Wanneer is het ‘het moment’. Wanneer maak je die stap om het ziekenhuis te bellen en te vragen of ze je toch kunnen gaan helpen. Ik weet het niet en ergens voel ik ook wel weer de schaamte om dit te doen en te zeggen.
Na het verwijderen van mijn spiraal in 2019 duurde het even voordat mijn cyclus op gang kwam. Eenmaal op gang was ik direct in de eerste maand zwanger. Na mijn bevalling heb ik zo’n half jaar met de hormonale anticonceptie gerommeld. Ik besloot uiteindelijk mijn lichaam rust te geven en hiermee te stoppen. Op dat moment was er geen kinderwens nog dus besloten we het met een condoom te doen. In een app hield ik mijn cyclus bij en schreef ik netjes alle symptomen op. Ik herkende hierdoor al snel een patroon in mijn onregelmatige cyclus en wist elke keer goed wanneer mijn eisprong was en wanneer ik ongesteld werd. Meestal was mijn cyclus zo tussen de 30 en 50 dagen met een keer een uitschieter naar 86 dagen. Omdat we wisten dat we in de toekomst graag een tweede kindje wilde besloot ik mijn cyclus door het ziekenhuis te laten onderzoeken. Deze maand had ik een nette cyclus van 30 dagen en zowel uit de echo en uit de bloedtesten kwam geen afwijking. Domme pech werd er letterlijk gezegd. De gynaecoloog gaf aan dat mocht de kinderwens er zijn ik wel eventueel medicatie kon krijgen om mijn cyclussen weer regelmatig te maken en zo de hoeveelheid kansen op een zwangerschap te vergroten. Maar benadrukte daar ook bij dat ik al eens spontaan, in de eerste cyclusmaand, zwanger ben geraakt dus dat de kans groot is dat het nu ook gewoon zelf zou kunnen lukken. Meer uitleg kreeg ik niet en iets wat verbaast verlaten wij het ziekenhuis. In de dagen erna spraken we veel over een tweede kindje en begon de wens steeds groter te worden. Eind mei besloten we dan ook dat wij na mijn naderende menstruatie er officieel voor wilde gaan. Natuurlijk wilde we het eerst gewoon zelf proberen, het was immers de vorige keer ook in een keer gelukt. Uitgaande van de symptomen, die de andere maanden zo goed klopte, dacht ik mijn eisprong te hebben gehad. Maar mijn menstruatie bleef uit. We zijn nu ondertussen bijna 3 maanden na mijn laatste menstruatie (begin mei) en tot op heden heb ik nog steeds geen nieuwe menstruatie gehad. Ik heb op 30 juni (cd57) 3 juli (cd 60) en 9 juli (cd 66) een negatieve zwangerschapstest gehad. 11 juli ben ik gestart met het gebruiken van Inositol in combinatie met foliumzuur. Gewoon omdat ik het idee wil hebben zelf zo veel mogelijk te hebben geprobeerd om een cyclus opgang te krijgen. Maar hij blijft uit en onze wens wordt alleen maar groter. Vandaag hadden wij het over de stap naar het ziekenhuis. Het is voor mij nogal een drempel om deze stap te zeggen en (hierbij wil ik niemand voor het hoofd stoten!) ergens voelt het ook als falen, alsof mijn eigen lichaam het niet meer kan. Ik vind het moeilijk maar we willen zo graag een tweede kindje!
Ik weet ook helemaal niet wat ik met deze post wil bereiken. Misschien gewoon mijn hart luchten en erkenning zoeken. Misschien die schop onder mijn kont krijgen en de stap gewoon zetten. Ik heb geen idee.
Wat bijzonder… ik zat net te denken dat ik het ziekenhuis moet bellen maar iets in mij houd me tegen! Wij zijn bezig voor een tweede, nu pas de 3e ronde , maar de afgelopen twee rondes beide keren zwanger wat een miskraam werd. Zowel de dokter als de vk gaven eigenlijk gelijk aan van joh ik ga je doorsturen waar ik erg blij mee was. Er zou binnen 10 dagen contact met me worden opgenomen voor een afspraak en we zijn nu 14 dagen verder en ik zou dus zelf kunnen bellen… maar nog niet gedaan en normaal zit ik altijd gelijk overal boven op haha Dus ik snap je gevoel zeker! Ik weet ook nog niet wat we moeten doen vind het wel een serieuze grote stap ofzo… :(
Ik ben nu bezig met acupunctuur, teunisbloem olie en Tarwekiem olie en m’n vriend zit aan de vitamineC zink en selenium tabletten… Probeer er ook alles uit te halen!
