Ik heb even een anonieme account aangemaakt, omdat ik een aantal bekende hier heb en ik mij er ontzettend voor schaam..
De ouders van mijn man zijn gescheiden. Beide hebben ze een nieuwe partner. Vanaf het begin vind ik het moeilijk om mensen te laten oppassen op onze dochter, maar eigenlijk gaat dit nu ze 2 jaar is heel goed. Behalve mijn schoonouders... en dan niet zo zeer mijn schoonouders, maar vooral de nieuwe vrouw van mijn schoonvader.
Mijn schoonmoeder woont ver weg dus haar laten oppassen is helaas niet zo handig. En daar gaat het nu ook niet echt om.
Mijn schoonvader is alweer ruim 10 jaar getrouwd met zijn 3de vrouw. Hij heeft met haar geen kinderen. Zij is 15 jaar jonger en had graag kinderen gewild. Helaas heeft ze in haar eerdere huwelijk een doodgeboren kindje gehad. Mijn schoonvader had al 4 kinderen uit 2 verschillende huwelijke en wilde geen kinderen meer met haar. De nieuwe vrouw van mijn schoonvader (ik noem haar even S.) heeft dus een onvervulde kinderwens.
Tijdens mijn zwangerschap is S. een keer heel emotioneel geworden tegenover mijn man. Ze wilde geen oma worden, maar ze wilde moeder worden. Dit is mij altijd heel erg bij gebleven en op een of andere reden ben ik hierdoor bang geworden dat ze mijn dochter wil inpikken ofzo. Daarbij wil ze altijd onze dochter vastpakken en knuffelen en kussen enzo terwijl zij daar vaak geen zin in heeft. Van ons hoeft onze dochter het dan ook absoluut niet. Laatst heeft ze uitgesproken jaloers te zijn op haar eigen ouders die inmiddels opa en oma zijn van het kindje van haar zusje (waar zij dus tante van is). Ze voelt zich geen oma van onze dochter. Puur theoretisch gezien is ze dat ook niet natuurlijk, maar ze benoemen wij het wel.
Ik merk alleen steeds meer dat ik het zo ook niet voel. Ik zou mijn dochter zo laten logeren bij mijn schoonvader, maar op een of andere manier voelt het bij S. niet goed voor mij. Laatst hebben ze 's avonds opgewassen en haar in bed gelegd. Dat was allemaa goed gegaan, maar toen we thuis kwamen lag onze dochter te huilen en S. Probeerde haar te troosten. Dit lukte niet. Schoonvader zat op de bank. Ik denk dat hij bewust zoveel mogelijk aan S. wil overaten, maar ik zou juist willen dat hij het deed. Maja.. dit kan ik wel vragen, ik weet toch wel dat hij dat niet doet..
Ik wil zo graag opa en oma laten oppassen, maar ik vind het zo moeilijk dat ik het steeds afhoud. Heeft iemand tips? Het ligt echt aan mijn gevoel met S. Ze is zelf geen moeder, heeft dus geen ervaring met kinderen en ze is heel jaloers op mijn moederschap. Ik weet heus wel dat ze lief voor haar zullen zijn, dat is het niet. Het voelt gewoon niet goed! Ik wil hier echt graag vanaf en onze dochter gewoon met een gerust hart bij hun brengen.
Herkenbare situatie. Mijn moeder heeft sinds een jaar of 10 een andere man. Iemand die geen kinderen heeft, ook nooit gewild en eigenlijk ook niet zo goed weet wat duidelijkheid en structuur is. Ze passen altijd samen op en mijn dochtertje noemt hem opa. Geen enkel probleem mee, maar haar alleen met hem op pad sturen vind ik te veel. Ze is laatst met hem alleen naar de stad gegaan en dat is gewoon goed gegaan, maar ze wordt dan extra verwend wat ik niet nodig vind en ook vraag ik me dan af of onze normen worden overgedragen (iets wat mijn moeder zeker doet, maar bij hem heb ik vraagtekens). Ik denk dat het ladtig blijft, maar ik probeer maar zoveel mogelijk mijn verstand op nul te zetten.
