Hallo dames, vorig jaar ben ik mijn dochter verloren met 38 weken zwangerschap. Ze was ruim 3 kilo, 51 cm en helemaal gezond (zo wees de obductie uit) ondanks herhaaldelijk aangeven van het voelen van minder leven, langdurig aan ctg`s te hebben geleven voordat ze weer ging bewegen, heeft het zkh niet ingegrepen. Na de obductie naar huis gestuurd met de mededeling dat er eigenlijk niks was gevonden, maar dit voelde niet goed. Bij een andere gynaecoloog terecht gekomen met mijn vragen en bleek dat er toch wel degelijk een oorzaak was EN kans op herhaling. Wilde heel graag snel weer zwanger worden, maar ondanks dat ik de vorige twee keer (binnen een maand en ongepland) zwanger was, wilde het nu helemaal niet lukken. Maar wat blijkt, vanmorgen een testje gedaan en :) voorzichtig blij, maar ook heel erg bang voor wat er komen gaat.. Precies 12 maanden op de dag af na het overlijden van ons prachtige meisje (nu dus 13 maanden nu ik erachter kwam) weer zwanger. Kan het bijna niet geloven. Bij ons was de wens wel sterker dan de angst, ook al zal het loodzwaar worden en wordt het bedje pas klaar gezet op het moment dat ik een levend kindje in mijn armen zal houden. Sterkte allemaal. Xx
Hallo Micsja, Ik ben mijn dochter verloren in dec 2013 na een zwangerschap van 37.5 weken. 9 maanden later was ik weer zwanger en inmiddels moeder geworden van een prachtige zoon . Het was een spannende zwangerschap maar de liefde die je terug krijgt van het kindje is geweldig.. wens je veel sterkte toe en natuurlijk ook gefeliciteerd met je zwangerschap
Hallo iedereen, ik wil graag mijn verhaal delen en steun zoeken van lotgenoten. Mijn verhaal begint in oktober 2014. Eerste keer zwanger na 8 maanden. We waren dolgelukkig. Echo op 8 weken, in december,toonde echter dat het geen hartslag had en gestopt was met groeien op 6 weken. Onze wereld stond stil. Maar niets kon ons waarschuwen voor wat we vorige week moesten doormaken. April 2015. Opnieuw zwanger en echo op 8 weken was perfect. Op controle op 16 weken en alles was dik in orde. Vermoedelijk een jongetje! Babynamen gingen door ons hoofd en we keken uit naar een babykamer. I Maar... Vorige week dinsdag scheurden mijn vliezen. Naar spoed een echo laten nemen en de hartslag was duidelijk te zien. Toch zei gynae dat ik opening had en mijn kindje moest komen. Ze overleefde de geboorte niet. het was uiteindelijk een meisje en ze kreeg de naam aurélie. Ze was klein,maar perfect in orde. Vandaag heb ik haar in haar kistje moeten leggen omdat ze wordt gecremeerd. Ik ben nu zo bang voor de toekomst. Zullen we dit opnieuw moeten doormaken? Opgeven doen we niet, maar dit doet echt pijn... Ik mis haar zo!!
lieve mama`s,
Ik wil even graag iets met jullie delen. Na het overlijden van ons dochtertje ( 2 mnd na de geboorte- met 13 weken te vroeg geboren) is er een gipsen afdruk gemaakt van haar voetje en handje. Het handje is helaas niet zo goed gelukt maar het voetje wel. Ze zijn me zo dierbaar en kostbaar dat ik als de dood ben dat ik ze kapot laat vallen en daarom liggen ze al bijna 3 jaar in de kluis. Al die tijd op zoek naar een oplossing hiervoor. En nu deze week gevonden!!!
Op afspraak in een 3d print winkel hebben ze het voetje helemaal gescand tot een 3d computer model en daarna geprint met zo`n 3d printer met wit plastic. Het is echt goed gelukt. Het was wel even eng om het huis te verlaten met het gipsen voetje voor het scannen maar met een uurtje was het klaar en kon het weer mee naar huis. De dag erop kon ik de 3d print ophalen. Ik kan gewoon niet goed omschrijven hoe geweldig het is dat ik dat voetje gewoon vast durf te houden en er bijvoorbeeld even mee op de bank te zitten. Klinkt misschien raar maar ben er heel gelukkig mee. Nu staat de replica van het voetje bij haar spulletjes in de woonkamer. ( heb een gedeelte van een kast ingericht met foto`s beeldjes en andere mini dingen van haar).
Mochten er nog meer mama`s zijn die toevallig een gipsafdruk hebben dan kan ik je dit van harte aanraden.
ik was voor het scannen 60 euro kwijt en voor het printen 15. Dus het viel me wat dat betreft nog wel mee.
@Nikkie63 - “@mama van A-M-Z - ?...„ Dat voelt inderdaad wel anders aan...
Ik herinner me nu iemand die op visite kwam na 2 maandjes en zwanger was. Lachend zei ze, ja ik was gewoon nog aan het studeren, maar de baby kon blijkbaar niet wachten en moest zonodig nu al komen.
Ik dacht echt even dat ik zou ontploffen zeg...
Sommige mensen willen zo graag een kindje en verloopt het verre van gemakkelijk... en anderen zitten er niet op te wachten en krijgen ze gewoon.
Het voelt soms heel oneerlijk, maar wat mij heeft geholpen (en nog steeds) is de gedachte dat mn zoontje toch 9 maanden bij me is geweest en ik ben een super trotse moeder =)
Ik had er geen ander kindje voor in de plaats willen hebben.
Met liefde heb ik voor hem gezorgd en met liefde afscheid genomen. Die liefde voor hem draag ik voor altijd bij me. Nu ben ik ontzettend dankbaar dat hij in ons leven is geweest, ondanks alle pijn.
Ik ben altijd thuis bij mn zoontje, en zou ook niet anders willen. Niet iedereen heeft die mogelijkheid natuurlijk, maar doe waar jij je nu fijn bij voelt... ik neem aan dat er ook echt wel begrip voor is.
Als je het weer wilt oppakken, ook rustig aan doen. Bijvoorbeeld eerst eens gewoon een dagje langs gaan. Kijken hoe dat voelt. Later eens een half dagje. Heb je hier al over gesproken op je werk?
ons verhaal is het zelfde. Hier een dochter verloren met 39 wk. geen oorzaak van de 1 op de andere dag geen leven meer. onze Noa .. Na 2.5 maand was ik opnieuw in verwachting en binnen het jaar bevallen van een levende gezonde zoon Eden.
een goed gecontroleerde zwangerschap met elke week een bezoek aan het zh. onze Eden is geboren met 37 wk ben ingeleid. Elke zwangerschap zal zo verlopen
dit zal vast ook voor jullie het geval zijn.
ik heb een vaginale bevalling gehad. Wanneer je voor een ks kiest houden ze het op 38 wk ivm de longrijping..
@mama van A-M-Z - “@Nikkie63 - “@mama...„ Iemand die in de zelfde situatie gezeten heeft, gun ik dat echt uit de grond van mijn hart. Moest ik horen dat er iemand zwanger is die nog maar net aan het proberen is, dan zou ik het zeer moeilijk kunnen plaatsen en zou ik het moeilijk hebben.
Ik ben echt bang voor te toekomst, raar he...
Bedankt voor alle steu!!.