Het feit dat een ziekenhuis medisch is houd mij gewoon tegen. Het vele heen en weer moeten rijden dan en hoe moet ik dat regelen met het werk.. maar ook gewoon het gevoel waarom doet mijn lichaam zo gek. Waarom ben ik nu al bijna 3 maanden niet ongesteld.
Het wordt tijd om te bellen en hulp te vragen alleen los ik het liever zelf op.
Ja snap je hoor! Maar aan de andere kant is het maar goed dat het bestaat! En als het je uiteindelijk brengt waar je van droomt dan ben je het heen en weer rijden snel vergeten! En werk ja dat is idd ook nog een dingetje wat mij tegenhoudt hoe moet je het combineren?
ik heb zondag m’n eisprong gehad en hoop enorm dat het een plakkertje wordt deze keer en we het hele ziekenhuis niet meer nodig hebben!
Misschien als je ze spreekt dat het al een grote barrière weg neemt!?!
Ben je jonger dan 35 jaar, dan moet je het in NL eerst een jaar zelf proberen. Vanaf 35 jaar een halfjaar. 3 maanden is echt nog heel kort om ermee bezig te zijn, ook al is het gevoelsmatig een eeuwigheid ;)
Bedankt voor je berichtje. Ik snap wat je zegt maar ik denk dat het in mijn geval anders ligt. Ik heb in april dit jaar onderzoeken gehad omdat ik na ruime jaar na mijn zwangerschap nog steeds een onregelmatige cyclus had. Uit dit onderzoek kwam echt niets specifieks. De gynaecoloog gaf aan dat ik vanaf dat moment binnen een jaar zonder verwijzing bij hun terecht kan voor medicatie om mijn cyclussen te verkorten en zo meer kansen te hebben op een zwangerschap. Maar wanneer ga je naar die gynaecoloog toe. Ik vind het nog al een stap. Ik heb nu alweer bijna drie maanden geen cyclus en de kinderwens is er wel.
Ga nu al eens op gesprek. Je moet daarom nog niet starten met medicatie, maar gewoon ook om je zorgen, vragen en twijfels te bespreken. Een plan opmaken, wanneer medicatie voor jou en voor de gynaecoloog dan wel of niet tot de mogelijkheden behoort en over welke germijn die voor beide partijen gewenst is. Een gesprek met de dokter kan geen kwaad. Je moer niks hé, maar alles kan.
Je kan na een jaar proberen succesvol via de huisarts worden doorverwezen naar de gynaecoloog. Eerst doet de gynaecoloog onderzoeken bij jou en je partner. Aan de hand daarvan wordt een behandelplan opgesteld. Het starten van het traject gaf mij juist rust in mijn hoofd.
Bedankt voor je reactie. Ik ben na ruim een jaar van onregelmatige cyclussen (zonder een kinderwens) onderzocht. Dit was in april dit jaar. De gynaecoloog gaf aan dat zodra ik er klaar voor was, ik binnen een jaar contact met hun kon opnemen en ik zo geen verwijzing nodig had van de huisarts maar gelijk kon starten met medicatie om mijn cyclussen te verkorten. Als het goed is hoeft mijn man niet onderzocht te worden omdat wij al een zoontje hebben. Dat is wat ze ons vertelde. Het is dus puur voor medicatie voor mij. Ik heb nu al bijna 3 maanden geen cyclus en de wens voor een tweede kindje wordt met de dag groter.
Ik zou ook gewoon bellen, ik heb trouwens ook een heel onregelmatige cyclus en gelukkig ben ik gewoon zwanger geworden. Maar ik had ook geen haast, behalve bij de eerste, die bleef 8maanden weg.. dat vond ik wel lastig.
Succes en hopelijk snel zwanger van jullie 2de wonder!
Nee ik ben zelfs nooit naar de dokter gegaan omdat het voor mijn zwangerschap 28-40 dagen was (vond dat zelfs nog regelmatig haha). Pas na de zwangerschap sloeg ik soms ook nog een maand over, maar was al zwanger geweest dus dacht dat het gewoon normaal was..
