Na een gezellig weekend, vol leuke uitjes met de dreumes lag ik gisteren avond, iets wat verslagen op bed. Mijn man ligt naast mij en slaat zijn arm om mij heen. Hij merkt aan alles dat ik niet lekker in mijn vel zit. Zachtjes fluistert hij, ‘ik voel je pijn, we doen dit samen’. De tranen rollen over mijn wangen, ook hem gun ik een tweede kindje. Al snel komt het besef dat ik niet zo mag zeuren. We hebben immers al een gezonde dreumes, er zijn zat mensen die zelfs dat niet hebben. Ik voel hun pijn. Wat gun ik andere ook dit mooie geluk! We liggen nog even te kletsen en ik vraag mij hardop af wat er toch met mijn lichaam mis is. Waarom blijft mijn cyclus alweer 82 dagen uit. We besluiten dat het mooi geweest is en dat het tijd is om contact met het ziekenhuis op te nemen. Het is een moeilijke stap voor ons beide maar hopelijk neemt het, deze stress en onzekerheid een beetje weg. We geven elkaar een kus en gaan slapen.
Maandag 24 juli 2022 Mijn man is zich klaar aan het maken om naar het werkt te gaan. De dreumes slaapt nog lekker en ik lig alweer even wakker. Mijn man komt bij mij zitten en geeft aan dat hij graag wilt dat ik vandaag ga bellen, zo komt er misschien wat meer rust in mijn hoofd. Ergens geef ik hem gelijk dit houd mij bezig maar toch voelt de stap voor mij als falen. Mijn lichaam heeft eerder al bewezen het te kunnen en nu ga ik hulp zoeken voor het uitblijven van mijn menstruatie omdat wij een wens hebben voor een tweede kindje. Ik voel schaamte naar andere toe die de hulp ‘echt’ nodig hebben, die mensen die ik ook een kindje gun. Moet ik niet gewoon blij zijn met mijn geweldig zoon die ik al heb. Maar ook hem gun ik een broertje of zusje. Het is 9 uur, de dreumes slaapt nog steeds. Iets wat hij niet vaak doet. Mijn man is naar zijn werk en ik besluit de moed bij elkaar te rapen. Op mijn telefoon toets ik het nummer van het ziekenhuis in. Ik druk het weg, ik kan het niet. Ik stuur mijn man een berichtje dat ik vandaag toch niet bel, ik kan het niet. De gedachte om te bellen omdat mijn cyclus bijna 3 maanden wegblijft voelt egoïstische. Ik krijg een berichtje terug ‘weet dat hulp vragen, dapper is en niet falen’. Hij heeft gelijk. Ik besluit te bellen… Na het automatisch bandje krijg ik een medewerker aan de telefoon. Een lieve, behulpzame en meelevende vrouw. Ze pakt mijn dossier erbij. We praten even en plannen een afspraak in. Wegens vakantiedrukte en onze eigen vakantie kan ik pas half september terecht. Dat is goed voor mij. De stap is in ieder geval gezet. Nadat ik haar ophang, app ik mijn man. Ik vertel hem gebeld te hebben en een afspraak te hebben gemaakt. Hij geeft aan dat hij dit fijn vind en van mij houd.
De dreumes wordt wakker en ik haal hem uit bed. Ik krijg een dikke knuffel en hij kletst erop los. Samen gaan we naar beneden, als ik zie dat ik gebeld ben door het ziekenhuis. Ik bel terug. Wederom krijg ik de lieve, behulpzame en meelevende vrouw aan de telefoon. Ze gaf aan dat ik niet zo hard voor mezelf moet zijn, dat mijn gevoel en onze wens voor een tweede kindje er mag zijn. Dat ik door deze stap het andere niet minder gun. Ze heeft gelijk! Ze vertelde dat ze de arts nog even gesproken heeft en dat ik vrijdag medicatie kan krijgen om mijn menstruatie op te wekken. Wel moet ik vooraf even een zwangerschaptest doen. Iets waarvan ik de afgelopen weken al drie gedaan heb. De afspraak over 8 weken laten we staan maar ze hoopt dat ik in de tussentijd bel om te zeggen dat deze afspraak niet door hoeft te gaan omdat ik zwanger ben. Ik hoop met haar mee en bedank haar voor het terugbellen…
Wat een schat van een man heb jij zeg! Ik wens jullie alvast alle geluk en een tweede wondertje toe! Veel succes! En wat fijn ook van die vrouw aan de telefoon, het is altijd fijn om zo iets te horen om het moment dat je er het meeste nood aan hebt. En dat geldt natuurlijk ook voor wat je man je zei! Ik heb ook moeten leren dat hulp vragen geen teken van zwakte is en ik heb het best vaak moeten horen eer ik het ook geloofde... soms heb ik het nog wel eens een herinnering nodig en dat doen mijn vrienden met veel plezier. En wat er mis is met jou lichaam? Weet dat het lichaam iets raar kan zijn dus soms is er gewoon geen verklaring voor. Het is je lichaam al eerder gelukt, het zal ook wel een tweede keer lukken, met of zonder hulp. Blijven geloven
Ach, de aard van het beestje zullen we maar zeggen. Het voelt egoïstisch want kijk wat ik al heb. Maar ergens is het waar, de wens voor een tweede is niet minder. 💛
een wens voor een tweede kindje mag er zeker zijn! Ik snap je gevoel wel hoor, wij zijn bijna 2 jaar bezig voor een derde kindje, maar de drempel om te bellen voelt mijlenhoog. Goed dat je de stap gezet hebt! Veel succes!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (14) Verversen