Hier een meisje van bijna 5 en zwanger van twee jongens. Absoluut beide keren nul voorkeur gehad, echt helemaal niet! Apetrots en super blij met wat ons gegeven is.
Iemand hier op BB heeft weleens gezegd dat iedereen een voorkeur heeft en als mensen zeggen dat dat niet zo is, dat ze dan liegen. Is me best in het verkeerde keelgat geschoten omdat het me écht niet uitmaakt!
We hebben veel complicaties, zou er echt alles voor doen om deze twee kereltjes gezond op de wereld te mogen verwelkomen. Had precies hetzelfde gevoeld als t meisjes waren geweest!
ik heb twee jongens, nu zwanger van de derde en we hoopten op een meisje en het is een meisje! Niet dat ik teleurgesteld zou zijn of zou huilen als het nog een jongen was geweest hoor! Maar het is toch wel leuk om van beide geslachten 1 te hebben
Ik heb nu 2 jongens en 2 meisjes, de oudste 2 jongens en de jongste meisjes. Ik had altijd een lichte voorkeur voor meisjes, ook al ben ik gek op mn jongens. Toen de 3e een meisje zaten we dus helemaal op de roze wolk. Zwanger van de 4e zou een meisje het toch wel echt compleet maken en het was weer een meisje. Ook al had ik met alles blij geweest, ik vind dit wel helemaal geweldig zo!
Nooit teleurgesteld geweest wel gehoopt op een jongen maar 3 prachtige dochters gekregen. Nu zwanger van nummer 4 een jongen zou nu natuurlijk super leuk zijn maar met nog een meid ben ik net zo blij
Hier 2 dochters en nu zwanger van de 3e. Stiekem zou ik een jongen wel heel leuk vinden om te krijgen. Al vind ik namen voor een jongen bedenken toch een heel stuk lastiger 😝
Mijn vriend wou echt graag nog een zoontje. Bleek na niptest dat het meisje was. Ik superblij maar hij heeft moeten wennen aan het idee. Nu superfier en blij met zijn kleine meid!
Toen ik zwanger was van onze eerste heb ik echt staan wensen voor een meisje. En dat is ze. 😍
Bij de tweede wilde ik weer graag een meisje, omdat ik zelf ook een zusje heb en we hebben een enorm leuke band. En mijn oudste kreeg inderdaad een zusje. 💖
Ik denk dat je best een voorkeur mag hebben, maar geen afkeer van het andere.
Ik heb een dochter uit vorige relatie en mijn vriend heeft ook 3 dochters. Dus een jongen zou geweldig zijn. En dat vind ik niet erg om uit te spreken. Maar belangrijkste is natuurlijk dat ons kindje gezond is
Ik ben nooit teleurgesteld geweest over het geslacht, wel verbaasd iedere keer haha. De oudste is 1 van een tweeling en wilde we het geslacht niet weten, bij alle 3 overigens niet. Omdat ik zoek was door HG ging ik naar een acupunctuur. Hun gingen op hun manier proberen te achterhalen wat het geslacht was van ons kindje, mijn oudste is 1 van een tweeling en ze voelde toen beiden geslachten sterk aan. Mijn oudste bleek een zoon dus het overleden kindje was naar alle verwachtingen waarschijnlijk een meisje.
Bij de middelste was ik ervan overtuigd dat het een meisje zou zijn. Ik voelde me anders en droeg het anders, een typische meidenbuik zei ook iedereen, maar bij de geboorte bleek het toch echt opnieuw een jongen. Wat was ik gelukkig zo verrast.
En de 3e hoopte ik op een jongen ik werd bang van het idee dat het ook een meisje kon zijn. Waarom weet ik niet, maar ik dacht alleen maar, ik wil nog een zoon! En dat werd het ook...
