Hoi dames, Ik heb al vaker gepost en eigenlijk doe ik dat alleen als mij iets dwars zit en ik het kwijt wil. Dus als je mijn vorige blogs en vragen terug kijkt wil ik niet dat je het idee krijgt dat het allemaal zo slecht is in mijn leven. Absoluut niet! Wel vraag ik mij af wanneer het tijd is om weg te gaan bij een partner en een relatie gewoon niet 'werkt'. Er is geen sprake van heftige situaties zoals huiselijk geweld of vreemdgaan. Op de momenten dat ik een discussie heb met mijn man dan is zijn reactie heftig. Hij is van negeren naar de basis beleefdheden (goedemorgen, goedenavond) gegaan en bespreekt noodzakelijke dingen over de kinderen als dat nodig is. Het gaat mij meer om hoe de gesprekken worden gevoerd en mijn gevoel erbij. Als het goed gaat dan gaat het goed en dan kunnen we het echt leuk hebben samen, maar ik moet zo vaak op mijn tong bijten en als ik een keer naar hem uitval dan begint het probleem. Ik merk dat ik steeds meer afstand neem en dit soort dingen mij steeds minder doen. Wat mij tegen houdt om bij hem weg te gaan is toch echt dat ik van hem hou en de angst om er alleen voor te staan met de kinderen, het huishouden (de klusjes, auto onderhouden ed) en financieel (mijn grootste angst factor). Wanneer is 'houden van je partner' niet meer genoeg om een relatie in stand te houden? Afgelopen vrijdag was het weer raak (ik had hem ergens op aangesproken en dat viel niet in goede aarde). Ik ging de dingen na werk doen die we eigenlijk samen zouden doen. Blijkbaar had ik niet duidelijk genoeg gecommuniceerd wanneer ik thuis zou komen (ik snap het nog steeds niet helemaal, maar dat is een ander verhaal). Het gaat niet om controle, want dat is geen issue tussen ons. Ik kreeg voor mij gevoel geen ruimte om te reageren op wat er tegen mij werd gezegd. Ik heb aangegeven dat ik weg zou lopen van het gesprek als ik niet de ruimte kreeg om te praten (ik accepteer geen eenrichtingsverkeer). Dit kreeg ik niet voor mijn gevoel en ik ben ontettend boos geworden en ik heb de auto gepakt en ben een rondje gaan rijden. Dit is overigens een probleem die ik al vaker heb aangekaart, dat ik niet de ruimte krijg om te reageren. De rest van het weekend was er een koufront tussen ons. Nu heeft hij de laatste 2 weken een health scare wat hem bang maakt. Begrijpelijk ook. Hij moet daarvoor testen doen die hij ook al twee weken uitstelt uit angst voor het resultaat denk ik. Ik ben er continu voor hem geweest om hem ook zover te krijgen die testen te gaan doen, maar op zaterdag en gisteren heb ik niet uit mijzelf gevraagd hoe het met hem gaat. Dit heeft hem gekwetst, omdat hij vind dat ik naar zijn gezondheid had moeten vragen ondanks het feit dat we niet 'on speaking terms' waren. Hij heeft daar een punt, dat had ik kunnen doen. Ik ben dan vervolgens een slechte en onattente echtgenote. Ik krijg dan flashbacks naar de keren dat ik hem nodig had en hij er niet voor mij was. Mijn fout is geweest dat ik destijds niets heb gezegd om conflict te voorkomen. Dit was een voorbeeld, maar ik merk steeds meer dat ik gewoon moe ben en het zat ben om met zijn grillen om te gaan. Zelf heb ik ook een sterk karakter, iets wat ik vaak probeer in te houden en wanneer het eruit komt (als ik een keer naar hem snauw, gefrustreerd reageer of voor mijzelf op kom) dan gaat het fout. Hij heeft een keer aangegeven dat hij bereid zou zijn om naar relatietherapie te gaan, maar ik vraag mij inmiddels af of dit zal helpen met zijn karakter. Ik weet ook niet eens of ik relatietherapie op dit punt in de relatie nog zie zitten. We zijn nu ruim 11 jaar samen en dat wil ik niet zomaar opgeven, maar ik weet niet of het nog de moeite waard is om ervoor te blijven vechten.
2. Communicatiestoring: Een communicatiestoring kan een cruciaal teken zijn dat een relatie in de problemen zit. Wanneer eerlijke, open gesprekken moeilijk worden of niet meer plaatsvinden, kan dit erop duiden dat de verbinding verslechtert.
