Oké dat is een dramatische titel 😉 Mijn zoontje is nu bijna 1,5 jaar en ik houd zielsveel van hem, maar ik vind het ook nog steeds pittig. Op dit moment doen de driftbuien z’n intrede en ik kan er helemaal overprikkeld van raken om daarmee om te gaan en dan ook nog andere dingen gedaan te krijgen zoals het avondeten. Ik zou niet weten hoe ik het zou moeten doen als er nu of op korte termijn een baby bij zou komen. Ik heb er ook veel respect voor hoe anderen dat doen, zoals veel Babybyters. Toch wil ik gevoelsmatig in de toekomst wel graag een tweede kindje. En ik ben ‘al’ 35 jaar… Dus: is er een leeftijd waarop het makkelijker wordt? Of een fijn leeftijdsverschil tussen twee kinderen, vanuit het perspectief van de ouders in dit geval? Ik ben benieuwd naar jullie ervaring!
Bij ons zit er 3 jaar tussen en ik had gewild (achteraf) dat er langer tussen zat. Hier echt geoefend met zindelijkheid en zelfstandigheid. Maar poefff, ik ben blij als ze straks naar school gaat. De nachten zijn echt heftig weer en dan overdag “moet” ik de driejarige vermaken omdat ze net niet genoeg zelf kan spelen. Dus klinkt nu wel dramatisch, maar ook ivm met mijn lichtelijke smetvrees kan ik het echt af en toe niet aan hoor haha
Mijn dochter was bijna 3 en dat vond ik een fijn leeftijdsverschil, moet er misschien wel bij zeggen dat ik van België ben en ze dus aan haar 2,5 jaar met school is gestart, waardoor ik dus ook veel tijd met de baby alleen had 🙂
Niet. Iedere leeftijd heeft zijn charmes. Maar, geloof me of niet… JIJ bent diegene die gaat veranderen zodra er een volgend kindje bij komt! Je hele mentaliteit zal anders worden in positieve zin. Ik spreek uit ervaring;)
Ik heb drie kinderen. Tussen de oudste twee zit net 3 jaar. En tussen de jongste twee zit bijna 4 jaar. Ik vind het fijn dat er wat meer leeftijd tussen zit. Ik kon ze uitleggen dat ze even moesten wachten en de oudste vind het ook leuk om te helpen. Ik zou zelf heel gestrest raken als ik ze dicht op elkaar zou hebben. Ik moet altijd mijn draai weer vinden en dat lukt mij beter als de andere al wat zelfstandiger zijn.
Ik zou je gevoel lekker afwachten. Je bent er nu duidelijk nog niet aan toe. En of dat volgend jaar is of pas over 3 jaar, maakt niet veel uit. Misschien komt het gevoel ook wel nooit, ook prima toch? Hier zit er op 3 maanden na 4 jaar verschil tussen. En ik vind het ook pittig. De overgang van 1 naar 2 vind ik sowieso heel pittig. Wij zaten met onze eerste echt pas rond 3 jaar wat in een rustiger vaarwater en toen zijn we ook voor een tweede gegaan.
Als je eenmaal vind wat je kindje prikkelt en hoe je kan voorkomen dat ze een woede aanval krijgen scheelt het al zo veel. Ik vond en vind de tips van how to talk to kids enorm prettig. Bij mijn eerste had ik sneller door hoe ik een woede aanval kom voorkomen dan bij mijn 2e. Ondanks de ervaring hebben ze toch allemaal weer iets anders nodig. Heel vaak is het onbegrip van de kleine waardoor ze wanhopig worden. Dat ze niet begrepen worden. Hier werd het echt beter nadat ze beter konden praten. Verder vind ik meer leeftijdsverschil tussen de kids veel makkelijker dan dicht op elkaar. Want ik vind kids wel makkelijker worden als ze ouder worden.
Ik vond zelf de eerste het pittigst, daarna vond ik het alleen maar makkelijker worden. En werd ik zelf ook makkelijker. Nu heb ik mijn vierde baby en nog nooit zo genoten als nu. Ik heb meer rust, weet dat alles slechts een fase is en kan er nu dus veel meer van genieten.