Ben jij snel terug gaan werken na je bevalling? Ik zie dat nog volledig niet zitten, ik heb zelf niets van draagkracht. Ik ben verpleegkundige en moet zeggen dat ik op deze manier er niet kan zijn voor mijn patiënten en dat ik echt hun `problemen` er niet bij kan hebben.
Pfff,... Waarom moet het leven zo cru, zwaar en harteloos zijn??? Da is toch niet menselijk?
@evieke01:
Om een of andere reden kan ik niet gewoon antwoorden op jou berichtje dus doe ik het maar zo.
Ik vind het zo erg dat jij dit ook hebt moeten meemaken, het is zoals je beschrijft een moment en beeld dat je nooit zal vergeten. Wij wisten ook onmiddellijk dat dit geen goed teken was. Doordat ik steeds bloed verlies, bruinverlies had weken aan een stuk was ik al eens blij dat dit niet het geval was. Ik wist dat ik wat verlies had maar dacht dat dit normaal was. Het was ook niet in ene keer, het was steeds met beetjes. Daardoor viel dit zo sterk niet op.
Amai, je bent dezelfde dag nog naar huis gegaan?? Da is toch onmenselijk? Ik ben zaterdag s` avonds bevallen van eerste kindje en s nachts van 2 de kindje maar aangezien ik in shock ben gegaan door te veel,bloedverlies en placenta die niet wou afkomen, ben ik nog een dag gebleven zodat ik nog bloedtransfusie kon krijgen. Ze stelden zoiezo ook voor om te blijven, dan kon ik s maandags de psycholoog nog spreken en daar stonden ze wel op. Ik vind het heel jammer dat je niets van begeleiding hebt gekregen. Het was maar 1 keer uitgebreid het verhaal doen, van in het begin 4jaar geleden tot nu. Ik moet zeggen dat het me echt goed had gedaan.
Ik wens je een dikke proficiat met jullie zwangerschap en dot zal wel goed lopen. Uiteindelijk ben je al verder dan vorige keer en is jullie kindje `levensvatbaar`. Maar we hopen en duimen dat het nog lang in je buik mag zitten en dat je nog lang kan genieten van alle schopjes!!
Ben jij snel terug gaan werken na de bevalling Stan??
Waarom moet je plat liggen trouwens?
@Meid86 - “@Nikkie63 - “@Taya...„ Het is idd waar, het is NOG MAAR BIJNA 3 weken gelden. Maar het lijkt alsof er zijn die dat al vergeten zijn. Mijn leven blijft stilstaan en mijn gevoel zegt dat dat idd nog even zal duren. Ik heb me vandaag een `paar uurtjes` beter gevoeld, dat ik wat kracht vond om onze zoon van school te halen. Al was ik blij dat ik terug in de auto zat en terug thuis was. Nu begint de avond te vallen en begin ik me weer sip, energieloos, verdrietig,... te voelen. ik hoop dat ik me morgen ook een paar uur beter zal voelen, maar het word een zware dag. Morgen is het exact 3 weken geleden dat we naar ziekenhuis zijn gegaan, s avonds is het `proclamatie` van ons 6 jarig zoontje die na vakantie naar eerste leerjaar gaat. Het klinkt belachelijk, maar dat maalt hem zo groot terwijl ik wou dat hij nog kleiner was.,daarbij kolt ook dat ik altijd gezegd heb, als jij in het eerste leerjaar zit, komen je broertjes er aan,.... Ik weet dat er nog vele momenten zijn die zwaar zullen zijn en vraag me af hoe ik deze gaan doorkomen. Maar ja, we staan er voor en moeten er door. Ik heb niets van draagkracht en kan er niets meer bij hebben. Tijd brengt raad zeggen velen, maar ben eens benieuwd welke raad en wanneer deze zal komen.... BEDANKT!
@Nikkie63 - “ik zou me er graag b...„ Het lezen van je verhaal laat me weer even terugdenken aan wat ond 10 maanden geleden overkwam... Ik was na 5 jaar, waarin ik een spontane miskraam en buitenbaarmoederlijke zwangerschap, eindelijk zwanger was via IVF.
We zouden op 31 december mama en papa worden, alles leek goed te gaan... Toen ik op 18 weken wakker werd in een nat bed op het werk... Ik dacht in het bed geplast te hebben. De dagen erna niks meer gemerkt, een week nadien net hetzelfde scenario, ook op het werk... Ook toen was ik nog steeds niet ongerust. Toen ik op 14 augustus opnieuw hetzelfde meemaakte op het werk was er bloed bij. Ben van op het werk direct naar het verloskwartier gereden. Alles leek oke, ik mocht de volgende dag gewoon gaan werken. Toen ik sochtends 15 augustus opstond, hing ook bij mij de navrlstreng eruit... Ik ben zlf naar het ziekenhuis gereden, en heb van daaruit mijn man gebeld die op het werk was. Verdict: geen vruchtwater meer, navelstreng diexeruit hing, 20 weken en 2 dagen... Ons kindje zou die dag geboren worden, zonder enige kans. Ik voelde del zijn hartslag nog in mijn vagina via de navelstreng. Een half uurtje voor hij geboren werd, voelde ik geen hartslag maar en was hij dus overleden. Het was zwaar... En het ontdekken van wat er uit me hing (sorry voor de beschrijving) blijft een beeld dat ik nooit meer zal vergeten. Om 18.20 werd onze Stan geboren... Uitzraard het mooiste kindje dat we ooit zagen.
Ik moest die dag nog naar huis, eens de epidurale uitgewerkt was ben ik vertrokken.. Vluchtend van wat er in dat kamertje was gebeurd.
Nu zijn we 10 maanden verder.. Ben ik opnieuw 26 weken zanger, lig ik al 6 weken elke dag plat... Maar ik denk met zoveel liefde terug aan hem. Hij heeft mij en mijn man zeker steker gemaakt, als koppel maar ook als individu. Voor ons zal hij altijd ons eerste kindje blijven. Hij wordt ook vermeld op het kaartje van het nieuwe kindje.
Wat je hebt meegemaakt is verschrikkelijk, en drie weken zijn kort... Het klinkt nu onmogelijk maar ooit krijg je het gevoel dat het oke is. Jullie kindjes zullen altijd deel uitmaken van jullie leven, of je ze nu elke dag ziet of niet!
Ik wens jou en je man echt ongelofelijk veel sterkte.. Volg jullie hart, praat met elkaar en weet dat jullie voor dezelfde opdracht staan.
Ik denk aan jullie. Liefs Evi
@Nikkie63 - “@mama van A-M-Z - ?...„ Dankjewel. Dat je dit kan zeggen is al erg knap!
Ik heb het zelf heel lang niemand zelfs kunnen gunnen. Het stak me zo erg als iemand zwanger was of een klein babytje had.
Ook ik zakte eerst weg in een donker diep zwart gat... daar moet je helaas doorheen gaan.
Maar dat is ook ok. Dit laat alleen maar zien hoe veel liefde je hebt voor je kindjes! Het zou pas raar zijn als je je alweer prima voelde nu...
Zoals inderdaad al werd gezegd gaat het daarna met vallen en opstaan. Af en toe een stapje de goede richting op en even later weer net zo hard terug vallen. Er gaan vast ook nog vervelende dingen gezegd worden en gebeuren waardoor je soms weer helemaal instort. Dat overkomt mij nu ook nog...
Probeer er in mee te gaan, alle gevoelens die voorbij komen. Onbegrip, woede, verdriet...