Bedankt voor je reactie! Dat is precies waar ik mee zat. Moet ik mijn verstand (gevoel) op 0 zetten of luisteren naar mijn moedergevoel. Heb besloten om in elk geval meer te investeren in de band tussen hun maar logeren voorlopig nog niet te doen!
uiteindelijk heeft s. een probleem. Als ze kinderen wil/wou moe(s)t ze een andere man zoeken. Anders moet ze aanvaarden dat nooit moeder zal zijn maar wel grootmoeder kan zijn (want de kids zullen haar zo zien). Waarom voelt het voor haar niet als haar kleinkinderen? omdat ze het niet wil voelen toch? ze heeft alles meegemaakt zoals een grootouder dat meemaakt en wordt door de kindjes vast ook zo aangesproken/behandeld. Ze zou moeten trots zijn want hoe leuk is het niet als je als JONGE (en daarbij dan ook vaak favoriete) grootmoeder nog zoveel leuke dingen kan doen met je kleinkinderen?
Mijn eigen stiefmoeder heeft een miskraam gehad, ze wou ook graag een kindje maar wist al vanaf het begin dat dat niet het geval zou zijn met mijn vader. Ze heeft zich daarbij neergelegd, probeerde ons zoveel mogelijk als haar kids te zien (wat niet 100% lukt, ze zegt ook zelf, dat kan ik niet helemaal, ik heb daarvoor een stuk van jullie leven gemist). Nu ik kinderen heb is ze 100% grootmoeder en ze is apetrots. Voor haar zijn dat niet 'de kleinkinderen van haar man' maar gewoon 'HUN' kleinkinderen en ik zou het ook niet anders willen
Dank je! Een heel goed punt. Het is haar probleem, dat kan ik niet voor haar oplossen. Ik ga er gewoon alles aan doen dat ze een betere band krijgen, maar logeerpartijtjes blijven voorlopig nog even uit...
Mijn oma was de stiefmoeder van mijn moeder (niet door scheiding maar overlijden). Mijn moeder had een zeer moeizame band met haar stiefmoeder, die zelf ook geen kinderen had (geen idee of ze dit wel had gewild, daar werd in die tijd niet over gesproken). Mijn moeder heeft destijds besloten dat wij (haar kinderen) pas bij opa en oma zouden logeren (of zonder ouders zouden zijn) zodra we zelf aangaven dat we dat wilden. Voor mij kwam dat rond een jaar of 6, voor mijn broer en zusje is dat nooit gekomen. Ondanks alle verhalen en het begrip voor mijn moeder, hield ik met heel mijn hart van mijn oma. Ook gedroeg ze zich soms vreemd (onervaren met kinderen en ze was manisch depressief), maar dan kon ik als kind al denken: ach, zo is oma nu eenmaal. Overigens doen ook biologische oma's soms dingen die een kind niet leuk vindt. Ik ben mijn moeder dankbaar dat ze mij die band met oma heeft gegund! Zij was echt mijn oma, ondanks het ontbreken van de bloedband. We deden heel veel samen en ik heb er enorm veel gelogeerd. Nooit heb ik haar als vervangend moeder gezien, die angst proef ik een beetje in jouw verhaal. Elk verhaal is anders, ik snap je zorgen. Zelf heb ik ook veel moeite met het uit handen geven van de zorg van mijn kinderen, aan wie dan ook, maar vooral aan schoonmoeder en tante die naar mijn idee te claimend gedrag vertonen. Je kindje is pas twee, het idee van mijn moeder om te wachten tot wij het zelf konden aangeven vind ik goed. Tot die tijd kun je je dochter dan gewoon onder jouw begeleiding een band met opa en oma laten opbouwen.