3. Herhaalde conflicten: Frequente, onopgeloste conflicten kunnen een relatie verzwakken. Wanneer ruzies of meningsverschillen een veelvoorkomend verschijnsel worden en dezelfde problemen steeds weer naar boven komen, kan dit erop wijzen dat de relatie moeilijk is. [url=https://nachrichtenmorgen.de/andre-rieu-scheidung/]ist andré rieu verheiratet[/url]
IK HEB OOK DE LOTERIJ GEWONNEN: Ik zou een gepensioneerde buschauffeur worden zonder spaargeld, de gedachte aan het leven na mijn pensionering putte me dagelijks uit, ik heb de afgelopen jaren lotto gespeeld zonder geluk. Ik ging online voor een onderzoek naar het leven na pensionering toen ik willekeurige getuigenissen zag van mensen die een spreukgieter genaamd heer Bubuza waardeerden voor het geven van de juiste LOTTO-winnende nummers, dus nam ik onmiddellijk contact op met heer Bubuza voor hulp bij het winnen van de LOTTO 6/49 JACKPOT via WhatsApp: +1 951 442 2214, hij zei dat ik alleen kan winnen met de juiste nummers die door zijn goden aan hem zullen worden onthuld na het uitspreken van een spreuk. Ik deed wat hij had opgedragen en de betovering was uitgesproken, hij gaf me de cijfers en zei dat ik zonder angst moest gaan spelen. Ik kocht het kaartje en speelde. Het was erg schokkend en verrassend toen ik ontdekte dat alle nummers die heer Bubuza me gaf overeenkwamen met alle zes winnende nummers in de trekking van 6 april. Ik werd winnaar van $ 18,7 miljoen met behulp van Lord Bubuza-nummers. Ik zal hem blijven waarderen, bedank hem via e-mail: lordbubuzamiraclework @ hotmail. com of WhatsApp: +1 951 442 2214
Bedankt voor jullie reacties. Na veel en lang praten heb ik hem over kunnen halen om in relatietherapie te gaan. Hij wilde eigenlijk niet gaan, maar toen ik voet bij stuk bleef houden gaf hij alsnog toe. Hij heeft gevraagd om een paar weken zodat hij zijn hoofd ertoe kan zetten om zich open te stellen tegenover een vreemde. Het is een grote stap voor hem. Ik geef hem deze ruimte en ondertussen ga ik stappen zetten om de therapie te plannen. Ik wil vooral voor mezelf weten dat ik alles heb gedaan wat in mijn macht ligt om de relatie te laten werken. Dit is zo'n beetje mijn laatste hoop. Of er nu geestelijke mishandeling is of niet neemt niet weg dat er iets niet goed zit. Voor de duidelijkheid, het 'daderschap' probeer ik niet bij hem neer te leggen. Waar er twee in een relatie zitten kunnen er twee fouten maken waardoor er problemen komen in een relatie. Het is wel duidelijk dat veel kenmerken van geestelijke mishandeling voorkomen in deze relatie (ongeacht of dit nu in relatie staat tot narcisme of niet). Of dit recht te trekken is is iets waar ik alleen achter kan komen met relatietherapie. Blijven de problemen bestaan dan staat mij een volgende keuze te wachten. Duidelijk is wel dat ik beter moet worden in grenzen trekken en deze behouden. Ik legde hier slechts mijn gevoelens en zorgen neer met als resultaat een gebrek aan begrip en erkenning door sommigen. Maar goed, dit is en blijft een forum en, inderdaad, het is erg moeilijk om te begrijpen en te weten en wat voor situatie een persoon zich in bevindt. We zitten natuurlijk allemaal maar achter een computer en je kan onmogelijk alle details hier weggeven.
Relatief therapie kan altijd helpen. Niet altijd om bij elkaar te komen maar wel om beter el elkaar om te leren gaan. Mijn relatie eindigde ruim 3 jaar geleden. nu ik er op terug kijk denk ik waarom ben ik niet eerder gegaan. Onze relatie zat echt niet goed en we haalde het slechtste in elkaar naar boven. Ik heb alleen spijt van 1 ding en dat is dat ik er niet eerder een punt achter heb gezet. Ik heb na het uit elkaar gaan nog lang getwijfeld. Eigenlijk wilde ik helemaal niet uit elkaar. Hij zette er ook een punt achter. Het het me ongeveer 1 jaar gekost om er over heen te komen en te herstellen. Daarna ging ik ook pas steeds meer zien hoe slecht onze relatie was. En wat ik zo graag wilde in een relatie en wat ik miste dat had ik nooit van hem gekregen. Hij zou mij nooit echt gelukkig kunnen maken. Dat werd heel duidelijk. Ben je gelukkig? Zo nee kijk hoe je er aan kan werken. Samen of alleen. Omdat we al 11 jaar bij elkaar zijn is geen goede reden om maar ongelukkig bij elkaar te blijven. Tijdelijk uit elkaar gaan om de relatie lucht te geven kan mogelijk ook een oplossing zijn. Ik had jou angst ook. Maar eerlijk het kwam allemaal goed. Sommige dingen werden zelfs beter dan toen ik nog een relatie had.
Ik lees hier eigenlijk niet per se een slechte relatie. Jullie enige probleem lijkt gewoon een verschillende communicatiestijl. Jullie praten alleen maar om te praten, om jullie eigen punt duidelijk te maken. Maar jullie lijken niet naar elkaar te luisteren en zeggen hierdoor bepaalde dingen (of de manier waarop) dat de ander triggert. Vergeet niet dat we allemaal met bagage komen, trauma's uit onze jeugd, waar we misschien zelf niet bij stil staan. In zulke gevallen zeggen we vaak dingen die een reactie uitlokt bij de ander, maar vaak de verkeerde reactie.