Onze oudste 3 zitten kort op elkaar; een jaar ertussen. Ik vond van 0 naar 1 kind het pittigst. De 2e en 3e ging eigenlijk vanzelf. Ze hebben op den duur wat aan elkaar en ze doen elkaar ook na in positief opzicht.
Onze oudste was ook een pittige. Vandaar vier jaar ertussen. Dat was toen echt heerlijk. Daarna na drie jaar de volgende. Ook helemaal goed. Merk wel dat ik nu wel begrijp dat mensen kinderen dichter op elkaar krijgen. Het voelt als hele lange tropenjaren en in de luiers zitten. Maar het was toentertijd het beste voor ons en onze relatie.
Onze oudste was net 1 maand 2 jaar toen haar zusje geboren werd. Dat vond ik achteraf gezien echt wel pittig. Onze 3e kwam toen de oudste een maand 6 jaar was en de tweede op een maand na 4 jaar. Dat was echt relaxt! De oudste 2 gingen naar school dus alle tijd voor een baby. Ook begrepen ze veel meer, wat zelfstandiger op deze leeftijd.
Onze jongste wordt over 1,5 maand 2 jaar en ik kan me nu niet voorstellen dat ik een aantal jaar geleden nu al bijna zou bevallen van de 2e🙉 Ik vind dit ook een pittige leeftijd 😂 Eigen willetje, weglopen.. 😂😂
Ik herken wel wat je schrijft. Dat het met 1 al pittig is (om welke reden dan ook). Hoe gaat dat dan als de volgende erbij komt. Onze kleine is nu 13 mnd. Ik moet er nu nog niet aan denken eerlijk gezegd. Ben even oud.
Mijn kinderen hebben wat meer leeftijdsverschil en ik raad het iedereen van harte aan. Elke leeftijd heeft wel iets ‘moeilijks’. Daar wil ik geen dubbele portie van 😆
Hier een verschil van 2 jaar en 9 maanden. Nu is de baby pas 1 maand bij ons maar vraag me wel ernstig af hoe ik ooit nog iets gedaan krijg in huis 🤣 Baby drinkt deze dagen veel, logisch ook met dat warme weer. Maar goed, ze ligt dus bijna de hele dag op me geplakt. Zoon wilt ook aandacht (en zorgt er ook wel voor dat hij die krijgt, haha) en ik wil ook met hem spelen tussendoor. Maar er moet ook nog opgeruimd, schoongemaakt, eten gemaakt en voor mezelf gezorgd worden. 🤯🤪
Maar ja, dan heb ik net een ochtend een energieke peuter bezig gehouden en een klaarwakkere plakbaby op me en duizelt het me, nu slapen ze allebei en kan ik in stilte eten en poepen en vind ik het weer een eitje 😅 Oh, en onze zoon heeft ook besloten dat hij zindelijk wilt worden dus dat hebben we er ook nog bij. Gevoel voor timing heeft 'ie wel.
Ik weet niet of er een ideaal leeftijdsverschil is. Man en ik hebben allebei nog een wens voor meer kindjes dus ben benieuwd wanneer we allebei groen licht geven voor nummer 2. Nu nog even niet in elk geval 🤣
Ik kan het me helemaal indenken, zo ervaar ik het al met eentje, zeker in het begin dat je idd niet eens tijd hebt om naar de wc te gaan 🤣 maar als ie slaapt denk ik het valt ook wel mee. Succes daar, jullie vinden vast binnenkort een betere draai erin!
Komt vast goed hoor, even wennen weer. Ik vind het ook niet perse drukker, meer dat de loze momentjes die je met 1 had nu ook gevuld zijn. Als de oudste even lief speelt kon ik voor F. bij ons was nog wel even opruimen, schoonmaken of warme thee drinken. Nu speelt hij en ben ik met haar bezig. Geeft niet, maar moeten even nieuw ritme ontdekken :)
Nu slapen ze allebei al bijna 1,5 uur en is mn huis weer best toonbaar, nu ik zelf nog, hahah 🙃
Gaat wat makkelijker als ze naar school gaan Vind de leeftijd 2 altijd wel pittig.Ik kreeg 3 kinderen binnen 3 jaar vond dat heel fijn maar als jij met 1 al pittig hebt zou ik wachten kindje 3 is jaar erop naar school gaat.kreeg daarna nog weer kinderen zat gemiddeld 4 jaar tussen zaten ze allemaal op school heb je rust met de baby rust is natuurlijk nooit bent altijd wel gewoon bezig.