Ik zou gewoon bellen en kijken wat de mogelijkheden zijn. Je hoeft je echt niet gefaald te voelen (is lastig hoor, daar weet ik alles van 😉). Maar liever een beetje hulp en een tweede kindje, dan maar zo door blijven kwakkelen en telkens in de stress zitten en vragen hebben... Toch? Hulp vragen/zoeken is écht geen teken van falen of zwakte.
Ik heb trouwens direct in de 12e maand zonder zwangerschap, de huisarts gebeld. Dat voelde voor ons goed. Ik heb de maanden afgeteld!! 🤣🤣
Wat zeg je dat mooi, dankjewel! Bij een ander die in een medische traject zit denk ik altijd wat dapper en mooi dat dit kan. Maar voor mezelf vind ik het best een dingetje. Gek he!
Ik vond het ook zeker een dingetje, hoor. Aan de ene kant schaamde ik mij een beetje, ofzo...? Ik dacht dan bijvoorbeeld "straks gaan die mensen mij zien als de vrouw die niet zwanger kan raken".
De eerste keren in de wachtkamer op de voortplantingsgeneeskunde, stond mij het huilen ook nader dan het lachen, zeg maar 😅. Zó ongemakkelijk. Terwijl iedereen daar zit met dezelfde reden. Maar goed, ze wisten nu óók van mij dat het bij ons niet lukt. En zó bang dat ik een bekende tegen zou komen 😂.
Allemaal stomme onzin. Want je hoeft je er écht niet voor te schamen en je moet het niet zien als falen... Heeft bij mij ook wel even geduurd, hoor! Maar nu ben ik blij dat het bestaat en we hulp kunnen krijgen. Eigenlijk al wel vanaf dag 1. Maar nu ben ik alleen maar blij, ipv blij/schaamte/gevoel van falen. Snap je?
Wij konden niet wachten tot we mochten bellen. We hadden het er al maanden over, dus ik heb de dag dat ik in ronde 12 ongesteld werd de huisarts gebeld en een week later zat ik bij de gyn aan tafel (er waren toen geen wachttijden). Ik wilde juist graag de onderzoeken en de hulp, want na een jaar zelf proberen had ik me er eigenlijk al bij neergelegd dat het vanzelf niet ging lukken. Ik zie dat niet als falen. Als je iets niet zelf kunt, dan zoek je hulp, toch? Ik vind dat geen zwakte, juist niet. Wij bleken onverklaarbaar verminderd vruchtbaar, wat betekent dat ze niet konden ontdekken waarom het ons niet lukte. Daarom moesten we eerst nog zelf een half jaar proberen, dat vond ik echt een domper. Na dat half jaar begonnen met IUI zonder succes en daarna volgde IVF wat meteen raak was. We hebben nu 3 kinderen, en die waren er zeer waarschijnlijk niet geweest als we zelf hadden doorgemodderd zonder hulp in te roepen. Ik heb de stap naar het ziekenhuis dus niet als groots ervaren, en ook het hele traject viel me enorm mee. Ik weet dat dat lang niet voor iedereen zo voelt. Veel stellen vinden het heel zwaar. Dat is iets dat je alleen zelf kunt aanvoelen en in de gaten moet houden. Praat veel met elkaar, zorg dat je van elkaar weet hoe je er in staat.
Wat ik me ook afvroeg: is je man ook onderzocht? Ook al hebben jullie al een kindje, de kwaliteit van de zaadcellen kan ook verminderen. Dat zou je eventueel eerst nog kunnen doen
Wauw wat een succesverhaal! Mooi dat jullie de stap genomen hebben en nu drie kindjes hebben.
Mijn man is nooit onderzocht en volgens mij, zoals ik het van de gynaecoloog begreep, hoeft dit ook niet. Wij hebben al een zoontje van bijna 2. Het is puur omdat mijn cyclussen onregelmatig zijn (geworden na de zwangerschap) dat ze mij willen helpen. Ik kan ook direct terug al vind ik het nemen van deze stap best groot.
Als het 'alleen maar' gaat om jouw cyclus op de rit te krijgen, dan zou je het nog kunnen bekijken als omgekeerde anticonceptie. De pil of spiraal legt de natuurlijke weg voor een deel plat, deze behandeling zet de natuurlijke weg weer in de juiste stand. Misschien voelt de stap dan niet zo groot. Ik vind het ook wel een andere stap dan inseminatie of IVF.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (22) Verversen