Bedankt voor je reactie! Ik heb inderdaad zelf ook eerder bedacht om te wachten tot ze het zelf kan aangeven, maar ging nu toch twijfelen. Ik vind dit een hele goede manier! Als ze het zelf wil, mag het. Of het moet eerder voor mij goed voelen..
Ook wij laten de kinderen dit zelf aangeven wanneer ze willen en naar wie. Zelf heb ik ook moeite met mijn kinderen ergens anders laten en doe het alleen ergens waar het heel goed voelt! Als ze zelf gaan vragen ergens anders heen te mogen zal ik dat doen. Dan kunnen ze namelijk ook goed aangeven wat ze wel en niet fijn vinden en thuis ook aangeven wat ze meegemaakt hebben.
Ik herken je verhaal helemaal, alleen heeft het hier niets met gescheiden ouders of iets dergelijks te maken, maar het gevoel is gewoon niet goed en daar verander je niets aan. Ik heb gekozen om het zo te laten. Mijn zoon mag alleen naar mijn schoonvader en schoonzusje als mijn man erbij is, en anders niet. Dat dit dan niet door iedereen leuk gevonden wordt zij dan maar zo. Mijn gevoel is er gewoon niet goed bij, en zij hebben net als S. in jouw verhaal, geen idee hoe ze hem moeten aanvoelen en dringen op. Dus voor mij een no-go.
In jouw geval zou ik er gewoon voor kiezen hen nog niet te laten oppassen, maar pas wanneer jullie dochter goed kan uitleggen wat ze wil en niet wil. En ze zichzelf goed verstaanbaar kan maken. Als ze dat kan, zou je eens langzaam kunnen bekijken hoe het dan gaat. Stel ze kan goed praten, en S. is dan weer opdringerig ergens mee, hoe reageert je dochter dan? En hoe reageert S. daarop? Als je ziet dat S. dan op dat gebied niet meer verder aandringt omdat je dochter goed kan aangeven dat ze iets echt niet wil en daar dan ook naar geluisterd wordt, dan kun je dat stuk al loslaten. In jouw geval is dat nu nog te vroeg.
Zo ga ik het zelf ook aanpakken. Nu mag mijn zoon van mij nog niet zonder mij of mijn man daar zijn. Als hij later ouder is en zelf kan zeggen wat hij wil, en ook bij thuiskomst kan vertellen hoe hij het gehad heeft en wat hij wel/niet leuk vond en waarom, mag hij er ook eens zijn zonder ons.
Bedankt voor je reactie! Ik ga inderdaad wachten tot ze zelf kan aangeven wat ze wil en kan vertellen hoe het was. Of het moet voor mij al eerder goed voelen!
Hier ook een (stief) oma gehad die ongewild kinderloos was. Had oudere partner en die wilde geen kinderen meer. Nu (gelukkig) niet meer in beeld. Ik moet zeggen dat zij het eerste kleinkind ook echt wel een beetje als haar kindje zag. Dit ging voor mijn gevoel ook wel eens te ver. Maar zag dit vooral later pas. Als je gevoel niet goed is zou ik ook de boot afhouden. Deze oma had wel meer psychische problemen, dus het lag sowieso denk ik wel lastiger/moeilijker. Wanneer het claimgedrag wordt zou ik echt meer afstand nemen. Sowieso gaat de één wat intenser om met zijn kleinkind dan de ander. Maar ik denk dat je het van niet ouders minder goed kan hebben. Ik denk dat veel moeders dit al met hun schoonouders hebben :-) Dat iemand zelf geen moeder is, vind ik niet echt een argument. Hoeveel jongere oppassers, kinderleidsters, juffen hebben zelf geen kind. Hoe je van je gevoel afkomt lijkt mij lastig. Misschien inderdaad een paar keer met z'n drieën een uitje doen?
Fijn om te lezen dat je het herkent! Ik denk dat het ook idd om de angst van het claimen gaat als ik er beter over nadenk. Mijn man zijn zusjes hebben ook weleens opgepast en hebben ook geen kinderen. Bij hun voelt het wel gewoon goed voor mij.