Ik heb er 3 onder 3,5 gehad en zou dat niemand aanraden. Overprikkeld raken tijdens een driftbui is heel normaal, komt vaak door onze eigen jeugd, we mochten vaak gevoelens niet uiten "stop met huilen anders geef ik je iets om te huilen" -mentaliteit.
Weet niet of je van lezen houd? Ik heb het boek "the power of showing up" gekocht en man man man dat heeft me zoveel geholpen om om te gaan met driftbuien en melt-downs. Baat t niet, dan schaadt t niet.
Maar ik denk dat iedereen anders is en sommige mensen kunnen maar 1 kind aan en soms kunnen ze 10 aan. Ik ben nu onverwacht zwanger van de 4de, dus ik moet wel, maar vind het wel zwaar. De jongste is nu 4 dus heb wel alle tijd straks voor de baby.
Wat interessant, ik ga het boek opzoeken! Voor jou succes met de vierde, lijkt me toch fijn dat je verder geen echte kleintjes meer hebt lopen maar kan me voorstellen dat dat ook weer andere uitdagingen geeft. Maar jij bent een pro en dat komt vast goed 😉😙
Het wordt makkelijker als de oudste naar school gaat. Qua gedrag en zelfstandigheid en omdat je weer regelmatig je handen vrij hebt. Ik vond onze oudste het allerpittigst toen hij 3 was. Ze zeggen dat 2 een lastige leeftijd is, maar bij ons deed hij er met 3 nog een schepje bovenop. Nu is het ook zo dat er tussen onze kinderen bijna 3 jaar leeftijdsverschil zit, dus toen was ook net zijn broertje geboren. Toen ik er eenmaal 2 had, heb ik me wel vaak afgevraagd waarom ik 1 kind soms al pittig vond. Wat een rust als je er dan weer even 1 hebt (bv omdat de ander bij oma of een vriendje is).
Ik ben nu nijna 16 weken en dochter wordt in september 3. Vind voor nu dit ideaal. Ze is al heel zelfstandig (weinig te tillen, gaat zelf op potje, kan zelf eten/drinken en wat pakken, kan zelf aankleden) en ze is er echt bij betrokken. Vond 1.5 ook echt een pittige leeftijd dus als die tijd straks komt zit zij ook oo school
Ik wilde graag een 2e kindje voordat de oudste 2 werd zodat we niet in de peuterpubertijd zaten en dan een baby erbij kregen. Het is op de valreep gelukt (23 maanden ertussen) en daar ben ik heel blij mee. Toen de peuterpubertijd begon was ik al gewend aan de baby erbij en m’n zoontje was nog te jong om jaloers te zijn. Maar goed, daar heb je nu niet zoveel aan en ik lees dat jouw zoontje al vroeg begonnen is met driftbuien. Mijn ervaring is wel dat 2 kinderen een stuk makkelijker is dan 1. Een kindje alleen heeft alleen jou om op te leunen, verder is het stil. Een kind in een stil huis verveelt zich sneller, zal sneller om aandacht vragen etc.. heel logisch en vond ik niet zo erg. Maar met 2 kinderen in huis is het een stuk gezelliger en daardoor spelen de kinderen ook leuker. M’n oudste leerde beter zelf te spelen, te wachten etc… ‘mama is nu even aan het voeden, ga zelf maar even je treinrails bouwen, ik kijk mee vanaf de bank’. En daar gaat ie (: en de baby kan zo een uur in de box of op de grond spelen en naar z’n broer kijken, ik ben veel minder nodig! M’n zoontje zijn echt gek op elkaar, vanaf geboorte een en al liefde. Ik heb wel m’n oudste heel bewust overal bij betrokken zodat hij zich niet aan de kant geschoven voelt. En als je ze dicht op elkaar hebt, heb je meer kans dat ze later hetzelfde speelgoed, films, attracties etc leuk vinden en daar ook elkaar voor hebben. Mijn advies dus: wacht niet te lang (:
Bij ons zit er 2 jaar en ruim 7 maanden tussen. Nu 4 en bijna 2 jaar en ik vind het wel pittig. Ik had er niet aan moeten denken dat er minder leeftijdsverschil tussen zou zitten (al hadden we het zelf vooraf liever anders gezien, ongeveer 2 jaar ertussen leek ons perfect). Het is nu ff bikkelen, maar we merken wel dat het steeds makkelijker wordt naarmate ze ouder worden. Ik zeg er wel bij dat wij twee pittige kindjes hebben met een sterke eigen wil en bij allebei was een nacht doorslapen er de eerste 10 maanden niet bij. En nu moeten we er alsnog wel eens uit snachts (is normaal in mijn optiek). Overdag is het ook nog steeds aanpoten, tussen beide komen terwijl ze ook echt heel lief voor elkaar kunnen zijn. Ik vond het wel mooi dat ze nog ruim een jaar allebei tegelijk thuis zijn geweest maar ook erg fijn dat sinds de oudste naar school gaat, we 1 op 1 tijd hebben met de jongste. Succes met jullie keuze!
