Onze eerste dochter is na een zwangerschap van bijna 34 weken zonder een aanwijsbare reden geboren. Dit maakt dat wij onwijs twijfelen of we voor een tweede kindje durven te gaan. De feiten zijn dat de kans groter is dat het weer een vroeggeboorte zal worden. We weten nog niet eens wat de gevolgen zijn van deze vroeggeboorte behalve dat ze slechte ogen heeft en achterloopt in haar grove motoriek. Eventuele andere gevolgen zullen de komende jaren aan het licht komen. Wat nou als dit kindje al met 30 weken geboren wordt, of nog eerder. Wat als het daardoor zorgbehoevend zal zijn? Willen we dat onze dochter aandoen?
Naast deze twijfel heb ik soms ook wel eens het idee compleet te zijn. We krijgen langzamerhand weer wat vrijheid terug. Nog even en dan is haar middagslaap eraf en zijn we overdag niet meer zo gebonden aan een ritme. Kunnen we makkelijker een dag weg. Willen we wel weer voor de komende jaren terug in dat ritme, slechte nachten, meer thuis dan ergens anders zijn.
Maar als ik er aan denk dat mijn dochter alleen zal blijven, zonder broertje of zusje. Dan maakt me dat heel verdrietig. Als ik 20 jaar verder denk, dan zie ik met kerst een tafel voor me, waar 2 kinderen met eventuele partners aan zitten. Het is een toekomstbeeld dat me gelukkig maakt. Maar met een broertje of zusje kan ik haar een vriendje geven, maar ook een eventuele vijand. Ik vind het lastig, doen we er goed aan om voor een tweede kindje te gaan of is het goed zoals het is? Dilemma.. Hoe wisten jullie of je nog een kindje wilden?
Mijn 1e is exact 1 jaar jonger dan jouw kindje en wij zijn ook net voor een 2e gegaan. Gisteren positief getest. En je wilt niet weten wat voor een zwangerschap ik heb meegemaakt.. Alle complicaties dat je kunt bedenken (diabetes met insuline, dreigende vroeggeboorte met een open baarmoederhals, leverfunctiestoornissen, etc etc. ) heb ik gehad met een lange ziekenhuisopname vanaf 28 weken tot gevolg. En dan die corona tijden die toen ik 14 weken zwanger was bij kwam kijken met alle stress van dien. Daarna ook nog is een horror bevalling gehad! Eerlijk gezegd twijfelde ik ook lang gezien ik zelf lang in een postnatale depressie zat.. Maar mijn dochter is alleen en wil graag een broertje of zusje voor haar.. Dat heeft mij overtuigd om voor een 2e te gaan terwijl mijn man allang al een 2e wou! Elke zwangerschap is anders, ga er gewoon voor want voorbereid zijn op het ergste zoals ik nu ben is totaal anders dan onverwachts complicaties krijgen.. Het kan bij mij niet slechter als toen..
Wat logisch dat je niet goed weet wat te doen en wat naar voor je dat je het gevoel hebt in een spagaat te zitten. Niemand kan die keuze voor jullie maken. Wel wil ik dit zeggen: Jarenlang had ik allerlei aannames en vooroordelen over een gezin met maar één kind. Ik heb nog geen kinderen maar merk grappig genoeg dat mijn perspectief hierop wel flink verandert is. Mede door mijn werk in de zorg, maar ook omdat meerdere mensen in mijn omgeving een kindje hebben gekregen waar alles niet soepel is verlopen. Die met veel liefde en aandacht hun ene kindje opvoeden en waar die gezinssamenstelling prima werkt en ze er voor kiezen om het bij die ene te houden. Enigst kinderen hoeven niet persee de liefde van een broer/zus tekort te komen. En meerdere kinderen in een gezin betekent lang niet altijd dat kerstmissen gezellig samen zijn of dat mantelzorgtaken later verdeeld zouden worden. Goede vriendschappen en een kennissenkring is naar mijn idee net zoveel waard en kan deze rol ook vervullen. Broers/zussen kunnen ook veel strijd hebben onderling, ze kunnen een goede band hebben maar er kan er eentje naar het buitenland verhuizen (of gewoon de andere kant van het land), waardoor de verhouding toch verandert, etc. Laat je dus vooral niet lijden door een maatschappelijk ideaal plaatje, maar vooral door je eigen gevoel, wat je ook kiest.