Ik denk dat relatietherapie jullie heel goed zou doen. Er lijkt mij niks gebroken in jullie relatie. Maar een professional die jullie op weg helpt om op dezelfde manier te communiceren en op elkaars triggers te letten kan al veel helpen
Dit klinkt voor mij herkenbaar. Ik ben 2 jaar geleden gescheiden van mijn exman met kindjes van toen 10, 8 en 6 jaar oud. Hun vader en ik waren 17 jaar samen waarvan 9 jaar getrouwd. Wij hadden ook absoluut een goede relatie maar er kwamen scheurtjes in. Wij werden in de tropenjaren erg geleefd. Mijn man hield mij klein, en uiteindelijk alles wat ik deed was nooit goed in zijn ogen. We kregen meer ruzie en relatiebemiddeling was absoluut niet wat hij nodig achtte. Totdat ik zei dat ik wou scheiden, en als ik eenmaal mijn keuze heb gemaakt, dan wist hij ook, dit is menens. Nu kon alles ineens wel, en wou hij 180 graden draaien voor mij, toen kon er wel ineens een vasectomie (dat weigerde hij steeds in onze eerdere discussies). Ik heb tot op de dag van vandaag geen spijt, ook mijn kinderen zien nu in, dit is beter. Zij zijn elke week bij hun vader, hij is tot op de dag van vandaag nog steeds erg boos en verdrietig. Hij kijkt mij dan ook nooit meer in de ogen aan, zo van "je bent het dat niet waard", erg respectloos. Het is de beste beslissing ooit. Mis ik hem, natuurlijk, als persoon, hij was mijn metgezel zo lang, maar ik mis niet de liefde die hij mij niet kon geven.
Vraag jezelf af: wil jij met hem, in deze staat, zo oud worden? Is het antwoord nee, kies voor jezelf en je kinderen. Jij kan dit, echt waar, er zijn zoveel toeslagen waar jij recht op hebt als je gescheiden bent, er is zoveel mogelijk. Die eerste stap zetten, is het meest zware.
Mijn persoonlijke visie is dat wanneer je kinderen hebt, je eigenlijk min of meer aan hen verplicht bent om alles, maar dan ook alles, gedaan te hebben voordat je besluit uit elkaar te gaan. Dit heeft zo’n ontzettende impact op hun leven. Daarbij, als je uit elkaar gaat los je de problemen in communicatie niet op. Ze worden alleen maar groter, en dat terwijl je uit elkaar bent en allerlei negatieve emoties komen kijken. Je kinderen gaan dat dragen.
Moet je altijd bij iemand blijven terwijl het niet werkt? Nee. Maar zeker weten dat het niet werkt, weet je niet, omdat er nu zoveel patronen en negativiteit is ingeslopen dat je niet meer helder kunt kijken, dus: therapie.
Niet per se om elkaar te beloven voor altijd samen te blijven. Wel om te kijken hoe je met elkaar wilt en kunt communiceren en wellicht te bekijken wat er evt nog in zit voor jullie.
Verwacht geen stabiliteit van een keuze gemaakt in instabiliteit. Zorg eerst voor stabiliteit dmv therapie en kijk dan welke keuzes jullie hebben.
Succes, het kan zo pittig zijn en je ongelukkig voelen in relatie is heel eenzaam. ❤️
Je hebt zeker een punt in wat je zegt. Ik moet het nog voorstellen op het juiste moment en afwachten wat zijn reactie zal zijn. Ik ben mij nu ook aan het verdiepen in vulnerable narcissistic abuse. Jammer genoeg zie ik zo'n 8 van de 10 gepresenteerde veel voorkomende kenmerken daarvan terug in mijn relatie. Ik weet niet zo goed wat ik daarmee aan moet op dit moment.
Besef dat als een ander jouw naast een beschrijving van een psychologisch fenomeen, ook van alles bij jou zal herkennen.... Ga alsjeblieft praten, ipv je gelijk zoeken in de psychologie... Je zit nog steeds achter jouw muur een tactiek te bedenken, ipv naar communicatie te zoeken. Door hem narcisme te verwijten, gaat het contact echt niet beter worden....helaas... Ga alsjeblieft hulp zoeken, ipv jullie nog dieper in de ellende te storten....
Ik ben mij ervan bewust dat ik niet gekwalificeerd ben om een persoon te diagnostiseren. Maar kenmerken van geestelijke mishandeling kan en mag ik wel herkennen. En als ik daarvan het overgrote deel van de gepresenteerde kenmerken herken, dan is er iets aan de hand. Een narcist zal zich niet zo snel laten diagnostiseren, want ze vinden dat ze geen hulp nodig hebben. Daardoor worden personen die hieronder hebben geleden vaak niet erkend (en ik zeg niet dat hij een narcist is, ik herken veel van de kenmerken van narcissistic abuse). Ik stort mij hiermee niet dieper in de relatieproblemen. Ik weet dat er twee kanten van een verhaal zijn. Ik probeer juist te begrijpen waarom ik voel wat ik voel.