Ik vind het sinds mijn zoontje 2 is wel echt veel makkelijker geworden. Heeft er denk ik mee te maken dat we makkelijker hulp/oppas vragen, meer tijd voor onszelf plannen maar ook dat m’n zoontje goed kan praten maakt voor ons veel verschil. We weten veel beter wat zijn behoefte is en het kunnen communiceren werkt hier heel goed. Deze leeftijd vinden we ook echt heel leuk, hij wilt alles ontdekken en overal wel mee spelen en speelt vaak ook goed zelf. Ik denk zeker dat het makkelijker kan worden maar dat je misschien ook kan kijken wat jou/jullie het meeste stress geeft en hoe je dit kunt verminderen. Ik zou zelf niet bewust voor een 2e kindje gaan als het nu allemaal al wat zwaar voelt.
Ik heb er vier en het zijn allemaal individuen dus zie het niet als een stel kids maar VIER KEER EEN😂 plannen is alles..
Niet gaan koken op het moment dat ie moe word.. zorg dat het al eerder gemaakt of voorbereid is..Evt op zulke dagen lekker een ovenschaaltje vullen en samen de tafel dekken terwijl die opwarmt.
Positief blijven helpt ook.. klinkt makkelijker dan het is maar helpt echt
Wij hebben 3 kids 5.5 en 3.5 en 17 maanden en jaa het is heel pittig want ik kan echt niet even koelkast of vriezer op mij gemakje schoonmaken. Maar van 5.5 kan wel heel goed alleen spelen het word echt beter😀 maar kan je niet jou zoontje in box doen als je ga koken mij zoontje ga ook nog af en toe in box😜 want als naar wc ga klim gelijk op mij bank
Mijn oudste was 2,5 toen onze 2e geboren werd. Dat vond ik een prettig leeftijdsverschil. Op zich vind ik niet: 2 kinderen = 2x zo druk. Het is anders druk, want met een 1e maak je je ook overal druk om. Hoe meer kinderen je hebt, hoe makkelijker je wordt op verschillende fronten. Ik heb er nu 4, waarvan 1 dreumes. Ik werk ook en heb altijd wat te doen en ik ben weinig alleen in huis, maar vind het doorgaans gewoon wel goed te doen.
Mijn dochters schelen 14 maanden. Ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik 2 kinderen makkelijker vind dan 1. Bij mijn eerste maakte ik me echt druk om alles kon mezelf echt stressen de hele dag heeft ze genoeg gedronken, niet te warm/koud, slaapt ze wel genoeg nu heb ik dat totaal niet met een tweede alles gaat natuurlijk en vertrouw ik op mijn gevoel. Mijn oudste is echt een meisje met een pittig karakter haar wil is wet en anders is het krijsen terwijl mijn 2e echt een makkelijk kind is alles is goed en ze is altijd vrolijk. Het is echt hoe je er zelf in staat er zijn dagen dat ik zo moe ben en denk vandaag niet aub merk dan meteen dat het effect op de kinderen heeft.