Alles mag he meid
@Nikkie63 - “@Tayana - “@Nikkie...„ Lieve meid vergeet niet dat het PAS 3 weken geleden is en niet al 3 weken geleden. Neem de tijd. Aan het begin leef je in een roes en ben je in shock. Daarna komt de klap pas echt. Tenminste dat was bij mij. Ook hier nu na 6 maanden wordt er nog gevraagd hoe het met me gaat. Vooral aan het begin als je dan zegt dat je op een gegeven moment op zich best een redelijke dag hebt dan kijken ze je met grote ogen aan van ja maar dat kan toch niet. En dan zei ik er meteen maar bij natuurlijk nog slechte dagen maar deze worden wel minder. Geloof me meid het zal stapje voor stapje beter gaan. Je gaat 1 klein stapje vooruit en dondert er net zo hard weer 2 of meer naar beneden. Geef het de tijd en laat niemand je vertellen wat nu het beste voor je is. Alleen jij en je partner weten dit en doe dit ook met zn tweetjes. Wij zijn hier zoveel sterker uitgekomen. Dikke knuffel meid!!
@Tayana - “@Nikkie63 - “@mama...„ Ik wend jullie echt een prachtig hummeltje toe, echt waar!!!,ik ben er zeker van dat hij in een liefdevol gezinnetje zal belanden waar hij/zij mega graad gezien gaat worden!!!
Ik heb vandaag terug een baaldag. Al drie dagen achter elkaar. Ik kan niet veel verdragen, loop steeds te snikken en overal waar iik kom is er wel iets waardoor ik aan mijn kindjes denk. Van, liedje, sterretje, andere tweeling, mensen die het gehoord hadden en vragen hoe het met me gaat, baby spullen,... Noem maar op!
Contact opnemen met een psych, wil ik wel doen maar zie er nu echt tegen op. Ik wil precies mezelf de kans nog geven om dit ergens een `plaatsje` te kunnen geven. Nu gaat het nog zeker niet, maar ja het is nog geen drie weken geleden. Och ik weet het soms allemaal niet wat ik het beste doe en waar ik me het beste bij voel. Ik doe lijn best, maar het is zo maar ook zo moeilijk!!!
@Nikkie63 - “@mama van A-M-Z - ??...„ dat komt vanzelf ik heb ook weken gehad dat ik in een nachtmerrie leefde maar langzaam aan wordt het beter.. step by step day by day..het is nu nog zo pril het wordt wel wat beter maar vergeten doe je het nooit.. ik denk er ook regelmatig aan
zou je niet naar een psych gaan miss kan die iets voor je betekenen en je uit het diepe dal langzaam omhoog trekken:)
ja wij hoopten dat het goed zou gaan want het was een virus zeiden ze wat achteraf dus niet zo was... ik zei ook een tweede keer dan kun je me weg dragen maar ik sta er nog steeds.. wel wankelend maar ik sta:) en je gaat en je moet op geven moment door
ik wil ooit kunnen terug kijken en denken ja het is het allemaal waard geweest met een klein hummeltje in me handen.. daar streven me man en ik naartoe
@mama van A-M-Z - “@Nikkie63 - “ik zo...„ Ook voor jou nog steeds heel veel sterkte. Toch ook ne mega dikke proficiat met jullie zwangerschap. Ik wens jullie uit de grond van mijn hart het aller beste toe!!!
Het is bij ons idd nog geen drie weken geleden en elke dag herbeleef ik het ganse scenario. Ik voel me ipv beteren als maar achteruit gaan... Natuurlijk zijn wd de voorbije twee weken veel aan zee geweest en daar kon ik er precies wat `makkelijker` mee om. Ik kon me daar eens een klein beetje ontspannen. Nu zijn we thuis van zondag en het lukt me niet om het eens los te laten en eens te denken aan iets anders...
@Tayana - “@Nikkie63 - “@Taya...„ Idd mooi verwoord!!! Wij hebben idd ook twee kindjes verloren, maar ik kan me voorstellen dat je in een tweede zwangerschap wel veel gaat hopen dat alles nu wel goed en als blijkt dat dat niet het geval is, dat moet ng allemaal extra ondraaglijk zijn.
ik zou dit echt niet aankunnen. Natuurlijk je staat er voor en moet er door, dat doen wij ook. Maar ja....
@Nikkie63 - “ik zou me er graag b...„ Wat verschrikkelijk, wat jullie hebben meegemaakt. En ook nog maar zo kort geleden...
Het is heel normaal dat je je nu zo voelt. Dat heeft ook echt veel tijd nodig om weer een beetje boven op te komen. Neem die tijd ook voor jezelf.
Werken, visite, uitjes...dat is allemaal even niet zo belangrijk en komt wel weer wanneet jij daar klaar voor bent.
Ik schrijf hier ook niet vaak, maar lees wel mee.
Het is voor ons nu 9 maanden geleden en gaat nog met ups en downs. Alleen duren de ups steeds langer en worden de downs minder diep...
Wij zijn ons 2e zoontje verloren na een voldragen zwangerschap. Hij bleek na zijn geboorte een afwijking te hebben en is de volgende ochtend overleden, zijn hartje kon niet meer...
Net zoals tayana zei gaf het mij ook moed en hoop om te dromen over een volgend kindje. Ik ben nu zwanger, en ook dit gaat weer met vallen en opstaan. Verdriet en geluk, die hand in hand samen gaan...
@Nikkie63 - “@Tayana - “@Nikkie...„ ik denk dat het nooit een plaatsje kan krijgen zo zou ik het verwoorden:
Een scheur die gerepareerd kan worden... maar altijd zichtbaar zal blijven..
Net zoals een wond waarvan je de littekens altijd zal blijven zien.. ja wij zien het lichtje in het einde van die donkere tunnel en dat is een gezond en levend kindje dus daar kijken wij naar uit en houd ons staande
ja snap wel dat hij prikkelbaarder is dat zijn we denk allemaal wel onbewust het is niet niks he
maar je bent toch twee kindjes verloren? je was toch zwanger van een tweeling:(
@Tayana - “@Nikkie63 - “@Taya...„ Met hem gaat het tamelijk. Hij kan heeft het moeilijk om mijn verdriet te zien en wil me daarin helpen maar weet niet hoe. Dat is voor hem vooral het frustrerende. Hij is ook prikkelbaarder maar dat is dan weer zijn manier om het een plaats te geven. Het zal nog even duren vrees ik... En met jou en je man? Twee kindjes verliezen, ik mag er niet aan denken... Hoe heb jij dit ergens een plaatsje kunnengeven en hoe gaan jullie daar mee om?
@Nikkie63 - “@Tayana - “@Nikkie...„ ik wist het vrij snel na beide bevallingen dat ik toch wel weer wou proberen en ik zie het ook echt niet als vervanging eerder als een broertje of zusje voor ze.. ooit wil ik een gezond kindje van mezelf vast kunnen houden:)
ja logisch dat je weer bang een kindje te verliezen dat zal denk ik ook nooit weg gaan... we zijn veranderd voor het leven..
gelukkig kan je er alle tijd voor nemen en je moet niks:) hoe gaat het met je man?