Bij de eerste dacht ik dat het een meisje zou zijn, gewoon omdat ik me dat niet anders kon Voorstellen. Ik ben opgegroeid in een meisjes wereld, heb alleen zussen,in de basisschool maar een paar jongens in mijn klas, in het secundair geen enkele en tijdens mijn studies ook een richting met alleen meisjes, en was ook niet zo'n uitgaanstype. Mijn papa was ook niet meteen de meest aanwezige vader. Ik kende eigenlijk alleen maar meisjes/vrouwen. Toen ze me zeiden dat het een jongen werd vroeg ik me af hoe ik dat zou moeten doen, ik wist niets van jongens. Is helemaal goed gekomen hoor nu, hij is 5 en de liefste zoon van de wereld. Met twee kleine zussen 😊.
Hier 4 zonen. Nu zwanger van nr 5 ik denk zelf weer een jonge we zullen t zien😊 ik vind t allebei leuk maar een meisje zou toch de kers op t taart zijn maar een jonge zou ik ook helemaal geweldig vinden
Na 3 jongens dacht ik bij de 4e dat het ook een jongen zou zijn. Ik ging hier gewoon vanuit. Met 16 wkn een geslachtsecho laten doen en toen konden ze het niet goed zien. Ze gaf aan dat het weleens een meisje kon zijn, een week later mocht ik terug en idd het was een meid. Ohhh wat een verassing was dat zeg. Ik had het zo niet verwacht. Ik heb daarna bij iedere echo een bevestiging gevraagd of het echt nog steeds een meid was. En dat was zo. Ben nu heel gelukkig met mijn 3 zonen en baby dochter..
Ik ben net sinds vorige week een enorme trotse mama van 3 jongetjes.
Heb altijd geroepen ik wil graag een meisje. Toen we van de 1e en 2e te horen kregen dat het een jongetje was heb ik ook wel wat tranen gelaten. Niet omdat ik niet blij was met wat er in mn buik groeide maar omdat mijn wens niet vervuld zou worden. Het leek me zo leuk om te tutten etc.
Van onze 3e had ik echt een sterk voorgevoel dat het een meisje was. Alles was anders tijdens deze zwangerschap. Maar de vk zei dat ze 100% zeker wist dat dit weer een jongetje was. Ik heb er de 3e keer ook helemaal geen moeite mee gehad. Ik ben echt super blij met mn jongens gezin. Kan het me nu ook helemaal niet voorstellen hoe het zou zijn om een meisje te krijgen.
Hier hetzelfde. Wilde ook altijd een meisje. De eerste werd een zoon. Ik was er super blij mee. Deze zwangerschap kreeg ik een tweeling. Mijn gevoel zei: jongen en meisje. Het zijn 2 jongens. Heb ook even een traantje gelaten, omdat ik nooit een dochter zal hebben. Wil hierna geen kinderen meer. Nu ben ik gewoon aan het feit dat ik een jongens mama ga zijn. Kijk erg uit naar mijn nieuwe 2 jongens.
Met 13 weken had de verloskundige gezegd dat ze dacht een meisje te zien, mijn gevoel zei ook dat het een meisje zou zijn dus ik zat al helemaal te dromen over jurkjes en strikjes. Toch nog niks gekocht omdat ik ergens diep van binnen blijkbaar tot twijfelde. Met 20 weken zagen we dat het een jongen was en was ik er echt even stil van, zelfs teleurgesteld. Daarna had ik nog 18 weken om daaraan te wennen dus dat is natuurlijk helemaal goed gekomen en vind hem nu het allerleukst en liefste jongetje. Eigenlijk vond ik het ook alleen maar jammer omdat er zulke lieve meisjes kleding is haha
ik moest toch wel even wennen aan het idee dat we een dochter zouden krijgen. Dat was tijdens de zwangerschap. Het gevoel van wennen was totaal verdwenen toen ze was geboren. Net alsof ze er altijd al was geweest en wat zijn wij met ons allen blij met haar!