Ja ik dus ook.. maar ons zoontje is echt een hele pittige en mijn energie is nooit erg veel dus het vreet ook energie. En vaak ga je dan alleen de zware en slechte kanten zien. Plus dat ik ook had verwacht veel meer roze wolk gevoelens te hebben, maar die kan ik na 16 maanden denk wel vergeten 🙈
Ik was er pas klaar voor toen de jongste 2 jaar was. Eerder moest ik er ook echt niet aan denken. Ik was meteen zwanger dus ze schelen 2j9m. Ik vond dit in mijn geval ideaal. Omdat dochter al naar school ging (België) en ik dus overdag tijd had voor de baby. Plus dat zij ook al wel wat begreep en ze heel lief was met haar broertje.
Tussen onze dochters zit net 2 jaar. Nu heb ik makkelijke kinderen, maar ik vind het echt wel pittig. Onze wens was groot en daarbij vond ik mezelf al oud (ik ben 34), dus zijn we voor nog een kindje gegaan. Ik heb absoluut geen spijt, maar ik vind achteraf net 2 jaar leeftijdsverschil niet ideaal. Aan de andere kant hebben we nu de tropenjaren en wordt het hopelijk makkelijker als de dames naar de basisschool gaan. Onze oudste dochter is super lief voor onze jongste dochter. Ik denk wel dat ze veel aan elkaar hebben straks. De interactie tussen de meisjes is heel erg leuk. Toch zou ik, als je de tijd hebt, zorgen voor meer dan 2 jaar verschil. Puur voor jezelf
Elke fase heeft zo zijn pittige kanten, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik het niet aankon. De wens voor een volgende was hier geen punt, we gingen er steeds gewoon voor. Keken enorm uit naar de volgende zwangerschap en een kind er bij. Als je dat gevoel niet hebt, dan zou ik er nog niet voor gaan. Ik vind zelf dat je met 1 kind net zo druk bent als met 2, het is alleen heel anders druk. Maar ik zie om me heen hoe druk moeders met 1 kind zijn, zo druk heb ik het al moeder van 3 soms niet eens. Hier spelen ze veel samen, ik kan het beter loslaten, we zijn allemaal gewend dat er soms iets niet kan of pas later komt, de kinderen zijn niet volledig op ons gericht en wij niet volledig op 1 kind. Dat soort. Ik heb het dan weer drukker met de logistiek, taxi spelen enzo. Ik zelf vind een klein leeftijdsverschil heel fijn, dan zit je als gezin in een bepaalde modus. Een kind dat al naar school gaat en dan een baby er bij lijkt mij lastig. Dan moet je met de baby naar het schoolplein en de kinderen zitten.in heel andere fases waardoor je ze veel minder samen kunt pakken. Ik heb er 3 in 3 jaar, en hier gaan ze allemaal samen in bad, tegelijk naar bed samen voorlezen, we kunnen activiteiten ondernemen die voor alledrie leuk zijn, ze vinden dezelfde filmpjes en spelletjes leuk, etc. Vind ik reuze handig. En ik zou na een paar jaar echt de moed niet meer hebben voor een nieuwe babytijd. Maar zulke dingen zijn heel persoonlijk, alles wat ik als voordeel.ervaar kan voor een ander een nadeel zijn. Je kunt eigenlijk niet anders dan naar je eigen gevoel luisteren.
Ik heb zelf een leeftijdsverschil van 4 jaar tussen mijn kinderen. Bij de tweede, dit jaar, was ik 37. Het kwam toevallig zo uit maar ik zie er veel voordelen van; mijn dochter gaat naar school en is al vrij zelfstandig en ik heb nu veel tijd met mijn zoontje. Tijd om aandacht te hebben voor alle nieuwe fases en kleine dingetjes, al voelt het nog steeds wel veel drukker dan toen mijn dochter baby was en nog alleen.
