een stuk makkelijker uiteraard! ) en als dit jullie nummer 1 wens is, waarom niet? Mensen zullen altijd kijken, mensen zullen altijd oordelen hebben ook al wil je dat niet en ik weet zeker dat als jou moeder eenmaal dat kleine schattige baby'tje ziet dat ze echt wel omdraait. Maar ik snap het wel hoor, hoe de reacties zullen zijn zal je denk ik altijd over nadenken, dat heb ik ook en ben 27 haha. Maar echt, als jij denkt dat jij er klaar voor bent om die stap te nemen dan vind ik dat je er gewoon voor moet gaan!
Als je wil voorkomen dat je geschrokken reacties krijgt wanneer je zwanger bent, is het misschien juist een goed idee om je kinderwens alvast te bespreken. Dan hebben ze nog even tijd om aan het idee te wennen.
Als jij en je vriend zo zeker zijn, zou ik ervoor gaan. Later krijg je misschien spijt dat je gewacht hebt... Het is jullie keuze, niet van je ouders. Zij heeft ook zelf gekozen. Veel geluk!
Het is jullie leven en niet die van jou ouders of van mensen uit jullie omgeving. Als jullie een sterke wens hebben en jullie er voor willen gaan , wie zijn die mensen in jou omgeving dan ? Jij bepaald zelf wat jullie doen en laten. En daar heeft niks over niemand iets over te vinden. Volg je hart 🤭
Hallo. Ik snap jou wel. Maar als jullie een goede relatie hebben, een huis, stabiel inkomen en jullie er echt klaar voor zijn. Dan zit je leeftijd misschien een beetje in de weg, omdat men je jong vind. Maar de ene 20 jarige is er al aan toe, terwijl de andere 20 jarige nog helemaal niet toe is aan zoiets. Er zijn ook genoeg stellen die de 35 gepasseerd zijn en dan kinderen krijgen, die mensen zijn volgens andere mensen soms juist weer oud. Kortom, doe waar je je goed bij voelt. Er zijn altijd mensen die er anders over denken. Als jullie zeker weten dat jullie dit kunnen en willen, waarom niet? Ik zou alleen eerst nog even je opleiding helemaal afronden. Gewoon om dit geen stress te laten opleveren. Dan is dat hoofdstuk van studeren gewoon klaar. Maar dat is mijn advies.
Ik was ook 20 toen ik bewust zwanger raakte en dat iedereen vertelde. Alle reacties waren superpositief, ik zou dan ook reacties van andere geen invloed laten hebben op je keuze om er voor te gaan 😘.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (25) Verversen