Bij mijn oudste wou ik zo graag een jongen , meer voor mijn man omdat ie echt een zoontje wou die hij kon leren voetballen en ja mijn eerste was idd een jongen dus wel blij! Mijn tweede wou ik echt een meisje , maar werd weer een jongentje was een beetje teleurgesteld om eerlijk te zijn maar duurde niet lang hoor daarna kon ik niet wachten om hem te ontmoeten mijn kleine schat 💙 na 1 jaar werd ik weer zwanger van n3 dusja mijn voorkeur was echt wel duidelijk.. ik hoopte echt op een meisje 😳 en jaa deze keer was het echt een meisje! Echt super blij was ik! 💝 ik kon het pas geloven toen ze geboren werd 😁 nu zwanger van nummer 4 , ik had niet zo echt een voorkeur maar een zusje voor mijn dochtertje zou leuk zijn geweest, maar toch is het weer een jongentje 🙌🏾💙 En ben blij dat ik straks mama word van 3 boys en 1 meid 😍 merk dat mijn dochtertje echt niet van knuffels en kusjes houd 🙄 terwijl me zoontjes echt mamasboys zijn ☺️ Word dood geknuffeld en krijg veel kusjes van hun dus straks komt mijn derde knuffelkontje er ook bij 😍💙
Niet teleurgesteld, wel verrast. Bij de zwangerschappen van mijn zoons had ik geen voorkeur voor jongen of meisje, beide geslachten leken me leuk. Bij beiden had ik stiekem wel een beeld in mijn hoofd, zo fantaseerde ik al jaren over een dochter met lang haar in door mij gemaakte vlechtjes of staartjes die dan stoer in spijkerbroek en roze t-shirt door de modder zou baggeren en in bomen zou klimmen, net als ik toen ik klein was. (Dat dacht ik écht!) Jongens waren voor mij redelijk onbekend terrein. Ik ben opgegroeid met alleen zussen en nichtjes, al waren wij wel de 'tomboys' uit de buurt en speelden we het merendeel van de tijd wilde spelletjes met de jongens. Om moeder te worden van een jongen leek me een geweldig avontuur, om moeder te worden van een meisje leek me een feest. Ik wilde het allebei heel graag en was héél blij dat het niet aan mij was om te kiezen, want ik wist het écht niet.
Toen werd ik zwanger. Hoewel ik nog steeds geen voorkeur had, begon me op te vallen dat, wanneer ik er niet bij nadacht, ik over de baby sprak als 'zij' en 'ze'. "Als ze er straks is..." "Zal ik vast een rompertje voor haar kopen?" "Mijn kleine meid." Onbewust voelde ik aan - nou ja, meende ik aan te voelen - dat er een klein meisje in mij groeide. In het begin deed ik dat nog een beetje af als flauwekul, maar het gevoel werd steeds sterker. Mentaal hield ik nog een slag om de arm, maar mijn gevoel was er heilig van overtuigd dat ik een dochter kreeg. Omdat ik meermaals gelezen had dat moeders zoiets aan kunnen voelen, hield ik er sterk rekening mee dat "dit nou was wat die andere moeders gevoeld hadden." Ha, ik had het ook! Ik voelde ook dat ik een meisje kreeg!
Tegen de tijd dat ik de 20 weken echo kreeg, 'wist' ik het intussen vrijwel zeker. Ik kreeg een dochter. Na het medische gedeelte vroeg de echoscopiste of ik het geslacht wilde weten. Ik weet nog dat ik dacht: "Ik weet het toch al, maar kom maar op: Kijk, schaamlipjes...etc." De echoscopiste wees naar het scherm: "Kijk! Overduidelijk en niet te missen. Hier zie je de balletjes en dit is het piemeltje."
Zo, keek ik even op m'n neus! Dat was op z'n zachtst gezegd een flinke verrassing! Was ik teleurgesteld? Nee, maar ik moest wél even schakelen. Ik heb de eerste 20 minuten met m'n mond open gehangen en telkens bleef ik herhalen: "Tjongejonge...een jongen!" "Bizar! 't Is gewoon een jongen!" "Wow! Een jongen!" Een dag later ben ik de winkels ingedoken om heerlijk te shoppen voor jongenskleertjes!