Maar in jouw zoektocht, zie ik je telkens naar hem wijzen als de "dader", ipv te kijken naar jullie samenspel en wat jouw rol daarin is... Dat je nu over narcisme en geestelijke mishandeling begint, is echt iets anders dan wat je in eerste instantie omschreef... Zoek alsjeblieft hulp, ipv informatie van internet. Dat kan juist meer kapot maken... je geeft aan dat je niet kunt diagnosticeren, maar probeert jouw gevoel wel te verklaren doir hem als narcist te labelen... Zet de stsp en zoek hulp. Hij heeft er al mee ingestemd. Nu is het tijd voor actie, vóórdat jij alles al voor hem hebt ingevuld en bedacht...
Als je relatie scheef zit en je je niet gezien voelt, is het ook makkelijker om de ander een 'label' als narcist, egoïst oid te geven. Want zo voelt het, alsof de ander alleen met zichzelf bezig is en jou niet ziet of jouw gevoel niet belangrijk vindt. Maar dat kan door heel veel dingen komen en net zo goed andersom ook zo ervaren worden. Als je relatie niet goed is, ben je allebei eenzaam in de relatie en loop je beiden met dit soort gevoelens rond. Daarom is het goed als er iemand met jullie meekijkt. Als de ander coping skills heeft die niet bij die van jou passen, kun je precies de verkeerde dymamiek creeeren samen, maar dat betekent niet dat een van de twee het dan verkeerd doet. Je doet het samen niet goed, en moet er dus samen aan werken en beiden aanpassingen doen. Het heeft niet zoveel zin om de ander te diagnosticeren, je bent er niet toe bevoegd, kunt het niet van een afstand bekijken en je legt het buiten jezelf.
Dit gaat zo veel verder dan coping skills en je niet gezien voelen. Het gaat hier over het herkennen van geestelijke mishandeling ongeacht of dit in relqtie staat tot narcisme
Maar als hij je geestelijk mishandeld of jij je zo voelt, dan is er geen sprake van een moeizame relatie maar van een onveilige situatie (voor jou en ook voor de kinderen) en dan ga ik weer terug naar mijn eerste post: mijns inziens is je relatie voorbij als een van de twee (of beiden) geen gevoel meer voor de ander voelt, of wanneer een van beiden zo onder de relatie lijdt dat alleen beter is dan samen.
Bij mij en mijn ex was het ook op. Ik dacht steeds vaker aan hoe t zou zijn zonder hem. Maar had geen idee hoe ik dat moest doen. Hadden alle 2 baan eigen huis 2 kids. (Zoals t hoort) maar waren dus niet gelukkig. Ookal had je soms goede dagen en probeerde je jezelf aan te praten dat alle relaties wel eens wat hebben. Uiteindelijk is meneer vreemdgegaan en vertrokken. Eigenlijk zo uit het niets. Mij en de kids achter gelaten. Zonder enige waarschuwing therapie of wat dan ook. Ik heb een jaar moeten knokken voor de kids en mijn nieuwe leven. Eigen huis etc. Uiteindelijk mijn huidige partner tegen gekomen. Ik snap dat iedereen therapie etc zegt. Maar is dat niet wat je tegenwoordig van je verwacht wordt ? Bij ons had t al eerder moeten stoppen. Ik had er eerder een eind aan moeten makeN. Dan had ik al dit leed voor mij en de kids voorkomen. Nu 5 jaar later zijn we een heel gelukkig gezinnetje. Zwanger van een broertje. Ookal blijft mijn ex verschrikkelijk moeilijk doen. En willen de kids daar zo min mogelijk heen. Dus ik zou echt goed na denken wat je echt zelf wilt. Bij elkaar blijven voor de kinderen vind ik niet reeel
Wat knap van je dat je jezelf zo bij elkaar hebt gepakt en nu een nieuwe start hebt gemaakt. Ik denk dat de angst om de daadwerkelijke stap te zetten er soms toe leidt dat mensen langer bij elkaar blijven dan zou moeten. Niet altijd is het beter voor de kinderen als de ouders bij elkaar blijven. Relatietherapie wordt tegenwoordig geloof ik ook wel verwacht inderdaad. Als je dat niet hebt geprobeerd dan heb je niet alles gegeven denken veel mensen. Dank je wel voor je woorden, ik haal er veel kracht uit dat een leven daarna ook mooi kan zijn. Het idee dat we uit elkaar zouden gaan roept vooral veel angst bij mij op en dat is verlammend. Ik denk er ook erg vaak aan hoe het zou zijn zonder hem. Ik ben vooral bang voor het gevoel van eenzaamheid.
