Ik ben inmiddels 8+5 zwanger. Al 2x een mooie echo gehad 🙂
Afgelopen week heb ik best wat stress gehad. Lang verhaal kort, schoonzus en zwager zitten in een ivf traject, bij ons was het gelijk raak. Sinds we bekend hebben gemaakt zwanger te zijn doen ze ontzettend naar. Het is natuurlijk ontzettend verdrietig voor ze. En we hadden rekening gehouden met gemengde emoties over onze zwangerschap. Maar hoe er nu tegenover ons gedaan wordt klopt niet. Vooral vanuit schoonzus naar mij toe, Lelijke berichten over de app, rare reacties, buitensluiten, en ik trek het me allemaal ontzettend aan. Ik maak me er boos om, verdrietig, we hebben wat flinke discussies gehad deze week waar ik me ook echt heel opgefokt bij voelde. De situatie veranderd niet. Nu besloten om even afstand te nemen.
Meer dames bekend met een soortgelijke situatie? Hoe gaan/gingen jullie hier mee om?
P.s. Ik ben nu wel heel bang dat de stress van afgelopen week invloed zal hebben op ons kindje... ik heb me echt een paar keer heel boos gemaakt, verdrietig geweest.. zou het kunnen dat daardoor wat mis gaat?
Aah wat naar zeg… houd maar even afstand, voor jezelf en voor je kindje zoals je ook al aangeeft. Én om te proberen te voorkomen dat het helemaal escaleert met hen. Hopelijk draaien ze bij. Het zal voor nu geen invloed hebben gehad op de zwangerschap hoor, dat is pas bij langdurige enorme stress, wel een reden om die proberen te voorkomen. Richt je op jullie zelf en de mensen die wel blij zijn voor jullie.
Herkenbaar hier ook meegemaakt. Alleen dan met een vriendin die het me niet gunde. En begon tegen iedereen nadat ze me overal had geblokkeerd te vernederen bij mensen en zeggen dat ik niet zou deugen. En men moest oppassen met mij... Enkel omdat het bij haar niet lukt.
Heel apart.. Logisch dat het moeilijk is voor hen, maar ze kunnen er ook voor kiezen om zelf wat meer afstand te nemen ipv het te laten escaleren.. Ik heb gehoord dat alleen extreme langdurige stress invloed kan hebben op de ontwikkeling.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik heb dit ook meegemaakt, mijn schoonbroer en schoonzus konden ook maar niet zwanger worden. Ikzelf heb een lichamelijke handicap maar gelukkig is voor de rest alles goed en dus was het in de eerste instantie voor mij ook niet zo moeilijk om zwanger te worden. Ze hebben me het altijd kwalijk genomen en mijn man ook. Toen ik 30 weken zwanger was van onze 2e beschuldigden ze mij en mijn man van leugens. Ik heb het allemaal niet meegekregen omdat ik op mijn buik gevallen was en op controle was in het ziekenhuis. Toen ik thuis kwam was de boel al zo geëscaleerd dat we geen contact meer hebben. En dat is nu 3 jaar geleden. Probeer haar even de tijd te geven aan het idee te wennen. En als de tijd rijp is probeer er dan over te praten. Maar soms is het beter om sommige mensen links te laten liggen.
Ten eerste proficiat! Ten tweede, zoals anderen al zeggen kan ook ik me hun emoties en frustraties heel goed voorstellen maar jij mag hier niet de dupe van zijn. Heel goed dat je even afstand neemt. Misschien kun je als de emoties bij jullie beiden wat zijn afgekoeld een lief berichtje of kaartje sturen, of beter nog een keertje langsgaan of bellen. Uitleggen dat je het zo moeilijk voor hun vind maar dat je last hebt van hoe ze nu met je omgaat. Ik heb geen ervaring met jouw situatie. Maar wel met lompe reacties van schoonfamilie, toen ik vertelde dat er 1 van mijn twee vruchtjes was gestopt met groeien. Mensen kunnen zo bot reageren. Laat je niet gek maken, richt je nu lekker op jezelf en je kleintje, praat erover met je man of vriendinnen zodat jouw stress weer afneemt.