Bij de zwangerschap van de jongste kwam al vrij aan het begin wéér dat gevoel op dat het een meisje zou zijn. Dit keer trapte ik er niet meer in. Althans, dat dacht ik toen nog. Aan wie het maar wilde horen verkondigde ik: "De vorige keer dacht ik een meisje en werd het een jongen. Nu denk ik weer een meisje, dus zal het wel een jongen zijn." ...nou ja...leuk geprobeerd. Maar tegen de tijd dat de 20 weken echo kwam, was ik stiekem toch weer overtuigd dat ik een meisje kreeg. En weer was het een jongen.
Dit keer wist ik dat het mijn laatste kindje was (om medische redenen). Ik voelde me gezegend met mijn twee zoons en ik was reuze blij. Desondanks merkte ik dat ik wel eventjes afscheid moest nemen van mijn droom van het meisje met de vlechtjes die in bomen zou klimmen en onder de modder thuis zou komen. Of gewoon van het idee om een dochter te krijgen en de voorstelling die ik daarbij had. Daarmee was ik niet teleurgesteld dat ik een jongen kreeg, ik was echt heel erg blij. Een huishouden met twee jongens leek me leuk. Toch was het toch een ieniemienie piepklein 'rouw-procesje'. Loslaten van mijn meisjesdroom en dolgelukkig met mijn ventje!
Bij mijn eerste zwangerschap wilde ik dolgraag een meisje. Maar met 10 weken wisten we al het is een jongen. Ik was zeker niet teleurgesteld en dol blij dat de eerste toch een jongen mocht zijn. Nu zwanger van de 2de. Een meisje zou het plaatje compleet maken. Voel me ook heel anders dan de eerste keer en heb heel sterk het gevoel dat het een meisje is. Maar als het een jongen is. Zal ik net zo blij zijn. Enige wat ik hoop is dat we een gezond kindje op de wereld mogen verwelkomen :-)
hier een meid en een zoon en nu zwanger van de 3de en een zoon omdat we van allebij hebben maakte het niet veel uit maar toch diep van binnen dacht ik echt van een meid zou zo leuk zijn 2 meiden heerlijk maar mijn dochter is echt blij dat ze enigst meid is prinses van het gezin😊 maar voor later is het echt fijn om een zusje te hebben waar je mee kan praten lachen alles delen dat weet ze nu niet wij zijn 4 meiden thuis geweest heerlijk heb altijd zussen waar ik op kan terug vallen.
Ik dacht dat onze eerste een meisje zou zijn. Mijn man dacht een jongen en hij had gelijk. Ik was niet teleurgested. Nu zwanger ( bijna 10 weken ) van de 2e en we denken weer een jongen. Ik had graag een dochter gewild, maar meer omdat ik mezelf niet echt als jongensmama zag. Dus 2 jongens zou ook echt geweldig zijn.
Ik had gehoopt dat onze zoon een meisje was, gewoon omdat ik erg graag een dochter wil. Ik denk dat als we een 2e krijgen en dat ook een jongen is dat ik het best even moeilijk zal hebben.
Onze 1ste was een meisje en de 2de jongen. Ik moest echt even slikken want dacht altijd dat ik 2 meisjes zou krijgen. Mijn zoon is de leukste en liefste. Echt een mama’s kindje. En jawel onze 3de is een meisje. Dus alsnog mama van 2 meiden en een jongen. Geweldig 😍
Teleurgesteld is voor mij een groot woord maar ik moest er wel even bij nadenken toen de 2e ook een jongen bleek...... meer omdat ik zoiets had nu kan ik de meisjesnaam.die we al.13 jaar hebben noooooit aan ONS meisje koppelen........ maar toen ik blauwe cake stond te bakken om het de familie te vertellen was ik over de grootste schok heen. Mijn schoonmoeder baalde er meer van dan ik.geloof ik...... nu inmiddels krijgt ze van haar eigen dochter een kleindochter en dat moet de hele wereld ook 10x horen. Ik ben ervan overtuigd dat ons kleine sterretje een meisje was. En ik ben zooooo happy met mijn ventje wat een blij ei is hij
Ik was al gezegend met 2 jongens toen ik weer zwanger raakte van de derde.. toen heb ik wel gedacht: nu zou ik wil heel graag een dochter willen krijgen.. en die heb ik gekregen en daar ben ik heeeeeeeel blij mee
Ik was er zo van overtuigd dat de oudste een meisje zou zijn... maar tijdens de 20 weken echo kwam er duidelijk een piemeltje in beeld. Ik kon het gewoon niet geloven. Ik dacht echt: wat moet ik daar mee. Maar dus toch een jongen, en de tweede was óók een jongen! Dat vond ik wel weer fijn, 2 kinderen van hetzelfde geslacht. Ik houd heel veel van mijn jongens, en ze zeggen ook regelmatig dat het maar goes is dat ze zo'n stoere moeder hebben! Toch blijf ik het ergens janmer vinden dat ik nooit rokjes en jurken en maillots zal kopen en nooit haren hoef te vlechten...
