Ik heb begin november een vroege miskraam gehad. Ik zit er mee omdat ik het zo graag wil en ik tot op heden nog geen positieve test in mijn handen heb mogen krijgen. Het helpt ook niet echt dat de laatste tijd de een naar de ander om mij heen zwanger wordt. Herkent iemand zich hierin? Hoe gaan jullie hiermee om? en heeft het lang geduurd voordat jullie zwanger mochten worden? Ben er misschien ook teveel mee bezig, maar loslaten is ook niet makkelijk.
Ik wou even van mij afschrijven hoor graag van jullie🥰
Wat rot voor je en wat goed dat je het van je afschrijft. Je staat er in ieder geval niet alleen voor, hier op BB zijn gelukkig veel vrouwen die elkaar hierin steunen. Ik heb eind 2022 een vals positieve test gehad, in juni 2023 een miskraam en in november 2023 opnieuw een miskraam gehad. Het verdriet wordt niet minder, maar wel anders. Ik heb veel gehad aan de tips hier op het forum: vooral muziek luisteren over miskramen en om elke zoveel tijd er een moment voor in te lassen om er over te huilen. Hey nummer Still van Sara Folden raakte mij heel erg.
Ik hoop voor je dat je snel zwanger mag worden. Het is niet makkelijk en ik kan eerlijk zeggen: of je er nou mee bezig bent of niet, het maakt echt niks uit. Bij mijn zwangerschap in juni was ik er erg mee bezig en kreeg ik een miskraam en in november had ik het losgelaten en kreeg ik opnieuw een miskraam. Ik hoop vooral voor je dat je ook mensen in je omgeving hebt waarmee je hierover kunt praten.
Ik heb die periode als erg zwaar ervaren en heb echt een tijd er over gedaan om opnieuw betekenis te vinden. Heel veel sterkte <3
Ja, ik herken je verhaal ook. Ik werd na mijn miskraam niet meer zwanger en had dat gevoel ook heel erg na een half jaar. Na wat onderzoeken en behandelingen doormiddel van IUI had ik er schoon genoeg van. Ik had toen mijn hart uitgestort bij de gynaecoloog. Ik zei: 'Laat die laatste IUI maar zitten. Wij willen IVF', met tranen in mijn ogen. Ik ben inmiddels al 36! Toen ik 31 was, wilde ik mijn eierstokken laten nakijken, maar dat mocht niet van de huisarts. Volgens haar zou ik zo zwanger worden. Mijn bruiloft werd uitgesteld door corona, waardoor ik mijn spiraal er later uithaalde. Ik was toen net een paar weken 33. Ik had een perfecte menstruatiecyclus, leefde gezond, sportte, was slank (nu dan aangekomen door de zwangerschap ;)), dronk amper alcohol en soms een kop koffie. Maar goed, dat zegt niets. Mijn vriendinnen konden in het weekend flink drinken, en aten alles wat los en vast zat, en die waren zo zwanger. Ik voelde gewoon dat er iets mis was tussen mij en mijn man. Of ik stootte al zijn zaad af of iets anders. Volgens de gynaecoloog was er niets te vinden. Mijn progesteron was goed, mijn baarmoeder zag er goed uit, met een HSG-onderzoek was niets te vinden en mijn man had goed zaad.
Het is zo vermoeiend. Elke maand voel je je eisprong en elke keer maar weer wachten. Je probeert positief te blijven en leuke dingen te ondernemen. Zelfs als je er een tijdje niet mee bezig bent, gebeurt er niets. Ja, weet je wat het is nu: het wordt even te veel voor je, maar na wat van je af te praten, raap je jezelf weer op en probeer je weer te kijken naar mogelijkheden en oplossingen. Je kunt niet anders; je gevoel wordt iets lichter, maar het gevoel van die wens blijft.
Ik heb nog overwogen om naar het buitenland te gaan, als ik geen IVF kon krijgen. Ik vind het zo slecht geregeld in Nederland. In andere landen word je veel sneller geholpen. En dit weet ik omdat ik een groot netwerk heb in het buitenland. Nog een goede aanvulling: ik voelde me heel goed bij mijn IVF-traject. Bij de IUI had ik het heel zwaar. Mentaal voelde ik me heel slecht, maar bij de IVF voelde ik me fantastisch, mede door de medicatie die mijn hormoonhuishouden stillegde. Ik voelde toen geen bijwerkingen van de andere medicatie. Ik las trouwens ook geen bijsluiters, meer omdat dit allerlei lichamelijke klachten kan veroorzaken. Ik had er al het vertrouwen in dat dit ging helpen. Ik heb het trouwens via de Isala Klinieken laten doen in Zwolle en de punctie in Amersfoort. Zij zijn de enige die je diep in slaap maken, waardoor je niets voelt. Dus mocht je verdere stappen ondernemen, dan kun je naar het Meander in Amersfoort en mocht je het nog sneller en beter willen, dan kun je beter naar Kinderkliniek Duitsland Artsen (Cuypers en Cuypers) in de plaats Heinsberg gaan, of anders in België naar UZ Gent bij dokter Dominic Stoop. Of je kunt nog naar Spanje. Daar kun je gewoon als particulier een afspraak maken. Alleen dat is een beetje ver met de auto.