Mijn ex is enige kind en ik heb zelf meerder broers en zussen. Ik wist zeker ik wil meer dan 1 kind. Voor mijzelf maar ook voor mijn kind. We hebben samen nu 3 kids. 2 was ook goed geweest maar de 3e wilde er zelf denk ik komen. Ik weet nog steeds niet of ik compleet ben. Maar ik ben nu single en wil geen kind alleen. Maar ik twijfel ook enorm of ik een baby nog wel aan kan. Ik maak niet slapende huilbabys. Mijn jongste is 2,5 en word nog elke nacht meerdere keren wakker. Ik heb opgeteld al 8 jaar gebroken nachten en dat breekt me wel enorm op.
Ik ben van mijn eerste ook onverwachts na 34 weken bevallen. Kreeg ineens vanuit het niets weeën en er is nooit een verklaring voor gevonden. Tijdens 2e zwangerschap was ik ook wel bang dat het weer te vroeg zou komen of misschien nog wel veel vroeger als de vorige keer. Dit was niet het geval, de bevalling is toen ingeleid met 38 weken ivm bloeddruk. Wij hebben verder nooit getwijfeld over een 2e kindje, dat gevoel en die wens was er gewoon eigenlijk vrij snel nadat de 1e geboren was.
lieve Noelle, wat jullie ook kiezen en er ook gebeurt, ik wens jullie alle geluk toe. er zit een risico aan alles, dus het is heel moeilijk. heel veel sterkte!
Ik ben enigskind. Ik heb vroeger nooit broertjes of zussen gemist . Op vakantie ging soms een vriendinnetje mee . Nu ik ouder ben vind ik het wel jammer dat ik de mantelzorg taken niet kan verdelen . Man is ook enigskind dus van beide kanten alle taken die erbij komen .
Mijn oudste is ook te vroeg geboren zonder oorzaak met 32.5 weken. Ik vond de 2e zwangerschap heel spannend en soms mentaal ook wel pittig en heb ook extra controles gehad bij zowel het ziekenhuis als bij de verloskundige. Ik vond het fijn om ook nog deels bij de verloskundige te lopen en had shared care. Ik kreeg extra baarmoederhals controles en Utrogestan capsules. Mijn 2e kindje is met 36.6 weken geboren uiteindelijk en 2 weken geleden ben ik met precies 37 weken bevallen van ons derde kindje, waar ik dezelfde controles heb gehad als bij de 2e.
Als je heel erg twijfelt kan je een gesprek aanvragen bij de verloskundige of het ziekenhuis en je zorgen bespreken. Succes met je keuze.
Ik heb zelf nooit getwijfeld, ook al was mijn eerste zwangerschap zwaar met bekkenklachten en zwangerschapsdiabetes. Zoontje kwam ook al met 36/6. Ik vond het krijgen van een broertje of zusje te belangrijk. Ik zie een broertje of zusje ook zeker niet als een vriendje. Een broertje of zusje is zoveel meer dan dat. Of ze later door een deur kunnen is altijd afwachten. Het zou voor mij geen reden zijn om geen tweede kind meer te krijgen. Anderhalf jaar later was ik weer zwanger. Weer zwangerschapsdiabetes en een inleiding met 38 weken en als blijvertje diabetes II. Toch heb ik echt geen spijt maar het hield na twee kinderen echt wel op.
Het is aan jou en je partner om te beslissen of je wel of niet voor een tweede kindje gaat. Je zou met je gynaecoloog kunnen praten over de risico's van een volgende zwangerschap. Ik zou vooral beslissen op basis van deskundige informatie en niet op basis van meningen op een forum.
Ik ben enigskind. Ik heb vroeger nooit broertjes of zussen gemist . Op vakantie ging soms een vriendinnetje mee . Nu ik ouder ben vind ik het wel jammer dat ik de mantelzorg taken niet kan verdelen . Man is ook enigskind dus van beide kanten alle taken die erbij komen .