Laat hierdoor alsjeblieft je eigen geluk niet overschaduwen.
Hoe vaak je hoort dat iemand meer van haar zwangerschap had willen genieten, maar heel veel dingen niet deed of zei om het voor een naaste die geen kinderen kunnen krijgen niet extra moeilijk te maken.
Deze tijd komt niet meer terug, dus lekker op die wolk zitten. Jij mag er ook zijn en jou geluk is even belangrijk als hun verdriet
Wat sneu voor jou zeg! Onthoud alsjeblieft dat jullie hier niks aan kunnen doen, hoe verdrietig de situatie ook is voor jou schoonzus en zwager, dit horen ze niet te doen. En dit hoef je ook niet te accepteren. Ik zou ze even blokkeren op whatsapp en dat soort dingetjes, stress is niet fijn voor jou en ook zeker niet voor je baby. Laat het even rusten, praat er wel over met jouw man. Het is echt een gebrek aan hun dat ze zo reageren dus trek het je niet persoonlijk aan maar kies nu even voor je eigen rust. Laat hun ook even tot bezinning komen en wie weet komen ze nog met een excuus. Zo niet, misschien kan je man een gesprek regelen met jullie vieren en kun je het er dan even over hebben en duidelijk maken dat je dit niet fijn vind en zo niet graag verder wilt. Mochten ze het allemaal niet snappen dan zou ik kiezen om het contact te verbreken, deze stress kun je nu niet gebruiken. Sterkte ermee! En geniet vooral van je zwangerschap, mocht je je gestresst voelen dan deed ik altijd mijn handen op mijn buik en ademde rustig in door mijn neus en uit door mijn mond.
Laat ik het vooropstellen dat ik hun gedrag niet goed keur…
Maar…. Ik denk dat dit gedrag vooral voort komt uit verdriet. Gemis wat ze zelf ook zo graag zouden willen maar niet lukt. Mijn vrouw en ik zijn ook al heel lang bezig met zwanger worden wij stappen ook een vruchtbaarheids traject en in de afgelopen jaren hebben wij ons zelf ook wel eens betrapt op bepaalde emoties/gevoelens die misschien niet oke waren maar wel te verklaren Vaak gaat het niet zo zeer om de persoon zelf die zwanger raakt maar meer het feit waarom lukt het een ander zo snel en bij ons telkens maar niet Niet rot bedoelt maar dat is vaak moeilijk te begrijpen voor iemand waarbij het wel snel lukt Het kan dan soms oneerlijk aanvoelen
Nogmaals ik keur hun gedrag niet goed maar misschien hebben ze even tijd nodig om het te verwerken Even afstand nemen van de situatie is een goed idee ter zelfbescherming voor jou en je kindje en je kan altijd in gesprek gaan mochten de emoties gezakt zijn Sterkte!
Dit precies .. het verdriet overheerst gewoon en zij kunnen daar ook even niets aan doen .. ik keur t ook in zekere zin niet goed maar weet hoe het is en snap het zeker wel
Het verdriet overheerst misschien maar daar kun je open en eerlijk over communiceren, of dat binnen je eigen muren houden ipv de blijdschap bij een ander te ontnemen. Vind het niet volwassen.
Ik voelde ook veel onmacht en heb ook echt wel qua communicatie bepaalde dingen niet handig gedaan maar ik kon ook gewoon soms echt even niet anders dan niet leuk reageren omdat de 1 na de ander wel zwanger werd .. ik gunde t een ander best maar mezelf meer ..