Klopt ik had hetzelfde. Durfde de stap niet te nemen. Uiteindelijk heeft hij de stap een een veel ergere pijnlijke manier ook voor de kinderen gezet. Eenzaamheid komt ook. Maar daar moet je mee leren om gaan. Ik ben heel veel gaan sporten om mijn woedde etc de baas te worden. Ik heb ook echt op punten gestaan dat vriendinnen zeggen ik ben er voor je. Maar de momenten dat ik echt iemand nodig had omdat ik in elkaar stortte was iedereen op werk en niemand bereikbaar. Ik en mijn oudste dochter hebben hulp gehad van een psycholoog. Het was een zware tijd maar uiteindelijk zijn we er beter van geworden. En de kids waarderen enorm wat ik voor ze doe en heb gedaan. En ik denk dat dat naarmate ze ouder worden dat alleen maar meer wordt.
Bedankt voor alle reacties. Ik ga zeker weer relatietherapie voorstellen.
Een andere vraag die ik mijzelf stel is: Wat is de kans op succes van relatietherapie als 1 van de partners er niet in gelooft, omdat deze vindt dat een vreemde niet kan weten waar het fout gaat in de relatie en zeker niet kan vertellen wat eraan gedaan kan worden? Hij weet waar het fout gaat, ik niet en een relatietherapeut 'vreemde' zeker niet.
Los van het feit dat ik niet weet hoe hij zal reageren op mijn voorstel om nu daadwerkelijk de stap te nemen, doet hij het puur voor mij. Hij ziet het nut er niet van in. Ik heb juist aangedrongen en de voordelen ervan bepleit op een manier dat hij er wel voor te porren zou zijn.
Ook al doet hij het voor jou, dan kan dat nog steeds een manier zijn om elkaar te leren begrijpen. Als jij therapie ziet als middel om alleen hém te veranderen, heeft het geen enkele kans van slagen. Het gaat om samen en allebei. Jij blijft niet buiten schot. Durf je dat aan? Jouw angsten en terugtrekken, spelen net zo goed een rol als zijn manier van overheersen... Je haalt hem over en zegt daarna "laat maar, het kan toch niks worden". Daardoor twijfel ik er een beetje aan of jij wel wil.... Maar ik besef dat woorden via een forum beperkt zijn, en dat wij alleen maar het kleine beetje lezen dat jij kwijt wilt....
Sowieso relatietherapie. Ik vind dat je dat aan je kinderen verplicht bent. Een relatie goed houden gaat niet vanzelf, dat is hard werken. Stel dat jullie uiteindelijk wel uit elkaar zouden gaan, moet je vanwege de kinderen nog steeds regelmatig overleggen en samen beslissingen nemen. De problemen zijn dan niet ineens verdwenen. Dus ook daarom: relatietherapie!
Hij heeft een karakter maar je omschrijft jezelf ook als een sterk karakter. Het kan zijn dat hij dit toch lastig vind. Dan juist moedig van hem dat hij relatie therapie voorstelt. Dat zegt ook dat hij wel positief is ingesteld om er samen nog steeds iets van te willen maken. Dan is het zeker de moeite waard om dit te proberen en dan samen ervoor vechten. Grijp die kans samen. Ik zou het doen
Ik heb het juist voorgesteld. Jarenlang heeft hij nee gezegd en pas een paar maanden geleden was hij bereid om dit te doen, omdat ik aandrong en vond dat het ons kan helpen. Hij gelooft er eigenlijk niet in, want hij weet precies waar het fout gaat in de relatie (bij mij). Hij zegt dat niemand en zeker niet een vreemde hem kan vertellen waar het fout gaat. Hij heeft meerdere relaties gehad en hij weet het beter. Ik zou het ook niet weten, omdat ik maar 1 (lange) relatie heb gehad. Nu zijn we een paar maanden verder, want ik wilde toch even afwachten of er iets zou veranderen. Na de vorige ruzie leek het namelijk alsof we grote stappen hadden gemaakt. We zijn nu alleen weer op hetzelfde punt beland, dus nu ga ik het weer voorstellen. Ik ben benieuwd wat hij zal zeggen.
Sowieso relatietherapie. Ik vind dat je dat aan je kinderen verplicht bent. Een relatie goed houden gaat niet vanzelf, dat is hard werken. Stel dat jullie uiteindelijk wel uit elkaar zouden gaan, moet je vanwege de kinderen nog steeds regelmatig overleggen en samen beslissingen nemen. De problemen zijn dan niet ineens verdwenen. Dus ook daarom: relatietherapie!
En een relatie (met kinderen) is wat mij betreft pas op als je alles geprobeerd hebt om de problemenop te lossen, dus ook therapie.
Dit klinkt voor mij niet als een relatie die op is, maar waar wel aan gemerkt moet worden. Ga in therapie, echt het helpt als iemand mee kijkt en bemiddeld!