Is het een idee eens met de gynaecoloog te gaan praten over herhaalkansen en wat er gedaan kan worden om de kans op herhaling te verkleinen? Het zou zo zonde zijn als de wens er wel sterk is, maar je vanwege de angst niet durft.
Onze oudste is na een zwangerschap vol issues randprematuur geboren, zonder duidelijke reden met long problemen en een traumatische bevalling (lichamelijk letsel aan over gehouden) waar m'n man en ik beide therapie voor hebben gehad. Het eerste jaar heb ik geroepen NOOIT, NOOIT MEER. Daarna nam de kriebel en wens toch de overhand. M'n tweede is a terme geboren na een probleemloze zwangerschap en een fijne bevalling. Zo kon net dus ook. Ik heb geen extra controles gehad, omdat m'n oudste "maar" randprematuur was. Wel preventief begeleid door een psycholoog tijdens de zwangerschap om m'n hoofd koel te houden. Ik was extreem bang voor herhaling van en dat heeft me echt geholpen. Dus dat kan ik je iig aanraden.
M'n oudste is nu 3,5 en heeft overigens niet echt iets overgehouden aan z'n geboorte behalve dat hij wat trager groeit en weinig aan komt. Daarnaast heeft hij onverklaarbare angsten waar we nu mee bezig zijn met een coach, maar dat is natuurlijk niet te bewijzen dat dat door z'n vroeggeboorte komt.
1 zwangerschap gepland met mijn man. Met 24 weken opgenomen in het ziekenhuis ivm dreigende vroeggeboorte. Weeenremmers gekregen en longrijpers voor de baby. Het was echt een nachtmerrie! Ik was verplaatst van het ene ziekenhuis naar de andere per ambulance. Ik heb die nacht geslapen op de verloskamers. Een heleboel artsen kwamen onderzoeken waarom er een vroeggeboorte dreigde. Mijn baarmoederhals was bijna versteken! Gelukkig ben ik die nacht niet bevallen.! Ik heb wel 3 weken plat gelegen in het ziekenhuis! Ik mocht alleen uit bed om naar de wc te gaan en douchen mocht alleen zittend! Na die 3 weken mocht ik naar huis maar ik moest wel nog weeen remmende tabletten slikken! Thuis moest ik verplicht bedrust nemen! Ik mocht dus ook thuis alleen maar naar de wc lopen, geen trappen op en af lopen en ook weer zittend douchen! Bij elke pijn die ik voelde dacht ik “oh nee ik ga nu bevallen” elke dag telde voor ons kindje! Elke week opnieuw een mijlpaal! Het was zo zwaar voor mij. Uiteindelijk is mijn zoon heel gezond geboren met 35 weken! Maar ik had er een trauma aan overgehouden! Ik heb daar ook EMDR therapie voor gehad! Ik durfde ook echt niet nog een keer zwanger te raken! Daarbij voelde ik me zo ook compleet als gezin! Helaas liep ons huwelijk niet meer goed en zijn wie toen onze zoon 3 jaar was gaan scheiden. 3 jaar later werd ik opnieuw verliefd! 2 maanden later bleek ik door de pil heen zwanger te zijn geraakt! Ik schrok enorm! Heel veel twijfels gehad over wel of niet houden! Ik heb toen besloten het kindje te houden. Al gauw werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog! Mijn baarmoederhals bleek inderdaad weer aan de korte kant! Maar net niet kort genoeg voor een cerclage (een bandje om de boel dicht te houden). Ik kreeg wel utrogestan! Een vaginale pil die de boel rustig zou moeten houden. Vanaf 16 weken tot 36 weken moest ik die elke avond inbrengen! Ik heb tijdens deze zwangerschap onwijs genoten! Ondanks dat de relatie kapot ging en ik wist dat ik er zelfs alleen voor kwam te staan! Met 37 weken ben ik bevallen van een 2e kern gezonde zoon! Geen moment spijt gehad van mijn beslissingen! Wij zijn nu helemaal compleet! Mijn kinderen hebben er niks aan overgehouden dat ze vroeger ter wereld zijn gekomen.
Als je twijfels hebt zou ik misschien nog even wachten maar ik wou helemaal niet nog een kind en toen ik eenmaal zwanger bleek te zijn en ik van de schrik was bekomen wist ik dat ik dit kindje dol graag wilde hebben!