@Tayana - “@Nikkie63 - “@Taya...„ Dat is geen domme vraag hoor. Alleen hebben we het daar nog niet over gehad. Zijn al 4 zware jaren geweest en is uiteindelijk met ivf gelukt. Hebben nog embryo`s in vriezer, maar weet niet of ik dit aan kan. Ik zou waarschijnlijk wel terug willen zwanger zijn, maar wil niet het gevoel hebben dat ik deze kindjes daardoor wil vervangen. Tot nu toe zou ik toch dat gevoel hebben. Bij ons is het natuurlijk nog allemaal vers en is het nog geen 3 weken geleden dus momenteel denk ik dat ik dit alles eerst moet verwerken. Denk ik!. Uiteraard ben ik ook bang om weer een kind te verliezen,... Het is zo zwaar allemaal!!!
@Nikkie63 - “@Tayana - “@Nikkie...„ die blaas komt wel goed, is nog helemaal rauw door de bevalling heb ik ook gehad:) duurt ffies:)
denk niet dat dit beter wordt bij mij zijn al mer dan een jaar verder klachten zin niet verbeterd
miss een stomme en niet reeele vraag op het moment van mij.. maar gaan jullie wel door met de kinderwens? als je niet wilt antwoorden begrijp ik het ook... mij geeft me dat toch een lichtpuntje aan het eind van die donkere tunnel het idee om toch weer zwanger te mogen zijn en te dromen over een levend en gezond kindje, en de angst zal blijven na de positieve test..
@Tayana - “@Nikkie63 - “@Taya...„ Ik vind dit echt erg meid! Is er een kans dat dit nog beterd? Of niet? Ik heb ook lichamelijk nog pijn aan baarmoeder, telkens als ik volle blaas heb of volle darmen, maar ka uiteindelijk is het maar 2 weken geleden en zal dit wel wegtrekken, hoop ik. Ik wens je althans veel beterschap en sterkte! Ik ga mijn tijd idd nodig hebben. Zoals mensen zeggen, tijd brengt raad... Ik ben toch benieuwd wanneer de raad zal komen want nu is hij nog ver weg!! Dikke xx en bedankt voor reactie
@Nikkie63 - “@Tayana - “@Nikkie...„ Ik heb er ben er lichamelijk op achteruit gegaan zenuwen en spieren zijn beschadigd. Doordat het geen gewone zwangerschap was. Heb elke dag veel pijn en heb nu al langer dan een jaar niet gewerkt. Zit in de ziektewet. Maar zowel emotioneel als lichamelijk zou het nu nog niet gaan. Geef het aan bij je werk. Miss helpt t wat. Als jij er nog niet klaar voor bent zou ik het niet doen. Heb genoeg verhalen gelezen die gingen werken en dan instorten weken erna.
@Tayana - “@Nikkie63 - “ik zo...„ Och wat erg! Ik kan me niet voorstellen om dit nog eens mee te maken. Hebben ze bij jou het probleem gevonden? Ik wens jullie enorm veel sterkte!!! Woorden komen te kort en soms is het beter om te zwijgen. Een welgemeende dikke knuffel!!! Mag ik vragen of je lang bent thuisgebleven van je werk? Ik zou binnen 2 weken moeten beginnen met erken maar zie dit lichamelijk al niet zitten, laat staan emotioneel.
@Nikkie63 - “ik zou me er graag b...„ ik ben twee kindjes verloren met 30 en 21 weken en hoe je je nu voelt is heel normaal dat je liever niemand wilt zien en niet naar het dorp wil ik heb dat nog steeds ben bevallen in januari van ons tweede kindje.. en de ander is nu iets meer als een jaar geleden maar het blijft moeilijk dag in dag uit..ons tweede kindje heeft 1 uur geleefd.. ik weet hoe je je voelt xxx
Meid86,
Ook mijn ogen zijn gevuld met tranen bij het lezen van jou verhaal! Het is allemaal zo oneerlijk. Ik zag gisteren een moeder met een baby van max 2 maand oud. Het was koud en een gure wind. De mama was heel warm gekleed maar de baby had amper iets aan, ook geen mutsje op het hoofd,... Het greep me zo naar de keel. Ik kan er moeilijk mee om dat er mensen zijn die niet weten wat kostbaars ze in hun handen hebben.
Het leven is zo hard, pijnlijk, oneerlijk, cru,... Waarom?? Onze kindjes hebben gevochten maar hebben de strijd verloren. Wij hebben een zware bevalling gehad, waar we nu eens NIETS voor in de plaats kregen dan alleen maar pijn en verdriet!
Wat ik dan ook zo zot vind is dat ik binnen twee weken terug zou moeten gaan werken. Heb een maand ziekteverlof gekregen van Gynea. Aangezien ik op 20 weken ben bevallen heb ik geen recht op 3 maand zwangerschapsverlof. Belachelijk eigenlijk.... Ik heb een bacalling gehad van 15 uur, mijn lichaam is in shock gegaan, heb veel bloed verloren, en heb nu ook nog steeds pijn aan baarmoeder. Dan heb ik het nog niet over het emotionele aspect... Bevallen os bevallen en ik vind persoonlijk dat van het moment dat je moet bevallen, je ook voldoende tijd moet krijgen om dit alles te verwerken. Ik zeg nu niet dat de huisarts me niet meer zal thuis zetten, maar toch... Ik vind dat er serieus eens nagedacht moet worden... . Sorry dat` ik je daar mee lastig val, maar ik kan me daar zo druk om maken he. Het leven is zo oneerlijk!!!!
@Nikkie63 - “@Nikkie63 - “ik zo...„ En ja hoe geef je zoiets een plek. Je leert ermee omgaan, ons mannetje heeft een plekje in mijn hart waar niemand ooit aan kan komen en niemand kan dat van mij afpakken. Ik draag hem mee in mijn dagelijks leven en dat zal altijd zo blijven. Ik weet dat hij op ons let en als de tijd daar is zal hij meekijken en oppassen op zijn kleine broertje of zusje. Het heeft helaas zo moeten zijn, ik heb er voor mezelf de rust in gevonden dat hij nu op een mooie plek is met alle andere sterretjes en vlindertjes die helaas niet hebben mogen blijven en dat hij ons van tijd tot tijd even komt opzoeken.
@Nikkie63 - “@Nikkie63 - “ik zo...„ Jeetje meid heb met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen. Wat een zware tijd hebben jullie gehad. Weken in de onzekerheid maar helaas heeft het toch niet zo mogen xijn. Zal je ook even mijn verhaal vertellen, ik schrijf niet veel hier maar zo af en toe ff me ei kwijt kunnen is fijn. Morgen is het 6 maanden geleden dat ons mannetje ons heeft verlaten tijdens een zwangerschap van 39+5 zijn hartje is er gewoon mee gestopt zonder enkele reden. Hij is geboren op de uitgerekende datum en hij heeft ons papa en mama gemaakt. Het verdriet en de gevoelens die je beschrijft zijn heel herkenbaar. Laat ze vooral gaan en neem je tijd om dit alles te verwerken. Het heeft ook zijn tijd nodig. Je zult straks merken dat je opeens een wat betere dag hebt of een goed moment. Het zal met vallen en opstaan gaan. Ook hier gaat het nog met ups en downs. Heb 2 weken geleden nog een flinke dip gehad maar het gaat nu weer beter. Overhaast niets en doe pas iets wanneer jij je er goed bij voelt. Zoals naar de winkel gaan, wil je dit nog niet dan moet je dit niet doen. Als je denkt ja nu ga ik het proberen en onderweg denk je oh mijn God ik wil naar huis dan draai je om en ga je naar huis. Zoiets maakt een heftige impact in je leven. Ik kan je alleen mee geven blijf praten met manlief en de mensen om je heen. Wij vonden het heel fijn dat we dagelijks bezoek kregen maar hebben ook regelmatig aangegeven vandaag niet en dat werd door iedereen gerespecteerd. Neem de tijd, het is niet niks wat er gebeurd is! Dikke knuffel meid!
ik zou me er graag bijvoegen. Op deze manier hoop ik om mijn pijn en verdriet wat dragelijker te maken.