Nooit! We zijn getrouwd! Hebben elkaar trouw beloofd in voor- en tegenspoed en dat betekent dus niet scheiden. Wij kunnen elkaar dan ook prima een paar dagen soort van negeren als het even niet lekker loopt maar we weten allebei dat 1 van beiden het daarna oppakt om uit te praten. En omdat we weten dat de grondslag goed is, kan je dit zo nu en dan zo laten gaan. Wij hebben ook wel eens een paar maanden een mindere fase gehad. Dat was echt niet leuk. Waar ik dan in een opwelling blèr dat ik wil scheiden, ziet mijn man het probleem veel minder. Dat kost dan echt wel meer tijd en moeite van beide kanten om op dezelfde lijn weer te komen. Goed naar elkaar luisteren is en begrip tonen is daarin wel belangrijk. Ook fouten toegeven want waar twee vechten hebben er meestal ook twee schuld. En proberen niet steeds: jij dit en jij dat. Maar: ik vind het vervelend dat je zo doet want het maakt me boos/verdrietig etc. En verder genieten we samen van kleine dingen, de koffie momenten, de kinderen zien spelen, de natuur. Daar halen we veel energie uit!
Ik heb ook relatietherapie gehad, we zijn helaas wel uit elkaar gegaan maar dit had te maken omdat hij geen kinderwens had. Ik heb er erg veel van geleerd van de therapie
Ik ben in relatietherapie gegaan en ik zou het iedereen aanraden. Of het de relatie kan redden weet ik niet, maar je kunt er zoveel van leren. Het kan ook heel waardevol zijn voor jezelf. Ik heb zo ontzettend veel geleerd over mezelf. Ik zou het lastig vinden om uit elkaar te gaan zonder alles geprobeerd te hebben. Ik zou (relatie)therapie echt een kans geven. Het is echt geen slechte investering van geld en tijd. Ik vond het emotioneel heel zwaar, maar het was het echt allemaal waard.
Ga alsjeblieft samen leren communiceren bij een relatietherapeut. Wat ik hier lees, ligt echt bij jullie allebei. Wanneer je ervoor wegloopt, zul je dit in een volgende relatie weer net zo hard tegenkomen. Het is toch zónde om jullie relatie in de prullenbak te gooien, terwijl jullie net zo goed samen een weg kunnen zoeken om wél te communiceren? En als hij niet wil, dan kun je ook eerst hulp voor jezelf zoeken. Dan kun je eerst jouw kant van het verhaal eens gaan bekijken en aanpakken.... Leren met grenzen om te gaan, zelfrespect, communiceren... Maar gooi niet zomaar je relatie weg... Een relatie betekent werk. En nú is het daar tijd voor. Sterkte!
Ik gooi absoluut mijn relatie niet weg en ik probeer er juist alles aan te doen om het te laten werken. Ik heb er jaren over gedaan om hem zover te krijgen dat jij 'ja' zou zeggen tegen relatietherapie. Hij heeft hier pas een paar maanden geleden aan toegegeven. Zelf in therapie gaan is ook een optie om te overwegen.
Zelf in therapie is zooo machtig! Als hij niet meer wil kan je dat altijd nog doen en als je hem het goede voorbeeld geeft, draaien de meeste mannen wel bij (zo ging dat hier)
Dit! Mijn man zag het nut van therapie eerst ook niet. Maar ik zag mezelf veranderen in een zure, boze vrouw en dacht: ik raak mezelf kwijt. En ik kan hem niet veranderen maar mezelf wel. Ik ben dus eerst zelf in therapie gegaan en uiteindelijk wilde mijn man ook in therapie.
Zolang er twijfel is, nog niet. Dus juist goed die therapie, doen! De dynamiek tussen jullie in de loop der jaren scheefgegroeid en inmiddels stevig verankerd, dat is precies waar relatietherapie mee helpt en precies wat je zelf niet voor elkaar krijgt. Lichtpuntje dat ik lees is dat jullie beiden graag door de ander gezien worden, en dat is niet alleen iets waar je heel goed aan kunt werken, het geeft ook aan dat jullie allebei nog veel geven om de ander. Mijns inziens is je relatie voorbij als een van de twee (of beiden) geen gevoel meer voor de ander voelt, of wanneer een van beiden zo onder de relatie lijdt dat alleen beter is dan samen.
Vraag jezelf eens af, los van de praktische zaken rond huishouden, kinderen en financien, wordt jouw leven leuker of beter zonder hem er in? Zou je hem missen? Zou je een gebroken hart hebben als hij thuiskwam met de mededeling dat hij vertrekt of een ander heeft? Als je denkt aan de tijd dat je kinderen uit huis zijn, zie je jullie dan samen op de bank zitten of zit je daar dan alleen of met een ander? Kortom, is er nog gevoel? En dan de tweede vraag: is er nog hoop op verbetering? Als je daar alles aan gedaan hebt en het blijft hopeloos voelen, dan weer terug naar vraag 1 en afwegen of dat voldoende is of niet, kun je met de liefde die je nog hebt je neerleggen bij geen verdere verandering?
Wij houden zeker van elkaar, maar ik ben bang dat het ten koste gaat van mijzelf.