Zelfde situatie alleen dan een extreme prematuur (27+2) en nog een aantal andere persoonlijke omstandigheden. Wij houden het bij onze zoon en dat vinden wij absoluut niet zielig! Heb je vragen? stel ze gerust.
Wat betreft een mogelijke herhaling omtrent vroeggeboorte vind ik sommige reacties hier wel te makkelijk. 'Je weet het niet en het kan zomaar niet gebeuren', uhh ja. Toch is de kans bij een tweede groter als er bij de eerste een spontane vroeggeboorte is geweest. Dat je onder controle komt te staan, eventueel medicatie krijgt of een operatie om de boel zo lang mogelijk dicht te houden geeft nog steeds geen garantie. De angst op herhaling met alle mogelijke gevolgen van dien zijn dan ook echt wel op zijn plaatst.
Denk dat je er met zoveel twijfel niet klaar voor bent. En moet je nu al die keuze maken? Betreft de vroeg geboorte kunnen ze gelukkig preventief heel veel, maar helemaal voorkomen kunnen ze het niet natuurlijk. Snap dus ook echt wel dat dat een zorg is want zeg nou eerlijk....een gezond kindje is uiteindelijk het fijnst voor je kindje en jullie zelf. Het inleveren op vrijheid zul je idd wel weer hebben, maar goed als je er over uit bent hoeft dat geen issue te zijn.
Hier had ik twijfel over een 3e kindje...of naja mijn 3e kindje. Ik heb al 2 kinderen uit een eerdere relatie en mn partner heeft nog geen kinderen....of naja had 😜 3 jaar geleden was hij toe aan een kindje samen. Ik twijfelde en wilde dit pas als ik dit zelf ook wilde. Puur zelf. Dus niet omdat hij het wilde of omdat het leuk is om met je nieuwe partner ook een kindje te krijgen. Dit duurde uiteindelijk 2 jaar voor ik er ook klaar voor was en dat was prima. Zo had ik alle tijd om er over na te denken en zijn we er pas voor gegaan toen we er beide volledig achter stonden.
Kortom...geef jezelf gewoon tijd. En dan zie je wel wat de uitkomst gaat zijn. Jullie hebben tenslotte nu al een mooi gezin...wil je die nog uitbreiden en mag dit jullie gegeven zijn dan kan dit ook over 2 jaar nog wel.
Ps...ik zei wel tegen mn partner....oké we gaan er voor maar wel maar 1 kindje! 3 is zat! Inmiddels ligt mijn tweeling van 4 weken nu naast me in hun bedje 😜
Zegt niks dat volgende ook eerder komt.Ik ken verschillende van dichtbij die weleens een vroeggeboorte had en bij de andere dan weer 1,5 week overtijd ging.
Voor de vroeggeboorte ga je heel strak in de gaten gehouden geworden. Onze zoons zijn geboren met 20+5 en 20+6. Oorzaak: dikke, vette pech. We hebben inmiddels een dochter. Zij is geboren met 39+3. Ben nu 38+1 zwanger van de 4e. We zijn/worden telkens goed gecontroleerd.
Verder moet je voor een kind gaan voor jezelf. Niet omdat je kind dan een broertje of zusje krijgt.
We wisten dat we nog een (laatste) kindje wilden toen de wens groter was dan de angst
Ik wist al vrij snel na de eerste dat ik een tweede wilde.. hoe ik dat wist kan ik niet uitleggen, ik voelde het gewoon. Betreft je angst voor vroeggeboorte.. zelf ben ik al met 28 weken geboren, bijna 32 jaar geleden. (Ik heb daar overheen nog bacteriële hersenvliesontsteking gehad met mijn 1 jaar. ) Aan dit alles heb ik niets over gehouden. Weet dat het ook kan zonder eventuele gevolgen.. praat met je professionals over je angsten en zorgen. Alleen jij en je partner kunnen beslissen of jullie het nog een keer aandurven. Volg wat je hart je zegt...
Het was bij ons echt de wens. Nu zwanger van de derde en het voelt hierna klaar. Ik ken overigens ook een stel waarbij de eerste met 27 weken kwam en de tweede met 37 weken. Angst is een slechte raadgever.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (21) Verversen