Hoi allemaal. Superstom dit, maar ik merk toch dat ik de behoefte heb om even van me af te schrijven. Je hoeft het niet te lezen, maar het mag natuurlijk wel. Soortgelijke ervaringen van andere vrouwen zou ik misschien ook wel fijn vinden om te lezen. Alvast dank.
Ik ben al jaren lid op dit forum en lees eigenlijk altijd mee, reageer af en toe maar heb eigenlijk nog maar zelden zelf een topic geopend. Dus bij deze. Het is als volgt: Ik ben moeder van een prachtige dochter en in de toekomst hopen wij waarschijnlijk nog wel meer kinderen te krijgen, maar voor nu zat zwanger worden absoluut niet in de planning. Ik heb dan ook een Mirenaspiraal, waarbij ik wel keurig iedere maand menstrueer, nog semi-regelmatig ook. Ik heb al zo lang als ik me kan herinneren een cyclus van tussen de 28 en 32 dagen. Ik verwachtte mijn menstruatie in de eerste week van november, maar die bleef uit. Eerst zocht ik er niet zo veel achter, omdat ik weet dat je van de Mirena geleidelijk aan minder tot zelfs helemaal niet kan gaan menstrueren. Daarnaast was ik ook wel flink gestrest geweest. Drukke baan. Maar ik besloot toch voor de zekerheid een zwangerschapstest te doen: negatief. Gelukkig, dacht ik, dan kunnen we door.
Tot ik ook klachtjes erbij kreeg: misselijk, moe, beetje buikpijn. Ik dacht echter 'ach, het zit vast tussen mijn oren, die zwangerschapstest was immers negatief toch?'. En nogmaals: veel stress en druk op het werk. Dus ik voor de zekerheid nogmaals een aantal zwangerschapstesten van verschillende merken gekocht: allemaal negatief. Ik wist inmiddels dat ik echt met geen mogelijkheid zwanger kon zijn. Of dat de kans in ieder geval nihil was, maar toch zat het me niet lekker. Achteraf had ik natuurlijk toen al naar de huisarts of gynaecoloog moeten gaan, maar ik was weer koppig en te druk, geen tijd, bla bla bla.
En toen werd ik vorige week doodziek. Vreselijke buikpijn, de enige eerdere keer dat ik zulke buikpijn heb gehad was toen ik als kind een blindedarmontsteking had. Daarnaast zweten, flauwvallen, ... Ik voelde me gewoon helemaal niet goed. Dus naar de eerste hulp. En wat bleek? Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Gescheurde eileider. Terwijl ik een spiraal had. En telkens negatief testte. De kans op al dat samen is werkelijk waar zo ongelofelijk klein! Ik ben met spoed geopereerd en ze hebben de aangedane eileider weggehaald. Wat vind ik dat k*t zeg... Wij hebben voor in de toekomst zeker nog wel een kinderwens en nu heb ik dus een kleinere kans op een spontane zwangerschap. Verder een relatief moeilijke operatie, veel bloed verloren, lange hersteltijd. Bah! Helemaal geen zin in. En nu krijg ik ook nog allemaal lelijke littekentjes op mijn buik. Absoluut niet het einde van de wereld en zeker niet het ergste wat ik hieraan overhoud. Maar ik baal toch. Begrijp me niet verkeerd, ik weet ook zeker dat ik dankbaar moet zijn dat ik er nog ben en dat dit ook heel anders had kunnen aflopen.
Nu... Voel ik me stom, boos, verdrietig. Deze zwangerschap was natuurlijk helemaal niet gepland en toch doet het me iets. Iedereen in mijn omgeving is heel erg lief, ik heb een groot sociaal vangnet en iedereen steunt me. Maar ja, nu de grootste schrik voorbij is gaat iedereen gewoon door waar hij/zij gebleven was, en ik zit ermee. Natuurlijk moeten we ook door met z'n allen, maar ik merk dat ik er niet zo makkelijk overheen kan stappen als ik had gedacht en/of gehoopt. Daarbovenop komt nog een soort schuldgevoel van mijn kant. Mijn partner en ik zijn namelijk allebei zelf arts! Ik had het zo veel eerder kunnen en moeten herkennen... Ze zeggen altijd dat artsen zelf de moeilijkste patiënten zijn. Nou dat blijkt maar weer.
Sorry voor het lange verhaal... Maar ik moest toch even mijn ei kwijt. Dankjewel als je dit helemaal gelezen hebt! ❤️
Ik herken mij een beetje in je verhaal. In september een bbz gehad met dezelfde klachten en ook een eileider kwijt nu. ik ben zelf verpleegkundige en ik heb het ook niet herkend. Ik heb 3 echos gehad waarop het door de verloskundige en de gyn niet gezien is. Ik heb er af en toe ook nog last van. Het is niet niks.. met de tijd gaat het beter. Gun jezelf dat. Je hebt een paar procent minder kans op zwangerschap maar dat is te verwaarlozen. Sterkte
He wat rot dat je dit mee hebt gemaakt zeg... Je hebt er alles aan gedaan om een zwangerschap uit te sluiten, en dan overkomt je zoiets. Neem je tijd, en praat er vooral over als je dat wilt, je stelt je echt niet aan. Dikke knuffel
Jeetje.. Je klinkt echt als one in a billion inderdaad. Neem je tijd, gun jezelf wat rust. Ik ben zelf ook iemand die altijd maar door, door, door wil en het liefst altijd en zo snel en vaak mogelijk aan het werk is. Ik weet dat de meeste artsen ook zo zijn en kan me voorstellen dat herstellen moeilijk voor je is. Schuldgevoel is ook lastig. Ik of wie dan ook kan jou honderd keer vertellen dat het niet jouw schuld is, maar het echt geloven is wat anders. Dat heeft tijd nodig. Sterkte de komende tijd! Moge de toekomst nog vele mooie, gezonde kinderen voor jullie in petto hebben. 💞
Het klinkt anders helemaal niet alsof je verkeerd gehandeld hebt. Als in: je hebt getest, je had je redenen om er van uit te gaan dat alles oke was... Ik zie het niet als een fout die je gemaakt hebt, je hoeft je ook zeker nergens schuldig over te voelen. Hopelijk ben je snel opgeknapt, wat een heftige ervaring moet dit zijn geweest.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (13) Verversen