Weerst en vooral wil ik even melden dat we trotse ouders zijn van ons 6 jarig zoontje. Wanneer hij 2 jaar was, wouden we er graag een kleine pagadder bij. 4 jaar hebben we moet proberen om zwanger te worden. Uiteindelijk is het ons gelukt via IVF. We waren zwanger van een 1eiige tweeling. De kindjes deelden een vruchtzak, maar hadden wel een tussenschot maar ze deelden ook een placenta. Op 8 weken zwangerschap kreeg ik een bloeding. Bleek dat er een bloedklonter in mijn baarmoeder zat, maar dat de kindjes hier geen last van ondervonden. Ze deden het prima. De daarop volgende weken was er nog steeds bloed en bruin verlies. Na een spoed controle, bleek dat er opnieuw den bloedklonter was. Nu had ik 2 bloedklonters en het gevaar bestond dat er een gaatje zou ontstaan in de vruchtzak. Naarmate de tijd vorderde, had ik maar 1 mini bloedklonter meer. Mijn lichaam had zij uiterste best gedaan om de bloedklonters weg te werken. Maar die mini bloedklonter heeft op 17 weken zwangerschap voor een gaatje gezorgd in mijn vruchtzak, waardoor ik steeds vruchtwater verloor. Er zat al 1 kindje zinder vruchtwater maar het andere kindje had nog voldoende vruchtwater. We konden alleen maar hopen dat de kindjes nog een aantal weken beleven zitten tot ik op zijn minst 26 weken zwanger was. Dan waren de kindjes levensvatbaar en kregen ze een kans op deze wereld. Maar het mocht om 1 of andere reden niet zijn...
Exact 2 weken geleden (5/6/15) ben ik in spoed naar het Verloskwartier moeten gaan omdat de navelstreng van 1 kindje uit mijn vulva kwam. Na onderzoek bleek dat het kindje zonder vruchtwater reeds overleden was in mijn buik en dat het zijn navelstreng was. Het gene waar ik al gans de zwangerschap bang voor was, werd werkelijkheid....! De hel op aarde!
Ons ander kindje leefde gelukkig nog, had nog voldoende vruchtwater en had een goede hartactiviteit. We konden alleen maar hopen datbik geen infectie opdeed en dat mijn weeën niet spontaan op gang kwamen. Dan kon het andere kindje misschien nog een paar weken volhouden.... Het verlies van het ene kindje was groot, toch moest ik me sterk houden voor zijn broertje. Helaas zijn mijn weeën s nachts begonnen op 6/6/15 en is om 22u ons eerst kindje ???? stil geboren. Op 7/6/15 om 00u45 is ons 2de kindje ???? geboren. Dat heeft nog 20 min in mijn armen geleefd en snakte naar adem. Helaas waren onze kindjes te klein, te jong om een kans te kunnen krijgen op deze aarde.
Vandaag, exact 2 weken geleden, heb ik kennis gemaakt met de hel op aarde. Nooit gedacht dat me dit ging overkomen. Tal van emoties nemen de bovenhand, zelfs emoties waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Ik voel me zo leeg, zo alleen, heb een intens gemis en verdriet. Wanneer ik terug denk aan onze sterretjes dan doet mijn hart letterlijk pijn. Ik kan moeilijk ademen en het voeld alsof er een vrachtwagen over me rijd.... Ga ik dit alles ooit een plaats kunnen geven? Hoe moet het nu verder? Ik heb nog steeds geen contact opgenomen met mijn nonkels of tantes, die mega bezorgd zijn om me, ik durf nog steeds in ons dorp niet naar de winkel gaan. Het liefste blijf ik binnen en ga ik naar zee waar niemand me kent. Is dit normaal? Ik heb veel steun aan mijn man en ons zoontje, maar toch voel ik me soms alleen...
@eva14 - “@PoePSie18 - “@mvR...„ aan de pijn kan er dan niks gedaan worden behalve pijnstillers mja als je zwanger wil worden is dat niet zo handig... Het beste medicijn zou een gezond kindje zijn dan is het tenminste niet allemaal voor niks geweest heb daar alles voor over
@mvRoos77 - “@PoePSie18 - “@mvR...„ hebben ze ontdekt tijdens de eerste zwangerschap heb nooit een verband gelegd daarmee. Me broer die kwam er mee en zei dat het door de spierziekte kan.. dat ik nu nog steeds zoveel pijn heb..:(
@PoePSie18 - “@mvRoos77 - “@mama...„ He, heb je dat nu pas ontdekt, die spierziekte? Of was dat al bekend. Het zit je ook inderdaad niet mee……heftig hoor! Kan me voorstellen dat je daar nu wel flink klaar mee bent…..
@mvRoos77 - “@mamavjoshua - “@m...„ helaas zal het bij mij nooit meer normaal worden en zal ik waarschijnlijk nooit meer kunnen werken.. heb een spierziekte waarbij door druk de zenuwen beschadigd raken en niet meer herstellen en dat heeft dus tijdens de eerste zwangerschap veel druk gehad... en nu ruim een jaar verder is er niks verbeterd:( ga het binnenkort laten doormeten maar ben bang dat de uitslagen niet goed zijn:(
klap na klap na klap... ben er wel een btje klaar mee... elke dag zoveel pijn te hebben:( soms denk ik was ik maar nooit zwanger geworden en dan was het allemaal nog goed geweest
hopelijk wordt je snel beter:) koorts met dit heerlijke weer is ook niet fijn
@mamavjoshua - “@mvRoos77 - “Giste...„ ….dan probeer ik daar maar naar uit te kijken……dat het ooit weer `normaal` zal zijn…..dat je niet zo hoeft te trekken aan jezelf……, dat knokken herken ik wel……het gaat even niet meer vanzelf. Je moet echt weer mentale conditie opbouwen. Ben vandaag ook niet helemaal fit, hoofdpijn, keelpijn, koortsig….duik m`n bed maar weer in…..is weer extra lastig om je ook nog fysiek niet goed te voelen, dan lijkt het helemaal zo uitzichtloos…….lastig om dat te scheiden! Maar ik ben niet echt zo negatief, hoor……het gaat eigenlijk best goed met mij……alleen nu even niet!
@mvRoos77 - “Gisteren weer heerli...„ Goed van je, dat je deze momenten niet uit de weg gaat en er ondanks het verdriet toch van kan genieten. En in antwoord op je vorige post: ja, hoe cliche het ook is: het zal beter worden met de tijd. De pijnlijke dingen zullen nooit helemaal overgaan, maar wel minder heftig worden en meer naar de achtergrond gaan. Stukje bij beetje zul je er mee om leren gaan. En met werken komt het ooit ook goed, maar ook dat kost tijd (en veel energie). Heb vooral geduld met jezelf en wees ook blij met kleine stapjes... Ik zit er nu zelf middenin, het is soms echt knokken om terug te komen op je normale werkuren en je werk weer enigzins normaal te kunnen doen. Ik merk dat t bij mij heel langzaam wat beter gaat, net alsof je je lijf moet trainen voor een wedstrijd, dan moet je ook conditie opbouwen.