Verder kwam nog in me op dat een consequente opvoeding best veel kan schelen en ik heb soms het idee dat dat onderschat wordt. Niet dat ik alles perfect doe, natuurlijk, en er zijn lastigere fases die erbij horen.. maar kinderen hebben veel behoefte aan duidelijkheid en grenzen en voorspelbaarheid en dat kan ook een hoop schelen voor hoe moeilijk het is. Niet als kritiek bedoeld, want ik ken je niet en opvoeding is sowieso een touchy subject maar wie weet heb je er iets aan. :)
Makkelijker, ik weet het niet. Elke fase en leeftijd heeft zo zijn charmes, maar ook zeker z'n uitdagingen! De oudste is nu 4 en ik dacht dat ik zijn 2-jarige fase lastig vond 🤭 dat was het ook, maar anders. Wat ik aan mezelf merk, vooral nu mijn dochtertje zelf net 2 is, dat ik vooral anders naar de uitdagingen kijk en hier dus ook anders mee om ga. Dat is tevens wel eens lastig voor de/mijn oudste: hij is de eerste en dat betekent ook voor ons als ouders alles voor de eerste keer. Dat zeg ik dan ook wel eens gekscherend of juist serieus tegen hem: Papa en Mama mogen ook nog leren, net als jij dingen leert. Maakt dus wel dat ik de fases van de jongste als makkelijker ervaar. Ik weet ergens ook weer dat het overgaat 😉 en vergeet het cliché niet dat we als ouders allemaal inmiddels kennen, maar nu ook ervaren: de tijd gaat veel te snel. Dus ik geniet wel zo veel meer nu eigenlijk.
Dat "Ik zou nu niet weten hoe ik dat met een baby erbij nu zou doen" heb ik nù wel als ik naar baby's van vriendinnen kijk of aan het idee van nog een baby'tje denk. Vandaag nog met een newborn in mijn handen gestaan en een eigen jammerende moeie net-peuter en een op haar gedrag corrigerende kleuter 😅 dacht ik ook; ahhh (nog effe) dus niet die 3e.. Maar op het moment dat ik zwanger was, gedurende de hele zwangerschap en nadien heb ik niet gedacht hoe ga ik dit doen, hoe doe ik dat; het ìs zo, je stelt je er dan ook een soort van op in. Nieuw is het allemaal toch wel weer, even, en het vindt z'n weg weer. Of het de 'juiste' tijd is beslissen jij en je partner alleen en dan nog dat de wens mag uitkomen uiteraard 😊
Tja.. hier een jonge moeder. Ik was 19 toen ik mijn dochter kreeg en heb daarna nog mijn HBO gedaan. Ik vond het pittiger om met de mensen om mij heen te dealen (dorp) dan de peutertijd. Heerlijk die knuffels!! .
Bij de tweede was ik 25 jaar, en grote zus dus ook al ouder (6). Die ging naar school, maar met mijn zoontje was het weer op een andere manier pittig (open hart operaties en medische onderzoeken)
Misschien heb ik mn portie dus op een andere manier gehad.. kan me namelijk niet herinneren dat mijn kids heel pittig waren in gedrag en dat ik dit qua drukte ivm jonge leeftijd vd kids zwaar vond (of dat heb ik al verdrongen ;) )
Mijn 2e kwam onverwacht vrij snel na de 1e. Dus ik moest roeien met de riemen die ik had. En het is tot nu toe wel aardig gelukt om voor ze te zorgen en hrt enigzinds in banen te leiden. Maar ik zou zelf eerder kiezen voor minimaal 2 jaar ertussen. Dat je oudste kindje iets meer zelfstandiger is.
Ik moet zeggen dat ik de 0-3 jaar een pittige tijd vond. Ik had pas meer ruimte in mijn hoofd om aan een 2e kindje te denken, toen mijn dochter bijna naar school ging. Helaas wacht de wens voor een 2e nog steeds (dochter nu 9 jaar) .
Als je van 1 kind overprikkeld raakt, waarom zou je er dan een tweede bij willen? Zou je dat aankunnen, denk je? Kinderen blijven eigen willetjes houden, geluid maken, drukte met zich mee brengen. Ook als ze op school zitten... Het blijven complete mensjes waar je rekening mee moet houden. De vraag is dus niet:"wanneer wordt het makkelijker", maar:"wanneer denk jij dat aan te kunnen?"
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (65) Verversen