Mijn broer weet ik van, heeft dagen wanhopig rondgelopen toen ze erachter kwamen dat ze een dochter kregen. Hij wist niet wat hij ermee aan zou moeten, hij wilde zo graag een zoon. Het leek bijna of hij het kind niet wilde. Gelukkig al voor de geboorte redelijk bijgetrokken, en daarna helemaal, zijn dochter was zn alles
Ik had een, misschien niet zó aparte, wens, maar ik had m iig nog niet eerder gehoord. Ik wilde heel graag een meisje, maar ik wilde heel graag dat mn dochter een oudere broer zou hebben. Dus, hoewel ik totaal niet in voorbestemming, of 'het lot' oid geloof, dacht ik bij mn eerste zwangerschap wel: ik hoop dat het een meisje is, maar als het me gegeven is meer kinderen te krijgen, hoop ik dat het een jongen is. Nou, ik geloof nog steeds niet in het lot, maar ik heb inderdaad een dochter gekregen en die dochter heeft een oudere broer (waar ze mega-gek op is), want onze 1e was een zoon, en de 2e een dochter, en als slagroom op de taart... nog een 2e dochter erbij.
Overigens wisten wij bij alledrie het geslacht pas bij de geboorte
Ja! Oh ik wist het zeker ik wilde alleen maar jongens. Onze eerste werd een jongen... onze tweede ook! We wisten niet wat we kregen. Oh dat gevoel van "yes!" dat we nóg een jongen had gekregen. Dat het me én gegund was een kindje te mogen krijgen en dat het ook nog een jongen was...
Na een tijdje besloten we voor nr 3 te gaan.... oh en ik wist t zeker hoor. We kregen gewoon weer een jongen! Maar als ik voor de spiegel stond dacht ik hmmm dit is geen jongen. Maar ik was zo bang dat ik niet blij zou zijn als t een meisje was. Stom he.
De bevalling verliep vlot en ik was zo ongeduldig om te weten wat het geslacht was. En we kregen een... meisje. En oh wat was en ben ikblij. Wezijn compleet!
ja ik misschien wel een beetje. Maar weet niet of teleurgesteld het juiste woord is. Ik had verwacht teleurgesteld te zijn, ik was er ook echt bang voor. Want dat wilde ik mijn kindje niet gunnen. Nadat ik het geslacht wist was ik nog al gevoelloos, niet blij ofzo. Ik ben blij dat we zo vroeg het geslacht wisten want nu was ik er helemaal aan gewent toen hij geboren was. Na de geboorte heb ik er nooit meer aan gedacht, naja alleen waarom voelde ik me zo tijdens de eerste weken van de zwangerschap etc. Niemand behalve mijn man weet het daarom ook want mijn zoontje hoeft dat nooit te weten.