Gisteren weer heerlijk met mijn kleine nichtje geknuffeld en haar in bad gedaan. Ze heeft 2 uur lang bij mij op schoot liggen slapen. Wat was dat genieten. Verdriet en blijdschap tegelijk. Gek dat dat echt kan. Hoewel het gat in m`n hart op zo`n moment echt veel pijn doet, kan ik er toch van genieten en voelt het toch helend……..dat is zo bijzonder……..echt een aanrader, als je zo`n kans hebt……ondanks je pijn, gemis en verdriet…..
@Mid89 - “@mvRoos77 - “@Mid8...„ Die ups en downs zullen nog wel even blijven, Mid89…..denk ik….hier gaat het na bijna 7 maanden een beetje de goede kant op…..de downs worden minder heftig en korter en het lukt me beetje bij beetje om weer wat vooruit te kijken. Ik ben veel buiten, wandelen, skaten….dat doet me goed. Maar het blijft pijnlijk, er zijn nog zoveel moeilijke confrontaties……zou dat ooit overgaan? Werken lukt me nog niet, dat vind ik best rot. Zou het ooit beter gaat dat dat wel weer lukt?
@PoePSie18 - “@Mid89 - “@PoePSie...„ Ja ik zit beetje te klungelen! 2 jaar is veel te lang. Hoop voor jullie dat er snel duidelijkheid komt! Ik vind zelf wel dat het ons wel meer rust heeft gegeven nu we weten wat het is. Hoop dat, dat voor jullie ook zo mag zijn!
@Mid89 - “@PoePSie18 - “@Mid...„ ja heel lang mja 1,5 maand is nog wel te doen op de 2 jaar dat we al in onduidelijkheid zitten..
ja zou het heel erg eng vinden mja is niet anders dan...
@PoePSie18 - “@Mid89 - “@PoePSie...„ Duurt lang hè voordat je uitslagen krijgt van onderzoeken! Ik snap dat je duidelijkheid wilt. Is ook niet leuk maar dan weet je wel waar het vandaan komt.
Ik hoop voor je dat je zwanger bent!! Dat zou fijn zijn. Hoe spannend dat waarschijnlijk ook weer is.
@Mamavanle - “@Mid89 - “@Mamavan...„ Gek Hoe dat werkt dan hè. Dat je dat steeds weer herleefd dat herken ik wel inderdaad. Wij hebben tot voor kort nog gesprekken gehad met de klinisch genetica. En we hebben wel gesprekken gehad met de maatschappelijk werker, maar ik vond haar niet heel fijn. We praten samen gelukkig wel veel. Hoe gaat het nu met jou?
@Mid89 - “@PoePSie18 - “@Mid...„ Nog 1,5 maand denk ik voordat we uitslag hebben. Al dacht ze niet dat er iets uit dit onderzoek kwam omdat zij hem niet erg verlaagd vond. Mja gaan het wel zien. Hierna starten ze een ander onderzoek en daar kwam hoe dan ook wat uit zei ze. Ja gaat wel. Ene dag beter dan de andere. Zijn weer aan het proberen voor een kindje. Wel fijn dat je nu een oorzaak hebt. Al is her natuurlijk hoe dan ook klote. Ik hoop na 2 jaar wachten ook wat duidelijkheid te krijgen. Zodat ikzelf ook zeker weet dat ik onze kindjes hoe dan ook niet had kunnen redden. Want dat vraag ik me nog elke dag af. Wat als...
Me man denkt dat ik zwanger ben. Ik herken dit niet van eerdere zwangerschappen. Maar we gaan het zien. Meestal wil ik gelijk hebben. Maar voor deze keer mag hij het hebben
@lovegin - “Dag meiden,Ben gis...„ Heej meid, Jeetje wat een verhaal zeg wat ik lees allemaal. Doe het rustig aan meid en denk aan jezelf! Dikke knuffel!
Ben gisteren om 1 uur thuis gekomen. Me buik is blauw en heb 3 hechtingen. Gelukkig waren wij er oprijd bij & heb ik geen geknapte eileider of bloed in m`n buik. Ze hebben mijn linker eileider verwijderd. Volgens de gyn is de kans op een zwangerschap niet persee minder geworden. Rustig herstellen & dan gaan we weer verder kijken. Sowieso eerst 2 x ongesteld worden voordat je opnieuw zwanger mag worden.
Heb nu totaal geen bloed verlies dus ben benieuwd wanneer dit weer op gang gaat komen.
@Mamavanle - “@Mid89 - “@Mamavan...„ Wat vervelend dat je, je al zo rot voelde zeg. Ik voelde me in principe heel erg goed. Ging eigenlijk allemaal voorspoedig. Maar later besefte ik mij dat ik wel al lang een onderbuikgevoel had dat er misschien iets mis kon zijn. Was ook heel erg zenuwachtig voor de echo. Maar dan nog kwam het uit de lucht vallen. Je ligt daar en denkt dat ze het tegen iemand anders heeft. Ik ben wel weer aan het werk. Het gaf mij wel energie op dat moment om even niet thuis te zijn. En ze zijn heel begripvol gelukkig, en nog steeds. Als ik mijn dag niet heb geef ik dat aan. En mag ik naar huis als ik dat wil.
@PoePSie18 - “@Mid89 - “Ik lees ...„ Rhizomele Chondrodysplasie Punctata type 1. Er is niet heel veel over te vinden. Dat had de klinisch genetica ook bij ons gezegd inderdaad. Toen dacht ze nog dat wij allebei drager zouden zijn. Maar dit was niet zo. Het was nog zeldzamer en het zit op mijn X chromosoom. Er loopt nu nog wel een onderzoek of ik het heb gekregen van mijn moeder of dat ik het zelf heb ontwikkeld. Weet je al wanneer jullie de uitslag krijgen? Wat heftig dat jullie twee kindjes moeten missen. Vreselijk. Hoe gaat het nu met je?
@Mamavanle - “@Mid89 - “Ik lees ...„ Dank je wel. Zo heftig hè, als je de 20 weken echo ingaat verwacht je dit niet.. ik lees bij jou ook vreselijke dingen voorbij komen. Heel veel sterkte!!
@mvRoos77 - “@Mid89 - “Ik lees ...„ Het gaat met ups en downs. Er zijn dagen dat ik liever in mijn bed blijf en bang ben voor de toekomst. Maar er zijn ook wel dagen dat ik me ok voel en wel goede hoop heb. Maar het is niet makkelijk! Hoe gaat het met jou? Heb wel al even mee gelezen dus heb jullie verhalen wel een beetje meegekregen
@Mamavanle - “Hier ook nog even ee...„ :s ok wist niet dat ze daarom chromosoom onderzoek wilden doen:S ze denken dus dat er meer speelt:S shit hopelijk niet
@Mid89 - “Ik lees al even een ...„ wat is de naam van de stofwisselingsziekte bij jullie? bij ons zijn ze nog aan het onderzoeken.. wel 25% kans op herhaling volgens de klinisch genetica
na het verlies van Noa 24 dec 2013 na een zwangerschap van 39 wk een pracht levende zoon gekregen Eden 27 nov 2014. afgelopen 28 april teste ik positief & oh wat waren we blij !
lig nu sinds gisteren in het zh. Ze hebben een bbz geconstateerd & ben geopereerd. mus aan de linkerkant nu een eileider of eierstok.. dacht dat we onze porsie hadden gehad, maar helaas.
ben echt verdrietig & boos op me lichaam. . net zo als toen bij Noa. ik ben 26 jaar gezond & dan gebeurd ons dit. Hoop dat ik vandaag naar huis mag & dat ik weer fijn mag knuffelen met mn mannetje.