Ik weet niet of dit helpend voor je is, maar sommige informatie had ik eerder willen hebben. Ik heb dan heel lang moeten wachten en moeten blijven proberen. Mocht je wel heel lang bezig zijn, zijn dit stappen die je kan overwegen. Succes
Heel herkenbaar! Januari 2021 ben ik begonnen, meteen een medisch traject in. In afgelopen 3 jaar heb ik 3 miskramen gehad, 10 IUI pogingen, een aantal afgebroken pogingen, 1 verse terugplaatsing en ben ik nu eindelijk zwanger van een cryo.
Het is zo lastig om iedereen om je heen maar zwanger zien raken. Je bent erg blij voor je naasten maar het is ook ontzettend confronterend. Ik ging het vooral bij mijzelf zoeken, terwijl dat echt onzin is want je kunt er helemaal niks aan doen dat het niet lukt. Ik vond het heel oneerlijk allemaal waarom het sommigen wel gegund waren die er eigenlijk helemaal niet klaar voor zijn en mij niet.
Maar wat ik echt het aller aller moeilijkste van alles vond is al het onbegrip. Ik moest altijd maar positief blijven en voor verdriet was er geen plek. Daar mocht ik ook eigenlijk niet over praten. Ik moest het maar loslaten, alsof dat zo makkelijk is. Zo ben ik wel wat mensen om mij heen verloren die het allemaal maar beter dachten te weten en totaal geen moeite namen om zich te proberen te verplaatsen in wat jij doorgaat en voelt na zoveel teleurstellingen, verdriet en verlies.
Wat mij vooral heeft geholpen om niet in de knoop te raken met mijzelf is door ondanks alles toch te blijven praten. Hierdoor heb ik iemand ontmoet die in hetzelfde schuitje zat/zit kwa zwanger worden (en blijven) en dat is intussen een hele goede vriendin van mij geworden. Iemand die je echt begrijpt omdat ze door hetzelfde gaat. En huil als je moet huilen. Laat alles gaan. Verdriet mag er echt wel zijn. Neem ook echt tijd voor jezelf en kijk naar waar jij behoefte aan hebt. Trek je het niet om voor de zoveelste keer te kraamschudden? Zeg het af. Word de babyshower je iets teveel? Wees niet bang om naar huis te gaan. Mensen die echt van je houden zullen daar geen moeite mee hebben en wie er wel moeite mee heeft, die moet je liever kwijt dan rijk zijn
Ik weet hoe moeilijk en pijnlijk dit is. En vooral dat jaloerse gevoel. Wij begonnen begin 2019 en na een half jaar proberen waren wij zwanger maar dit bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Daarna weer na een half jaar zwanger en dit bleek een missed abortion bij de 2de echo. Daarna weer na een half jaar zwanger en dit bleek wederom een missed abortion. Daarna weer na een half jaar zwanger en dit werd een vroege miskraam. Iedereen die ik onderweg ontmoet had kregen een kindje en ik stierf zowat van binnen. Mijn relatie werd er niet beter op en ik was mezelf volledig kwijtgeraakt. Toen hebben we besloten het naast ons neer te leggen en ons te focussen op onszelf en onze relatie. 1,5 jaar heb ik de eisprong vermeden en ik voelde de rust maar ook het vertrouwen weer terugkomen. En ineens bleek ik zwanger. We moesten zelfs even schakelen. En nu ligt er een heerlijk ventje van 10 maanden tegen me aan te slapen. Ondanks dat je het van tevoren niet weet moet je echt proberen vertrouwen te houden in jouw proces. Focus on the good en ben lief voor en tegen jezelf. 🥰
Hey meis! Jup helaas wel, miskraam juli 2021, toen zwanger weer in januari 2022 en toen wederom een miskraam daarna 9 maanden later september 2022 eindelijk raak en zij bleef zitten inmiddels 9 maandjes oud ♡ Geef de moed niet op ❤️
Gelukkig bestaat er dan een forum zoals BB. Veel vrouwen herkennen zich in jouw verhaal en als je even een baalmoment hebt dan kan je dat hier kwijt.