Ik zeg ook niet dat ik haar reactie goedkeur 🙃 Ik zeg alleen dat ik denk te weten waar deze reactie vandaan komt omdat ik het zelf ook heb mee gemaakt Bij ons is het een tijdje ook babyboom geweest in onze omgeving en er zijn veel vriendschappen door gesneuveld Wij als vrouwenkoppel konden het op een gegeven moment ook niet meer handelen dat de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere kwam En laat ik even benadrukken dat het bij ons geen geval was van een ander het niet gunnen Maar soms heb je even geen grip op je emoties en voor de een is dat lastiger binnen de muren te houden als voor de ander zoals jij t formuleert Denk dat het ook niet bepaald een teken is voor onvolwassenheid Want geloof me anders waren er heel wat mensen “onvolwassen” Wij hebben nadrukkelijk gezegd blij te zijn voor de ander maar voor ons eigen mentale gemoedstoestand even afstand te nemen om ons verdriet te verwerken
Inderdaad even afstand nemen. Jij kan er niks aan doen dat het gaat zoals het gaat. Het is niet zo dat jullie maar hadden moeten wachten tot het bij hun gelukt is. Natuurlijk is het voor hun even lastig maar dat wil niet zeggen dat ze zich dan zo moeten gaan gedragen, beetje kinderachtig vind ik wel.
Zijn er nog dingen uit het verleden wat nog mee kan spelen? Ik zou niet meer via de app reageren, maar een face to face gesprek aan gaan. Vragen waarom ze zo boos is, wat je niet goed hebt gedaan.. ik zou antwoorden willen.. maar ook aankaarten hoe zij het had gezien/bedacht. Ik zou haar ook duidelijk aan het verstand peuteren dat je haar antwoorden (misschien) begrijpt, maar dat dit niet inhoud dat jullie je kinderwens opzij moet zetten omdat het bij hun niet lukt. Ik ging het denk ik nog een keer proberen. En dan zou ik het los laten. Als ze zo boos blijft is dat helemaal haar keuze. Boze mensen zijn niet leuk, dus.bleef er ook ver uit de buurt. Maar familie gerelateerde dingen zou ik ook heen blijven gaan. Ik bleef ook niet voor haar thuis..
Ik hoop dat het je niet al teveel bezig houd. Moeilijke situaties.. en staat je zwager er net zo in trouwens?
Wat ontzettend naar! Goed dat je meer afstand neemt. Dit ligt echt aan hun en niet aan jullie. Ben zelf ook een hele tijd bezig geweest met zwanger worden en heb meerdere miskramen gehad, maar zou nooit enige reden zien om mijn verdrietigheid en jaloezie werkelijk op andere mensen af te reageren. Blijkbaar gaat de omgang nu dus even niet goed komen. Voor jezelf en hun waarschijnlijk het beste om even weinig contact te hebben. Denk vooral aan jezelf en het kindje momenteel. Zoek mensen op die wel enthousiast reageren en jullie steunen. Hopelijk kan je dan beter van de zwangerschap gaan genieten.
ps. Ze zeggen altijd dat stress niet goed is tijdens een zwangerschap, maar dat betekend niet dat het echt invloed op jullie kindje gaat hebben. Een miskraam of geboorteafwijking ontstaat niet zomaar, daar ligt vaak een probleem aan ten grondslag. Als stress werkelijk slecht was hadden bijvoorbeeld vrouwen die een miskraam of doodgeboorte hebben meegemaakt daarna nooit meer een gezond kindje, want wij kunnen nooit meer stressloos een zwangerschap doorkomen.
Weet iig dat jij niet verantwoordelijk bent voor de emoties van een andere. Het is aan hun om te dealen ermee. Hoe lastig het ook is. Laat t niet je dag verpesten.
Kinderachtig klinkt het mij in de oren. Niets van aan trekken, niet op reageren en kijken of je inderdaad een stapje terug kan doen in het contact. Ze horen je niet zomaar een onaardig berichtje te sturen, dat slaat nergens op.
ik vind het wel kinderachtig, ik ben met mijn partner ook al 2,5 jaar bezig en me schoonzusje was de eerste x meteen zwanger. Ik heb nog nooit enige gevoelens gehad in de richting van naar doen tegen haar. tuurlijk voelde ik het wel in de zin van : jeetje waarom wij niet en zulke dingen maar daar staat zij echt van buiten, als volwassenen hoor je dat ook gewoon te kunnen.