@Mrs.Speechless - “Afgelopen maandag be...„ Helemaal verwerken zal niet gebeuren.Je zal het misschien meer accepteren en het een soort van plekje geven.De scherpe randjes van het verdriet zullen eraf gaan.
Ik lees al even een tijdje mee. Ik ben zelf in oktober 2014 mijn kindje verloren. Bij de 20 weken echo hoorde wel dat het niet goed was, en een week erna is hij overleden. Hij had een hele zeldzame stofwisselingsziekte. Er hebben heel veel onderzoeken plaats gevonden en we hebben nu eindelijk de oorzaak. En we hebben ook elke zwangerschap 25%kans dat we een kindje krijgen met deze stofwisselingsziekte. Helaas worden kindjes met deze ziekte vaak niet ouder dan 2 jaar, en is het een heel pijnlijk leven.
Nu we weten wat het is en waar het vandaan komt hebben we wel wat meer rust gekregen, dus dat is fijn. Maar neemt het verdriet om ons jongetje niet weg. Veel sterkte allemaal!
@Mrs.Speechless - “Afgelopen maandag be...„ Wat verdrietig! Wens je veel sterkte. Ik denk ook dat dit nooit meer weg gaat uit je leven…….maar het moet mogelijk zijn om de draad van het leven weer op te pakken…..ik ben het hard aan het proberen……kost tijd……..huil maar, wees maar verdrietig….misschien is dat nu alleen nodig….
@Mrs.Speechless - “Afgelopen maandag be...„ Ik denk niet dat je het ooit verwerkt. Ben twee kindjes verloren. Maar denk er elke dag aan. Al wordt de pijn wel minder maar weggaan zal het denk ik nooit. Heel veel sterkte gewenst ook aan je man/vriend. Ook voor hun is het moeilijk
@Mrs.Speechless - “Afgelopen maandag be...„ Als eerste gecondoleerd meid. Wij zijn ons mannetje in december verloren bij 40 weken. Twee dagen daarvoor is hij overleden in mijn buik. Tja hoe verwerk je zoiets... Je leert ermee leven en je zult zien dat de goede dagen/momenten terug zullen komen. Dit heeft tijd nodig en maakt niet uit hoelang dit duurt. Hier heb ik ook nog steeds slechte dagen. Maar ik probeer te genieten van wat het leven ons nu geeft. Ons mannetje heeft ons papa en mama gemaakt en dat zal niemand ooit van ons af kunnen pakken. Neem de tijd meid en overhaast niets, doe wat jij voelt! Luister naar jezelf en blijf praten met je partner. Dikke knuffel meid.
@mama van AA en MM en zwanger - “@PoePSie18 - “@mam...„ ja was echt niet leuk nee:`( mja we gaan wel zien hoe het nu gaat ben al twee dagen echt beroerd en misselijk eten komt er steeds net niet uit... terwijl ik wel kokhals na het eten... heb last van me buik, hoofdpijn en ben echt heel moe...voel me gewoon echt niet goed... mja zal wel wat anders zijn
Alweer een jaar voorbij......een jaar geleden dat de tweeling werd geboren. ..nu bijna 13 weken zwanger en wat ben ik bang geweest dat het mis ging...heb nog niet echt kunnen genieten. Nu komen de moeilijkere weken eraan...maar gelukkig in het ziekenhuis goed onder controle gehouden.
Een jaar voorbij.....vandaag m`n tante 50 geworden en die heeft het feest gelukkig naar morgen verzet. We gaan er vandaag voor om toch een `leuke` dag te maken...dochter wilde taart maar mama kon dat niet dus gaan we na zwemles naar de Mac..toch een feestje maar niet echt verjaardagsfeest. Straks met z`n drietjes naar het graf bloemstukje brengen...
@PoePSie18 - “@mama van AA en MM e...„ Het doet verschrikkelijk zeer =( om het er dan ook nog eens in te wrijven, is echt heel overbodig Gelukkig zijn er veel mer mensen die het je wel heel erg gunnen! d
@Lan1405 - “Wij hebben op het mo...„ Niks zo vervelend als een zeurende zwangere vrouw hihi.
Er zit bij mij nu ook weinig momentjes bij van genieten, maar klagen is toch nergens voor nodig... het is keer op keer een wonder. Zelfs de zwagerschappen van onze lieve engeltjes.
We mogen hardstikke trots op ze zijn, en ook onszelf dat wij hun mamas mochtend zijn
Wij hebben op het moment 10 zwangere vrouwen in onze omgeving. Het is allemaal wel even teveel voor ons hoor!
Veel zijn net zwanger en zijn alleen maar aan het zeuren of zitten al thuis van het werk.Daar kan ik zooooooooo slecht tegen.Wees blij en geniet ervan, denk ik dan.
@mama van AA en MM en zwanger - “@PoePSie18 - “Mijn...„ tja helaas wel:( nja ik heb een vriendin die ook weer zwanger is.. maar die deed tenminste normaal..al blijft het hoe dan ook pijnlijk al zeg je steeds van niet:(
@Mamavanle - “@PoePSie18 - “@Mam...„ Jeetje jullie hier ook last van.. Ik ook avond en nacht helemaal clean en dan midden op de dag heel klein beetje bloed verlies en dit nu al een paar dagen.. Ben dat nu wel een beetje zat.. Na die ruggeprik heb ik ook enorme last van mijn rug en hoofdpijn.. Pff t valt allemaal niet mee merk ook dat ik heel snel geïrriteerd ben naar manlief.. Maar kan er gewoon niks aan doen! Zo heftig allemaal..
Ik heb het nu juist omgekeerd. Tegelijk met iemand zwamger geworden en die is vorige week haar tweeling verloren.
Ik zie er zo tegen op om haar te zien. Weet echt niet wat ik moet zeggen.
Ik ken die pijn maar al te goed. Waarom iemand andrs wel zn kindje houdt, en jij niet? Dat doet zo zeer...
@Mamavanle - “@PoePSie18 - “@Mam...„ Ja klopt beide keren curretage gehad omdat de placenta niet los liet. Dat had ik ook totdat ik de eerste keer ongesteld werd. Echt heel vervelend. Dacht ik dat ik er vanaf was en had ik toch bloedverlies. Ja zou het zeker na vragen. Kan nooit kwaad:). Maar heb je er buikpijn bij? Want volgens mij hebben ze mij toen verteld dat als je er geen buikpijn er bij hebt het niet erg is. Mja vervelend is het daarentegen wel. Maar ik had het toen ook. Tot eerste menstruatie. En nu heb ik heel soms tussendoor bloedverlies. Maar niet zoals toen.
@Mamavanle - “@PoePSie18 - “@Mam...„ Waar heb je nu dan last van? Ja gaat wel. Btje van slag door opmerking van me nichtje. Mja. Curretage heeft bij mij ook wel behoorlijk wat veranderd..steeds tussendoor bloedverlies.