Sinds vorig jaar Juni gezegend met geboorte van onze dochter maar dat had ook wat voeten in de aarde voor dat eindelijk zo ver was. In december 2019 gestopt met de pil, de eerste maand vol in spanning en aftellen naar de dag dat je ongesteld zou moeten worden. Helaas ik werd ook ongesteld, die maanden daarna zelfde verhaal. Ik voelde mijn leeftijd ook een beetje drukken en ik werd er ook geen leukere partner door. Mijn vriend heeft nou eenmaal een laag libido, dus veel mitsen en maren speelden ook mee wat soms enorm frustrerend was. Ik legde een vergrootglas op hem zeker als hij weer eens lekker kon doorzakken in de voetbalkantine, ik voelde mij weleens eenzaam in deze kinderwens maar draaide ook wel een beetje door. Ik nam het heft in eigen handen en ging naar de huisarts toe omdat ik mijzelf wilde laten controleren, mijn vriend was daar nog niet klaar voor. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis maar bij mij was alles in orde.
We kochten een huis en moesten daar veel aan doen, het gaf enorm veel stress dus ik wilde mijn vriend niet gaan belasten met mijn 'gezeur' dat ik eigenlijk wilde dat hij zn zaad liet controleren. Uit het niets gaf hij aan dat hij bij de huisarts was geweest en de uitslag goed was en hij het tijd vond worden om verdere stappen te ondernemen, dat was in december 2021. In januari 2022 hadden we een intake in het ziekenhuis en we waren onverklaarbaar verminder vruchtbaar. We mochten meteen starten met een IUI traject, de eerste 3 maanden was het nog even zoeken met de medicatie maar daarna ging het goed. Na poging 3 kregen we een evaluatie en kregen we te horen dat we na 6 pogingen doorgingen naar IVF en ik zat daar allang al met mijn hoofd dus onderging poging 4, deze mislukte. Daarna kreeg ik een andere baan en sloegen we 1 poging over omdat we op vakantie gingen. Ik startte bij mijn nieuwe baan en tussendoor deden we IUI 5. Ik was zo enorm druk met mijn inwerkschema dat ik pas op dag 16 testte na de inseminatie, de test was knalpositief. Voor het eerst in al die tijd had ik een positieve test! Ze is nu bijna 9 maanden.
Zo zie je maar dat je niet de enige bent en veel vrouwen toch een behoorlijke weg af moeten leggen om hun grootste droom vervulling te laten gaan. Ik ben ook jaloers, verdrietig en boos geweest om de vele aankondigingen en geboortes die zijn geweest destijds maar dat mag en is helemaal niet gek.
Probeer genoeg afleiding te zoeken en ik heb ook tijdens het IUI traject gewoon een wijntje genomen anders is het allemaal wel erg krampachtig vind je niet? Ik weet dat veel bekenden van ons juist zwanger zijn geraakt na een feestje waar flink werd gedronken, het was die avond voor hen geen moetje maar een leuke afsluiting van de avond.
Ken het 😞. Vorige maand, na 4 jaar proberen, een mk gehad . Nod is vandaag of morgen, denk dat ik ongesteld ga worden. Vriendinnen, schoonzus, vrouwen van neven, allemaal al 1/2 baby’s gekregen en ik ..
Ik herken dit zo volledig, ik kan ook oprecht ergens hard huilen, als ik al die zwangere vrouwen om me heen zie, als ik dan ook nog eens van ze hoor dst ze geen kind wouden.. wordt ik stik jaloers
Alsof de mensen die het niet willen het wel krijgen.. kan er echt om huilen, ben nooit jaloers geweest, maar hierin kan ik soms echt jaloers om worden.. van ik wil dat ook! Ik wil ook moeder worden :(
Wij zijn een jaar geleden ongeveer begonnen. In die tijd hebben we 4 zwangerschappen en 3 miskramen gehad. Ik was wel elke keer weer binnen 3 maanden zwanger van de volgende. Op dit moment 4 maanden zwanger van een blijvertje ❤️ het voelt uitzichtloos soms als je al zo dichtbij bent geweest en het weer verliest. Maar het komt echt goed!
Wij begonnen rond de zomer van 2019. Bij ons heeft het ook een poos geduurd. Die frustratie herkennen wij dus. Wij hebben dus iui gedaan. In April 2022 werd ik zwanger en dit bleek mis met ongeveer 10 weken, Juni 2022. Toen werd ik in September 2022 weer zwanger en ook dit ging niet goed, met ongeveer 6 weken begon ik met bloeden, Oktober 2022.
En in Februari 2023 ben ik weer zwanger geworden. Onze dochter is nu bijna 5 maanden.