Mijn stiefvader is 10 jaar jonger dan mijn moeder. Heeft zelf geen kinderen, maar heeft ons 'geadopteerd' als zijn kinderen. Komen altijd leuke opmerkingen van als ik met hem op pad ben. Hij heeft er voor gekozen zelf geen kinderen te krijgen, maar is superblij met ons. Hij heeft dus ook geen flauw idee hoe hij kinderen moet opvoeden. Nu is mijn dochter 11 maanden oud, maar zij is gek op hem. Ik denk dat dit ook komt, doordat hij bij tijden nog een klein kind is. In het begin was ik ook wat voorzichtig met haar bij hem. Maar nadat ik meerdere keren heb bekeken hoe die twee samen aan het spelen en klieren waren, vond ik het wel prima. Ik zou, als ik jou was, eerst een aantal keren op bezoek gaan. S samen met je meisje een boekje lezen/puzzel maken/tekenen/kleuren of wat ook. Of samen een dagje weg. Dat jij kan zien hoe ze samen zijn. En dan langzaamaan naar het 'oppassen' over gaan.
Op bezoek gaan doen we natuurlijk regelmatig. Hierbij merk ik ook dat ze totaal niet aanvoelt wat mijn dochter wel en niet leuk vindt. S. Wil bijvoorbeeld een boekje lezen met mijn dochter, maar dochter heeft daar geen zin in. Dan gaat ze aandringen. Zo erg dat mijn dochter haar al 2x heeft geslagen (1x dus letterlijk met een kartonboekje) en mijn dochter is echt niet agressief ofzo.
sommige mensen hebben dat gewoon..... Ik merk dat ook wel bij sommige mensen en me dochter. Ook zelfs mensen die zelf kinderen hebben gehad. Me dochter is al 4,5 en praat duidelijk heeft een grote woordeschat. Daar kan het dus ook niet aan liggen. Sommige mensen zijn gewoon blind en doof ofzo..... Of niet flexibel genoeg ofzo, dat ze zelf niet goed van idee kunnen veranderen.
Ja en ik denk dat het ook echt onwetendheid is bij haar. Ze heeft gewoon geen idee. Mijn dochter begint nu ook aardig te praten en ik moet zeggen dat het daardoor wel beter gaat. Dochter bepaalt wat er gebeurt. Laatst waren we in de speeltuin en dochter bepaalde dat oma op de wip moest. Dat deed ze braaf Haha... Ik moest het alleen nog wel vertalen, want peutertaal verstaat ze ook al niet echt...
Nou ik zou het niet doen...maar ik ben overdreven daarin. Mn zoon is 5 en gaat nu voor het eerst bij mn moeder logeren. Ik heb gescheiden ouders en ik vertrouw de nieuwe partners wel maar heb gewoon een hekel aan mn kind uit handen geven.
Dat heb ik sowieso ook! Maja bij mijn eigen ouders doe ik het wel (ook alleen als het echt nodig is). Hun zijn ook opa en oma, daarom wil ik het wel graag.
Als t niet goed voelt, niet doen. De gevoelens van een ander zijn het probleem van een ander. Natuurlijk kan je je er wat van aantrekken en iemand helpen of het naar de zin maken, maar niet ten koste van je eigen gevoel. Je vindt het niet fijn. Klaar. Ik zou er niet over gaan praten. Dan Krijg je drama. Gewoon oppassen afhouden. Of met jezelf afspreken hooguit een uurtje af en toe. Jullie zien ze toch gewoon regelmatig.
Bedankt voor je reactie! Erover praten zie ik idd ook niet zo zitten. Wil het niet nog groter maken. Hou het al 2 jaar af ivm mijn eigen gevoel en vind het nu toch eigenlijk wel tijd worden om het wat meer los te laten. Niet zozeer voor haar, maar ook voor mijn man. Hij vindt het heel erg dat zijn vader dus ook nooit kan oppassen. Maar misschien idd niet van mezelf meteen een logeerpartij ofzo verwachten.