@Mamavanle - “@PoePSie18 - “Mijn...„ Ze bedoeld het zo. Zelfs haar zus hoopt dat het fout gaat bij d`r. Die s zelfs 2 kindjes verloren. Maar ook tegen d`r zus doet ze dus zo gemeen
Mijn nichtje is zwanger. En dat drukte ze er even in. Dat ze weet hoe t voelt... Aangezien zij dacht nooit zwanger te kunnen worden en ik vorig jaar zwanger was. Ze vind dat een kindje verliezen even erg is als niet zwanger kunnen worden. Klap op de vuurpijl ze zei sterkte he met een big smile op d`r gezicht. Oh wat is het toch een bitch. Verder vond ze het belachelijk dat ik het met 11 weken toen vertelde veels ze te vroeg. Zij vertelt het nu met 7,5 week. Zij denkt dat niet zwanger worden gewoon even erg s en zegt daarom steeds ik weet hoe jullie je voelen hoor. Verder had haar moeder ons ff ingelicht omdat het ff niet goed ging met mij. Was madam boos over want haar moeder had ook kunnen wachten 15 min en dan had ze het zelf wel kunnen vertellen aan ons. Ze hoopte ons gewoon zien instorten daar kwam het op neer. Zo boos...
Heej meiden, heb al even niets meer geschreven maar lees zo op zn tijd nog even mee. Heb even een stapje terug gedaan wat betreft het kletsen op forums. Wat verschrikkelijk dat er toch telkens weet nieuwe meiden bijkomen die dit helaas ook mee hebben moeten maken. Je hoopt dat ergens altijd dat jij de laatste bent maar je weet ook heel goed dat je niet de laatste zult zijn, helaas. @sissi: nog zo kort geleden vind het knap dat jullie alweer meteen verder willen gaan. Ik hoop dat het jullie snel gegund is. Wij gebruiken nog steeds condooms zodat als wij er echt weer aan toe zijn dat we zo weer ervoor kunnen gaan. Zolang jullie er goed bij voelen want dat is het belangrijkste en niet wat iemand anders zegt. Heel veel sterkte meid en neem de tijd voor alles. Het is niet niks!
@sisii - “@PoePSie18 - “@sis...„ ja hoop het wel:) eerste verloren met 30 weken en tweede met 21 hopelijk is driemaal scheepsrecht:) hopelijk is bij jou je cyclus weer snel op gang..
@PoePSie18 - “@sisii - “Ik ben v...„ Ik hoop voor jou ook heel snel een mooie zwangerschap met een super gezond kindje voldragen en al!! Misschien is 2016 ons jaar.. Hoop moet er zijn en blijven veel sterkte meid!
@mamavjoshua - “@sisii - “Ik ben v...„ Ze zal indd altijd in me hart bestaan en als ik haar mis.. Kan ik naar haar graf gaan.. En haar spulletjes en echo`s pakken.. Het is een harde klap en dat zal altijd zo blijven.. Maar ik hoop mijn verdriet te kunnen opvullen door misschien weer zwanger te worden.. Uiteraard wachten we eerst de uitslagen af en het gesprek in het ziekenhuis.. Als we groen licht krijgen kunnen we weer gaan klussen.. Ben jij op dit moment zwanger?
@mvRoos77 - “@sisii - “@mvRoos7...„ Probeer met hem erover te praten.. Als het beter is voor je verwerking.. Misschien heeft hij daar dan toch wel begrip voor... Mijn schoonzus is na een miskraam ook weer verder gegaan en dat heeft haar juist heel goed gedaan.. Zo verwerkt iedereen het op zijn manier een nicht van me is na haar bevalling van een dood kindje met 32 weken gegaan voor een spiraal.. En ze is nu heel erg depressief.. Wil niet zeggen dat haar dit bespaard was gebleven als ze toch wel zwanger erna was geraakt.. Maar zoals ik al zei iedereen verwerkt het op zijn eigen manier, en elke manier is goed als dat zo voelt! Ik wens je heel veel succes en sterkte en ik hoop dat het je snel gegunt wordt om weer zwanger te mogen zijn!
@mamavjoshua - “@sisii - “Ik ben v...„ :( ik vond die dag moeilijker dan ik had gedacht.... als ik een zee kon vullen met tranen was hij nu toch wel aardig vol geweest... mja toch ben ik blij dat ik nog elke dag van manlief kan genieten:) en dat ik nog leef ondanks dat alles moeizaam gaat, en ik elke dag nog heel veel pijn heb...als ik van te voren had geweten dat ik er zo uit was gekomen na de eerste zwangerschap had ik er echt nooit aan begonnen.. kan nog geen 5 min lopen, wordt midden in d nacht wakker van de pijn... en dat terwijl ik met lege handen sta... ik lijk wel iemand van in de 90..,. en sommige daarvan konden nog meer als mij...mja ik ben wel super gelukkig met mijn mannetje en mijn diertjes .. had gewoon graag weer mijn oude lichaam terug gehad..
@sisii - “Ik ben vorige week b...„ ja ik ben 19 januari bevallen met 21 weken... en slik ook geen pil meer.. heel veel sterkte.. ik snap dat je dr elke dag mist... ben 2 zoontjes verloren en de eerste is nu 1 jaar geleden maar mis hem nog steeds elke dag... denk dat het altijd wel zal blijven maar hopelijk wordt het ooit minder....
@sisii - “Ik ben vorige week b...„ Wat naar! Heel veel sterkte meid! Ik ben 3 maanden geleden plotseling bevallen na 17,5 week, dus ik kan me indenken hoe je je voelt.
Neem wel de tijd om alles te verwerken, ongeacht wat je beslist over wel of niet zwanger worden. Je zou evt ook tijdelijk condooms kunnen gebruiken ipv de pil, dan kun je elk moment stoppen en krijg je geen extra hormonen in je lijf. En dit kind krijg je helaas nooit meer terug, maar ze is voor altijd in jullie hart!
@Poepsie18: bij ons is het morgen precies een jaar geleden dat Joshua* geboren is. Scheelt maar n paar dagen met jou.
@sisii - “@mvRoos77 - “@sisi...„ Helaas wel, ja……mijn meisje is overleden door een knoop in de navelstreng…..met 26 weken…..mij lukt het helaas niet om `gewoon door` te gaan…..graag zou ik weer zwanger willen zijn/worden, maar mijn man wil nog niet zo…….
@sisii - “Ik ben vorige week b...„ Wat erg voor je, sisli!! Zo verdrietig! Dapper om op die manier door te gaan! Maar als dat voor jullie goed voelt, dan is dat zo! Ik hoop dat jullie snel weer mogen uitkijken naar een nieuw kleintje!! Sterkte!!
Ik ben vorige week bevallen van een prachtige dochter met 18 weken zwangerschap... Dit verdriet heeft ons intens geraakt en we missen haar elke dag weer.. T`s zo snel gegaan en het doet veel pijn.. We hebben besloten omdat het misschien ook beter is voor de verwerking om geen pil te slikken.. en het gewoon zijn loop laat gaan.. Misschien dat die leegte toch een beetje wordt opgevuld al is het doods eng.. Je bent natuurlijk bang dat het weer gebeurd.. Zijn er dames die na een vroeggeboorte ook geen anti conceptie hebben gebruikt.. En het gewoon zijn beloop heeft gelaten
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (720) Verversen