De antwoorden op de vragen vind ik heel moeilijk om te geven. Misschien is dat een teken in positieve zin dat er nog hoop op verbetering is van de relatie. Ik zou willen dat we het goed hebben samen als de kinderen de deur uit zijn, maar realistisch gezien zie ik dit niet gebeuren. Ik heb een onderbuik gevoel dat we vechten voor iets wat uiteindelijk niet zal werken. Ik heb ook geen behoefte aan een andere man, maar het idee dat ik helemaal geen man zou hebben brengt mij een gevoel van rust. Niet meer op mijn tenen lopen, geen constant kritiek meer, geen discussies meer, wachten tot ik weer iets zeg wat niet goed valt, niet meer de druk op seksueel gebied (voldoen aan zijn behoefte), niet meer constant aanpassen aan wat hij wil... En dan het 'samen' dingen doen zou ik wel weer missen. Maar aan de andere kant ben ik meer met de kinderen dan met hem. En wanneer er weer ruzie is en hij weinig tegen mij praat dan voel ik dat ik volledig mijn eigen plan kan trekken met de kinderen. Ik heb dan zoveel meer plezier en geduld met de kinderen dan normaal. Zaterdag heb ik namelijk een topdag gehad met de kinderen. Dat baart mij zorgen.
Ik snap dat dat je zorgen baart, dat neigt er toch wel naar dat er niet veel gevoel meer over is en er weinig hoop op verbetering is. Maar je klinkt ook nog niet klaar om de stap al te nemen en je ziet toch nog ergens wel een klein lichtpuntje, dus misschien toch nog een laatste poging doen er voor te vechten en dan verder kijken. Ik hoop dat je er (goed) uit komt!
Ik hoop het ook echt. Er is humor en gezelligheid, maar de andere problemen stapelen zich steeds maar op. Ik heb hem gisteren gezegd dat ik met 1 voet buiten de deur sta, dat ik op deze manier niet weet of ik er nog wel mee door kan gaan en dat er echt aan de relatie gewerkt moet worden. Hij zag dit als een dreiging, niet als een reden om naar oplossingen te zoeken. Daarbij heb ik een paar punten genoemd die mij dwars zitten en telkens weer gebeuren. Reactie: ik heb het genoteerd en ik zal erover nadenken.
Mijn mening is dat je er voor blijft gaan in goede en slechte tijden. Het klinkt alsof jullie nu door een slechte tijd gaan. Jullie voelen je beiden niet begrepen en gesteund. Dat is heel vervelend, maar zeker wel op te lossen al gaat dat niet vanzelf of makkelijk. Jullie hebben samen kinderen gekregen dus zijn jullie levens echt volledig in elkaar gevlochten. Alleen al daarom zou ik er alles aan doen om je partner weer voor je terug te winnen. Ik geloof niet zo in het "uit elkaar groeien". Zorg dan dat je weet naar elkaar toe groeit! Hoe kun je hem weer op je verliefd laten worden? En wat zag je in hem dat jou op hem verliefd maakte? Ga op zoek naar zijn mooie eigenschappen en benoem die. Vertel dat je verdriet hebt van dat het vaak uit loopt in ruzie en je graag weer intieme gesprekken met hem zou willen voeren zonder te veroordelen. Als dat uit jezelf niet lukt, dan is professionele hulp zoeken echt een goed idee! Om terug te komen op je vraag wanneer een relatie echt op is: wanneer er sprake is van geweld (fysiek of mentaal) of overspel of een verslaving die niet overwonnen wil worden. Ik denk dat jou relatie nog te redden is!
Wij willen onze kinderen allebei een stabiel huis bieden en daarom werken we hard aan de relatie. Voor mijn gevoel ga ik nu al een paar jaar door een slechte tijd heen. Het gaat echt met ups en downs. Het gaat een paar maanden goed en dan gaat het weer fout en dan zijn we weer terug bij af. Ik hoop dat relatietherapie zal werken.
Even een voorbeeld, als hij dat haf gewilt kon hij ook zn mond opentrekken. Ik denk juist dat relatietherapie zal werken. Doet me erg denken aan hoe wij tijdens een ruzie met elkaar omgaan, gewoon respectvol maar wel zoveel mogelijk negeren. En dat werkt niet.
Jij geeft aan wat je dwars zit en hij ook, er komt echt wel een oplossing! Ik vind het echt machtig mooi dat hij ervoor openstaat, dat wil juist zeggen dat hij ervoor wil vechten en als je kinderen hebt samen vind ik dat zelfs een verplichting alvorens uit elkaar te gaan.
Het kan niet altijd koek en ei zijn, als er maar respectvol naar elkaar word gedaan. Ik heb het volste vertrouwen in jullie..
Juist wel in relatietherapie. Zulk soort heftige reacties zijn een signaal van een onderliggend communicatieprobleem. Of het opvlammen van oude pijn uit de kindertijd dat er niemand voor je was toen je dat nodig had. Dat lijkt bij jullie beiden te spelen, dat je je niet gezien voelt door de ander. Als de basis verder goed is, is het echt zonde en weinig volwassen om die therapie geen kans te geven omdat jij al denkt dat dat geen kans heeft omdat hij toch niet zal veranderen.