Precies. Ik heb ook heel veel moeite gehad on zwanger te worden en te blijven. 4 miskramen en jaren verder. En ook ontzettende jaloerse en verdrietige gevoelens als een ander heel snel zwanger is, 0 miskramen heeft.
Dus ik snap wel heel goed hoe het voor hen is en dat zij zo reageren uit onmacht inderdaad. Onmacht en verdriet.. Geloof mij als ik zeg dat ze vast ook heel erg balen van die gevoelens naar jullie toe. Ze zouden vast en zeker niets liever dan helemaal happy voor jullie zijn, maar dit doet teveel pijn. Ik lees hier continue kinderachtig. Maar zo zie ik dat echt niet. Het is echt niet zo dat ze het jullie misgunnen, maar ze gunnen het zichzelf ook zo en het doet dan gewoon ontzettend pijn waardoor ze zelf even niet meer weten hoe ze met deze extra confrontatie moeten aan gaan. Zij hebben juist ook liefde nodig en begrip
Ik zou ze uitleggen en herinneren dat het niet jou schuld is dat zij tegenslagen ervaren in het zwanger worden. Dat jij dacht dat je ze kon vertrouwen, en dat je het jammer vindt dat zij zo reageren. Omdat hun reactie voortkomt uit pijn en verdriet zou je ze namelijk nog een 2de kans kunnen gunnen vindt ik. Doen ze dan nog naar? Dan zou ik echt afstand nemen, geen contact met ze opnemen en niet meer met ze in gesprek gaan totdat ze zelf tot inzichten komen.
En echt meis, sluit je sws af van alle negativiteit tijdens jou zwangerschap, want dit is ook niet goed voor jou baby.
Ik wil jou heel veel sterkte toewensen en ik hoop dat ze bijdraaien.
Ik zou inderdaad afstand nemen. En als je lelijke reacties krijgt of dat er op een andere manier heel raar gedaan wordt, probeer er dan niet in mee te gaan. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan hoor, dat weet ik wel. Maar probeer dan de volwassene te zijn en te zeggen, nou, ik geloof dat je nu wel erg kinderachtig aan het doen bent. Dat je het wellicht moeilijk vind snap ik best, maar ik accepteer dit gedrag niet. Als je weer normaal kan doen, hebben we weer contact.
Ik begrijp best dat het heel moeilijk en pijnlijk kan zijn om te horen dat het bij een ander wel lukt en bij jou niet. Daar mag best ruimte zijn voor verdriet. Maar om daar dan lelijk en naar om te doen heb ik geen enkel begrip. Net als bij kinderen accepteren we het niet dat als ze boos zijn, ze dan maar met van alles moeten gaan gooien. Van volwassen verwacht ik ook dat ze normaal kunnen blijven doen.
Maak je niet extra druk over het effect op je kindje! Dat komt echt wel goed. Neem afstand, hopelijk kunnen ze over een tijdje weer normaal tegen jullie doen maar ik zou er zelf geen energie in steken.
Heel apart.. Logisch dat het moeilijk is voor hen, maar ze kunnen er ook voor kiezen om zelf wat meer afstand te nemen ipv het te laten escaleren.. Ik heb gehoord dat alleen extreme langdurige stress invloed kan hebben op de ontwikkeling.
Jeetje, ik snap dat het lastig voor hun is en ze erg verdrietig zijn om de gehele situatie en alles misschien nu een beetje te veel is.. en hun gevoelens mogen er echt zijn maar ik vind dit ronduit kinderachtig van hun. En wat een heks is zij!
Voel je alsjeblieft niet schuldig en laat ze voorlopig gewoon even links liggen. Geef het wat tijd, en mochten ze wat rustiger zijn, kan je altijd weer langzaam contact zoeken (als je daar geen behoefte aan hebt, snap ik dat ook volkomen...)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (30) Verversen