Ja... Ik heb mezelf altijd gezien met een zoon en een dochter. Toen ze mij vertelden dat wij een jongentje verwachten zei ik zie je wel. Ik was zo trots en blij. Ik dacht altijd dat de 2e een meisje zou zijn. Toen Ik eenmaal zwanger was had ik al het gevoel dat het weer een jongentje zou zijn. Ik heb inderdaad tranen gelaten dat mijn 2e zwangerschap geen meisje bleek te zijn. Niet dat ik niet blij was met de komst van mijn zoon maar het gevoel was heel dubbel. Het feit dat mijn oudste zoon niet mijn enige zoon zou zijn en ik nooit meer zou kunnen zeggen dat hij de liefste jongen van de wereld is. Tevens het feit dat ik dus nooit moeder zou worden van een meisje. Na de komst van mijn zoontje waren al deze issues verdwenen. Mijn jongens zijn mijn trots en alles. Ik miste geen meisje in ons gezin. Wellicht ook omdat ik de deur Voor een 3e zwangerschap nog nooit helemaal had dicht gedaan en deze wens bij mijn man erg groot was. Lang heb ik er over nagedacht of ik nog een 3e kindje wilde. Past dit in ons gezin? Wat betekent dit voor alles wat we nu doen en kunnen. Wat als het geen meisje is maar een jongen.... Inmiddels ben ik zwanger van de 3e en het is een jongen.......en ja, ik heb gehuild. Niet om dit ventje maar omdat ik dus echt nooit een dochter ga krijgen. Dat valt best zwaar. Maar ik kan het los zien van de 3 Mooie knullen die ik als goed is straks heb.
Maar die dochter.....het gevoel raak ik nooit kwijt.
Story of my life! Hier ook drie zoons, alle drie de liefste jongen van de wereld, alledrie zo gewenst en geliefd. Maar het gemis van een dochter, de dochter die nooit zal zijn, zal nooit slijten. Ik luister graag naar let her go, van passenger. Die tekst is weliswaar niet zo bedoeld, maar voor mij raakt hij wat ik voel.
Ik zeg ook weleens tegen mijn man dat onze dochter nog ergens rond zweeft....😇. Iedereen om me heen denkt ook echt dat het dit keer een meisje gaat zijn. Aan de ene kant voor mij een fijn gevoel dat ze mij niet alleen als jongensmoeder zien. Ik ben moeder van jongens maar niet per definitie een jongensmoeder. En natuurlijk ben ik trots en blij en kijk uit naar zijn komst straks en weet ik nuchter gezien ook dat ik in mijn handen mag knijpen. Het is toch een afscheid van een wens en gedachte.....
dit gevoel heb ik precies zo... ik weet ook niet waarom, maar het idee dat ik wat mis nu ik geen dochter krijg.. En opeens zie ik overal moeders met meisjes rondlopen. En om mij heen krijgt ook iedereen een meisje, en ik zwanger van een derde knul. Waar ik ook zielsveel van ga houden, maar ik heb wel even gehuild..
Gek hè dat als je 2 knullen hebt en niet zwanger bent je eigenlijk helemaal niet bezig bent met het meisje dat je niet hebt gekregen. En als je dan weer zwanger bent al deze gevoelens ineens (weer) boven komen.
Ik wilde altijd heel graag een meisje, dus toen de eerste een jongen was moest ik wel even schakelen, zwanger van de tweede wilde ik een jongen, ik zag hoe lief en aanhankelijk de eerste naar mij was, vond ik helemaal geweldig, maar dat bleek een meisje, ondanks mijn wens moest ik echt schakelen. Zo raar.... Maar beide zo geweldig en welkom.
Ik had dit precies andersom, ik wilde een jongen, het bleek een meisje. Daarna dacht ik echt nog een meisje te krijgen en het bleek een jochie. Ik moest beide keren enorm schakelen, maar teleurgesteld nee. Ze zijn mijn alles
Ik was bij de derde “teleurgesteld” dat het geen meisje was, niet “teleurgesteld” omdat het een jongen was. Was na een weekje helemaal verdwenen en niets dan liefde bij de bevalling (en erna) 💙
Ik heb mijzelf altijd gezien als moeder van jongens. Ik ben zelf geen meisje-meisje en had ook niet geweten wat ik aanmoest met een meisje. Daarnaast had ik het sowieso leuk gevonden moesten we een jongen gehad hebben; ons beide families hebben enkel meisjes dus zou een jongen toch anders ontvangen zijn geweest. Toen we, eigenlijk voor we het wilde weten, het geslacht te weten waren gekomen, was dat wel een hele omschakeling maar een teleurstelling van korte duur. Nu met de tweede, had ik terug heel graag een jongen gehad. Ook omdat ik mijn man graag een zoon wilde schenken. Wegens omstandigheden met zijn vader, wilt hij heel erg graag een zoon. Maar, het is terug een meisje. Dit keer is de teleurstelling nog wel wat groter. Dit neemt allemaal niet weg dat wij niet ontzettend veel van onze kleine meid houden noch dat we niet van ons tweede meisje zullen houden.