Wel lief van je. Ik snap je man ook. Mijn ouders zijn ook gescheiden. Mijn vader en zijn vrouw zijn lief en ik zou ze wel vertrouwen, maar die willen niet echt opa en oma zijn op die manier. Hebben thuis ook nog twee tieners en vinden die fase nog niet interessant. Wat ik heel jammer vindt, want mijn vader mist veel van zijn kleinkinderen. We zien ze maar weinig helaas, ze zijn te druk met hun eigen leven en dat van hun kinderen. Maar goed ik begrijp de wens van je man dus goed. Het is fijn als je ouders een band kunnen opbouwen met hun kleinkinderen. Je kan het ook anders oppakken; laat haar een keertje een uurtje bij ze als jullie bij ze op bezoek zijn om even lekker wat voor jezelf te doen in de buurt. Winkelen, lunchen, zoiets. Als er iets is, ben je vlakbij. En je dochter lijkt me dan ook oud genoeg om aan te geven of het leuk was of niet! Soms kunnen mensen verkeerd inschatten dat kinderen a)alles horen en b)echt een eigen mening hebben. Zeker als ze zelf geen kinderen hebben. Vertel je schoonstief gewoon een keer in een luchtig gesprek dat je dochter heel goed weet wat ze wil en dat ook goed kan aangeven en lach er even om met een leuk voorbeeld. Veel succes en nogmaals, ga niet over je grens hoor. Je allereerste en belangrijkste taak is dat jij haar beschermt.
Ik herken sommige punten in je verhaal. Bij mijn eigen familie. Ik denk dat open en eerlijk erover praten altijd de beste manier is. Het is geen makkelijke situatie. Sterkte.
Mijn man heeft het nooit gepusht gelukkig. Hij ziet de link tussen dat onze dochter niet gek op haar is en oppassen niet. Ook herkent hij mijn angsten niet. Natuurlijk vindt hij het niet leuk dat zijn vader dus niet kan oppassen. Zou het dus ook voor een groot deel voor hem doen. Hij heeft in de afgelopen 2 jaar de keuze altijd bij mij gelaten, maar wel laten merken dat hij ook graag wil dat zijn ouders oppassen.
We hebben het er een tijd geleden al een keer over gehad met ze. Toen werd het alleen heel erg afgeschoven op dat ik niet goed in mijn vel zat in het begin (ptss) en dat ik moeite heb met Noa loslaten. Dat is ook zo, maar bij anderen lukt het me nu wel en bij hun blijft het moeilijk. Ook heeft mijn man toen aangegeven dat het makkelijker is los te laten bij een eigen ouder en dat onze dochter het opdringerige van S. niet prettig vindt.
S. Was hier wat emotioneel onder, maar ik denk dat ze het ondanks de goede uitleg van mijn man toch niet helemaal begreep. Ze bleef zeggen dat ze zich geen oma voelt en jaloers is op haar eigen moeder die oma is van haar nichtje (kindje van haar zusje).
Het is inderdaad heel lastig. Het blijft natuurlijk wel feit dat het wel de ouders van je vriend zijn. Ik denk dat hoe moeilijk je het ook vind het misschien wel mogelijk zou zijn om het oppassen korter te laten duren? Zodat zij zich toch betrokken voelt en een betere band kan opbouwen. Zij weet natuurlijk ook niet alles mbt verzorgen zoals jij dit weet. Probeer je ook in haar te verplaatsen hoe moeilijk dit ook is, zij heeft inderdaad een onvervulde kinderwens maar heeft wel al die "liefde" over. Ik heb zelf nog geen kinderen maar ik denk dat papa en mama altijd het allerbeste kunnen troosten ipv een opa of oma. Misschien toch nog een kans geven maar dan in een later moment,.. met jou angsten is het ook niet handig. Ben je daar al eens open over geweest? Dat je het lastig vind mbt angsten? Blijft lastig.