Klopt inderdaad, ik ben conlict ontwijkend ingesteld en behoud graag de goede vrede. Hij heeft ook triggers uit zijn jeugd. Die hebben wij (ik) benoemd, maar het maakt weinig verschil. Ik denk in nuances en totaal niet zwart-wit, hij wel. Dit irriteert hem mateloos wanneer het hem niet uitkomt (tijdens een discussie). Wanneer hij advies nodig heeft van mij (bv. tav. werkgerelateerde zaken) dan maakt hij daar juist wel graag gebruik van.
Ik denk dat het ermee te maken heeft dat het hem dan wel goed uitkomt, omdat het dan in zijn voordeel werkt. Hij vindt mij in een discussie manipulatief, omdat ik dingen niet zwart-wit bekijk. Hij wil dan liever ja/nee, wel/niet. Ik probeer minder op nuances in te gaan, maar het is erg moeilijk voor mij.
Relatietherapie is inderdaad een optie om te overwegen, maar dat geeft geen antwoord op mijn vraag.
Mijn hamvraag is echter: Wanneer weet je dat een relatie over is? Ik hoop dat dames die dit zelf hebben ervaren kunnen vertellen wanneer dit voor hun het geval was.
Wanneer de relatie therapie niet werkt en je misschien tijdens (of erna), samen toch wel echt merkt dat "dit" het is en het beter is dat jullie uit elkaar gaan. Of 1 van de 2.... Dat is gewoon echt een gevoel, denk ik. Daar kan niemand een passend antwoord op geven. Ieder ervaart het anders, wanneer de relatie "op" is.
Ik vraag mij vaak af of het het nog wel waard is. Relatietherapie zal de laatste stap zijn denk ik. Een paar maanden geleden was hij bereid om het voor mij te doen, omdat ik het voorstelde. Ik besloot om het even af te wachten en te kijken hoe het zou gaan nadat we afspraken hadden gemaakt. Nu zijn we weer terug bij af.
Mijn ervaring is dat het maken van afspraken vaak maar tijdelijk werkt. Al snel verval je weer in de oude patronen. Wij zijn zelf in therapie geweest en ik heb dat niet ervaren als de laatste stap, eerder als een nieuw begin. Zonder therapie denk ik overigens wel dat we op termijn gescheiden waren: de verschillen en communicatieproblemen vergroten uit tot ze onoverbrugbaar zijn.
Dank je wel, ik hoop dat dat ook voor ons werkt. Ik heb ook gemerkt dat oude problemen telkens terugkeren ondanks gemaakte afspraken. Communicatie is ook een groot probleem voor ons.
In therapie gaan lijkt mij een hele goede. Stel je beslist nu om bij hem weg te gaan, heb je er niet alles aan gedaan en met dat idee zou ik niet kunnen leven. Als je in therapie gaat en je ziet dan (langzaam) nog geen verbetering kun je altijd nog besluiten bij elkaar weg te gaan.
Je hebt helemaal gelijk. Zo voel ik het ook. Ik wil weten dat ik er alles aan heb gedaan. Maar ik weet niet of ik het zal durven om de knoop door te hakken mocht het er op aankomen.
Het klinkt alsof jij enorm op je tenen loopt om er maar voor te zorgen dat hij niet ontploft en misschien doet hij dat ook. Dat vind ik geen goede ontwikkeling. Echter, hieraan kunnen jullie allebei werken dus relatietherapie zou best een goed idee kunnen zijn (baat het niet, het schaadt toch ook niet). Ik vind het wel voorbarig om zomaar de handdoek in de ring te gooien. In een relatie heb je nou eenmaal te maken met ups en downs. Belangrijk vind ik is om met elkaar in gesprek te blijven zodat beide partners weten wat er van elkaar verwacht wordt.
Ik denk trouwens niet dat jij een health scare bedoelt, dat is heel wat anders (namelijk een maatschappelijk fenomeen waarbij het grote publiek bang wordt voor een bedreiging van de gezondheid, gebaseerd op veronderstellingen die bijna altijd niet gegrond zijn). Kennelijk speelt er bij hem iets medisch dat onderzocht moet worden en hij is bang voor de uitslag. Toch is het zijn eigen verantwoordelijkheid om die onderzoeken te ondergaan. Mijn man heeft twee jaar lang het moeten dragen van een bril uitgesteld totdat hij echt geen boek meer kon lezen. Toch maar naar de opticien en jawohl, een bril.
Ik heb zelf ook het moment meegemaakt dat ik ontzettend in de stress zat om de pap-test te doen en het wachten op de uitslag daarvan is hier tergend lang (3 maanden). Ik ben daar vrij simpel in: gewoon doen. met afwachten en stressen bereik je toch niets.
Ik zit nu ook te zoeken naar een relatietherapeut, want ik wil wel alles gedaan hebben om de relatie te laten werken. Desondanks vraag ik mij toch af wanneer een relatie gewoon niet werkt en je de knoop moet doorhakken. Dat moment is niet voor iedereen hetzelfde, maar ik vraag mij af wanneer anderen op dat punt kwamen dat ze tegen zichzelf zeiden: ik kan dit niet meer.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (69) Verversen