Ja mijn man hahahha. Hij was heilig overtuigd dat t weer een meisje zou worden en hij is een echte meisjes vader vind hij.. dus dikke domper op het moment van aansnijden van de taart hahah.
Bij de geboorte oh zo gelukkig en hij vind het nu echt een lekkerding en hij geniet intens van hem.
Ik was niet zo zeer teleurgesteld maar ik moest even wennen / omschakelen denk ik! Ik heb de hele tijd het gevoel gehad dat we een jongetje zouden krijgen bij de 20 weken echo bleek het een meisje te zijn! Ik was ontzettend blij maar heb wel een paar dagen nodig gehad om het te beseffen
Bij mijn tweede vertelde de gynaecoloog ongevraagd (grrr) met 15 weken dat het een meisje was. Ik had in het geheel geen voorkeur, maar nu was ik onverwacht heel blij. Een zusje voor mijn dochter! Ik heb alleen broers en het leek me geweldig, een zusje. Ik was in de wolken. Met 20 weken zei de echoscopist stomverbaasd dat het overduidelijk een jongen was. Hoe kwam die gynaecoloog erbij? Ik moest echt bekomen van het nieuws en dat terwijl ik voor die 15 weken helemaal geen voorkeur had. Toen mijn zoontje was geboren voelde ik me enorm schuldig. Hoe kon ik een meisje gehad willen hebben? Ik had het liefste jongetje van de wereld gekregen!
Na 2 meiden hoopte ik stiekem op een jongentje. Bij de pret echo met 15 weken was het snel duidelijk, we kregen nog een dochter. In het begin was ik wel klein beetje teleurgesteld maar dat was heel snel over, diezelfde avond nog. Mijn partner was ontzettend blij. Nu is ze geboren en wat ben ik super blij met haar en haar zussen. 3 gezonde meiden, wat wil je nog meer.
Ik niet maar mijn man wel. Hij baalt er nog steeds van. Ze is nu 4. 😂😂 Niet om haar, want zij is fantastisch, maar hij had zo heel graag een broertje gewild voor zijn zoon. Hij was zelf ook de enige jongen met 3 zussen.
Toen we zwanger waren van de tweede was ik er bijna van overtuigt dat het een meisje zou zijn. We hadden al een jongen en deze zwangerschap was totaal anders en nog wat dingen. Toen we hoorden dat het weer een jongen was heb ik wel even geslikt. Puur omdat ik moest wennen en een meisje stiekem wel leuk had gevonden. Maar dat was na een dag echt wel voorbij.
Ja. Ik wikde graag bij mijn eerste een jongetje. Dat bleek een prachtig meisje te zijn. Was echt even heel teleurgesteld maar dat we na een uur weer over, toen ik in de winkel stond en al die leuke meisjeskleding zag! Daarna hebben wij nog 2 zonen en een dochter gekregen. Niks te klagen dus!
Bij.mijn vorige twee kinderen geen voorkeur en geen teleurstellingen (zoon en dochter gekregen). Dit keer moet ik eerlijk zeggen toen we voor een derde gingen hadden mijn man en ik redelijk sterke voorkeur voor een jongen. Maar toen ik steeds zekerder werd dat het een meisje zou zijn (nub theorie,kwaaltjes etc) is die voorkeur helemaal verdwenen en bij mijn man ook. We waren ook totaal niet verbaasd toen we hoorden dat we een meisje zouden krijgen, en waren en zijn uiteraard nog steeds dolblij!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (63) Verversen