Dat is ook precies de reden dat ik het zo graag wil het gaat wel om de vader en vrouw van vader van mijn man. Ik wil het zo graag anders zien!
Op deze manier heb ik de gevoelens niet met haar besproken, dat is denk ik te kwetsend. Mijn man heeft wel aangegeven dat ik veel moeite heb met dochter loslaten o.a. Ivm ptss door bevalling (dat is ook zo). Dit gaat nu alleen erg goed bij anderen en daarom wil ik het ook zo graag bij hun. Er zit me alleen nog zoveel meer dwars. Mijn man heeft ook aangegeven dat het extra moeilijk is bij S. Omdat ze geen eigen ouder is en dat bijvoorbeeld aan zijn vader het makkelijker is. Of ze dit echt begreep weet ik niet. Ze gaf toen vooral aan zo jaloers te zijn op haar eigen ouders die opa en oma zijn van kindje van haar zusje.
Ik zou als eerst eens een rustig en goed gesprek met haar voeren. Niet om met vingers te wijzen maar om jou gevoel te uit en zij de haren. Ik kan me heel goed voorstellen dat zij een intense verdriet ervaard. Probeer de band met jouw dochter en haar te versterken. misschien eens met zijn 3e iets gaan doen zodat jouw dochter ook ziet dat het goed is. Ik denk dat die vrouw gewoon heel inzeker is en zich misschien ook wel een buitenstaander voelt.
Bedankt voor je reactie! Dat gesprek is er dus al geweest (zie mijn reactie hierboven op westland89). Met zijn 3en iets gaan doen is wel een goed idee! Ze is zeker heel onzeker intens verdrietig om de situatie. En dat vind ik verschrikkelijk voor haar. Mijn dochter en ik kunnen daar alleen niets aan doen. Ik wil absoluut niet dat ze mijn dochter als vervanging voor haar eigen kind dat ze altijd gewenst heeft gaat zien. Dat is denk ik ook een grote angst van mij.
Ja we zien ze idd sowieso regelmatig en toen ze een keer hebben opgepassen waren ze bij ons thuis. Dat misschien idd nog maar even aanhouden en niet meteen grote stappen van mezelf verwachten. Dank je voor je reactie!
Ik denk dat je dochter ook jou twijfel voelt. Misschien eerst kleinere stapjes proberen? Gewoon op bezoek, en dan dochter met oma een boekje lezen of een puzzel maken ofzo? Dat ze wat meer aan elkaar wennen? Dan zal ze zich ook wat meer oma gaan voelen em jouw dochter haar meer zo gaam zien. En als de band dan beter is een keertje samen met opa en oma naar de kinderboerderij bijv. In elk geval leuke dingen doen samen. En dan pas het "standaard " oppassen waar toch ook meer opvoeden etc bij komt kijken. Dat zou ik proberen
Dat zou heel goed kunnen dat ze dat aanvoelt. Op bezoek gaan doen we idd al. S. Weet alleen nooit zo goed wat ze met onze dochter moet doen. Dan zeggen we bijvoorbeeld boekje lezen en dan heeft dochter er geen zin in en blijft ze aandringen (ook als wij zeggen laat dr maar ze heeft geen zin). Zo erg dat dochter S. een keer met een kartonboekje heeft geslagen. Ze is verder totaal niet agressief! Kinderboerderij is wel een goed idee! Heb toevallig net samen met dochter abonnement op de dierentuin hier vlakbij, kan haar een keer meevragen! Goed idee om het toch op die manier wat meer op te bouwen ipv meteen voor oppassen te gaan.
Bekijk het zo, ze doet haar best, hoe lomp dit ook is... Mijn zoon staat te trappelen met een boek naast mijn schoonmoeder maar die heeft nooit zin om iets te ondernemen met hem. Maar met rustig opbouwen kunnen zij aan elkaar wennen en jij er ool vertrouwen in krijgen. Succes!!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (34) Verversen