Ik herken mijzelf er wel in dat ik iedereen om mij heen zwanger zie worden. Een na de andere aankondiging.. ik heb ruim twee weken terug een miskraam gehad en voor mijn zoontje ook 1. Ik kan er niet over mee praten dat het zwanger worden “lang” duurt. Vanaf het moment dat het mis is gegaan tot vandaag lijkt het wel of ik dagelijks een aankondiging zie of een kindje dat geboren is van kennissen. Het maakt het verlangen wel groter, ondanks dat mijn miskraam nog maar kort geleden is.
Koppie omhoog en maak het veel gezellig met je partner.. zorg goed voor jjezelf.. meer kan je op dit moment niet doen🫶🏼
Zo ga ik er btw ook mee om. Ik geniet bvb ook extra van het rode vlees en rauwe vis die nu wel mag, met het idee dat het hopelijk binnenkort weer niet mag vanwege een zwangerschap.
Koppie 4 jaar lang omhoog houden is niet te doen hoor, dus dat idee is wel erg makkelijk denk ik.. ik snap dat je het goed bedoeld, maar het voelen van deze pijn/frustratie moet je echt mee maken denk ik wil je er over mee kunnen praten
Koppie 4 jaar lang omhoog houden is niet te doen hoor, dus dat idee is wel erg makkelijk denk ik.. ik snap dat je het goed bedoeld, maar het voelen van deze pijn/frustratie moet je echt mee maken denk ik wil je er over mee kunnen praten
Ik heb nergens kunnen lezen dat Djame al 4 jaar bezig is.
Ik beantwoord het gene wat zij vraagt in haar topic.
Vind het vervelend voor je dat mijn woorden jou blijkbaar triggeren en iets in je los maken. Ik probeer het niet te bagatelliseren, genoeg mensen die dichtbij staan en erg lang bezig zijn dus heb het verdriet en frustratie genoeg gezien van dichtbij. Ik zal de laatste zijn die er dus makkelijk naar kijkt.
Omdat je zegt: koppie omhoog en genieten van je partner en rood vlees eten zolang het nog kan. En dan vooral de zin; zo ga ik er ook mee om.
Dat soort zinnen triggeren vrouwen die al jaren ermee struggelen. Ik denk letterlijk: wat kan mij dat klote rode vlees of vis nou schelen..
Ik zeg niet dat je er makkelijk naar kijkt, maar ik wilde je even vertellen dat dit soort zinnen dus vervelend kunnen overkomen ookal bedoel je het goed. Net zoals: ja ach wees dankbaar want je hebt al 2 kinderen. Word ook als goed bedoeld gezegd, maar dat neemt natuurlijk de wens voor een derde niet weg.
Ik weet niet of je mijn hele tekst hebt gelezen: “Over het lang wachten kan ik niet mee praten nee”.
Desalniettemin heb ik ook twee miskramen door gemaakt. Denk je doordat ik niet lang heb hoeven te wachten ik minder verdriet heb? Of dat ik geen verlangen heb?
De vraag was hoe IK ermee omga. Betekend niet dat JIJ dat hoeft te doen. Ik geniet wel van die kleine dingen, dat is toch geen misdaad? Ik reageer ook niet op jouw topic.
Ik vind het erg vervelend en verdrietig voor je dat het bij jou lang duurt, dat gun ik niemand. Ik denk dat je een aantal dingen uit mijn tekst erg uitvergroot. Mogelijk door het feit dat je hier al lang mee struggelt, geen idee. Jammer dat het je triggert, echter vertel ik nergens hoe jij hiermee om zou moeten gaan. Sterker nog: je hoeft mijn reactie niet te lezen als je dat niet wilt. Zie iets wat bij jou vervelend binnen komt scroll je toch verder? Ik heb nergens kwaad in de zin, en geloof dat Djame (die deze topic opende) wel blij is met mijn reactie.
Nogmaals: Ik reageer op een topic van Djame en beantwoord letterlijk wat zij vraagt.
Bedankt voor je lieve reactie. Het is niet “lang” als ik andere verhalen lees alleen voor mijn gevoel wel🫣 Heeft het lang geduurd tussen je eerste miskraam en de zwangerschap van je zoon? Hopelijk mag jij ook snel een positieve zwangerschapstest ik je handen hebben.
Nee ik ben toen een keer ongesteld geweest en was daarna zwanger van mijn zoon. Vandaar dat ik over het lange wachten niet mee kan praten. Al snap ik dat elke maand wachten gevoelsmatig lang is. Dat vond ik toen zelfs, toen ik ongesteld werd na mijn eerste miskraam. Dus ik snap je helemaal hoor!
Ik hoop hetzelfde voor jou! Als je wilt spuien, stuur gerust een berichtje 😊
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (18) Verversen